เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 323 สมองขาดสารอาหารยากจะเยียวยา

บทที่ 323 สมองขาดสารอาหารยากจะเยียวยา

หลัวชิงซานระเบิดหัวเราะออกมาจากด้านหลัง “อย่างที่บอก การประมูลเริ่มต้นขึ้นแล้ว และคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่ ใครจะรู้ล่ะว่าคุณกำลังสมรู้ร่วมคิดกับใครที่อาจอยู่ด้านนอกเพื่อตลบหลังเราไหม!”

เมื่อคนรอบข้างได้ยินอย่างนั้นแล้ว ทั้งหมดก็ส่งเสียงสนับสนุนทันที

“ใช่ คุณยังไม่บอกพวกเราเลยว่าตัวเองเป็นใคร และมาที่นี่ทำไม?”

เวลานั้นผู้ชายที่มากับอวี๋เฉียนก็ตะโกนออกมา สีหน้าของเขาดูเกรี้ยวกราด รอยแผลเป็นบนใบหน้าบอกถึงประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี

“การประมูลจะกินเวลาสักเท่าไหร่เชียว? ยังไงก็ใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก็แค่รอจนกว่าการประมูลจะจบลงคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง”

“ถ้ายังมัวมายืนเถียงกันอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้เริ่ม!”

เมื่อชายหน้าบากกล่าวออกมา ทุกคนก็เห็นด้วยทันที บางคนตะโกนร้องเพื่อบอกกล่าวให้มัดเจียงหว่านเอาไว้ และรอจนกว่าการประมูลจะสิ้นสุดค่อยปล่อยพวกเขากลับไป

ยิ่งทุกคนทะเลาะกันเสียงดัง เจียงหว่านก็ยิ่งโกรธจัด เธอจึงตะโกนลั่น

“หุบปาก! หยุดสร้างความวุ่นวายได้แล้ว!”

ทุกคนตกตะลึง เวลานี้เจียงหว่านกล่าวต่อด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“นี่ไม่ใช่งานประมูลของครอบครัวพวกคุณ โปรดเอาเวลาไปดูแลตัวเองให้ดี และรับชมความสนุกสนานต่อจากนี้เถอะ!”

“พวกคุณทุกคนเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ เพราะสมองขาดสารอาหารซะล่ะมั้ง เลยทำให้โง่แบบนี้”

“ฉันจะบอกให้นะ คนของพวกเขายอมรับเองว่าหลัวชิงซานใส่ยาพิษลงในน้ำที่พวกคุณดื่ม เพื่อทำให้ร่างกายของพวกคุณอ่อนแรงลงจนไม่สามารถขยับได้”

“และเมื่อไหร่ที่ยาออกฤทธิ์ พวกคุณก็เตรียมตัวถูกฆ่าได้เลย!”

จางซานตะโกนลั่น “หุบปาก!”

“พวกเราทุกคนดื่มน้ำ และยังสบายดี มือเท้าไม่ได้อ่อนแรงสักนิด!”

“จะฆ่าพวกเราทุกคนงั้นเหรอ? พวกเขาจะทำแบบนั้นได้ยังไง พวกเรามีกันตั้งหลายคน ถ้าหากฆ่าเราทั้งหมดนี่จะถือเป็นคดีฆาตกรรมที่ใหญ่ที่สุดของประเทศจีน สมองของหลัวชิงซานคงจะมีแต่น้ำถ้าหากเขากล้าทำอย่างนั้น!”

หลี่ซื่อก็ตะโกนออกมาเช่นกัน “เหล่าจาง มัวคุยไร้สาระกับพวกนั้นทำไม? เราควรถามพวกเขาไปเลยดีกว่าว่าพวกเขาเป็นใคร!”

“ถ้ามาที่นี่ได้ แสดงว่าพวกเขาคงจะไม่ใช่คนธรรมดา เอาล่ะ เราถามพวกเขาดีกว่าว่ามาจากไหน?”

“ใช่ พวกคุณเป็นใคร? บอกชื่อมาเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนเริ่มตะโกน หลายสิบคนหันกลับมาต่อว่าเจียงหว่าน แรงกดดันก่อนหน้าถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

เจียงหว่านขมวดคิ้วมุ่น ความรู้สึกกดดันอย่างนี้ทำเธอไม่สบายใจเลย

เธอเอื้อมมือออกไปหยิบไม้นวดแป้งที่เอาติดมา ด้วยใบหน้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ

แต่ก่อนเธอจะได้พูดอะไร เฉียวเหลียนเฉิงก็กล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“หุบปาก!”

