เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - ตอนที่ 237 คนมาแย่งเจ้าสาว

พอถังเฉาออกไป เหวินเฉี่ยวหรูนั่งอยู่บนเตียงคนเดียวเงียบๆ

ถึงถังเฉาจะพูดว่าจะใช้วิธีของตัวเองช่วยหลินฉ่ายเวย แต่เหวินเฉี่ยวหรูไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้

การที่บ้านเหวินสามารถยืนหยันอยู่ได้ไม่ล้มแบบนี้ ไม่เพียงอาศัยความร่ำรวยมากนี่เท่านั้น ยังมีอำนาจของตระกูลที่ยิ่งใหญ่มาก

หรือแม้กระทั่งฐานตระกูลที่ลึกล้ำก็ดึงดูดคนเก่งหลายคนมาสวามิภักดิ์

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าจะพาหลินฉ่ายเวยไป แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ในตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดอย่างกังวล ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามา “พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว คุณนั่งทำอะไรอยู่นี่?”

เหวินเฉี่ยวหรูรีบลุกขึ้นทันที สีหน้ากลับเป็นปกติ พูดยิ้มๆว่า “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เลยกลับมาพักก่อน”

เหวินหนานเฉิงสายตากวาดไปทั่วห้อง โดยเฉพาะมองผ้าปูเตียงอีกด้านที่ยุบลงเล็กน้อย เขาถามเสียงเย็นว่า “มีใครเข้ามาในห้องคุณ?”

“ไม่มี!”

เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้าร้อนรนขึ้นมาทันที ออกแนวซีดเผือดเล็กน้อย

เมื่อกี้เธอสับสนอยู่ เลยลืมลบร่องรอยออกไป

เพี๊ยะ—

เหวินหนานเฉิงสะบัดมือตบเหวินเฉี่ยวหรูฉาดหนึ่งเลย สายตาเขาส่อแววคมปลาบ “เหวินเฉี่ยวหรู เก็บความคิดเธอไปเลยนะ เธอคิดอะไร ฉันรู้หมด!”

“ชาตินี้เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉันเหวินหนานเฉิง เข้าใจไหม?”

เหวินเฉี่ยวหรูมือกุมหน้า พยักหน้าอย่างหวาดกลัว

เหวินหนานเฉิงถึงพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบกำไลหยกออกมายื่นให้เหวินเฉี่ยวหรู “ไป เอากำไลนี่ให้ลูกสะใภ้ของฉัน”

“นี่อะไร?”

เหวินเฉี่ยวหรูเบิกตากว้าง ยังไม่ยื่นมือไปรับ

“ฉ่ายเวยแต่งเข้าบ้านเรา ฉันในฐานะพ่อสามียังไม่ให้ของขวัญเธอเลย เอานี่แทนละกัน”

เหวินหนานเฉิงออกคำสั่งใส่ “ไปสิ!”

เหวินเฉี่ยวหรูตัวสั่นรีบรับกำไลมา วิ่งไปทางห้องหลินฉ่ายเวย

ระหว่างทาง ก็พินิจพิเคราะห์กำไลอันนี้ไปด้วย

ขอบทอง ฝีมือประณีต แต่มีใครให้ของขวัญเป็นกำไลทองกันบ้าง?

สิ่งที่ทำให้เหวินเฉี่ยวหรูสงสัยคือ กำไลนี้ใหญ่มาก ข้อมือใส่ไม่ได้หรอก ดูเหมือนควรจะใส่เป็นปลอกแขนมากกว่า

ระหว่างที่สงสัย เหวินเฉี่ยวหรูหยิบชายเสื้อพันไว้กับตน และวิ่งกลับทางเดิม

…….

หลังจากออกมาจากห้องเหวินเฉี่ยวหรู ถังเฉาไม่ได้ไปงานพิธีด้านนอก แต่กลับไปห้องพักผ่อนของเจ้าสาว เขาเคาะประตูห้อง

หลินฉ่ายเวยเปิดประตูออกดู เห็นถังเฉาในชุดสูทก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมา

“รีบเข้ามาเลย!”

