เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 24 เธอไม่ใช่ยาถอนพิษ

    บทที่ 24 เธอไม่ใช่ยาถอนพิษ

    

    สวี่ชิงพาโจวจินหนานออกไป ระหว่างทางทั้งสองได้พบกับเพื่อนบ้านที่รู้จักสวี่ชิง และถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชิงชิง นี่คือเพื่อนของเธอเหรอ?”

    

    สวี่ชิงพยักหน้าและตอบอย่างไม่เห็นแก่ตัว “ค่ะ เพื่อนของฉันเอง”

    

    โจวจินหนานเดิมทีมีท่าทีลังเล แต่เมื่อเห็นท่าทีเอื้อเฟื้อของสวี่ชิง เขาก็ผ่อนคลายและเดินตามรอยเท้าของเธอไปยังตลาดอย่างช้า ๆ

    

    ในเขตชานเมืองไม่มีตลาดของเกษตรกร ดังนั้นทุก ๆ ห้าวันจะมีตลาดนัดในพื้นที่เปิดโล่งในชานเมือง

    

    ที่ตลาดมีตั้งแต่อาหารและเครื่องนุ่งห่ม เครื่องจักรและเครื่องมือทางการเกษตร ไปจนถึงเข็มและด้าย

    

    มีแม้กระทั่งครูฝึกลิงและครูฝึกงูเดินไปรอบ ๆ ถนนเพื่อดึงดูดให้เด็ก ๆ เข้ามาดู

    

    สวี่ชิงพาโจวจินหนานเดินท่ามกลางฝูงชน แต่ก็ยังดูอึดอัดเล็กน้อย

    

    แม้ว่าตอนนี้เรื่องความรักจะมีอิสระมากขึ้น แต่พวกเขาก็เขินอายเกินกว่าจะเดินจูงมือกันบนถนน แต่เมื่อเห็นผ้าก๊อซบนใบหน้าของโจวจินหนานแล้ว คนช่างสงสัยทั้งหลายจึงสามารถเข้าใจได้

    

    ในใจอดไม่ได้ที่จะบ่นเงียบ ๆ ว่าสาวสวยปานนี้ เหตุใดกลับคบกับชายตาบอด!

    

    สวี่ชิงไม่สนใจสายตาของทุกคน เธอซื้อพายผีเสื้อ เค้กไข่ และลูกพลัมแห้ง โดยไม่ลืมบอกโจวจินหนานว่ามีอะไรขายบ้าง

    

    เมื่อเดินกลับมาหลังจากซื้อของแล้ว สวี่ชิงก็พบว่าฝ่ามือของโจวจินหนานเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกแสบร้อน

    

    ตอนแรกเธอสงสัยว่าเธอไม่ได้ออกไปไหนเป็นเวลานานแล้วหรือเปล่า และมันร้อนเกินไปที่จะเดินภายใต้แสงแดด แต่ความรู้สึกที่แห้งและร้อนนั้นผิดปกติมาก

    

    สวี่ชิงมองไปที่โจวจินหนานอย่างสงสัย

    

    เหงื่อไหลอาบแก้ม กราม และกล้ามเนื้อกรามดูเกร็งเล็กน้อยราวกับว่าเขาพยายามจะอดทน

    

    สวี่ชิงตื่นตระหนกระคนกังวล “พี่ใหญ่โจว เกิดอะไรขึ้นกับพี่คะ?”

    

    โจวจินหนานอดทนกับความแห้งกร้านที่อธิบายไม่ได้ในร่างกาย เขาพูดด้วยความพยายาม “ผมรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยน่ะ ต้องรีบกลับบ้านแล้ว ที่บ้านมียาอยู่”

    

    หลังจากนั้นไม่กี่คำ เส้นเลือดสีน้ำเงินบนหน้าผากของโจวจินหนานก็เริ่มปูดโปน

    

    สวี่ชิงไม่กล้าถามหรือรอช้า เธอไม่สนใจที่จะกลับบ้านเพื่อลาเฟิงซูฮวาก่อน และไม่สนใจที่จะนำไป๋หลางไปด้วย

    

    เธอหยุดรถสามล้อข้างถนนและช่วยพยุงโจวจินหนานขึ้นไป “เร็วหน่อยค่ะ ไปบ้านพักครอบครัวของมหาวิทยาลัยประจำมณฑล”

    

    คนขับรถเหลือบมองโจวจินหนาน ไม่กล้าพูดอะไรอีกและบิดคันเร่งอย่างแรง

    

    โชคดีที่พวกเขาทั้งหมดอยู่ในเขตเฉิงตง และมหาวิทยาลัยในเมืองหลวงประจำมณฑลก็อยู่ใกล้กับชานเมืองเช่นกัน จึงใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงในการขี่จักรยานยนต์มาถึงที่หมาย

    

    ภายในครึ่งชั่วโมง สวี่ชิงมองดูผิวของโจวจินหนานที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และเหงื่อที่หยดจากหน้าผาก

    

    เธอเคยรู้สึกว่าการบรรยายหยาดเหงื่อที่หยดลงมาเหมือนหยาดฝนนั้นเป็นการพูดเกินจริง

    

    แต่ไม่คิดว่าจะมีลักษณะแบบนั้นอยู่จริง ๆ!

