เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 229 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

229 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

 

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร

 

“โมโมะ…” (มาโกโตะ)

 

ผมจับแขนของโมโมะ

 

แขนบางๆ

 

ผมก็รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่เย็นด้วย

 

“พ-พี่ต้องไม่! ได้โปรดปล่อยหนู มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

“มาโกโตะ-ซัง มันอันตราย! เธอเป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจแล้ว!” (อาเบล)

 

โมโมะและอาเบลตะโกน

 

“มัน…อันตรายเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ ตอนนี้หนูเคลื่อนไหวได้ด้วยใจของหนู แต่เสียงของไบฟรอน-ซามะสะท้อนอยู่ในหัวหนูตลอด ถ้าเค้าออกคำสั่งให้จับมาโกโตะ-ซามะ หนูมั่นใจว่าหนูจะไม่สามารถต่อต้านมันได้…” (โมโมะ)

 

“มาโกโตะ…พ่อและลูกแวมไพร์มีเส้นโชคชะตาที่แข็งแกร่ง ลูกต่อต้านพ่อไม่ได้ โมโมะที่ถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์โดยไปฟรอนนั้นมัน…” (อาเบล)

 

เส้นแห่งโชคชะตา…ผมได้ยินเกี่ยวกับนั่น

 

ถ้าผมจำไม่ผิด มันมาจากฟูเรีย-ซัง

 

ว่าเธอเห็นเส้นโชคชะตาได้ในฐานะผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตา

 

ไบฟรอนใช้เส้นโชคชะตาเพื่อควบคุมแวมไพร์หรือ…?

 

“โมโมะ ตอนนี้เธอโอเค ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ หนูได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ-ซามะ แต่หนูขยับตัวอิสระไม่ได้ แต่หนูไม่คิดว่าหนูไปไกลจากปราสาทลอร์ดปีศาจได้” (โมโมะ)

 

เข้าใจแล้ว

 

นี่มันมีปัญหา

 

ด้วยเรื่องนี้ ผมวิ่งหนีไปด้วยกันกับโมโมะไม่ได้

 

ในทันทีนั้น ประโยคลอยอยู่ตรงหน้าผม

 

[คุณจะทิ้งโมโมะปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?]

 

ใช่

 

ไม่ ←

 

ตัวเลือกที่นิสัยไม่ดีปรากฏขึ้น

 

มันต้องถามผมอย่างดีโดยอยากให้ผมเลือกไม่ ใช่มั้ย?

 

แต่ ผมควรทำยังไง?

 

ผมทำอะไรได้กับเส้นแห่งโชคชะตา?

 

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่เห็นมัน…หรือผมเห็น?

 

ผมมีเวทมนตร์โชคชะตาที่ไอรา-ซามะมอบให้ผม

 

ผมยังเป็นมือใหม่อย่างสมบูรณ์ แต่ผมใช้นี่ยังไง

 

ผมครุ่นคิดเล็กน้อย และใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อตรวจดูโมโมะ

 

เวทมนตร์โชคชะตา: ระดับประถม

 

ผมรวมมานาไปที่ตาผมและมองโมโมะ

 

ผมไม่เห็นอะไรตอนแรก…แต่ผมเห็นเส้นที่ยืดออกมาจากโมโมะอย่างช้าๆ

 

โอ้ ดูเหมือนผมทำมันได้

 

ภายในนั้นทั้งหมด มีเส้นสีแดงส่องแสงอย่างเป็นลางร้ายเหมือนเลือด

 

มันต้องเป็นเส้นนี้…

 

นี่คือที่ผูกโมโมะอยู่

 

เพราะเส้นนี้ เธอต่อต้านไบฟรอนไม่ได้

 

ถ้าผมตัดนี่ได้…

 

ผมนำมีดของโนอาห์-ซามะออกมาจากฝัก

 

“มาโกโตะ-ซัง?!” (อาเบล)

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ?! พี่จะทำอะไร…?!” (โมโมะ)

 

ฮีโร่อาเบลและโมโมะส่งเสียงของเธอในความตกใจ

 

แน่นอนว่าพวกเขาจะตอบสนองแบบนั้น ถ้าผมชักมีดกระทันหัน

 

“โมโมะ เชื่อชั้น เธออยู่นิ่งๆได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…ค่ะ หนูเชื่อใจพี่” (โมโมะ)

 

เมื่อผมถามเรื่องนี้ โมโมะพยักหน้าดั่งเธอได้มุ่งมั่นตั้งใจตัวเธอเอง

 

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

 

ผมห่อเวทมนตร์โชคชะตารอบมีดของโนอาห์-ซามะ

 