แม้เสียงของเขาจะไม่ดังมาก แต่กลับทรงพลังอย่างถึงที่สุด พลังงานที่สะสมอยู่ในทะเลเลือดจากซากศพที่กองพะเนินถูกปลดปล่อยทันที

ซึ่งคนด้านหน้าสุดคือผู้ที่ได้รับผลกระทบไปเต็ม

เวลานี้พวกเขารู้สึกว่าหัวใจกำลังถูกบีบรัดจนหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมาชุ่มแผ่นหลัง

ตอนนั้นเองพลันมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจของคนเหล่านั้น

‘ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป อย่ายุ่งกับหล่อนดีกว่า!’

ผู้คนแถวหน้าเงียบลงทันที แต่ผู้ที่อยู่ในระยะไกลไม่ทราบถึงแรงกดดันที่ปลดปล่อยออกจากเฉียวเหลียนเฉิง พวกเขาจึงไม่พูดอะไรออกมา

ทุกคนเงียบเพราะถูกผู้หญิงตำหนิอย่างร้ายกาจ ทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะเหยียดหยามหล่อนในใจ

ชายวัยกลางคนตัวอ้วนท้วมคนหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “นังแพศยา แกก็เป็นพวกเดียวกันกับไอ้เวรนั่น ยังทำตัวโอ้อวดข่มเหงคนอื่นอีก กล้าไม่เบานี่!”

ทันทีที่พูดจบ เฉียวเหลียนเฉิงก็เหยียดมือออก และหินก้อนหนึ่งก็กระเด็นออกไปอย่างรวดเร็ว

หินก้อนเล็กทะยานแหวกอากาศไป แต่การเคลื่อนไหวของเฉียวเหลียนเฉิงรวดเร็วกว่า ทุกคนสัมผัสได้ถึงเงาดำที่วูบไหว ก่อนจะมีเสียงกรีดร้องเจ็บปวดดังขึ้น

“อ๊าก!”

ทุกคนหันศีรษะมองตามทิศทางของเสียง และก็เห็นว่าจมูกของชายอ้วนหักไปแล้ว และก็มีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าไปหมด

“เหวอ!” ทุกคนรีบถอยห่างด้วยความหวาดกลัว

คงจะเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงหากบอกว่าคนเหล่านี้เป็นพวกพ้องกัน เพราะพวกเขาต่างล่าถอยอย่างไม่คิดเป็นห่วงเมื่อพบเจอสถานการณ์อันตรายแบบนี้

ทุกคนถอยกลับออกไปสองสามก้าวเพื่อจะหลีกทางให้เจียงหว่าน

เจียงหว่านส่งสายตาเย้ยหยันออกมา

เธอหันมองหลัวชิงซาน แล้วพูดว่า “ฉันออกไปได้หรือยัง?”

ใบหน้าของหลัวชิงซานแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เขามองเธออย่างเย็นชา ก่อนจะตอบกลับเสียงหนักแน่น

“กฎคือสิ่งที่ใครก็ฝ่าฝืนไม่ได้ ตอนนี้การประมูลเริ่มต้นขึ้นแล้ว ถ้าอยากจะออกไปก็ไปซะ แต่ชีวิตกับเงินของคุณต้องอยู่ที่นี่!”

เจียงหว่านเย้ยหยัน “ฮ่า ๆ ดูเหมือนว่าหางของคุณจะโผล่ออกมาแล้วนี่? ที่พูดจาสูงส่งก่อนหน้านี้หมายความว่ายังไง? สุดท้ายก็เพียงเพื่อเงินเท่านั้นไม่ใช่เหรอ!”

“คุณคิดว่าจะใช้คนจำนวนมากพวกนี้มาหยุดเรางั้นเหรอ?”

หลัวชิงซานหัวเราะเบา ๆ

“คุณคงไม่รู้สินะ! ฉันเสริมหน้าต่างไว้สองชั้น และจะไม่มีใครกระโดดออกไปได้”

“ทางออกมีเพียงทางเดียวเท่านั้น”

“ทางเดินด้านนอกทั้งหมดก็มีคนของฉันเฝ้าอยู่ ถ้าหากเก่งนักก็ลองดู!”

“วันนี้ถ้าฉันปล่อยให้คุณออกไปด้านนอกได้โดยที่ยังมีลมหายใจ ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าหลัว!”

เจียงหว่านส่งเสียง ‘จิ๊จ๊ะ’ ก่อนจะพูดว่า “พ่อของคุณตายเมื่อวานนี้ และตอนนี้คุณอยู่ที่นี่เพื่อปล้นเงินก่อนจะหนีไปต่างประเทศ”

“แล้วอย่างนี้สกุลหลัวจะมีประโยชน์อะไรอีกล่ะ?”

