เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 146 สวัสดีค่ะ ฉันชื่อสวี่ชิงเป็นภรรยาของคุณ

    บทที่ 146 สวัสดีค่ะ ฉันชื่อสวี่ชิงเป็นภรรยาของคุณ

    

     โจวจินหนานรู้สึกไม่คุ้นชินเล็กน้อยกับโลกอันสดใสอยู่ตรงหน้าเขา และเขาก็จ้องมองสวี่ชิงตรงเกินไป

    

     ดังนั้นสวี่ชิงจึงสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปในทันที เพราะดวงตาของโจวจินหนานที่เธอกำลังมองดูอยู่ไม่ได้ไร้แววอีกต่อไป แต่กลับสุขุมและร้อนแรง

    

     จากนั้นก็อุทานด้วยน้ำเสียงยินดี “โจวจินหนาน คุณมองเห็นฉันแล้ว!”

    

     โจวจินหนานยิ้มและพยักหน้า

    

     สวี่ชิงพูดและรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของโจวจินหนาน “คุณมองเห็นแล้วจริง ๆ!”

    

     เธอยื่นมองออกไปและโบกสะบัดต่อหน้าโจวจินหนานอีกครั้ง อีกทั้งยังสามารถเห็นเงาสะท้อนในรูม่านตาสีน้ำตาลเข้มของเขา ไม่ใช่ดวงตาที่ดูนิ่งสงบและไร้ชีวิตชีวาอีกต่อไป

    

     เธอยิ้มกว้างจนตาหยี “อา! โจวจินหนาน คุณเห็นแล้วจริงๆ ด้วย”

    

     ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ออกไปปั่นจักรยานมา เธอจึงอยู่ในสภาพกางเกงขายาวตัวพอง เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายตารางสีแดงที่ถูกใช้งานอย่างหนักจนสีซีดเล็กน้อย

    

     ผมเผ้าไม่ได้ถูกหวีให้เรียบร้อย ส่วนหางเปียทั้งสองข้างก็ชี้โด่เด่อยู่บนหน้าอก ดูไม่มีภาพลักษณ์สง่างามแม้แต่น้อย!

    

     นี่เป็นครั้งแรกที่โจวจินหนานได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเธอ เธอจะทำตัวสบาย ๆ ได้อย่างไร!

    

     ราวกับถูกไฟฟ้ากระตุ้น สวี่ชิงรีบกระโดดถอยจากโจวจินหนานในทันที วิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในบ้าน และแต่งตัวให้ดูดีขึ้น

    

     โจวจินหนานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าสวี่ชิงรู้สึกไม่สบาย จึงลุกขึ้นขณะมองดูก้อนอิฐแต่ละก้อนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา หลังจากรู้สึกชินตา เขาจึงเดินเข้าไปในบ้าน

    

     โจวจินหนานผลักประตูที่ปิดอยู่อย่างแน่นหนาให้เปิดออก “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

    

     สวี่ชิงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่องไวอยู่ในห้อง แต่เมื่อลองใส่แล้วกลับไม่มีตัวไหนที่ดูดีสักตัว จึงนึกในใจว่าทำไมตอนนั้นเธอถึงไม่คิดจะทำชุดดีๆ สักตัวสองตัวบ้าง?

    

     เธอรีบตอบกลับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นโจวจินหนานผลักประตูเข้ามา “ไม่มีอะไรค่ะ นั่งรออยู่ข้างนอกแปบหนึ่งนะ ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า”

    

     โจวจินหนานหันหลังกลับมาและนั่งลงบนเก้าอี้หวายอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงสูดปากของสวี่ชิงราวกับชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

    

     สวี่ชิงถูขาของเธอที่กระแทกเข้ากับขอบเตียง และในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นชุดสีแดงที่เธอใส่ในวันแต่งงาน ปล่อยผมลงอีกครั้ง ก่อนจะมัดผมหางม้าหลวม ๆ

    

     หลังจากมองดูภาพลักษณ์ในกระจกทรงกลมที่แขวนอยู่บนประตูเป็นเวลานาน เธอก็รู้สึกว่าชุดกระโปรงสีแดงดูฉูดฉาดไปเล็กน้อย

    

     เธอมองลงมาและเห็นชุดกระโปรงสีขาวที่ปักลายดอกไม้ หรือจะลองเปลี่ยนดูก็ไม่เลว?

