เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 291 เหยียนป๋อชวนกระอักเลือดต่อหน้าเย่หนาน

    บทที่ 291 เหยียนป๋อชวนกระอักเลือดต่อหน้าเย่หนาน

    

     สวี่ชิงมองเย่หนานด้วยความประหลาดใจ “เชิญฟางหลานซินมาที่บ้านเหรอคะ?”

    

     เย่หนานพยักหน้า “ใช่ แม่จะย้อนวันวานกับหล่อนสักหน่อย นี่ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้หล่อนจะยังสบายดีไหม ยังไงซะชะตาของพวกเราก็ถูกกำหนดไว้แล้ว”

    

     สวี่ชิงกุมขมับ เธอไม่ได้รู้สึกถึงการระลึกความหลังในคำพูดของเย่หนานแม้แต่น้อย นี่มันเป็นการแก้แค้นกันชัดๆ

    

     จะเรียกฟางหลานซินมาที่บ้านก็ได้ แต่เกรงว่าเย่หนานจะทำอะไรพิสดารเกินไป

    

     ในเมื่อหล่อนสามารถวางยาพิษเหยียนป๋อชวนได้โดยไม่มีใครรู้ตัว การวางยาพิษฟางหลานซินจนถึงแก่ความตายก็คงจะเป็นเรื่องง่ายดายเช่นกัน

    

     เธอครุ่นคิดและพยักหน้าตอบรับเย่หนาน “ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเรียกให้หล่อนมาที่บ้าน”

    

     เย่หนานมองเฟิงซูฮวาอย่างมีความสุข “น้าจิ่น ฝีมือการทำอาหารของชิงชิงดีมากเลยค่ะ อร่อยมากทีเดียว”

    

     เฟิงซูฮวาเห็นด้วย “ชิงชิงทำอาหารเสฉวนได้ด้วยนะ อร่อยกว่าคนเสฉวนทำเองซะอีก”

    

     เย่หนานยิ้ม “แม่ฉันบอกว่าครอบครัวของน้าจิ่นมั่นคั่งและพิถีพิถันเรื่องอาหารมาก ถ้าน้าจิ่นบอกว่าอร่อย แสดงว่ามันต้องอร่อยมากแน่ ๆ”

    

     เฟิงซูฮวาหัวเราะฮ่าๆ ทั้งสองพูดคุยกันเกี่ยวกับเต้าหู้ผัดเผ็ดและผัดมันฝรั่งอย่างออกรส

    

     แม้อาหารปรุงเองที่บ้านจะแสนธรรมดา แต่ทั้งสองกลับพูดคุยกันราวกับกำลังกินเลี้ยงโต๊ะจีนของทางรัฐ ทั้งยังไม่ได้สนใจละครศิลปะการต่อสู้ในโทรทัศน์แม้แต่น้อย

    

     สวี่ชิงทำอะไรไม่ถูก หลังจากกินเสร็จ เธอจึงเก็บรวบรวมจานไปล้างในห้องครัว

    

     เฟิงซูฮวามองสวี่ชิงที่กำลังเดินไปยังห้องครัวผ่านทางหน้าต่าง ก่อนหันไปหาเย่หนาน “บอกความจริงกับน้าจิ่นมา เธอกำลังป่วยใช่ไหม?”

    

     เย่หนานยิ้ม “น้าจิ่น ฉันแอบคลอดลูกมาเกือบยี่สิบปีแล้ว แค่ได้เจอหน้าชิงชิงและได้เห็นว่าลูกสบายดี ฉันก็พอใจมากแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก แค่ต้องจากไปเมื่อถึงเวลาเท่านั้น”

    

     ดวงตาของเฟิงซูฮวาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ยัยเด็กโง่ กล้าดียังไงถึงได้ฝ่าฝืนเปลี่ยนแปลงดวงชะตาตัวเอง ไม่มีหนทางจริง ๆ เหรอ? แม่เธอไม่ได้บอกวิธีการเลยหรือไง?”

    

     เย่หนานยังคงยิ้ม “ฉันไม่ได้ให้กำเนิดลูกสาวเพื่อให้หล่อนต้องมาทุกข์ทรมานบนโลกใบนี้สักหน่อย ขอแค่หล่อนยังสบายดี ฉันก็จะยอมทำทุกอย่าง อีกอย่างต่อให้ฉันเป็นแบบนี้ หากต้องตายจากไปก็ไม่เป็นไร”

    

     เฟิงซูฮวาใช้มือเช็ดน้ำตา ฟังเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอก พลางกระซิบ“มันจะต้องมีทางแก้ไขสิ เรามาคิดหาวิธีด้วยกันเถอะ”

    

