เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 294 เย่หนานโกรธจัดจนไม่ไว้ชีวิต

    บทที่ 294 เย่หนานโกรธจัดจนไม่ไว้ชีวิต

    

     สวี่ชิงนึกไม่ถึงว่าเย่หนานจะลงมือรวดเร็วขนาดนี้ เธอรีบร้องตะโกนเพราะหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะบีบคอฟางหลานซินจนถึงแก่ความตาย “แม่ อย่าทำเกินไปนะคะ”

    

     ฟางหลานซินมองใบหน้าแก่ชราด้วยความสยดสยอง หล่อนค่อนข้างคุ้นเคยกับเค้าร่างนี้ และไม่อยากจะเชื่อเลยเมื่อได้ยินสวี่ชิงเรียกอีกฝ่ายว่าแม่ “เย่หนาน? เธอคือเย่หนานเหรอ?”

    

     เย่หนานแสยะยิ้ม กำรอบลำคอของฟางหลานซินแน่น มองดูใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซีดขาวแล้วก็เอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม “ฟางหลานซิน ตกใจที่เห็นฉันหรือไง?”

    

     ฟางหลานซินไม่เพียงจะรู้สึกตกใจ หล่อนยังหวาดกลัวแทบตาย แต่ก็ไม่อาจส่งเสียงออกไปได้เพราะมือคู่นั้นกำลังกำรอบลำคอแน่น

    

     เย่หนานมองฟางหลานซินที่เริ่มตอบสนองช้าลงพร้อมกับลมหายใจใกล้หมดลงทีละน้อย หล่อนจึงสะบัดมือเพื่อเหวี่ยงคนตรงหน้าลงไปกองกับพื้นด้วยการเคลื่อนไหวอันราบรื่นลื่นไหลที่ดูอาจหาญสุดพรรณนา

    

     โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่หล่อนสะบัดมือ แขนเสื้อสีแดงได้พลิ้วไสว เผยซึ่งความสง่างามและการกระทำอันโหดเหี้ยม

    

     สวี่ชิงมองเย่หนานด้วยความประหลาดใจ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอรู้สึกว่าแม่ของเธอดูขี้โรคและแก่ชรา ถึงได้เอาแต่นั่งนิ่งและไม่ยอมขยับไปไหน

    

     แต่ตอนนี้หล่อนกลับยืนนิ่งด้วยลำตัวตั้งตรง อกผายไหล่ผึ่ง ผมสีขาวพลิ้วไสวกระจายเคลียไหล่มนขณะเคลื่อนไหว ให้ความรู้สึกราวกับเจ๋อเซียน

    

     ฟางหลานซินนอนอยู่บนพื้น ไอโขลกเป็นเวลานานก่อนจะตั้งสติได้อีกครั้งพร้อมกับความหวาดกลัวพรั่งพรูเข้ามาในจิตใจ เย่หนานมีชีวิตรอดได้อย่างไร?

    

     เว้นเรื่องแก่ชราเกินวัยแล้ว หล่อนยังมีชีวิตรอดอย่างนั้นหรือ?

    

     เย่หนานค่อย ๆ ประสานมือไพล่หลัง แสยะยิ้มขณะมองดูฟางหลานซิน “ในที่สุดสหายเก่าก็ได้มาเจอกันสักที ทำไมเธอไปนอนกองอยู่บนพื้นล่ะ? เราสองคนคงไม่ต้องทำพิธีการอะไรใหญ่โตหรอกนะ?”

    

     ฟางหลานซินโกรธมากจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงเมื่อรู้สึกว่าหล่อนทำท่าคุกเข่าลงต่อหน้าเย่หนานโดยบังเอิญ จึงรีบลุกขึ้นและมองเย่หนานด้วยท่าทางดื้อรั้น “เย่หนาน ฉันดีใจด้วยนะที่เธอยังมีชีวิตอยู่”

    

     เย่หนานยิ้ม “จริงเหรอ? ฉันเองก็ดีใจเหมือนกัน ลุกขึ้นมานั่งคุยกันเถอะ”

    

     หล่อนพูดขณะโน้มตัวลงไปพยุงข้อศอกของฟางหลานซิน ช่วยดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน

    

     แต่ทันใดนั้นฟางหลานซินกลับรู้สึกปวดชาที่ข้อศอก ความเหน็บชาพุ่งตรงไปที่หัวใจ แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดจนไม่สามารถหายใจได้

    

     หล่อนอยากจะสลัดมือของเย่หนานทิ้ง แต่กับนึกไม่ถึงว่ามือของอีกฝ่ายจะติดอยู่กับข้อศอกแน่นจนสลัดไม่ออก

    

