เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - ตอนที่ 229 สวรรค์และนรก

หลินฉ่ายเวยค่อยๆตื่นขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน

วินาทีที่เธอลืมตา หัวของเธอเหมือนหมุนไปรอบๆ และเวียนหัวมาก

เมื่อเห็นโรงแรมหรูที่อยู่รายล้อม รวมถึงถุงยางอนามัยทั้งห้าบนโต๊ะข้างเตียง ใบหน้าของ หลินฉ่ายเวยก็ซีด ลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ

ความทรงจำก่อนที่จะสลบพุ่งเข้ามา เธอรู้เพียงว่า เธอดื่มไวน์ไปห้าแก้วตามคำขอของเหวินเหวยเฉิน แล้วสลบไป

เหวินเหวยเฉินก็ทิ้งเธอไว้ตามลำพังและจากไป

“หรือว่า ตนเองถูกคนแก่เหล่านั้น…”

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น หลินฉ่ายเวยกอดตัวเองด้วยสองมือของเธอ แต่ทันใดนั้น ก็เห็นว่าเสื้อผ้าของเธอได้เปลี่ยนไปแล้ว และถุงน่องของเธอก็หายไป

"อ๊าก……"

เสียงกรีดร้องที่ตื่นตระหนกและแหลมกระจายไปทั่วโรงแรมหรู

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างนอก และประธานหลายคนก็วิ่งเข้ามา เมื่อเห็นหลินฉ่ายเวยตื่นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก "คุณหลิน คุณตื่นแล้วหรือ?"

“ไอ้พวกเวร!”

ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็คำรามแทบหมดหนทาง

ประธานพวกนั้นตกใจและอธิบายอย่างรวดเร็ว “คุณหลิน อย่าเข้าใจเราผิด เราไม่ได้ทำอะไรคุณ”

“คุณดื่มมากเกินไป เราเลยส่งคุณมาที่นี่เพื่อพักผ่อน เสื้อผ้าบนร่างกายของคุณเปิดเผยเกินไป เราจึงขอให้พนักงานเสิร์ฟเปลี่ยนให้คุณ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของประธานเหล่านั้น หลินฉ่ายเวยก็สงบลงเล็กน้อยและตรวจดูร่างกายของเธออย่างระมัดระวัง พบว่าไม่มีรอยแผลเป็นที่ดิ้นรน เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ขอโทษที ฉันเข้าใจพวกคุณผิดไป แล้วคู่หมั้นของฉันล่ะ?” เธอถามอีกครั้ง

ประธานเหล่านั้นเล่าเรื่องทั้งหมด รวมถึงจุดประสงค์ของเหวินเหวยเฉินที่ให้หลินฉ่ายเวยสวมเสื้อผ้าเซ็กซี่เพื่อมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเรา บอกทุกอย่างให้หลินฉ่ายเวยโดยไม่ตกขาดแม้แต่คำเดียว

หลังจากฟังจบ หลินฉ่ายเวยก็ตกตะลึง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“ไม่ เหวยเฉินจะทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?”

“คุณหลิน ตื่นเถอะ เขาเป็นคนแบบนี้ ในสายตาของเขา คุณเป็นเครื่องมือในการฟื้นฟูตระกูลของเขาเท่านั้น”

“ไม่ ฉันจะไปถามเขา!”

หลินฉ่ายเวยสวมรองเท้าขณะที่เธอพูด และรีบออกจากโรงแรม

ตอนนี้ดึกแล้ว หลินฉ่ายเวยโบกรถแท็กซี่และตรงไปที่วิลล่าที่เหวินเหวยเฉินอยู่

"เหวยเฉิน—-"

เธอกำลังจะผลักประตูเข้าไป แต่มือของเธอก็แข็งทันที แข็งอยู่กลางอากาศ

ผ่านกระจก จะเห็นร่างสองร่างของชายและหญิงอย่างคลุมเครือ

“พี่เฉิน คุณร้ายจริงๆ…”

“ฮ่าฮ่า ยังมีอะไรที่ร้ายกว่านี้อีก คุณอยากลองไหม?”