และจากนั้น…ผมตัดเส้นสีแดงเลือดที่ยืดออกมาจากโมโมะอย่างช้าๆ

 

“ฮ่าอุ!” (โมโมะ)

 

โมโมะสั่น

 

“โมโมะ!” (มาโกโตะ)

 

ผมรีบรับเธอในอ้อมแขนของผม

 

“….ฮ่าาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…” (โมโมะ)

 

ผมได้ยินการหายใจที่แรงมาจากปากเล็กๆของเธอ

 

ผมรอให้เธอใจเย็นลง

 

“โมโมะ-จัง เธอโอเคมั้ย?!” (อาเบล)

 

อาเบลต้องกังวลด้วย เขาวิ่งมา

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

 

“โมโมะ เธอยังได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ-ซัง แค่อะไรบนโลกนี้กันที่นาย…” (อาเบล)

 

โมโมะจัดการหายใจ และมองดูผมด้วยตาสีแดง

 

“{หนูไม่ได้ยิน} หนูไม่ได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ-ซามะอีกแล้ว แล้วก็ แรงกดดันที่มันผูกหัวใจหนูกก็หายไปแล้วด้วย!” (โมโมะ)

 

“?!”

 

โอเค มันเป็นไปได้ด้วยดี

 

อย่างที่คาดกับมีดของโนอาห์-ซามะ

 

มันตัดได้ {ทุกอย่าง}

 

“นายทำอะไรเมื่อกี้นี้ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

 

“ชั้นตัดเส้นโชคชะตา” (มาโกโตะ)

 

“…หือ? ไม่ ไม่มีทาง…” (อาเบล)

 

“โมโมะ เธอเป็นอิสระแล้วรึยัง?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่…มันต่างจากเมื่อกี้นี้อย่างสมบูรณ์ หนูเป็นอิสระจากอะไรที่มันผูกหนูอยู่ มาโกโตะ-ซามะ…นั่นน่าทึ่ง” (โมโมะ)

 

โมโมะจับแขนเสื้อของผมด้วยตาที่เคลิบเคลิ้ม

 

มันรู้สึกแปลกที่ให้เธอทำหน้าแบบนั้นเมื่อเธอดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“บางอย่างแบบนั้น…นั่น…อยู่ในอาณาเขตของพระเจ้า” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลยังคงเหม่อลอย

 

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ยังไงซะ เพราะทั้งหมด มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ

 

มันควรจะทำได้มากเท่านั้นเป็นอย่างน้อย

 

“งั้น โมโมะ อาเบล-ซัง รีบและวิ่—” (มาโกโตะ)

 

“พอมาคิดว่านายจะโผล่มาอย่างโจ่งแจ้ง”

 

เสียงดั่งเยาะเย้ยเราสะท้อน และพายุลมพัด

 

หมอกที่ผมสร้างด้วยเวทมนตร์น้ำถูกพัดออกไป

 

อีกฝั่งของหมอกที่หายไปแล้ว…มีปีศาจและมอนสเตอร์ล้อมเรา ตาของพวกเขามองดูเราตรงๆ

 

พวกเราถูกล้อมจากทุกทาง

 

กับดัก อย่างที่คาด

 

แม้ว่าในปีศาจและมอนสเตอร์ที่ล้อมเรา มีปีศาจที่ดึงความสนใจของผม

 

ปีศาจที่อยู่ในช่วงอายุที่ดีที่สุดของชีวิต ใส่ชุดเกราะสีแดงและหมวกเกราะ

 

เขาสูงมากกว่า 2 เมตร และมานาที่ปกคลุมกายเขาแข็งแกร่งกว่าปีศาจไหนๆที่อยู่รอบๆ

 

“บาลามที่โจมตีไม่เข้า…” (อาเบล)

 

ผมได้ยินฮีโร่อาเบลกลืนน้ำลาย

 

ผมได้ยินชื่อนั้นมาก่อน

 

โมโมะและฮีโร่ดิน-ซังบอกผมเกี่ยวกับมัน

 

หนึ่งในคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน

 

“แต่ฮีโร่ดินและไม้ไม่อยู่ที่นี่ หือห์… คนที่อยู่ที่นี่มีแค่ฮีโร่สายฟ้า อีกคนคือ…มนุษย์ที่อ่อนแอ พลาดเรอะ” (บาลาม)

 

บาลามแปรงหนวดระหว่างที่พูดอย่างไม่สนุก

 

“ลอร์ดปีศีศาจ-บาลามบอกชั้นให้จับฮีโร่ทุกคนนอกจากที่เรียกกันว่าฮีโร่แห่งแสง แต่ตัดขาของพวกเค้าเพื่อที่พวกเค้าจะไม่หนีอีก” (บาลาม)

 

““ครับท่าน!””