     หล่อนถูกลากไปข้างเตียงทั้งสภาพแบบนั้น และถูกผลักให้นั่งลงอีกครั้ง

    

     สวี่ชิงที่มองดูอยู่ด้านข้างรับรู้ได้ทันทีว่าแม่ของเธอเก่งกาจในการทรมานผู้คนเป็นอย่างมาก และหล่อนจะทรมานอีกฝ่ายจนกว่าจะหายโกรธ

    

     หลังจากที่ฟางหลานซินนั่งลงแล้ว เย่หนานก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามและส่งยิ้มให้หล่อน “ไม่เจอกันมายี่สิบปีแล้วสินะ พี่สาวยังดูเด็กอยู่เลย ไม่เหมือนฉันที่ถูกยาพิษกลืนกินจนกลายมาเป็นแบบนี้”

    

     ฟางหลานซินกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าเย่หนานต้องการจะทำอะไรต่อ รีบพูดอธิบายด้วยความตื่นตระหนก “ทั้งหมดเป็นเพราะเย่เหม่ย เย่เหม่ยสั่งให้ฉันทำ ฉันไม่เกี่ยว”

    

     เย่หนานจ้องมองอย่างเป็นมิตรและยิ้มให้หล่อน “ทำไมรีบร้อนจัง ฉันไม่ได้จะแก้แค้นเธอสักหน่อย ชิงชิง รินชาให้แขกสิลูก”

    

     สวี่ชิงไม่รู้ว่าเย่หนานคิดจะทำอะไร เธอจึงรินชาสองถ้วยและนำชาไปวางบนโต๊ะข้างเตียง

    

     เย่หนายยื่นมือออกมาและดันถ้วยชาไปข้างหน้าฟางหลานซิน “พี่สาวคงกลัวแย่ จิบชาสักหน่อยสิคะ หลังจากนี้ยังมีสิ่งที่น่าสนใจอีกเยอะเลย”

    

     ฟางหลานซินไม่กล้าดื่มชา กลับจ้องไปที่เย่หนาน “เธอคิดจะทำอะไร? เย่หนาน ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรเธอเลย แถมยังเลี้ยงดูลูกสาวเธอจนอายุครบสิบปีแปดปีด้วย”

    

     เย่หนานเลิกคิ้ว “ทำไมรีบร้อนจัง? ดื่มชาก่อนสิ ดื่มชาเสร็จแล้วฉันจะบอกเธอให้ว่าฉันจะทำอะไร ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ใจร้ายไส้ระกำถึงขั้นใส่ยาพิษในน้ำหรอก”

    

     ฟางหลานซินหวาดกลัวมาก แต่เมื่อคิดได้ว่าถ้าสวี่ชิงใส่ยาพิษลงถ้วยชาและนำมาเสิร์ฟอย่างเปิดเผย เธอควรจะเกรงกลัวการทำผิดกฎหมายจนต้องเข้าคุกไม่ใช่หรือ?

    

     ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนเพิ่งถูกเย่หนานบีบคอจนรู้สึกอึดอัดมาก และต้องการดื่มน้ำ

    

     หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนก็หยิบถ้วยชาบนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดื่มภายในอึกเดียว วางถ้วยชาลงและจ้องมองเย่หนาน “เอาล่ะ ตอนนี้เธออยากจะพูดอะไรก็พูดมา”

    

     เย่หนานหัวเราะทันที “เธอนี่มันโง่จริง ๆ!”

    

     กว่าฟางหลานซินจะรู้ตัวว่าเกิดอะไร หล่อนก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนราวกับว่ามีมือหนึ่งยื่นเข้ามาเขย่าอวัยวะภายใน

    

     หล่อนกุมท้องและจ้องมองไปที่เย่หนาน “เธอวางยาพิษเหรอ?”

    

     เย่หนานหยักไหล่ด้วยท่าทางเฉยเมย “ฉันบอกว่าไม่ใส่ยาพิษในน้ำ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ใส่ยาพิษในน้ำชาสักหน่อย รู้สึกปวดท้องใช่ไหมล่ะ? รู้สึกเหมือนกับมีมือเข้าไปบีบรัดหัวใจ ตับ ม้าม ปอด ไตใช่ไหม?”

    

     ยิ่งหล่อนพูดบรรยายมากเท่าไร อาการของฟางหลานซินก็ยิ่งแย่ลงมากเท่านั้น

    

     ใบหน้าซีดเซียวจนเหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงมา

    

     หล่อนกุมท้องเอาไว้แน่น “ฉันจะแจ้งความเธอข้อหาวางยาพิษ”

    

     เย่หนานหัวเราะเยาะ “งั้นมาดูกันว่าเธอจะก้าวผ่านประตูบานนี้ออกไปได้ไหม”

    

     สวี่ชิงตกตะลึงขณะมองดูอยู่ด้านข้าง เย่หนานรับถ้วยชาและวางยาพิษใส่น้ำชาด้วยระยะเวลาเพียงสั้น ๆ แบบนั้นหรือ?

