เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2048 ท่านเป็ นพี่ใหญ่ ข้าเป็ นน้องเล็ก

ดังนั้นอสูรผลาญดาราต่วนซิงจึงยิ้มแย้มอย่างประจบประแจง และ ชูจอกสุราขึ้นดื่มอวยพรให้แก่อากวง “พี่กวง ข้าคิดว่าตนเองเคยพบ กับท่านมาก่อน แต่ไม่ทราบสมควรทักทายอย่างไรดี เช่นนั้นขอ ทักทายท่านด้วยการดื่มคานับจอกนี้ก็แล้วกัน…”

 

แล้วพวกมันก็เริ่มพูดคุยกัน

 

สุราถูกกระดกดื่มจอกแล้วจอกเล่า

 

อากวงตอบรับเป็ นระยะว่า “จี๊ด~”

 

ไม่ทราบเป็ นเพราะเหตุใดมันจึงยอมผูกมิตรกับต่วนซิง อากว งเองก็รู ้สึกเช่นกันว่าระหว่างตัวมันกับอสูรผลาญดาราผู้นี้เคยมีความ สนิทสนมกันมาก่อน

 

หลินเป่ยเฉินจ้องมองภาพนี้ด้วยดวงตาที่ร ้อนผ่าว

 

ให้ตายสิ!

 

อากวงกับต่วนซิงดื่มไวน์แดงของเขาราวกับพวกมันเป็ นน้าเปล่า ทั้งสองตัวจะรู ้บ้างไหมนะว่าไวน์แต่ละขวดมีราคาแพงมากเพียงใด

 

หลินเป่ยเฉินเริ่มเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย

 

แผ่นหลังเขาก็ปวด แล้วทาไมต้องมานั่งย่างเนื้อให้เจ้าพวกนี้กิน แกล้มไวน์ด้วย? นับว่ามีแต่เสียกับเสียยิ่งนัก

 

 

 

“พี่ใหญ่ ดื่มเถอะขอรับ ข้าขอดื่มคานับให้แก่ท่าน”

 

เซียวปิงเดินเข้ามาพร ้อมกับจอกสุราที่ใส่ไวน์แดง

 

ตามมาด้วยฉู่เหิน โจวเทียนอวิ๋น ไต้จือฉุนและคนอื่น ๆ อีก มากมาย

 

เชี่ย! ดื่มก็ดื่มวะ

 

พรุ่งนี้ก็จะแต่งงานแล้วนี่หว่า

 

คืนนี้ขอมีความสุขก่อนก็แล้วกัน

 

หลินเป่ยเฉินกัดฟันและยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับงานรื่นเริงใน คืนนี้

 

หลังจากนั้นเขาก็นาหัวใจและตับของราชากิ้งก่าสยองขวัญ ออกมาหั่นเป็ นชิ้นพอดีคา ก่อนจะนาไปเสียบไม้และย่างไฟบนเตา ย่างเนื้อ โดยไม่ลืมโรยเครื่องเทศและผงพริกเสริมรสชาติให้จัดจ้าน มากยิ่งขึ้น

 

“แปะหัวใจเอาไว้ข้างล่างในคอมเมนต์ เผื่อว่าใครได้เห็นเขาจะได้ ไม่คิดไปไกล ก็รู ้ไม่ได้เป็ นอะไรกัน แค่ไม่ค่อยชอบเวลาใครมาใกล้ เธอ…”

 

หลินเป่ยเฉินร ้องเพลงไปด้วยขณะย่างเนื้อไปด้วย

 

แม้มันจะเป็ นเพลงเก่าแล้วก็ตาม

 

แต่บรรยากาศกลับอบอุ่นขึ้น

 

 

ในเวลาเดียวกันนี้ อสูรผลาญดาราต่วนซิงกับอากวงก็เริ่มทาการ จุดธูปและเผากระดาษเงินกระดาษทอง ก่อนจะทาพิธีเป็ นพี่น้องร่วม สาบานกันแล้ว

 

“แม้ไม่ได้เกิดวันเดือนปี เดียวกัน แต่พวกเราขอตายวัน เดียวกัน…”

 

“จี๊ด” “นับจากนี้เป็ นต้นไป พวกเราจะมีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” “จี๊ด” “นับจากนี้เป็ นต้นไป พวกเราจะเป็ นพี่น้องร่วมสาบานกัน…” “จี๊ด”

 

“ท่านเป็ นพี่ใหญ่ ข้าเป็ นน้องเล็ก”

 

“จี๊ด”

 

แล้วพิธีการสาบานตนเป็ นพี่น้องร่วมสาบานก็เสร็จสิ้น หลินเป่ยเฉินเบิกตาโตด้วยความเหลือเชื่อ

 

ทาไมเขาถึงรู ้สึกคุ้นเคยกับภาพนี้จริง? จนกระทั่งชายหนุ่มหันมาเจอไต้จือฉุนอยู่ข้างกาย…

 

อ้อ หลินเป่ยเฉินนึกออกแล้ว

 

 

ปรากฏว่านี่เป็ นวิธีที่เขาใช ้ตีสนิทไต้จือฉุนนั่นเอง

 

หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็หันหน้ามองไปที่หวังจงอีกครั้ง

 

ตาเฒ่าผู้นี้มีพลังแข็งแกร่งยิ่งนัก หากเขาสามารถกราบไหว้หวัง จงเป็ นพี่น้องร่วมสาบานได้สาเร็จ…