 

ลูกน้องของปีศาจตอบคำสั่งของบาลาม และมอนสเตอร์คำรามตอบ

 

(‘ที่เรียกกันว่าฮีโร่แห่งแสง’…หือห์) (มาโกโตะ)

 

กองทัพลอร์ดปีศาจไม่รู้ว่าอาเบลเป็นฮีโร่แห่งแสงหรือ?

 

ผมชำเลืองมองคนข้างผม

 

ฮีโร่อาเบลป้องกันรอบข้างด้วยสีหน้าประหม่า

 

เขาไม่ตอบสนองกับคำว่า ‘ฮีโร่แห่งแสง’

 

มีหลายจุดที่กวนใจผม แต่เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปก่อน

 

ผมดึงโมโมะที่ไหล่เพื่อปกป้องเธอ

 

โมโมะจับเสื้อของผมแน่น

 

เธอสั่น

 

แต่มันไม่ใช่จากความกลัว…มันเป็นอารมณ์ที่ต่างออกไป

 

เธอจ้องคนสนิทด้วยตาของความเกลียด

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตาแบบนั้นจากเธอ

 

“โมโมะ…เขาทำอะไรบางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“เขาเป็น…คนที่กินแม่ของหนู…” (โมโมะ)

 

“?!” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมเจอโมโมะ เธอบอกผมว่าแม่ของเธอตายเมื่อ 3 วันก่อน

 

มันเป็นหลายวันหลังจากนั้นแล้ว แต่มันต้องเป็นความทรงจำที่สดใหม่ในโมโมะ

 

ความทรงจำที่แม่เธอถูกฆ่า

 

ผมไม่รู้ว่าความผิดหวังที่ถูกใช้โดยคนที่ฆ่าแม่ของเธอจะรู้สึกอย่างไร

 

“มาโกโตะ-ซัง เราถูกล้อม มีไม่มากนัก เราควรจะเล็งไปที่จุดเดียวและฝ่าไป และวิ่งหนี -ก่อนที่กำลังเสริมจะมา” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลกระซิบกับผม

 

ได้ยินนี่ โมโมะพยักหน้าอย่างโกรธ

 

“…ภายในคนสนิทของไบฟรอน นายพลบาลามเป็นคนที่อาวุโสมากที่สุด เขาแข็งแกร่งจริงๆ…” (โมโมะ)

 

“ใช่ เราต้องไม่สู้เค้า มาหนีกันเถอะ” (อาเบล)

 

อาเบลพยักหน้ากับคำพูดของโมโมะ

 

เสียงของทั้งสองเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความเกร็ง

 

“มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

 

“มาโกโตะ-ซามะ?” (โมโมะ)

 

“…”

 

ผมไม่ตอบการเรียกของอาเบลและโมโมะ

 

ผมมองดูรอบๆ

 

มอนสเตอร์และปีศาจเป็นร้อยล้อมเรา

 

พวกเขาทั้งหมดต้องมีการปกป้องจากพระเจ้าของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ผมรู้สึกได้ถึงมานาที่ทรงพลังจากพวกเขา

 

พวกมันต้องเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าที่ผมเคยเจอ

 

มันเป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

 

แม้อย่างนั้น…{หัวใจผมสงบสุข}

 

แม้ว่าผมอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คำพูดที่ขึ้นมาในใจผมคือ ‘ไม่แม้แต่จะเทียบ’

 

…มันเป็นเพราะสกิลผมหรือ?

 

(โล่งจิต…ปิด) (มาโกโตะ)

 

มันไม่เปลี่ยน

 

หัวใจผมไม่สั่นไหวเลยซักนิด

 

มันสงบอย่างสมบูรณ์

 

มันต้องเป็นนั่น

 

โนอาห์-ซามะไม่อยู่ที่นี่กับผม ดังนั้นผมคุยกับท่านไม่ได้ ซึ่งมันน่าเสียดาย ถ้าท่านอยู่ที่นี่ ผมมั่นใจว่าท่านจะบอกผมว่า…

 

‘มาโกโตะ! เตะตูดพวก {ลูกกระจ๊อก} เหล่านี้ได้แล้ว!’

 

“ได้ เทพธิดา-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมพึมพำคำนี้ โมโมะและอาเบลมองกลับมา

 

“โมโมะ ในการขอโทษที่มาช้าในการช่วยหนู ชั้นจะแก้แค้นให้หนู” (มาโกโตะ)

 

 

 

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 375/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord