เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1111 เจ้าชอบมันจริง ๆ เหรอ?

บทที่ 1111 เจ้าชอบมันจริง ๆ เหรอ?

……….

บทที่ 1111 เจ้าชอบมันจริง ๆ เหรอ?

ซูอันรู้สึกถึงเปลวไฟที่ลุกโชนภายในร่างกายส่วนล่างเมื่อได้ยินเสียงที่เอียงอายของอวิ๋นอวี้ชิง เขายกนางขึ้นจากด้านหลัง ใช้แขนประคองใต้วงแขนของนาง ยกร่างเล็กขึ้นแล้วกดหลังของนางลง

อวิ๋นอวี้ชิงจะเคยสัมผัสกับท่วงท่าดังกล่าวเมื่อใด? หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งและร่างกายของนางก็ละลายไปจนหมดสิ้น

ซูอันรู้สึกได้ว่าร่างกายของนางกำลังสั่นอยู่ในอ้อมแขน อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลืมเรื่องที่สำคัญกว่านั้น จึงเอ่ยถามว่า “ทำไมเจียซืออี๋ถึงบอกว่าเจ้าเป็นคนที่ไม่อยากถูกกองกำลังป้องกันเมืองจับมากที่สุด?”

ซูอันเคยมีความวิตกมากเกินไปมาก่อน เขากังวลว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่ตอนนี้เขาได้สร้างเต๋าของตัวเองอย่างสมบูรณ์แล้ว จึงไม่ต้องระมัดระวังมากเกินไปเหมือนเมื่อก่อน มีความมั่นใจเพียงพอแล้วในความสามารถของตัวเองที่จะควบคุมสถานการณ์ได้

อวิ๋นอวี้ชิงเริ่มสะอื้น “ทำไมเจ้าต้องทรมานข้าตลอดเวลา… ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการถามมาก่อนหน้านี้แล้ว!”

ในขณะที่อวิ๋นอวี้ชิงกำลังจะพูดอะไร ทั้งสองก็ได้ยินสาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “ท่านอ๋อง ฮูหยินยังคงอาบน้ำอยู่ข้างใน กรุณารอข้างนอกสักครู่”

ซูอันตื่นตระหนก อ๋องอู๋แอบมาที่เมืองหลวง! มันผิดปกติ ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่มาส่งของมงคลคือฮูหยินอู๋ สถานะของอ๋องอู๋ค่อนข้างอ่อนไหว เนื่องจากเขาเป็นอ๋องของรัฐข้าราชบริพาร ภายใต้สถานการณ์ปกติ เขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองหลวง แต่ตอนนี้กลับเดินทางมาที่นี่อย่างลับ ๆ อ๋องอู๋จ้าวเหยียนกำลังวางแผนอะไรอยู่?

อ๋องอู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “หืม ทำไมข้าต้องรอถ้าต้องการพบกับภรรยาของตัวเอง? หลีกทาง!”

สาวใช้พยายามหยุดอ๋องอู๋ พวกนางเป็นสาวใช้ส่วนตัวของอวิ๋นอวี้ชิง ดังนั้นจึงมาจากเผ่าปีศาจเช่นกัน ความภักดีที่มีต่ออวิ๋นอวี้ชิงนั้นไม่มีข้อกังขา

อวิ๋นอวี้ชิงเริ่มตื่นตระหนกขณะที่นางเร่งเร้าว่า “อาซูเจ้าต้องหาที่ซ่อน!”

ซูอันพูดอย่างไม่มีความสุข “ทำไมข้าต้องทำอย่างนั้น?”

