เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 301 ถ้าได้กลับมาเกิดอีกครั้ง ผมอยากพบคุณเร็วกว่านี้

    บทที่ 301 ถ้าได้กลับมาเกิดอีกครั้ง ผมอยากพบคุณเร็วกว่านี้

    

    สวี่ชิงยังตกใจเล็กน้อย เมื่อเช้าคนตรงหน้าเพิ่งพูดว่าจะไม่อยู่ในช่วงสองสามวันนี้ เหตุใดผ่านไปได้ครึ่งวันก็มาหาแล้ว?

    

    เย่หนานมองเหยียนป๋อชวน ใบหน้าพลันเย็นเฉียบ หยิบตะเกียบคีบของกินต่อโดยไม่สนใจใยดี

    

    เหยียนป๋อชวนมองใบหน้าที่เหมือนกำลังพูดให้เขาไสหัวไปอย่างเดาไม่ยากนั่น ก็เดินไปหาด้วยรอยยิ้ม “พวกคุณกำลังกินข้าวเหรอ อาหนาน คุณดูสิว่าผมเอาอะไรมาให้ด้วย?”

    

    พูดแล้วก็หยิบห่อกระดาษน้ำมันออกจากกระเป๋าเสื้อ เปิดอย่างระมัดระวัง ภายในเป็นเพียงขนมถังเอ่อร์ตั่ว*สองสามชิ้น

    *ขนมแป้งทอดเคลือบน้ำตาลรูปหูอันขึ้นชื่อของปักกิ่งและเทียนจิน

    

    ก่อนวางไว้ตรงหน้าของเย่หนาน “นี่เป็นสูตรต้นตำรับของคนเทียนจินเชียวนะ อร่อยเป็นพิเศษเลยล่ะ”

    

    เย่หนานเพียงปรายตามองแวบหนึ่งแล้วเบะปาก “ฉันไม่ชอบกินของพวกนี้ รีบเอามันออกไปให้พ้น ๆ ได้แล้ว”

    

    เหยียนจี้ชวนเองก็ไม่รีบร้อน “เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าคุณชอบกินของหวานที่สุดเหรอ? มีครั้งหนึ่งที่ผมไปทำงานนอกสถานที่ที่เทียนจิน เอาขนมถังเอ่อร์ตั่วมาให้คุณถุงหนึ่ง พอคุณกินเสร็จก็เอาแต่พูดว่าอร่อยไม่หยุดปาก“

    

    เย่หนานแค่นเสียงหึคำหนึ่ง คล้ายกับเสียงโมโหตอนไม่พอใจของเด็กน้อย โยนห่อกระดาษน้ำมันลงพื้น “เหยียนป๋อชวน คุณประสาทหรือเปล่า เมื่อก่อนฉันชอบ แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ก็เหมือนคุณนั่นแหละ เมื่อก่อนฉันชอบคุณ แต่ตอนนี้ฉันเกลียดคุณ รีบไสหัวไปได้แล้ว!”

    

    จากนั้นก็พูดว่าจะวางยาเหยียนป๋อชวนในทันทีที่พลิกฝ่ามือ

    

    เหยียนป๋อชวนตั้งรับทันและคว้าข้อมือหล่อนไว้ได้

    

    เย่หนานพลันหงุดหงิด หล่อนวางตะเกียบในมืออีกข้างลงและโจมตีเหยียนป๋อชวนอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกคว้ามืออีกข้างไว้อีกครั้ง

    

    “ปล่อยนะ!”