     เย่หนานส่ายหน้า “น้าจิ่น มันไม่มีทางหรอก ฉันรู้จักร่างกายของฉันดี ฉันไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้ชิงชิงกลับไปเด็กกว่านี้ได้ อวัยวะภายในของฉันได้รับความเสียหายหนักมาก แต่อย่างน้อยก็สามารถต่ออายุไปได้อีกครึ่งปี”

    

     เฟิงซูฮวาขมวดคิ้วแน่น “มันต้องมีหนทางสิ มันต้องมีหนทาง”

    

     เย่หนานมองข้ามความเป็นความตายมานานแล้ว หล่อนหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัดกินขณะนั่งดูโทรทัศน์ “น้าจิ่น น้าดูสิ โทรทัศน์ไม่เห็นน่าดูตรงไหนเลย คนในนั้นก็น่าเกลียด”

    

     เฟิงซูฮวาจ้องมองไปที่โทรทัศน์เช่นกัน ทว่าท่าทางกลับดูเคร่งขรึมขึ้น

    

     นางไม่พอใจที่เย่หนานจะหายตัวไป!

     …

    

     แม้เหยียนจี้ชวนจะไม่แสดงท่าทางประหลาดใจอะไรเมื่อเห็นเย่หนาน ทว่าหัวใจของเขายังปั่นป่วนอยู่เสมอเมื่อออกมาจากบ้านของสวี่ชิง

    

     นอกจากนี้เขายังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอเมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเย่หนานที่ดูราวแสงไฟอันริบหรี่

    

     ราวกับสามารถจางหายไปได้ทุกวินาที

    

     บ้านสกุลเหยียนเป็นคนทำแบบนี้กับหล่อน เจียงเสวี่ยอิงคือคนร้าย ส่วนแม่ของเขาคือผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลัง

    

     ดังนั้นเขาจะสงบใจลงได้อย่างไร?

    

     หลังจากแยกย้ายกับเกาจ้าน เขาก็รีบตรงดิ่งไปหาเหยียนป๋อชวนที่โรงแรม

    

     เหยียนป๋อชวนกลัวว่าเย่หนานไม่อยากเห็นหน้าเขา ตลอดทั้งบ่ายเขาจึงไม่อยู่ที่นั่น แต่ไปซื้อผ้าสีแดงที่ห้างสรรพสินค้าแทน อีกทั้งยังซื้อผ้าพันคอสีแดง และที่คาดผมสีแดงที่เย่หนานชอบ

    

     เขากำลังจัดแจงทุกอย่างอยู่ในห้อง

    

     แต่ทันใดนั้นเหยียนจี้ชวนก็บุกเข้ามาในห้องและพูดว่า “พี่ชาย ได้เห็นหน้าตาของเย่หนานแล้วหรือยัง?”

    

     เหยียนป๋อชวนประหลาดใจเล็กน้อย ส่ายหน้าเขา และรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันใด “หล่อนเสียโฉมเหรอ? แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก”

    

     เหยียนจี้ชวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ถึงกระนั้นเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อรูปลักษณ์ที่แก่ชราของเย่หนานได้ “ไม่ใช่ แต่ตอนนี้หล่อนดูไม่ค่อยสู้ดี และผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหล่อนถึงไม่อยากเจอพี่”

    

     เหยียนป๋อชวนขมวดคิ้ว “นายมีอะไรจะพูดก็พูดมา จะมาพูดวกวนทำไม?”

    

     เหยียนจี้ชวนนั่งลงตรงข้ามเขา “ผมเห็นหล่อนแล้ว เพราะหล่อนเอาแต่ห่อตัวด้วยผ้าสีดำ ผมก็นึกว่าหล่อนเสียโฉม วันนี้ผมเห็นหล่อนแล้ว หล่อนผอมซูบมากจนแทบปลิวไปกับลม อีกทั้งยังดูแก่ขึ้นมาก อย่างกับคนแก่ที่อายุร้อยกว่าปีเลย ผมขาวทั้งหัว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ดวงตาดูขุ่นมัว”

    

     เขาเอ่ยสะอึกสะอื้นขณะเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาผ่าวร้อนพลางส่ายหน้า “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับหล่อนเป็นเพราะครอบครัวของเรา เป็นเพราะพี่ไม่เชื่อใจหล่อน และเป็นเพราะความโหดเหี้ยมของเจียงเสวี่ยอิงที่สาปคนให้ตายทั้งเป็น นอกจากนี้แม่เรายังเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง”

    

     เหยียนป๋อชวนลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ จ้องมองเหยียนจี้ชวนอย่างใกล้ชิด “นายพูดจริงเหรอ?”