“อาซู!” อวิ๋นอวี้ชิงอ้อนวอน “เจ้าไม่ต้องการที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? เจ้าจะรู้ถ้าได้ฟังการสนทนาของข้ากับเขา”

ใจของซูอันอ่อนยวบลงเมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของนาง เขาทำเสียงฮึ่มฮั่มแล้วเดินไปหลังฉากกั้นใกล้ ๆ เมื่อใช้วิชาบังบดเร้นซ่อน คลื่นพลังของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เว้นแต่จะมีคนมองที่เขามาตรง ๆ จะไม่มีใครรู้ว่าซูอันอยู่ที่นั่น

อวิ๋นอวี้ชิงกระโจนออกจากสระน้ำ หมุนตัวไปรอบ ๆ อักขระวิเศษหลายตัวกะพริบรอบเรือนร่าง และชุดสีขาวปรากฏขึ้นบนร่างกายของนาง

ดวงตาของซูอันสว่างขึ้น ปรมาจารย์ด้านอักขระทำได้ขนาดนี้? ผู้หญิงคนนี้เป็นขุมทรัพย์จริง ๆ! นางเต็มไปด้วยความลึกลับและสวยงาม

ประตูกระแทกเปิดออกไม่นานหลังจากที่อวิ๋นอวี้ชิงแต่งตัวเรียบร้อย

“ท่านอ๋อง ฮูหยิน…” สาวใช้กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาข้างในด้วยความตื่นตระหนก เนื่องจากพวกนางล้มเหลวในการปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ

อวิ๋นอวี้ชิงโบกมือและพูดว่า “ตอนนี้พวกเจ้าไปได้แล้ว”

“เข้าใจแล้ว!” สาวใช้โค้งคำนับและถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ปิดประตูตามหลังอย่างเงียบ ๆ

ซูอันสอดแนมผ่านช่องว่างในฉากกั้นขณะที่ชายรูปงามเดินเข้ามา จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากอ๋องอู๋?

แม้ว่าจะไม่ยินดีที่เห็นเขา แต่ซูอันก็ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ดูดี ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับฮูหยินอู๋เมื่อยืนอยู่ด้วยกันในเมืองแผ่นฟ้าแดนเหนือ

วันนี้อ๋องอู๋ไม่ได้สวมชุดอ๋องตามปกติ แต่สวมเสื้อผ้าสีเขียวที่ตัดเย็บอย่างดี อาจเป็นเพราะเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจคนในเมืองหลวงมากเกินไป อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าเข้ากับเขาได้ดีทำให้เขาดูโดดเด่นทีเดียว

อ๋องอู๋จ้าวเหยียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อสังเกตเห็นน้ำที่กระเซ็นไปทุกที่ ดวงตาของเขาหรี่ลง

อ๋องอู๋มองผิวอมชมพูของอวิ๋นอวี้ชิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล “อวี้ชิง วันนี้งดงามจริง ๆ”

อวิ๋นอวี้ชิงโค้งคำนับและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ “ขอบคุณท่านอ๋องสำหรับคำชม ข้าถามได้ไหมว่าทำไมท่านถึงมาหาข้าในวันนี้?”

อ๋องอู๋ขมวดคิ้ว ไม่พอใจเล็กน้อยกับท่าทีของนาง ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรก็สังเกตเห็นแอ่งน้ำบนพื้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างช่วยไม่ได้

จ้าวเหยียนแกล้งทำเป็นเดินเลยขอบบ่อน้ำร้อนไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ตามองตามพื้นเปียกชื้น มีแอ่งน้ำเล็กๆ ในทุกที่ และสีหน้าของเขามืดครึ้ม “เมื่อครู่เจ้ามาทำอะไรตรงนี้?” เขาถาม

“แน่นอนว่าข้าอาบน้ำ จะทำอะไรได้อีก” อวิ๋นอวี้ชิงตอบอย่างไม่ไยดี นางจัดชุดให้เรียบร้อยและนั่งลงที่โต๊ะ รินน้ำให้ตัวเอง กิจกรรมรักทั้งหมดนั้นทำให้นางรู้สึกกระหายน้ำ

อ๋องอู๋จ้องมองไปยังส่วนโค้งเว้าของภรรยา เนื่องจากนางเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยังคงมีไอน้ำออกมาจากร่างกายเล็กน้อย เสื้อผ้าแนบติดแน่นกับผิวหนังทำให้ส่วนเว้าส่วนโค้งของนางดูเย้ายวนยิ่งขึ้น

“อืม ข้าสงสัยว่าเป็นเสื้อผ้าของร้านไหน? พอเปียกน้ำก็หายไปหมด คฤหาสน์ของข้าจะไม่ซื้อเสื้อผ้าจากพวกเขาอีก” อ๋องอู๋ถอนสายตาและพูดว่า “ทำไมจึงมีน้ำมากมายทั่วพื้นดิน ถ้าเจ้าเพิ่งอาบน้ำ?”