    

    เสื้อผ้าบนร่างของโจวจินหนานชุ่มไปด้วยเหงื่อทันที กรามของเขาเกร็งนูนเป็นสันเหมือนกับคนที่กำลังขาดอากาศหายใจ เส้นเลือดสีน้ำเงินที่หน้าผากและคอเริ่มปูดโปนขึ้น

    

    เธอสามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้เขาทรมานแค่ไหน

    

    สวี่ชิงไม่กล้าพูดกับเขา เพราะกลัวว่าความอดทนที่เขาสร้างขึ้นจะถูกรบกวน

    

    เธอทำได้แค่กระตุ้นให้คนขับรถขับเร็วขึ้นเท่านั้น

    

    เมื่อเขามาถึงบ้านของตระกูลโจว สีหน้าของโจวจินหนานก็อ่อนลงเล็กน้อย และใบหน้าดูไม่แดงมากนัก

    

    สวี่ชิงเพิ่งเอื้อมมือออกไปจับมือของเขา แต่โจวจินหนานก็ปัดมันออกไป “เรียกคนในบ้านมา”

    

    เสียงของเขาแหบแห้งด้วยความเจ็บปวดที่พยายามอดกลั้น

    

    สวี่ชิงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และวิ่งไปเคาะประตูเพื่อเรียกใครสักคน

    

    โจวเฉิงเหวินและโจวจินเซวี่ยนออกมาจากลานบ้าน เมื่อเห็นสภาพของโจวจินหนาน พวกเขาก็รีบช่วยเขาเข้าไปในลานบ้านทันที

    

    สวี่ชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเดินตามไป

    

    ลานบ้านเล็ก ๆ เป็นที่ตั้งของเรือนและของประดับตกแต่งแบบโบราณ กลางลานบ้านมีแปลงกุหลาบบานสะพรั่ง

    

    นอกจากนี้ยังมีกลุ่มดอกกุหลาบเลื้อยข้ามรั้วข้างกำแพง

    

    สวี่ชิงมองไปที่ฉากอันคุ้นเคย และความทรงจำที่จางหายไปก็ชัดเจนอีกครั้ง

    

    เธอจำได้ว่าโจวจินหนานอาศัยอยู่ที่ปีกทางทิศเหนือ ซึ่งเป็นห้องแถวและเป็นห้องแต่งงานในภายหลัง

    

    บ้านหลังใหญ่ยังมีห้องใต้หลังคาเล็ก ๆ ที่ซึ่งโจวจินหนานอาศัยอยู่ตั้งแต่แต่งงาน แต่ตอนนี้เธอพบว่าห้องใต้หลังคาซ่อนอยู่ท่ามกลางกิ่งไม้หนาทึบของต้นหวายฉู่ และยากที่จะเห็นดวงอาทิตย์ทั้งหมดตลอดทั้งปี ซึ่งค่อนข้างมืดมน

    

    หลังจากที่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โจวจินหนานก็กลับไปที่ห้องของเขาแล้ว ผลักโจวเฉิงเหวินกับโจวจินเซวี่ยนออกไป และปิดประตูอย่างแรง

    

    สวี่ชิงอยากจะพูดอะไรบางอย่างจึงเดินเข้าไป แต่ก็ถูกโจวเฉิงเหวินหยุดไว้ “ชิงชิง เวลาจินหนานไม่สบาย ห้ามใครเข้าใกล้เด็ดขาด”

    

    ”เกิดอะไรขึ้นกับเขาคะ? ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะคะ?”

    

    โจวเฉิงเหวินส่ายหัว “โรงพยาบาลก็ไม่มีทางรักษา เขาทำได้แค่อดทนด้วยตัวเอง น่าจะเป็นอาการปวดหัวที่เกิดจากลิ่มเลือดที่กดทับเส้นประสาทน่ะ”

    

    สวี่ชิงคิดถึงการปฏิเสธอย่างหนักแน่นของคุณย่าของเธอว่า โจวจินหนานไม่ได้ตาบอดเพราะลิ่มเลือดไปกดทับเส้นประสาท และจากการแสดงของโจวจินหนานดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อาการปวดหัว

    

    โจวเฉิงเหวินมองไปที่สวี่ชิง “ไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งก่อนนะ ตอนนี้เขาน่าจะไม่เป็นไรแล้วแหละ”

    

    จากนั้นเขาก็เรียกโจวจินเซวี่ยน “แกไปเรียกพี่ใหญ่เกามาทีสิ”

    

    เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของโจวเฉิงเหวินสงบ ดูเหมือนว่าสวี่ชิงจะคุ้นเคยกับการได้เห็นฉากดังกล่าวแล้ว ดังนั้นเธอจึงวางใจลงเล็กน้อย

    

    แต่อย่างไรเสีย เธอไม่ได้ตามโจวเฉิงเหวินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อนั่งรอ แต่ยืนอยู่ข้างแปลงดอกไม้นอกปีกทางทิศเหนือแทน

    