 

เฮ้อ

 

ช่างมันเถอะ

 

ต่อให้หลินเป่ยเฉินจะหน้าหนาถึงเพียงใด แต่ก็ยังมียางอายมาก พอที่จะไม่ทาเช่นนั้น

 

ในขณะนี้ อากวงมีความสุขเป็ นอย่างยิ่ง

 

มันต้องอยู่กับความโดดเดี่ยวมาช ้านาน ในที่สุดก็มีพี่น้องร่วม สาบานกับคนอื่นเขาเสียที

 

อดีตราชันหนูอสูรหางกุดดึงตัวเจ้าเสืออสูรกลายพันธุ์ผู้เป็ น ลูกบุญธรรมมาแนะน าตัวกับต่วนซิงด้วยความภาคภูมิใจ

 

เสี่ยวหูส่งเสียงคารามในลาคอด้วยความไม่ชอบใจ เพราะมัน สัมผัสได้ถึงความไม่จริงใจของสหายของบิดาผู้นี้

 

ถึงเสี่ยวหูจะไม่ได้ฉลาดเลิศล้า แต่มันก็ไม่ได้โง่

 

มันถึงกับเงยหน้าแยกเขี้ยวขู่ต่วนซิง

 

เพียะ!

 

 

 

อากวงใช ้ขาหน้าของมันตบศีรษะลูกบุญธรรมอย่างแรงทันที “จี๊ด”

 

จงท าตัวให้สุภาพกับท่านอาของเจ้าซะ นี่คือคาสั่งสอนของอากวง “บุตรชายของท่านก็คือบุตรชายของข้า”

 

อสูรผลาญดาราต่วนซิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดง อาการอันใดออกมา หลังจากนั้น มันก็ตัดสินใจกรีดเลือดจากนิ้วมือ ของตนเองหยดใส่ปากของเสี่ยวหู

 

เจ้าเสืออสูรกลายพันธุ์ล้มลงกลิ้งนอนครวญครางอยู่บนพื้นพัก ใหญ่ แล้วร่างกายของมันก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่สามารถ มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ขนบนตัวของมันเปลี่ยนเป็ นสีดาประดับลาย จุดสีขาวราวกับดวงดาวบนฟากฟ้ า เสี่ยวหูระเบิดเสียงคารามออกมา กึกก้อง มวลพลังแผ่ออกมาจากร่างกาย ท าให้มวลอากาศรอบ บริเวณปั่นป่วนไปในพริบตา

 

แต่เมื่อพลังในร่างกายกลับมาคงที่ดังเดิม เจ้าเสืออสูรก็นอนนิ่ง อยู่บนพื้นดิน ดูเหมือนมันจะรับรู ้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงรีบวิ่งเข้าไป เลียแข้งเลียขาอสูรผลาญดาราต่วนซิงอย่างไม่รอช้า

 

หางของเจ้าเสี่ยวหูกวัดแกว่งราวกับกังหันลม มันแลบลิ้นออกมา อย่างน่ารักน่าชัง พร้อมกับส่ายหัวดุกดิก

 

 

 

หลินเป่ยเฉินกระแทกขวดไวน์ลงบนโต๊ะด้วยความโกรธแค้น

 

แม่งเอ๊ย! เสี่ยวหูนี่ใช ้ไม่ได้เลยจริง ๆ

 

ก่อนหน้านี้ เขาทาดีกับมันแทบตาย ไม่เห็นเสี่ยวหูจะมาประจบ เอาใจเขาอย่างนี้บ้าง

 

“พร ้อมรับประทานแล้วขอรับพี่ใหญ่”

 

เซียวปิงหยุดดื่มชั่วคราวและหันไปหยิบตับย่างบนเตาไฟมายัดใส่ ปากเคี้ยวกร ้วมด้วยความเอร็ดอร่อย “รสชาติวิเศษมากขอรับ ข้าน้อยสามารถรับประทานได้ไม่รู ้เบื่อเลยล่ะ…โอ๊ย แต่ว่าร ้อนไป หน่อยขอรับ ท่านพี่รอให้เย็นกว่านี้สักหน่อยดีกว่า…”

 

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว

 

ให้มันได้อย่างนี้สิ

 

แม้แต่เซียวปิงก็ยังแย่งของกินของเขาแล้ว

 

มันจะมากเกินไปแล้วนะ

 

หลินเป่ ยเฉินรู้สึกปวดร ้าวไปทั้งตัวและหัวใจ เขายกมือนวดเอว ของตนเอง รู ้สึกแขนขาเมื่อยล้าไม่ต่างจากคนที่เดินขึ้นบันไดหกชั้น โดยไม่หยุดพัก

 

ทันใดนั้น ชายหนุ่มเกิดคาถามขึ้นมาในหัวใจว่า…

 

ทาไมเขาต้องมานั่งกินเลี้ยงอยู่กับพวกกักขฬะเหล่านี้ด้วย?

 

 

สหายของหลินเป่ยเฉินแต่ละคนล้วนเป็ นผู้ไม่มีสตรีเหลียวแล แต่ ไม่ใช่เขาสักหน่อย เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เคยรอคอยผู้ใด หลินเป่ยเฉินผุดลุกขึ้นยืนทันที เขาตัดสินใจไปหาหลิงเฉิน