    

    เย่หนานถลึงตาจ้องเหยียนป๋อชวนด้วยความโมโห

    

    เหยียนป๋อชวนกลับมองหล่อนด้วยสายตารักใคร่ลึกซึ้ง “คุณอย่าเพิ่งโกรธสิ ชอบกินอะไรก็บอกผม ผมจะไปซื้อให้ดีไหม? ผมยังซื้อผ้าพันคอสีแดงกับเสื้อสีแดงให้คุณด้วยนะ ไว้พรุ่งนี้ผมจะเอามาให้”

    

    เย่หนานกลอกตามองเขาแวบหนึ่ง “ใครต้องการของของคุณไม่ทราบ? ฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อย”

    

    เหยียนป๋อชวนยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน “เป็นผมที่อยากซื้อให้คุณเอง ถ้าคุณไม่อยากได้ก็แค่ทิ้งไป”

    

    เย่หนานมองเขาอย่างโมโห “เหยียนป๋อชวน ทำไมคุณถึงหน้าหนาแบบนี้? ปล่อยมือซะ แล้วก็ไสหัวไปให้พ้น ๆ ได้แล้ว ไม่อย่างงั้นฉันจะทำให้คุณเสียใจภายหลังแน่”

    

    เหยียนป๋อชวนบีบมือเย่หนานเบา ๆ ใช้แรงเล็กน้อยดึงมาวางไว้ที่หน้าอกตัวเอง “ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยมือเด็ดชาด ถึงตายก็ไม่ปล่อย รอบนี้เปลี่ยนเป็นผมที่เป็นคนเอาใจคุณแล้ว ดีไหม?”

    

    สวี่ชิงที่นั่งอยู่อีกด้าน “….”

    

    เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินจริง ๆ ต้องมานั่งมองพ่อแม่พลอดรักกัน!

    

    มีประโยคหนึ่งในโลกอินเตอร์เน็ตบอกว่าอะไรนะ? ระหว่างพ่อแม่เป็นความรักที่แท้จริง ลูกก็เป็นแค่ส่วนเกินที่ไม่คาดฝันเท่านั้น

    

    เธอรู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ก็คือส่วนเกินที่ไม่คาดฝันคนนั้นนั่นเอง

    

    เย่หนานใบหน้าร้อนผ่าว แต่ยังคงพูดอย่างดื้อดึงว่า “ปล่อยมือนะ คุณอยากไปเอาใจใครก็ไป ฉันหิวแล้ว จะกินข้าว”

    

    เหยียนจี้ชวนปล่อยมือ “ได้ คุณกินข้าวก่อนเถอะ”

    

    สวี่ชิงถึงค่อยได้โอกาสพูดบ้าง “พ่อกินข้าวหรือยังคะ ฉันไปเอาตะเกียบให้นะ”

    

    เหยียนป๋อชวนพยักหน้า “ยังไม่ได้กินเลย”

    

    เย่หนานถลึงตาใส่เหยียนป๋อชวนอีกรอบหนึ่ง “ไม่กลับไปกินที่บ้านคุณล่ะ กับข้าวนี่ลูกสาวฉันทำให้ฉันกิน”

    

    เหยียนป๋อชวนยิ้มขณะมองหล่อน “เป็นข้าวที่ลูกสาวของเราทำ ลูกสาวของเราเก่งมาก”

    

    เย่หนานพลันรู้สึกเถียงสู้เหยียนป๋อชวนไม่ได้ โดยเฉพาะเหยียนป๋อชวนที่หน้าหนาขนาดนี้ จึงก้มหน้าหยิบตะเกียบคีบเกี๊ยวกินต่อ

    

    สวี่ชิงไปหยิบตะเกียบคู่หนึ่งมา ถือโอกาสหยิบถ้วยน้ำจิ้มมาด้วยใบหนึ่ง

    

    เหยียนป๋อชวนกินเกี๊ยวอยู่อีกด้าน อีกด้านยังคีบให้เย่หนานไปด้วย เย่หนานที่กำลังหงุดหงิดก็คีบเกี๊ยวโยนคืนให้เขา “ฉันคีบเองได้ คุณไม่ต้องคีบให้ ถ้าขืนยังทำอีก ฉันจะวางยาพิษใส่”

    

    “ขอเพียงทำให้อาหนานหายโกรธ ถึงโดนพิษตายผมก็ยอม”