    

     ความเจ็บปวดรวดร้าวปรากฏขึ้นในหัวใจอย่างเฉียบพลัน รู้สึกราวกับมีดทื่อจำนวนนับไม่ถ้วนที่ปักเข้ามา เจ็บปวดรุนแรงมากจนแทบจะหายใจไม่ออก

    

     เหยียนจี้ชวนส่ายหน้า “ผมไม่มีอะไรต้องโกหกพี่ และผมคิดว่าเย่หนานไม่ควรให้อภัยด้วยซ้ำ”

    

     เหยียนป๋อชวนกุมหน้าอกของเขาด้วยความเจ็บปวดจนไม่สามารถยืนนิ่งได้ ก่อนจะรีบวิ่งโซซัดโซเซออกไป

    

     เหยียนจี้ชวนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นตามไป

    

     เหยียนป๋อชวนวิ่งไปตลอดทาง โดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อยว่าเขาวิ่งมาสิบกิโลเมตรแล้ว

    

     ในหัวของเขาเต็มไปด้วยเย่หนานวัยสิบแปดปีที่ดวงตาสดใสและฟันสีขาวเด่น เป็นเย่หนานคนนั้นที่ผลักเขาลงเตียงโดยไม่รู้สึกเขินอาย

    

     เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอาหนานของเขาเอาชีวิตรอดตลอดยี่สิบปีได้อย่างไร?

    

     เขารีบวิ่งไปที่บ้านสวี่ชิงภายในชั่วอึดใจเดียว ซึ่งประตูบ้านเปิดอยู่ ขณะที่สวี่ชิงยังคงรอคอยให้พวกผางเจิ้งหัวกลับมาคำนวณบัญชี

    

     ไป๋หลางยืนเฝ้าอยู่ที่บ้านประตูรู้จักกันเหยียนป๋อชวน มันจึงลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเหยียนป๋อชวน ก่อนกระดิกหางเข้าไปเดินวนรอบตัวเขา และปล่อยให้เขาเข้าไป

    

     ฝีเท้าของเหยียนป๋อชวนชะลอลงอย่างกะทันหัน ก้าวไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก เขากลัวที่จะก้าวเข้าไป นับประสาอะไรกับเผชิญหน้ากับเย่หนาน

    

     จากนั้นเขาก็รวบรวมความกล้าขึ้นอีกครั้ง เปิดประตูและรีบเดินเข้าไปในห้องด้านหลัง มองเย่หนานที่นั่งไขว่ห้างกินแอปเปิ้ล ผมสีดำสลวยเปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น สีผิวกลายเป็นสีเหลืองเหี่ยวย่นไร้ซึ่งชีวิตชีวา

    

     เหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉาที่ใกล้โรยราหลังผลิบานเต็มที่แล้ว

    

     หล่อนดูผอม ผอมบางอย่างยิ่ง ราวกับถ้ามีลมพัดกรรโชกมาก็คงจะปลิวไปกับสายลม

    

     เย่หนานไม่คิดว่าเหยียนป๋อชวนจะบุกเข้ามา จึงคิดจะใช้ยาพิษ ทว่าเฟิงซูฮวากลับยั้งมือหล่อนเอาไว้ “อาหนานใจเย็น ๆ”

    

     เหยียนป๋อชวนจ้องมองเย่หนานอย่างใกล้ชิด ก่อนจะเดินเข้าไปหาทีละก้าว ทุก ๆ ย่างก้าวทำให้เขาเห็นสภาพผิวหน้าของหล่อนได้ชัดเจนขึ้น

    

     ความเจ็บปวดกัดกินข้างในหัวใจ ตลอดเวลาที่เขาคิดว่าตนเองถูกต้อง อาหนานของเขาถูกรังแกอย่างไรบ้าง?

    

     อาหนานของเขาต้องผ่านความเจ็บปวดมากมายขนาดไหนถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้

    

     เขาก้าวเข้ามาหยุดต่อหน้าเย่หนานหนึ่งก้าว และกำลังจะเอื้อมมือออกไปสัมผัส ทว่าเย่หนานกลับพลิกตัวหลบ และมองเหยียนป๋อชวนด้วยความเกลียดชังและหวาดระแวง

    

     เหยียนป๋อชวนรู้สึกถึงความเจ็บปวดจนถึงขีดสุด จนรู้สึกราวกับจะระเบิดออกมา “อาหนาน”

    

     ทันทีที่เขาเปิดปาก รสคาวขมขื่นก็พุ่งขึ้นมาจากลำคอ เช่นเดียวกับเลือดที่พุ่งออกมาราวกับลูกธนู

    

     เขายกมือกุมหน้าอกไว้แน่น คุกเข่าลงตรงหน้าเตียงช้า ๆ และยื่นมือออกไปจับมือของเย่หนาน “อาหนาน คุณทำให้ผมเจ็บเจียนตาย”

    …………………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    คู่พ่อแม่ก็ขมไม่แพ้คู่ลูกตอนก่อนจะแต่งงานเลยค่ะ แง อุปสรรคเยอะจัด

    ไหหม่า(海馬)