บทที่ 154 ผมเป็นสามีคุณนะ

เมื่อหานฉ่ายหลิงมองแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ ในหัวก็พลันฉายภาพที่ตัวเองเพิ่งเติมอะไรบางอย่างเข้าไปเมื่อสักครู่ จึงพูดออกมาโดยอัตโนมัติว่า “ทำไมฉันต้องดื่ม?”

ซูย้าวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วใช้ภาษามือพูดว่า “ก็แค่น้ำแก้วหนึ่งเอง ฉันเห็นว่าคุณหานพูดมาเยอะแล้ว คอคงแห้ง ดื่มสักหน่อยสิ!”

“แก้วนี้วางไว้ตั้งนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้? ถ้าฉันจะกิน ฉันไปเอาแก้วใหม่ดีกว่า!” เธออธิบายออกมา

เห็นได้ชัดว่าไม่มีความมั่นใจอะไรทั้งนั้น น้ำเสียงก็ติดๆขัดๆ

หานฉ่ายหลิงคงประเมินซูย้าวไว้ต่ำเกินไป

จนลืมไปว่าคนใบ้ตรงหน้าเชี่ยวชาญเรื่องอะไร

เรื่องจิตวิทยายังไงล่ะ

ซูย้าวสามารถอ่านความคิดของคนอื่นผ่านรายละเอียดเล็กๆทางสีหน้าและภาษากาย ไม่ว่าจะเคยเกิดอะไรขึ้น หรือเจออะไรมา ก็ไม่สามารถโกหกเธอได้…….

นี่คือพรสวรรค์ที่เธอถนัดมาตั้งแต่เด็กๆ เธอผ่านการเรียนทำสมาธิมาตั้งหลายปี เธอจึงชำนาญในด้านนี้มาตั้งแต่แรก

เพียงแต่ในเวลาปกติ ซูย้าวไม่เคยหยิบยกออกมาโอ้อวด

และเธอก็ไม่อยากใช้สิ่งนี้ จัดการกับคนรอบข้าง

ก่อนหน้านี้ ซูย้าวสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของลี่เฉินซีได้รางๆผ่านคำพูดของลู่ส้าวหลิง และจากการสังเกตเหตุการณ์บริเวณทางเดินเมื่อสักครู่ ก็ไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่าตกลงแล้วเขาเป็นอะไรไปกันแน่

แต่ว่าในตอนนี้ ดูจากการกระทำของหานฉ่ายหลิง เธอก็แน่ใจอย่างไม่ต้องสงสัยอะไรแล้ว

“คุณวางยาเขา และในแก้วนี้ ก็มียาอยู่ในนั้น!” ซูย้าวมั่นใจมาก ไม่จำเป็นต้องตั้งข้อสงสัยเลยสักนิด

ความลับของหานฉ่ายหลิงถูกเปิดโปงอย่างกะทันหัน เธอไม่สามารถยอมรับมันได้ จึงรีบตอบโต้กลับไปอย่างตื่นตระหนกว่า “คุณพูดบ้าอะไร? ฉันจะวางยาเฉินซีได้ยังไง? เขา…….”

เธอหยุดพูดไป เมื่อเห็นสายตาเยือกเย็นของซูย้าว เธอก็ยิ่งร้อนตัวมากกว่าเดิม

“เขาก็แค่เมา! พูดอะไรไร้สาระ!”

ซูย้าวไม่ได้ตอบโต้ เพียงแค่พยักหน้าอย่างเรียบนิ่ง แล้วมองไปที่แก้วใบนั้น “งั้นเชิญคุณหานดื่มน้ำแก้วนี้ดูสิคะ!”

“คุณบ้าหรือไง! ทำไมฉันต้องดื่ม?” หานฉ่ายหลิงปฏิเสธทันที

ขนาดนี้แล้ว ซูย้าวยังจำเป็นต้องพิสูจน์อะไรอีกเหรอ?

เธอดึงมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเรียบนิ่ง ที่พกพาแววดูแคลนและดูถูกมาด้วย

ความรู้สึกแบบนี้ ยิ่งทำให้หานฉ่ายหลิงรับไม่ได้ “ซูย้าว นี่คุณหมายความว่ายังไง? จู่ๆก็บุกเข้ามาถามอะไรแบบนี้กับฉัน ระหว่างฉันกับเฉินซีเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน!”

“บริสุทธิ์ใจมันก็ใช่ เพียงแต่ว่าคุณตั้งใจ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจไง คุณหาน เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา ฉันจะพูดแค่ประโยคเดียว——“

ภาษามือของซูย้าวแสดงออกมาอย่างถูกต้อง สายตาถมึงทึงบ่งบอกว่าเธอไม่เหลือช่องว่างให้ไกล่เกลี่ยกันแล้ว “ระวังตัวเอาไว้ให้ดี!”