    

     ทั้งที่เธอจ้องมองอยู่ตลอด แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรอยู่ในมือแม่เลย?

    

     ฟางหลานซินเจ็บปวดมากจนไม่สามารถนั่งนิ่งได้ หล่อนล้มลงกับพื้นและนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ได้แต่พูดอ้อนวอน “เย่หนาน ฉันขอร้องล่ะ ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดทำร้ายเธอเลยจริง ๆ เห็นแก่ฉันที่เลี้ยงดูลูกสาวเธอมา…”

    

     หากไม่พูดถึงลูกสาวก็คงไม่เป็นอะไร ทว่าเย่หนานกลับรู้สึกเกลียดชังมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงลูกสาว “เธอเลี้ยงดูลูกสาวฉันเพื่อชื่อเสียงดี ๆ ของตัวเอง แถมตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอยังถลุงเงินฉันไปจนหมดไม่ใช่หรือไง?”

    

     ฟางหลานซินเจ็บปวดมากจนพูดไม่ออก เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น และพูดพึมพำ “เธอต้องการอะไรกันแน่?”

    

     เย่หนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ยังไม่ได้คิด ฉันแค่อยากให้เธอได้ลิ้มลองความเจ็บปวดที่ฉันเคยได้ลิ้มลองในตอนนั้น เอาถ้วยนั่นไปเติมน้ำให้สวี่จื้อกั๋วกินซะ แล้วฉันจะเอายาถอนพิษให้เธอ”

    

     ฟางหลานซินร้องไห้ หล่อนเป็นแบบนี้อยู่แล้วจะออกไปได้อย่างไร? รู้สึกเจ็บปวดเจียนตายแทบทุกวินาที

    

     เย่หนานยื่นยาถอนพิษให้หล่อนด้วยความกรุณา “นี่เป็นยาถอนพิษแค่ครึ่งเดียว หลังจากกินไปแล้วอาการเธอจะดีขึ้น แต่ถ้าหลังจากสามวันไปแล้วเธอยังเอาน้ำให้สวี่จื้อกั๋วกินไม่ได้ เธอจะเจ็บปวดจนต้องตาย”

    

     หลังจากที่พูดจบ หล่อนหยุดพูดไปชั่วขณะหนึ่งและพูดต่อว่า “อ๋อ ขอเตือนเธอก่อนนะ ต่อให้เธอไปโรงพยาบาล เธอก็จะตรวจหาอะไรไม่เจออะไรอยู่ดี”

    

     ฟางหลานซินเจ็บปวดมากจนหัวสมองว่างเปล่า หล่อนคิดอะไรไม่ออก รีบคว้ายาและเทใส่ปาก กลืนกินทั้งที่คอแห้งผาก

    

     เย่หนานหัวเราะเยาะเสียงดัง “เธอนี่มันกล้ามากจริง ๆ ไม่กลัวว่าฉันจะเอายาพิษให้อีกเหรอ”

    

     ฟางหลานซินชะงัก “แก…”

    

     เย่หนานยิ้มและโบกมือ “ไม่ต้องห่วง อันที่จริงพิษยังอยู่ แค่ความเจ็บปวดจะหายไปชั่วคราว เธอกินแล้ว พออีกสามวันถัดไปจะได้รู้ว่ามันสุดยอดแค่ไหน รีบไปจัดการซะสิ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาเธอนักหรอกนะ”

    

     ฟางหลานซินโกรธมากจนสีหน้าที่บิดเบี้ยวไปจากเดิมยิ่งบิดเบี้ยวมากยิ่งขึ้น!

    

     หล่อนจ้องเขม็งไปที่เย่หนานด้วยความขุ่นเคือง ทว่าไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ทำได้เพียงหยิบถ้วยชาบนโต๊ะและจากไป

    

     สวี่ชิงที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกตกตะลึงมาก รู้สึกว่าแม่ของเธอดูเกรี้ยวกราดมากขึ้นเมื่อรู้สึกโกรธจัด!

    

     สามารถฆ่าคนให้ตายทั้งเป็น อีกทั้งยังเกรี้ยวกราดจนสุดจะพรรณนา!

    

     เย่หนานล้มตัวนอนบนเตียงอย่างนุ่มนวล…

    ………………………………………………………………………………………………………………………….

    สารจากผู้แปล

    แม่ชิงชิงโหดสุดติ่งไปเลย วางยาแบบไม่ทันกระพริบตา นี่สินะของจริง

    ไหหม่า(海馬)