เธอดึงถังเฉาเข้าห้อง ก็มองเขาอย่างรอคอยพลางถาม “ถังเฉา คุณจะมาพาฉันออกไปใช่ไหม?”

ถังเฉาส่ายหัว

สีหน้าหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนเป็นผิดหวังทันที “คุณสัญญากับฉันไม่ใช่หรอว่า จะไม่ให้ฉันแต่งงาน? หรือว่าคุณหลอกฉัน?”

เวลานี้ ถังเฉาถึงสังเกตเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าเธอ ตอนเธออยู่คนเดียวในห้องคงร้องไห้แน่ๆ

ดังนั้นถังเฉาเลยพูดว่า “ผมไม่ได้หลอกคุณ ในเมื่อพูดแล้วว่าจะช่วยคุณออกไป ก็ต้องพาคุณออกไปแน่ เพียงแต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วตอนไหนล่ะ?”

ถังเฉาพูดด้วยสีหน้าซีเรียส ก่อนพูดออกมา “ในพิธี”

“…..”

จากนั้นสีหน้าหลินฉ่ายเวยตะลึง ปากอ้าค้าง

ผ่านไปสักพักถึงได้สติกลับมา อดอุทานไม่ได้ว่า “คุณจะบ้าหรอ? คุณจะชิงตัวเจ้าสาว?”

หัวใจของหลินฉ่ายเวยเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกว่าความคิดนี้มันบ้าคลั่งเกินไปแล้ว

“แต่คุณแต่งงานแล้วนะ?”

ถังเฉาหัวเราะเบาๆ “ใครบอกแต่งงานแล้วชิงตัวเจ้าสาวไม่ได้กันล่ะ? ผมแค่ไม่อยากให้คุณเข้าสู่ปากเสือ ไม่ได้บอกว่าจะรับผิดชอบคุณนี่”

สายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของหลินฉ่ายเวยวูบลงอีกครั้ง ถังเฉาพูดขึ้นอีกว่า “แถมในงานพิธี เมียและลูกสาวผมก็จะมาด้วย”

หลินฉ่ายเวยเปลี่ยนเป็นตกตะลึง และดูแปลกๆ

ภรรยาของถังเฉา?

เธอรู้แต่ว่าถังเฉาแต่งงานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าภรรยาเขาเป็นใครกันแน่—เพื่อให้รู้ว่าภรรยาเขาเป็นใครกันแน่ บ้านโจวยังไม่แคร์ที่จะให้เธอไปยั่วยวนถังเฉา สุดท้ายก็โดนตบหน้าฉาดใหญ่เข้าให้

ตอนนี้ภรรยาลึกลับของเขายอมมาปรากฏตัวแล้วหรือไง?

ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกตื่นเต้นเอามากๆเลย

“พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว คุณไม่ต้องกลัวนะ ก่อนเหวินเหวยเฉินจะขอแต่งงาน ผมจะพาคุณไป!”

พอเห็นสายตาจริงจังแน่วแน่ของถังเฉา จากเดิมที่สิ้นหวัง หลินฉ่ายเวยค่อยๆเริ่มนิ่งขึ้น

“โอเค”

ถังเฉาจากไปแล้ว หลินฉ่ายเวยเริ่มแต่งหน้าใหม่อยู่ในห้องคนเดียว

ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงามอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวจะมีคนมาชิงตัวเธอ เธอต้องรับมือในสภาพที่ดีที่สุด

…..