    เธอไม่ต้องการเข้าไปในห้องนั่งเล่น เพราะยังไม่พร้อมที่จะพบกับคุณปู่และคุณย่าของโจวจินหนาน

    

    โจวเฉิงเหวินไม่รีบอีกต่อไป แต่พูดคุยกับสวี่ชิงอย่างใจดี “สถานการณ์ของจินหนานดีขึ้นมากแล้ว เขาเคยเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน นาน ๆ ทีก็สัปดาห์ละครั้ง มันหายไปนานเลย ไม่รู้จะดีขึ้นหรือเปล่า ในอนาคตที่เธอแต่งงานกับจินหนาน… คงต้องลำบากเธอแล้ว”

    

    สวี่ชิงพยักหน้าอย่างสุภาพ “ฉันจะดูแลเขาอย่างดีแน่นอนค่ะ”

    

    เธอยังมีความประทับใจอันเบาบางต่อโจวเฉิงเหวิน ซึ่งอาจเพราะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยผู้อ่อนโยนและสูงส่ง

    

    ความคิดที่ว่าทุกอย่างด้อยกว่า และมีเพียงการศึกษาที่สูงเท่านั้น ดูเหมือนว่าจะถูกจารึกไว้ในกระดูก

    

    เขายังดูถูกคนที่ตั้งแผงขายของและทำธุรกิจ โดยคิดว่าคนพวกนั้นเป็นคนโสโครกและหยาบคาย

    

    ด้วยเหตุนี้ หลังจากการหย่าร้างในชีวิตที่แล้ว เมื่อเธอได้พบกับโจวเฉิงเหวินบนท้องถนน เขาก็จะแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและหันศีรษะออกไป

    

    สวี่ชิงรู้ว่าโจวเฉิงเหวินยินดีที่จะคุยกับเธอในตอนนี้ ประการแรกเพราะกำลังจะแต่งงานกับโจวจินหนาน และประการที่สองเพราะงานของเธอในฐานะผู้ควบคุมตั๋ว ซึ่งถือเป็นพนักงาน

    

    ปัจจุบันสถานะของพนักงาน ชาวนา และทหารอยู่ในระดับสูง ดังนั้นโจวเฉิงเหวินจึงยังคงสุภาพกับเธอ

    

    ถ้าเขารู้ว่าเธอลาออกจากงานมาตั้งร้านเพื่อทำธุรกิจ เกรงว่าทัศนคติจะไม่เหมือนเดิม…

    

    โจวเฉิงเหวินพูดคุยไม่กี่คำ เมื่อเห็นสวี่ชิงเอ่ยตอบเบา ๆ โจวเฉิงเหวินซึ่งดูเหมือนจะประหม่าอยู่ตลอดเวลาก็หยุดพูดและยืนเงียบ ๆ กับเธอ

    

    เกาจ้านและโจวจินเซวี่ยนมาอย่างรวดเร็ว

    

    เมื่อเห็นสวี่ชิงยืนอยู่ที่ลานบ้าน เกาจ้านก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าเป็นการทักทายแล้วเดินไปเคาะประตู “ฉันเกาจ้านเอง”

    

    ประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็ว และหลังจากเกาจ้านเข้าไป ประตูก็ถูกปิดทันที

    

    ไม่อาจมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโจวจินหนานอยู่ข้างใน

    

    หลังจากเกาจ้านเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นโจวจินหนานมีใบหน้าซีดเผือดยื่นมือไปพิงกำแพงยืนอย่างไม่เต็มใจ เกาจ้านจึงเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงเขา “มาอีกแล้วเหรอ? คราวนี้อะไรล่ะ?”

    

    โจวจินหนานหลับตา “โชคดีที่คราวนี้ไม่เจ็บปวดเท่าไหร่”

    

    เกาจ้านช่วยโจวจินหนานนั่งลงข้างเตียง “ฉันคิดว่าสวี่ชิงอยู่ข้างนอกนะ นายสองคนกลับมาจากชานซอยฮวยซู่ด้วยกันเหรอ?”

    

    โจวจินหนานพยักหน้า “ใช่”

    

    “แล้วทำไมนายไม่ไปหาคุณย่าเฟิงล่ะ ฉันแน่ใจว่าคุณย่าล้างพิษของนายได้แน่”

    

    โจวจินหนานส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้สวี่ชิงเห็นภาพนั้น ฉันจะพูดถึงมันทีหลัง”

    

    เกาจ้านถอนหายใจ “ที่จริง นายแต่งกับสวี่ชิงเร็ว ๆ ก็ดีนะ หลังจากกลายเป็นสามีและภรรยากันแล้ว ก็ต้องอยู่ด้วยกันและทำทุกทางได้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องทนเจ็บปวด”

    

    โจวจินหนานขมวดคิ้วและพูดช้า ๆ “เธอไม่ใช่ยาถอนพิษ!”

    …………………………………………………………………………………

    

    สารจากผู้แปล

    

    พี่เป็นโรคประหลาดอะไรกันนะ ไม่ใช่ว่าทุก ๆ เดือนจะกลายร่างเป็นปีศาจหรืออะไรใช่ไหม?

    

    ไหหม่า(海馬)