หลังจากวางมือลง เธอก็ลุกขึ้นยืน แต่กลับไม่รีบเดินออกไปในทันที ทำเพียงแค่จ้องมองแก้วใบนั้น แล้วใช้มือสื่อสารว่า “หรือว่าฉันควรเอาแก้วใบนี้ไปวินิจฉัย แล้วพรุ่งนี้เอาผลไปให้เฉินซีดูดีไหม?”

หานฉ่ายหลิงลนลาน “คุณ…..ทำตัวงี่เง่าแบบนี้สนุกมากหรือไง? ห๊ะ ซูย้าว!”

เธอยกยิ้มออกมาจางๆ มองไม่เห็นอารมณ์อื่นใดบนใบหน้าสวยใส แต่ในชั่วพริบตาเดียว ซูย้าวก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วสาดใส่หน้าของหานฉ่ายหลิงเต็มแรง——

น้ำหนึ่งแก้ว ไม่มากไม่น้อย

สาดกระเซ็นลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย หานฉ่ายหลิงเองก็หลบไม่ทัน จึงทำได้แค่ก้มหน้า จากนั้นก็รับรู้ได้ถึงความเย็นชื้นบริเวณผิวหน้า

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าซูย้าวกำลังใช้ภาษามือสื่อสารว่า “นี่คือโทษที่คุณยั่วและวางยาสามีฉัน ! คุณหาน จำคำที่ฉันพูดเอาไว้ให้ดี!”

ซูย้าวไม่ใช่คนโง่

และไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ

บังอาจมายั่วผู้ชายของเธอต่อหน้าต่อตา ทั้งยังโจ่งแจ้งถึงขนาดนี้ หานฉ่ายหลิง กล้าดีนี่!

ในตอนที่ซูย้าวออกมาจากโรงแรม รถของหวางอี้ก็มาจอดรออยู่ข้างนอกนานแล้ว

หวางอี้รีบลงมาจากรถ แล้วเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณผู้หญิง คุณผู้ชายรอคุณอยู่ที่บ้านแล้วครับ!”

ทันใดนั้น เธอก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีแปลกๆ

และก็เป็นอย่างที่เธอคาดเอาไว้ เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็พบว่าคฤหาสน์หลังใหญ่ปิดไฟมืดสนิท ไม่รู้ว่าพ่อบ้านกับแม่บ้านหายไปไหน เจิ้งเอ๋อก็ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว

ซูย้าวกำลังจะเปลี่ยนรองเท้า ทันใดนั้นก็ถูกแรงมหาศาลถาโถมเข้าใส่ เท้าของเธอลอยจากพื้น หลังจากที่ถูกอุ้มขึ้นมา จากนั้นคนที่อุ้มเธอก็รีบก้าวเร็วๆขึ้นไปชั้นบน

ลี่เฉินซีค่อนข้างเร่งรีบ ร่างกายที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ทำให้เขารู้ตัวว่าถูกวางยา แต่ใครเป็นคนวาง เขายังไม่อยากไปตามหาความจริง ตอนนี้เขาอยากให้เปลวไฟในร่างกายของเขามอดดับลงให้เร็วที่สุด!

เมื่อโยนเธอลงบนเตียง ก็โถมตัวเข้าใส่ด้วยน้ำหนักที่คุ้นเคย จากนั้นเขาก็ปลดปล่อยสัตว์ป่าออกมาขย้ำเธอทันที

ซูย้าวกลับมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอดิ้นขัดขืนอย่างต่อเนื่อง จะไม่ยอมปล่อยให้เขาได้ทำตามใจเด็ดขาด สุดท้าย ก็ทำให้ลี่เฉินซีโมโห

“ซูย้าว อยู่นิ่งๆ!” เขาหอบหายใจ วินาทีต่อมา ก็ก้มลงกัดริมฝีปากของเธออย่างหยาบโลน

ด้วยแรงที่คล้ายกับกำลังลงโทษ จากนั้นก็เปิดปากของเธอออก แล้วรุกล้ำเข้าไป

เธอเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว มือเล็กๆยังคงดิ้นรนไม่หยุด ไม่ว่าเขาจะแรงเยอะขนาดไหน เธอก็ต้องขัดขืนเข้าไว้ ไม่ยอมให้เขาได้ทำตามใจหรอก

ลี่เฉินซีโกรธจนต้องผุดตัวลุกขึ้น ขณะเดียวกันก็กระชากเสื้อของตัวเองออก ภายในห้องมืดสลัว ก็ยังคงสามารถมองเห็นความกรุ่นโกรธบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้ “ซูย้าว คุณเป็นอะไร!”