เวลาค่อยๆผ่านไปทีละวินาที และแล้วก็มาถึงเวลาหกโมงแปดนาที

เหลืออีกสิบนาทีจะถึงเวลาเริ่มพิธีแต่งงานของหลินฉ่ายเวยกับเหวินเหวยเฉิน

ตอนนี้ในงานเริ่มเปิดเพลงงานแต่งแล้ว พรมแดงหรูลากยาวจากทางทิศใต้ของโรงแรมจนถึงทิศเหนือ ดูหรูหราสุดๆ

ทุกมุมทั้งสี่ทิศของพิธีแต่งงานยังมีกล้องติดตั้งไว้เตรียมทำการอัดคลิป

งานแต่งบ้านเหวิน เป็นจุดเด่นของทั้งเมือง และจัดทำการถ่ายทอดสดด้วย

หลังจากบาทหลวงจัดการเตรียมตัว ก็ประกาศพิธีแต่งงานเริ่มขึ้น เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้างาน

เพี๊ยะเพี๊ยะ—

ทันใดนั้นเสียงปรบมือดังเกรียวกราว ที่ปรบมือดังสุดคือบ้านโจว พวกโจวเหม่ยหยูน โจวฉวนกั๋ว โจวเหม่ยหลิงปรบจนมือแทบแตกแล้ว

เพราะสำหรับบ้านโจวแล้ว เป็นการข้ามระดับครั้งสำคัญเลย การได้ดองกันกับบ้านเหวินแห่งเมืองเจียง งั้นบ้านโจวของพวกเขาจะพุ่งทะยานติดปีกทันที

ปั้งปั้งปั้ง—

เสียงประทัดดังทั่วทั้งงาน แสงไฟปิดลงพร้อมกัน

วินาทีต่อมา แสงสปอร์ตไลท์สว่างจ้าสาดส่องออกมา รวมกันที่หนึ่ง เหวินเหวยเฉินในชุดเจ้าบ่าวยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ท่าทางหรูหรา ดูเหมือนอยู่เหนือทุกคน

ส่วนเจ้าสาวหลินฉ่ายเวย ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกทางด้านหนึ่ง ในชุดคลุมผมสีขาวสะอาด บนหัวใส่ตาข่ายคลุมผมยาวหรูหราแบบชนชั้นสูง สีหน้าสงบนิ่ง

ทั้งคู่ค่อยๆเดินเข้าหากัน

ถังเฉามองเวลา หรี่ตาครุ่นคิด ถึงเวลาแล้ว

เหวินเหวยเฉินมายืนหน้าหลินฉ่ายเวย คุกเข่าลงข้างหนึ่ง หยิบแหวนเพชรส่องประกายวิบวับออกมาหนึ่งวง และมองเธออย่างเต็มเปี่ยมด้วยความรัก

“ฉ่ายเวย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคุณ ผมก็รู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก คุณมีริมฝีปากที่สวยมีเสน่ห์ที่สุด ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ว่า คุณเป็นคนที่ที่ผมตามหาอยู่”

พูดจบ เขาหันไปมองฝั่งแขกเหรื่อ “ความสุขของพวกเราไม่อาจหลีกหนีคำอวยพรของพวกคุณไปได้ ผมหวังว่าแขกทุกท่านจะอวยพรพวกเราจากใจ”

วู้ว—-

ด้านล่างเวทีเกรียวกราวไปด้วยเสียงโห่ร้อง ทุกคนต่างปรบมือกันกระหึ่ม มีเพียงเหวินเฉี่ยวหรูที่มองดูทั้งหมดนี่ด้วยสีหน้ากังวล

“สายเกินไปแล้วจริงๆ” เธอส่ายหัวช้าๆอย่างเสียใจ

“พวกคุณไม่มีทางมีความสุขหรอก”

ทันใดนั้น ท่ามกลางแขกเหรื่อที่มาเกิดเสียงดังขึ้นมาเอาดื้อๆ

น้ำเสียงไม่ดังมาก แต่ทุกคนก็ได้ยิน

พอได้ยินเสียงนี้ สายตาหลินฉ่ายเวยฉายแววความหวังขึ้นมา สีหน้าเหวินเหวยเฉินเปลี่ยนเป็นทะมึนทันที