    

     สวี่ชิงเดินไปมาอยู่ในห้องแต่งตัวเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง สลับเปลี่ยนชุดกระโปรงทั้งสี่ตัวอยู่หลายครั้ง และในที่สุดเธอก็เลือกใส่ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนที่ถูกตัดขึ้นมาในวันเกิดตอนอายุสิบแปดปีของเธอ

    

     ปกเสื้อคอบัวแลดูเด็กไปหน่อย ช่วงเอวถูกออกแบบให้เป็นชายเสื้อหลวม ๆ เนื้อผ้านุ่ม และดูสวยงามเมื่อลมพัดปลิวไสว

    

     หลังจากโอ้เอ้มานาน เธอก็ออกมาจากห้อง เมื่อเห็นโจวจินหนานที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย เธอก็เดินเข้าไปด้วยท่าทางเขินอาย

    

     เธอเดินเข้าไปหาโจวจินหนานอย่างชดช้อย

    

     โจวจินหนานหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง แต่แล้วเขาก็ต้องตกตะลึง ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนช่วยเสริมช่วงเอวของสวี่ชิงให้ดูผอมบางยิ่งขึ้น ดูสง่างามแต่ยังคงความน่ารักตามแบบฉบับสาวน้อย

    

     เป็นดั่งกล้วยไม้และหยก คล้ายกับหมอกและควัน

    

     ในขณะเดียวกัน ภาพตรงหน้าก็กำลังกระตุ้นความทรงจำส่วนลึกของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสวี่ชิงใส่ชุดกระโปรง

    

     สวี่ชิงหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นว่าโจวจินหนานกำลังมองเธอด้วยดวงตาเร่าร้อน เธอแสร้งทำเป็นสงบนิ่งและเอ่ยถามไปตรง ๆ “ทำไมถึงมองฉันแบบนั้นล่ะคะ? ฉันดูไม่ดีเหมือนกับที่คุณจินตนาการไว้เหรอ?”

    

     โจวจินหนานหัวเราะขึ้นมาทันใด ลุกขึ้นและเดินเข้าไปจับมือเธอ “ไม่ใช่แบบนั้น สวยกว่าที่จินตนาการไว้อีก”

    

     สวี่ชิงดีใจและมีความสุข “คุณบอกว่าเราเป็นสามีภรรยากัน และนี่เป็นครั้งแรกที่คุณเห็นฉัน งั้นเรามาทำความรู้จักกันเถอะ”

    

     เธอพูดพลางขยิบตาแกมหยอกล้อ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อสวี่ชิง เป็นภรรยาของคุณ ต่อจากนี้ไปฝากคุณดูแลฉันด้วยนะคะ”

    

     โจวจินหนานตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาตามไม่ทันความคิดของสวี่ชิง จากนั้นจึงพูดเลียนแบบคำพูดเธอ “สวัสดีครับสวี่ชิงที่รัก ผมชื่อโจวจินหนาน”

    

     สวี่ชิงรู้สึกขบขับกับท่าทางการแสดงออกที่จริงจังของโจวจินหนาน ก่อนจะเอื้อมมือออกไปโอบรอบเอวเขา “ฉันมีความสุขมากที่คุณมองเห็นเร็วกว่าที่คาดไว้! คุณย่าบอกว่าต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย”

    

     โจวจินหนานประหลาดใจเช่นกัน “ถ้างั้นคุณช่วยฝั่งเข็มให้ผมทุกคืนได้ไหม เผื่อมันจะช่วยได้บ้าง?”

    

     สวี่ชิงคิดว่ามันค่อนข้างสมเหตุสมผล “ถ้าเกิดเป็นไปได้ เราควรไปคุยกับพี่ใหญ่เกาหรือเปล่าคะ”

    

     โจวจินหนานส่ายหน้า “ไม่จำเป็น เราไปสถานที่หนึ่งกันก่อนเถอะ”

    

     สวี่ชิงงุนงง “ไปที่ไหนคะ?”

    

     โจวจินหนานหรี่ตาลงเพื่อซ่อนแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา “ไปบ้านสกุลโจว”

    

     สวี่ชิงไม่เข้าใจความคิดของโจวจินหนานนัก ทำไมเขาถึงคิดจะกลับไปที่บ้านสกุลโจวก่อน แต่อย่างไรเสียมันก็เป็นบ้านของเขา เขาควรจะกับไปพูดคุยกับทางนั้น “ก็ได้ น่าเสียดายที่จักรยานฉันพัง งั้นเรานั่งรถบัสไปกันนะ”

    

     โจวจินหนานลูบผมสวี่ชิง “ไม่เป็นไร ผมขอให้เกาจ้านหาคนมาซ่อมจักรยานให้แล้ว ถ้าซ่อมไม่ได้ ผมจะซื้อคันใหม่ให้”

    

     สวี่ชิงรู้สึกเหมือนอกหักที่จะต้องทิ้งรถจักรยานคันใหม่หลังจากซื้อมันมาไม่นาน

    

     ก่อนที่ทั้งสองจะออกไปจากบ้านไป สวี่ชิงไปพูดคุยกับผางเจิ้งหัวที่สถานีก่อน มอบกุญแจประตูร้านให้เขา จากนั้นจึงขึ้นรถบัสจากสถานีรถไฟไปยังบ้านสกุลโจวที่ตั้งอยู่ในเมือง