เธอถือโอกาสช่องว่างตรงนี้ พลิกตัวลงจากเตียง ลี่เฉินซีจับเธอเอาไว้ไม่ทัน เธอจึงวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ

อยากเข้าห้องน้ำเหรอ?!

เขานิ่ง และไม่ได้ตามไป

เมื่อซูย้าววิ่งเข้ามาในห้องน้ำได้สำเร็จ ก็ปิดประตูลงกลอน

ถูกผู้หญิงคนอื่นวางยา แล้วมาให้เธอช่วยแก้นี่นะ ซูย้าวดูเป็นคนตามใจเขาถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

ให้เขาคิดหาวิธีแก้ด้วยตัวเองก็แล้วกัน!

เธอเปิดน้ำอุ่น จากนั้นก็เตรียมตัวลงแช่น้ำ ห้องน้ำค่อนข้างใหญ่ สักพักถ้าง่วง ค่อยหาวิธีงีบอยู่ในนี้ก็แล้วกัน

เธอวางแผนเอาไว้ยังไง ก็จะทำอย่างนั้น

ยิ่งเวลาผ่านไป ความทรมานในร่างกายของลี่เฉินซีก็ยิ่งมอดไหม้เหมือนไฟลุกโชน จนทำให้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อมองเวลา ก็พบว่าผ่านไปแล้วห้านาที! เธอเข้าไปทำอะไร?!

เขาเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ แล้วเคาะประตู “ซูย้าว!”

ข้างในไร้เสียงตอบกลับ

ลี่เฉินซีนึกอะไรขึ้นมาได้ ต่อมาจึงทุบประตูเสียงดัง “เปิ้งๆ” จนน่ารำคาญ

“ซูย้าว คุณเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! คุณ……”

ผู้หญิงคนนี้ ปฏิเสธเขาด้วยวิธีนี้เหรอ!

ลี่เฉินซีกัดฟันกรอด “คุณคิดว่านอกจากคุณแล้ว ก็ไม่มีผู้หญิงคนอื่น งั้นเหรอ?”

เมื่อซูย้าวเห็นว่าน้ำค่อยๆเต็มอ่าง เธอจึงโยนบาธบอมลงไป ต่อมาฟองสบู่ภายในอ่างเพิ่มขยายมากขึ้นเรื่อยๆ บนใบหน้าเรียบนิ่งของเธอ ยังคงไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ

เธอรู้จักลี่เฉินซีดี

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มั่วไปทั่ว ไม่ว่าจะรักหรือไม่ได้รัก เขาก็จะไม่ทำ

แต่ด้านนอก ลี่เฉินซีเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว

“ซูย้าว คุณทำกับผมเอาไว้มาก! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

เขาไม่ยอมไปไหน เพราะเชื่อว่า ยังไงผู้หญิงคนนี้ต้องยอมออกมา ออกมาให้เขาจัดการ!

ด้านซูย้าวก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ยอมออกไป

อย่างน้อยก็ในตอนนี้

เธอแช่น้ำอยู่ในอ่างอย่างสบายใจ อาจเป็นเพราะรู้สึกเหนื่อย เธอถึงได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ในตอนที่ตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเป็นเวลาตีสองกว่าๆ

นอกประตูเงียบไปแล้ว ไร้เสียงเคลื่อนไหวใดๆ มันเงียบจนดูผิดปกติ

เธอมุ่นคิ้ว คิดขึ้นมาได้ว่าเจิ้งเอ๋อต้องกินนม ไม่รู้ว่าแม่บ้านกับพ่อบ้านอยู่หรือเปล่า ถ้าปล่อยให้ลูกหิว……..

เมื่อนึกถึงลูก เธอก็ไม่กล้าอยู่เฉยได้อีกต่อไป จึงรีบลุกออกจากอ่างอาบน้ำ เช็ดตัวให้แห้ง สวมชุดคลุมอาบน้ำ แล้วเปิดประตูออกไป

เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำได้ไม่ทันไร ก็ถูกเรี่ยวแรงของคนป่าเถื่อนกักขังเอาไว้ ลี่เฉินซีใช้แขนยาวๆดึงตัวเธอมาแนบ ไว้กับผนัง แล้วใช้มือเรียวยาวดึงชุดคลุมอาบน้ำของเธอออก เขารุกคืบเข้ามาโดยไร้ซึ่งการเตรียมพร้อม อาศัยความดิบเถื่อนที่มีมาตั้งแต่ต้น ลงโทษการกระทำของเธอก่อนหน้านี้

“คนอย่างคุณ กล้ามาปั่นหัวผมเหรอ? ผมเป็นสามีของคุณนะ!”

เขาหอบหายใจถี่กระชั้น ใช้สองแขนอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังเตียง จากนั้นก็โยนเธอลง “คอยดูเอาไว้ว่าผมจะจัดการคุณยังไง!”