    

    เผชิญหน้ากับเหยียนป๋อชวนที่ทั้งหน้าหนาหน้าทน ให้ที่สุดเย่หนานก็หมดอารมณ์

    

    สวี่ชิงเพียงทำตัวเองให้เหมือนฉากหลัง กินเกี๊ยวเงียบ ๆ กินอาหารหมา*พ่อกับแม่ไปเรื่อยเปื่อย แม้ว่าเย่หนานจะโมโหและด่าเหยียนป๋อชวนตลอดทั้งมื้อก็ตาม

    *หมายถึงดูคนพลอดรักกัน

    

    แต่สวี่ชิงสามารถสัมผัสได้ว่าท่าทางของหล่อนดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

    

    หลังกินข้าวเสร็จสวี่ชิงก็เก็บทำความสะอาดออกไปอย่างรวดเร็ว ให้ที่ว่างกับพ่อแม่เพื่อให้ทั้งสองคนได้คุยกันดี ๆ

    

    เย่หนานรอให้สวี่ชิงเดินไป อุ้มแมวดำเผินหน้ามองเหยียนป๋อชวน “เหยียนป๋อชวนฉันไม่สนว่าคุณจะคิดยังไง ฉันจะพูดกับคุณให้ชัดเจน ชิงชิงอายุยี่สิบแล้ว แต่งงานมีครอบครัวมีชีวิตเป็นของตัวเอง และฉันเองก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียวมายี่สิบปี ชินที่จะอยู่คนเดียวแล้ว ดังนั้นไม่ต้องมาเอาใจฉัน มันไม่มีประโยชน์”

    

    เหยียนป๋อชวนมองเย่หนานด้วยขอบตารื้นหยาดน้ำ พลันพูดเสียงแผ่วเบา “อาหนานของผมโตแล้ว พูดจามีหลักการมีเหตุผลแบบนี้ได้แล้ว ผมเคยคิดมาตลอดว่า เด็กสาวหน้าไม่อายคนนั้น ถ้าแก่ตัวมาแล้วจะกลายเป็นคนแบบไหน?”

    

    “ต่อมาผมก็คิดหวังว่าตอนที่หล่อนผมขาวทั้งหัวฟันร่วงหมดปากแล้วจะยังคงเกาะติดผมไม่ไปไหน ดึงมือของผมแล้วบอกว่า ‘เหยียนป๋อชวน ถ้าคุณกล้าไป ฉันจะวางยาพิษคุณ’”

    

    “หลังจากผมได้ยินว่าคุณจากไปกับคนอื่น ก็ทั้งโกรธทั้งแค้น แค้นที่ไม่ได้อยู่กับคุณ แต่ก็ขี้ขลาดไม่กล้าไปหาคุณ มันเป็นความผิดของผมเอง แต่ยี่สิบปีนี้ผมเคยผ่านความเป็นตายในสนามรบ เลือดไหลนองราวกับสายน้ำ ทุก ๆ ครั้งที่ผมยืนอยู่ตรงขอบผาแห่งความตาย ผมกลับดีใจที่คุณไม่ได้แต่งงานกับผม ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างอกสั่นขวัญหาย”

    

    “ต่อมาเมื่อผมเปลี่ยนที่ประจำการ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ผมก็คิดถึงอยู่หลายครั้งว่าคุณกำลังใช้ชีวิตอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง? ผู้ชายคนนั้นปฏิบัติกับคุณดีไหม? ผมทั้งอิจฉาทั้งเสียใจภายหลัง แต่ก็คิดถึงคุณจนแทบคลั่ง”

    

    เย่หนานหันไปอีกด้าน เงยหน้ามองหลังคา พยายามข่มกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล

    