    

     กว่าจะไปถึงบ้านสกุลโจวก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว

    

     เฉินหยิงกับโจวคังอันยังไม่กลับมาจากโรงพยาบาล มีโจวเฉินเหวินอยู่ที่บ้าน โจวจินซวนกับสวี่หรูเยว่ก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ทั้งครอบครัวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นราวกับกำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง

    

     โจวเฉิงเหวินกับซูฮุ่ยหรูมีท่าทางดูไม่สู้ดีนัก

    

     เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าโจวจินหนานก้าวเข้ามาอย่างมั่นคงพร้อมกับมองจดจ้อง

    

     ทว่าสวี่หรูเยว่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลับสังเกตเห็นว่าโจวจินหนานไม่ได้พันผ้ากอซไว้ที่ดวงตา ดวงตาของเขาแน่วแน่ ใบหน้าเฉียบคม สง่างามและดูไม่แยแส

    

     นึกไม่ถึงว่าโจวจินหนานจะดูเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้!

    

     ก่อนจะร้องอุทานขึ้น “ตาของพี่ใหญ่หายดีแล้วเหรอคะ?”

    

     ในตอนนั้นเองโจวเฉิงเหวินกับซูฮุ่ยหรูก็ตระหนักได้ว่าดวงตาของโจวจินหนานแตกต่างจากเดิม ทั้งสองคนตื่นเต้นมาก

    

     “จินหนาน มองเห็นแล้วใช่มั้ยลูก?”

    

     ซูฮุ่ยหรูมองมาที่โจวจินหนานอย่างกระตือรือร้น อีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

    

     สวี่ชิงหัวเราะเยาะในใจ ทั้งที่พวกเขาทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วแต่กลับไม่ลุกขึ้นยืนและกล่าวทักทายเมื่อพวกเขากลับมา แต่พอได้ยินเสียงอุทานของสวี่หรูเยว่ พวกเขากลับกระโดดโลดเต้นดีใจราวกับถูกสับสวิตช์!

    

     โจวเฉิงเหวินเดินเข้ามาและจ้องเข้าไปในดวงตาของโจวจินหนาน “มองเห็นจริง ๆ ใช่ไหม?”

    

     โจวจินหนานพยักหน้า “เห็นครับ แล้วก็มองเห็นชัดด้วย”

    

     ซูฮุ่ยหรูปล่อยโฮออกมาทันที “เห็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ดีจัง ดีจังเลยที่ลูกมองเห็นแล้ว”

    

     โจวจินหนานกวาดสายตาไปรอบ ๆ “โจวเฉิงเฉียนอยู่ไหน?”

    

     โจวเฉิงเหวินขมวดคิ้ว “ลูกพูดอะไร? นั่นคุณลุงใหญ่นะ!”

    

     ก่อนจะพูดอธิบายต่อว่า “พวกเขาว่าจะไปตั้งรากฐานกันที่เมืองหลวง ตอนนี้ยังอยู่ที่บ้านหลังเก่า”

    

     หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่สวี่ชิง “มานั่งก่อนสิ มาพร้อมกับข่าวดีจริง ๆ เลยนะ”

    

     โจวจินหนานหันกลับมา และจับแขนสวี่ชิงให้นั่งลง โดยไม่แม้แต่จะหันไปมองโจวจินซวน

    

     หัวใจของโจวจินซวนรัดแน่นเข้าหากันทันทีที่ได้ยินว่าดวงตาของโจวจินหนานหายดี เขาไม่กล้าสบตาพี่ชายใหญ่ แต่กับกวาดสายตาไปทางสวี่ชิงอยู่หลายครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ

    

     เขาไม่รู้ว่ามันเป็นความเข้าใจผิดของเขาเองหรือไม่ แต่สวี่ชิงดูสวยขึ้นมากตั้งแต่เธอแต่งงาน ดวงตาสวยได้รูปที่เป็นเอกลักษณ์ ให้ความรู้สึกเหมือนกับดอกไม้ที่เปียกปอนสายฝนและน้ำค้าง ผลิดอกสวยงามเป็นพิเศษ

    

     ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

    

     โจวเฉิงเหวินมองดูลูกชายคนโตนั่งลงด้วยความโล่งใจ แล้วถามว่า “จินหนาน ลูกมีเรื่องอะไรกับคุณลุงหรือ?”

    ………………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    เหมือนพี่หนานมาบ้านตระกูลโจวเพื่อมาเย้ยว่าตรูมองเห็นแล้วนะ เมิงเตรียมตัวโดนตรูเอาคืนได้เลยอย่างไรอย่างนั้น

    เสียดายล่ะสิจินซวน แต่คนอย่างนายไม่เหมาะกับชิงชิงหรอก

    ไหหม่า(海馬)