บนโซฟาขนาดใหญ่ เหวินเหวยเฉินกอดสาวผมบลอนด์อวบอ้วนที่มีเสน่ห์ ความสนิทสนมของทั้งสอง กระตุ้นหลินฉ่ายเวยในทันที ทำให้เธอหัวจะระเบิด

“ไม่เอา คุณจะแต่งงานอยู่แล้ว”

“ผู้หญิงคนนั้นเหรอ? เธอเป็นเพียงเครื่องมือสำหรับครอบครัวของผมที่จะเข้าไปในหมิงจูเท่านั้น ไม่สำคัญอะไร”

คำพูดของเหวินเหวยเฉิน แทงทะลุหัวใจของเธอราวกับเข็ม

ในเวลานี้ เธอปวดใจมาก ราวกับปลาที่เกยตื้นบนฝั่งใกล้จะขาดออกซิเจน

ตุบ —-

หลินฉ่ายเวยล้มลงบนพื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับไปเปิดประตู

การเคลื่อนไหวของการเปิดประตู ทำให้เหวินเหวยเฉิน และสาวผมบลอนด์ตื่นตกใจ

“ทำไมคือคุณ? คุณไม่ควรอยู่ในโรงแรมตอนนี้ไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเห็นว่าเป็นหลินฉ่ายเวย ทันใดนั้น เหวินเหวยเฉินก็ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาประหลาดใจครู่หนึ่งและในไม่ช้าก็มืดมน

หลินฉ่ายเวยปรากฏตัวที่นี่ ก็หมายความว่าเธอไม่ได้ดูแลบอสที่ร่วมมือกับตระกูลเหวิน วิ่งหนีออกมาเพียงลำพัง

อย่างไรก็ตาม หลินฉ่ายเวยดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเหวินเหวยเฉิน ดวงตาของเธอจ้องไปที่หญิงผมบลอนด์ในอ้อมแขนของเหวินเหวยเฉิน และเธอถามว่า "เธอเป็นใคร?"

หญิงผมบลอนด์ไม่มีความกลัวใดๆ แต่มองดูเธออย่างเย้ยหยัน และจูบต่อหน้าเธอ

เหวินเหวยเฉินไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากจูบเสร็จ เขาพูดอย่างใจเย็น"อย่างที่คุณเห็น เธอเป็นผู้หญิงของผม ผมยังมีผู้หญิงที่เหมือนเธออีกมากมาย"

แม้ว่าจะมีคำตอบอยู่ในใจ แต่หลินฉ่ายเวยก็ยังเหมือนโดนฟ้าผ่าอย่างหนักหลังจากได้ยินคำพูดของเหวินเหวยเฉิน

ดวงตาของเธอเบิกกว้างและมองที่เขาอย่างเหลือเชื่อ "แล้ว…แล้วฉันล่ะ?"

"คุณ?"

แววตาของเหวินเหวยเฉินลายเป็นดูหมิ่น “คุณเป็นเพียงเครื่องมือที่ตระกูลเหวินใช้ในการขยายตลาดหมิงจู ถ้าไม่ใช่มีคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหลินของคุณ ใครจะไปชอบผู้หญิงจากตระกูลเล็กๆอย่างคุณ ?"

“ให้คุณแต่งงานกับผม เป็นการประทานที่ยิ่งใหญ่แล้ว อย่ามาเรียกร้องอะไรมากนัก!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้หายไป หญิงสาวผมบลอนด์ในอ้อมแขนของเหวินเหวยเฉินก็ลุกขึ้นยืนเทไวน์แดงในมือของเธอลงบนใบหน้าของหลินฉ่ายเวย

หลินฉ่ายเวยถูกสาดด้วยไวน์แดงบนใบหน้าและผมของเธอโดยไม่ทางหลบ

"คุณกำลังทำอะไร!"

หลินฉ่ายเวยที่เศร้าอยู่แล้ว โกรธในทันที และบีบคอของหญิงสาวผมบลอนด์อย่างบ้าคลั่ง

"หยุด!"

ใบหน้าของเหวินเหวยเฉินก็มืดมน ตบหน้าหลินฉ่ายเวยอย่างแรง ทำให้เธอล้มลงกับพื้น

"คุณไปก่อนเถอะ"

เหวินเหวยเฉินพูดกับหญิงผมบลอนด์

หญิงผมบลอนด์เหลือบมองหลินฉ่ายเวยด้วยความรังเกียจ แล้วเดินออกไป มีเพียงหลินฉ่ายเวยและเหวินเหวยเฉินเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้อง

หลินฉ่ายเวยไม่ได้ลุกขึ้น ยังนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง

“คุณไม่เคยชอบฉันใช่ไหม?”