    จู่ ๆ เหยียนป๋อชวนก็หัวเราะขึ้นมา “ผมอยากกลับยูนนานกับคุณ อยู่ด้วยกันที่หมู่บ้านเย่ หากคุณทำกับข้าวไม่เป็น ผมทำกับข้าวให้คุณได้ คุณเย็บเสื้อผ้าไม่เป็น ผมก็เย็บเสื้อผ้าให้คุณได้ คุณไม่ต้องให้อภัยผมก็ได้ แต่ให้ผมได้ปกป้องคุณอยู่เงียบ ๆ เถอะนะ”

    

    “ถ้าคุณยังรู้สึกรำคาญผม งั้นก็วางยาพิษผม ฝังผมไว้ที่ข้างอำเภอเฉียนอวิ๋นที่พวกเราเคยอยู่ ถ้ากลับมาเกิดใหม่อีกครั้งได้ ผมจะได้พบคุณได้เร็วขึ้น”

    

    เย่หนานหันขวับกลับมาทันที จ้องเหยียนป๋อชวน “ฉันไม่ต้องการคุณ! ตอนนี้ฉันทำกับข้าวเย็บเสื้อผ้าเป็นแล้ว คุณไปได้แล้ว!”

    

    เหยียนป๋อชวนไม่ขยับ สายตาที่มองเย่หนานทั้งอ่อนโยนและรักใคร่ราวกับกำลังมองเด็กสาวดื้อรั้นคนหนึ่ง “แต่ผมอยากทำให้คุณ คุณชอบกินฝูหรงจีเผี่ยน ลูกชิ้นจาวหลิว ผมเองก็ทำเป็นแล้ว ผมทำให้คุณกินดีไหม”

    

    เย่หนานไม่ส่งเสียงอีก ก้มหน้าซ่อนความเสียใจในดวงตา ลูบแมวเป็นระยะ

    

    เหยียนจี้ชวนมองหล่อนอย่างอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลา

    

    สวี่ชิงทำความสะอาดเสร็จก็นั่งที่ห้องครัว หยิบสูตรสมุนไพรที่เย่หนานให้ขึ้นมาอ่าน ถึงได้เห็นพ่อแม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังขนาดนี้

    

    เห็นทั้งสองคนอีกนิดก็ใกล้จะคืนดีกันแล้ว ในใจก็มีความสุขมาก

    

    เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาทำลายบรรยากาศอันสงบนี้

    

    สวี่จื้อกั๋วเดินถือเหล้ามายืนตะโกนเรียกชื่อของสวี่ชิงหน้าประตูใหญ่ ด่าว่าเธออกตัญญูลืมบุญคุณ

    

    “สวี่ชิง! ยัยหมาป่าตาขาว ฉันเลี้ยงแกมาสิบแปดปี แกกลับทำกับฉันแบบนี้เหรอ! แกยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม! สัตว์ยังจะดีกว่าแกซะอีก”

    

    ไป๋หลางแยกเขี้ยวขู่สวี่จื้อกั๋วอย่างโมโห

    

    สวี่ชิงขมวดคิ้วมองออกไปจากในห้องครัว สวี่จื้อกั๋วที่หายไปนานทำไมจู่ ๆ ก็ปรากฏตัวออกมาได้?

    

    เย่หนานที่เดิมนิ่งสงบภายในห้องได้ยินเสียงของสวี่จื้อกั๋วก็พลันหันหน้าขวับ สายตาพลันดุร้ายขึ้นมา ตบโต๊ะทีหนึ่ง พอตบโต๊ะก็เตรียมจะลงเตียง แต่ถูกเหยียนป๋อชวนจับมือเอาไว้ก่อน “อาหนาน คุณใจเย็นก่อน!”

    …………………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    คุณพ่อจะง้อคุณแม่สำเร็จไหมคะ คนมันยังมีเยื่อใยต่อกันอยู่ก็น่าจะมีหวังนะคะ

    พอเรื่องราวทำท่าจะดีก็มีมารมาขัดน้อ

    ไหหม่า(海馬)