“พ่อของคุณควรจะโยนคุณทิ้งเสียตั้งแต่เกิด ดีกว่าปล่อยให้คุณออกมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้ นี่มันเป็นการทำลายชื่อเสียงของเขาชัด ๆ!”

หลัวชิงซานโกรธจัด เพราะความตายของพ่อเขาถือว่าเป็นความลับ

อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ทราบถึงเรื่องเขา แต่ยังรู้ถึงความหวาดกลัวที่กลืนกินอยู่ในใจของเขาด้วย

“บอกชื่อของแกมา แกเป็นใคร!”

เจียงหว่านสบถออกมาอย่างเย็นชา “ฉันคือพี่ซานจากหมู่บ้านนายพราน”

“หมู่บ้านนายพราน!” หลัวชิงซานไม่รู้ว่ามีคนจากหมู่บ้านนายพรานมาที่นี่ด้วย และเมื่อได้ยินชื่อนี้อีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นบิดเบี้ยวทันที

ครั้งก่อนที่เขาไปหมู่บ้านนายพราน เขาถูกโกงเงินและทุกคนในบริษัทการค้าเฉิงเฉิงก็ทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ หลัวชิงซานถูกคนในหมู่บ้านนายพรานหลอกเอาทั้งเงินทั้งของไป จนแม้แต่กางเกงก็ไม่เหลือ

ต้นเหตุเพราะเขาถูกหญิงชราวัยห้าสิบจากหมู่บ้านนายพรานจับตัวไว้ แถมหล่อนบอกว่าต้องการมีลูกให้มากที่สุดตราบใดที่ยังคงเดินเหินได้

หล่อนพาเขาไปที่บ้านและกระทำชำเราเขาอย่างหนักเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน

กว่าเขาจะสามารถกลับเข้าเมืองได้ น้ำหนักก็หายไปมาก ถึงขนาดเดินโซเซอย่างเหนื่อยล้า

นั่นคือความอับอายที่สุดในชีวิต และเป็นความอัปยศที่สุดในใจของเขา

เขามองเจียงหว่านก่อนจะกล่าวผ่านไรฟัน

“อืม ดีจริง ๆ อย่างนั้นก็มาชำระหนี้เก่าและหนี้ใหม่พร้อมกันเลย!”

หลัวชิงซานดึงมีดยาวขนาดใหญ่ออกมาจากใต้โต๊ะด้านข้าง หวังจะขว้างมันใส่เจียงหว่าน

ความหวาดกลัวที่เคยเผชิญหน้ากับเฉียวเหลียนเฉิงยังมีอยู่ แต่คงมีเพียงเฉียวเหลียนเฉิงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถรับมือมีดเล่มนี้ได้

มีดนี้เป็นของใหม่ ใบมีดสีเงินแวววาวกำลังจะถูกขว้างออกไป

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ขว้างมัน ข้อศอกกลับมีอาการเจ็บแปลบขึ้นมา แขนทั้งท่อนชาไปหมดจนมืออ่อนแรง ปล่อยมีดลงพื้นจนเกิดเสียงดังแสบหู

เขาอดไม่ได้ที่จะสับสน ก่อนหน้านี้เขายังไม่เป็นอะไรสักหน่อย แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่สามารถถือมีดไว้ได้

เขามองท่อนแขนที่กำลังเป็นเหน็บชาด้วยความสงสัย

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้านหน้า และก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างของพี่ซาน

ก่อนหน้านี้เขาเห็นอีกฝ่ายต่อยชายอ้วนจนจมูกหัก แต่ไม่คิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะทำให้แขนของเขาถึงกับใช้งานไม่ได้ด้วย

เมื่อหลัวชิงซานตระหนักได้ว่าแขนใช้งานไม่ได้ ใบหน้าก็บิดเบี้ยวมากขึ้น

ขณะนั้นก็มีคนหลายคนเข้ามาจากด้านนอก หนึ่งในนั้นเป็นลูกน้องที่เก่งกาจที่สุดของเขา ชื่อว่าตู๋เสอ

ตู๋เสอวิ่งเข้ามาพร้อมกับมีด แล้วกล่าวกับหลัวชิงซานว่า

“ลูกพี่ ประตูทั้งหมดถูกปิดผนึกแล้ว ไม่มีใครออกจากที่นี่ได้แน่ครับ!”

ทุกคนที่ได้ยินอย่างนั้น ร่างกายถึงกับชะงักค้างด้วยความตกตะลึง!