ผมของเธอยุ่งเหยิน เสียงของเธอสั่นจนสุดขีด

"ใช่แล้ว"

เหวินเหวยเฉินพยักหน้าโดยไม่ลังเล จากนั้นมองดูเธออย่างดูถูก สายตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที “ผมให้คุณปรนนิบัติประธานพวกนั้น ทำไมคุณถึงหนีกลับมา?”

ร่างกายของหลินฉ่ายเวยสั่นเล็กน้อย จำพฤติกรรมแปลกๆของเหวินเหวยเฉินก่อนหน้านี้ได้

ให้เธอสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผย ให้เธอดื่ม และถุงยางอนามัยสี่ห้าชิ้นบนโต๊ะข้างเตียง

เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ฮ่าๆๆๆ…ฮือฮือๆๆ.."

เธอหัวเราะทุ้มต่ำ หัวเราะไปหัวเราะมาก็กลายเป็นเสียงร้องไห้อีกครั้ง ราวกับว่าสติของเธอถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง ร้องไห้และหัวเราะ

"คุณหัวเราะทำไม?"

แววตาของเหวินเหวยเฉินยิ่งเย็นชาลง “คุณรู้หรือไม่ว่าคุณได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่!”

"ฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่คุณมอบฉันให้คนอื่นเล่นเพื่อธุรกิจของครอบครัวคุณเท่านั้นหรือ?"

เสียงของหลินฉ่ายเวยเศร้าและโกรธจนถึงสุดขีด

“นอกจากนี้ คุณยังมีประโยชน์อย่างอื่นอีกหรือ?”

การแสดงออกของเหวินเหวยเฉินเย็นชา และเขาตะโกนอย่างโกรธเคือง “เร็ว บอกผมมาว่าใครอยู่เบื้องหลังตระกูลหลิน!”

หลินฉ่ายเวยยังคงส่ายหัว

"ไม่มีคนใหญ่คนโตอะไร ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของคุณ"

"อะไร?"

ทันใดนั้น ดวงตาของเหวินเหวยเฉินก็หรี่ลง

หลินฉ่ายเวยไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่พูดอย่างใจเย็นว่า “ในเมื่อคุณไม่ได้ชอบฉัน และทุกอย่างเป็นฉันที่คิดไปเอง เราก็ไม่ต้องแต่งงานแล้ว ลูกสาวจากตระกูลเล็กๆอย่างฉัน ไม่คู่ควรกับคุณชายตระกูลใหญ่อย่างคุณ "

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเหวินเหวยเฉินก็เคร่งเครียดในทันใด

ในที่สุดตระกูลเหวินก็สามารถเข้าสู่ตลาดหมิงจูได้ เนื่องจากการแต่งงานกับหลินฉ่ายเวย หากสัญญาการแต่งงานถูกยกเลิก คนใหญ่โตที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหลินจะโกรธแน่นอนและทุกอย่างในตระกูลเหวินก็จะสูญเปล่า

"ไม่ได้!"

เขาโบกมือและตะโกนอย่างโกรธเคือง "คุณถือว่าการแต่งงานเป็นการเล่นของเด็กงั้นหรือ อยากแต่งก็แต่ง อยากยกเลิกก็ยกเลิก? ไม่ชอบก็ต้องทำ" แต่งงานกับผมเพื่อประโยชน์ของตระกูล คุณต้องแต่งงานกับผม!"

“ฉันไม่อยากแต่งงานแล้ว วันนี้ฉันได้เห็นคุณน่าขยะแขยงแค่ไหน”

หลินฉ่ายเวยพูดด้วยใบหน้าเย็นชา จากนั้นหันหลังกลับ วางแผนที่จะจากไป

สิ่งที่เธอไม่เห็นคือ หลังจากพูดคำเหล่านี้ ดวงตาของเหวินเหวยเฉินก็ฉายแววโหดร้ายอย่างบ้าคลั่ง

เขาเดินตามหลังเธอ เอื้อมมือออกไป ทันใดนั้นก็คว้าผมยาวของหลินฉ่ายเวยแล้วลากกลับอย่างแรง

"อ๊าก—-"

ประตูของวิลล่าถูกปิดอย่างแน่น จากนั้นก็มีเสียงการตบอย่างต่อเนื่องและเสียงกรีดร้องของหลินฉ่ายเวยอย่างปวดร้าว