อวิ๋นอวี้ชิงตอบอย่างเฉยเมยว่า “ข้าขอเล่นน้ำได้ไหม? ถ้าข้ามีอารมณ์อยากสนุกบ้าง”

ซูอันเกือบจะหัวเราะออกมา เป็นเรื่องจริงที่ว่าผู้หญิงยิ่งสวยยิ่งโกหกเก่ง! เมื่อครู่อวิ๋นอวี้ชิงกำลังเล่นน้ำอยู่จริง ๆ แต่นางกำลังเล่นกับข้า ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกสับสน ทำไมบทสนทนาของทั้งสองดูแข็งกร้าวไปหน่อย? ฟังดูไม่สนิทสนมเหมือนครั้งก่อนในเมืองแผ่นฟ้าแดนเหนือ

อ๋องอู๋ยิ้มอย่างขอโทษ “แน่นอนว่าเจ้าทำได้ ข้าแค่คิดไม่ถึงว่าอวี้ชิงจะยังคงมีหัวใจที่อ่อนเยาว์”

อวิ๋นอวี้ชิงลดถ้วยชาในมือลงและถามว่า “วันนี้ท่านอ๋องต้องการอะไรจากข้ากันแน่? ท่านเมินเฉยต่อข้ารับใช้และบุกรุกเข้ามาราวกับมาที่นี่เพื่อติเตียนข้า”

รอยยิ้มของอ๋องอู๋ก็ค่อย ๆ จางหายไปเช่นกัน เขากล่าวว่า “ข้าเพิ่งได้รับข่าวว่าการลอบสังหารซูอันล้มเหลว เราไม่พบศพของซูอัน” เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วมองภรรยา “เจ้าเป็นคนไปช่วยเขาหรือเปล่า?”

หลังฉากกั้นซูอันตกตะลึง ปริศนาการลอบสังหารครั้งนี้กระจ่างขึ้นในที่สุด! แต่ก็มีปัญหาอยู่ประการหนึ่ง อวิ๋นอวี้ชิงมีบทบาทอะไรที่นี่กันแน่?

จู่ ๆ อวิ๋นอวี้ชิงก็ลุกขึ้นและจ้องหน้าอ๋องอู๋ ขึ้นเสียงอย่างโกรธเคือง “ท่านจงใจซ่อนข่าวการลอบสังหารของซูอันจากข้า!” ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

อ๋องอู๋โวยวาย “ดูก็รู้ว่าข้ากลัวเจ้าจะกังวล ทำไมเจ้าถึงออกอาการหนักอย่างนี้ อย่าบอกนะว่ารู้สึกอะไรกับมัน?”

ซูอันหัวเราะเยาะด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ชายคนนี้ผลักภรรยาของตัวเองไปมีชายอื่น ตอนนี้กลับมารู้สึกหึงหวง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?

อวิ๋นอวี้ชิงพูดอย่างเฉยเมย “แน่นอน เขาเป็นผู้ชายที่แท้จริงและเป็นสามีที่ไว้ใจได้ เป็นปกติที่ข้าจะรู้สึกชอบเขา”

ซูอันตกใจมาก คาดไม่ถึงว่านางจะให้คำตอบแบบนี้! ตอนแรกเขาคิดว่านางจะพยายามปิดบังเรื่องนี้ แต่นางกลับเลือกที่จะตอบออกมาตรง ๆ เพราะอะไรกัน?

“อะไรนะ!?” อ๋องอู๋ตกตะลึงเช่นกัน ปฏิกิริยาแรกคือ เขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป แต่เมื่อเห็นสายตายั่วยุของภรรยา เขาจึงเข้าใจในที่สุด จ้าวเหยียนคำราม “เจ้าชอบไอ้กุ๊ยข้างถนนนั่นจริง ๆ เหรอ!?”

……….