เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 107 งานวัฒนธรรม (6)

ตอนที่107 : งานวัฒนธรรม (6)

 

“โย่ว ริวสุเกะ ฉันว่าแล้วว่านายต้องมาแน่!”

 

“นิชิคาว่า ฉันแค่แวะมาเดินเล่นนิดหน่อยเอง แต่ก็ดีที่นายอยู่ตรงจุดลงทะเบียนพอดีล่ะนะ”

 

“ฮิฮิ นิชิคาวะคุง วันนี้ดูมีร่าเริงมากเลยนะนะ? กำลังสนุกกับงานเทศกาลวัฒนธรรมอยู่รึเปล่า?”

 

“เฮือก…!? ม-มาชิโระจัง…! ชุดนั้นมัน… อะ-อะ-อะ”

 

“เอะเฮะฮะ ช่วงนี้เหมือนจะไม่เป็นอะไรแล้วแท้ๆ แต่พอโดนมาชิโระจังแหย่เข้าอีก นิชิคาว่าคุงก็ทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว~”

 

พอเรามาถึงบูธของชมรมบาสเกตบอล นิชิคาว่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พับที่จุดลงทะเบียนก็ลุกพรวดขึ้นทันทีเมื่อเห็นมาชิโระ และใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ

 

เขาทำท่าจะล้มไปข้างหลัง แต่โชคดีที่ผมช่วยพยุงไว้ทัน ในขณะที่มาชิโระก็หัวเราะสนุกสนาน

 

ช่วงนี้ดูเหมือนนิชิคาว่าจะไม่เกร็งเวลาอยู่ต่อหน้ามาชิโระแล้ว แต่พอโดนมองใกล้ๆ จากสาวน้อยเมดที่แสนน่ารักที่สุดในโลกแบบนี้ เขาก็ยังไม่สามารถต้านทานได้ไหว

 

ชุดเมดที่ประดับด้วยระบายฟูฟ่อง กระโปรงดำพลิ้วไหว และถุงเท้ายาวสีขาวที่จับคู่กันอย่างลงตัวนั้น ทั้งสวยงามและดูมีระดับ

 

แม้แต่สายตาของนักเรียนชายคนอื่นๆในโรงยิมก็มองมาที่มาชิโระในชุดเมด จนสามารถเห็นจากระยะนี้ได้เลยว่าพวกเขาแทบจะน้ำลายไหลออกมา

 

เสียงพูดคุยเกี่ยวกับเมดคาเฟ่ของห้องหนึ่งและสองที่รวมกันก็ลอยมาให้ได้ยินทั่วทั้งโรงยิม แค่มาชิโระยืนอยู่ตรงนี้ก็ถือเป็นโฆษณาชั้นยอดแล้ว

 

มาชิโระน่ารักจริงๆ แถมหุ่นก็ดี ใส่อะไรก็ดูเหมาะไปหมด…

 

“แล้วนิชิคาว่า กิจกรรมในบูธชมรมบาสเกตบอลมีอะไรบ้างล่ะ?”

 

“อ-อ๋อ ก็มันจะมีการชู๊ตสองครั้ง ถ้าเข้าครั้งเดียวก็จะได้รางวัลไปเลย แบบนี้น่ะ เหมาะกับบรรยากาศงานเทศกาลที่เน้นความสนุกนิดๆหน่อยๆ”

 

“อืม เป็นไอเดียที่ดีเลยนะที่ทำให้ทุกคนเข้าร่วมได้ง่ายๆ”

 

รางวัลที่วางอยู่บนโต๊ะกว้างด้านหลังจุดลงทะเบียนน่าจะเป็นสิ่งที่ชมรมเตรียมมา มีของเล่นจุกจิกน่าสนใจ และถ้าชูตไม่เข้าทั้งสองครั้ง ก็ยังมีทิชชู่พกพาเป็นรางวัลปลอบใจ

 

“ทั้งหมดนี้ ชมรมบาสเป็นคนเตรียมหรอ? เยอะมากเลยนะ”

 

“ใช่แล้ว ดูนี่สิ ริวสุเกะ! แก้วใบนี้เจ๋งมากเลยใช่ไหม? เป็นลายตัวละครจาก ‘สตรีทดังค์’ ที่เพิ่งทำเป็นหนัง ฉันว่าเท่มากเลยล่ะ”

 

“หรือว่านี่คือของที่นิชิคาว่าเอามาเอง? ที่เคยพูดถึงตอนเล่นเกมกันวันนั้น?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ งบชมรมจะให้หมดไปกับงานเทศกาลมันไม่ไหว ฉันเลยเอาของสะสมที่เก็บไว้มาเป็นรางวัลแทน”

 

“งั้นฉันจะลองชูตดูเพื่อรางวัลของนิชิคาว่าหน่อยแล้วกัน มาชิโระจะเล่นไหม?”

 

“เล่น! ฉันอยากลองชู๊ตด้วย!”

 

“โอเค งั้นนิชิคาว่า ขอบาสหน่อย”

 

“เดี๋ยวๆ ต้องลงชื่อในสมุดก่อน ของรางวัลมีจำกัด ถ้าปล่อยให้เล่นซ้ำๆจะไม่ดีน่ะนะ”

 

นิชิคาว่าส่งปากกาและสมุดให้ผม ผมลงชื่อทั้งของตัวเองและมาชิโระ แล้วเขาก็ให้บาสมา

 

“ริวสุเกะ ขอฉันลองก่อนได้ไหม?”

 

“ดูมีมั่นใจดีนี่ เอาเลย มาชิโระ”

 

ผมส่งบาสให้มาชิโระ เธอรับบอลและเดาะเบาๆก่อนจะมายืนที่เส้นฟรีโทร

 

“อืม ชุดเมดทำให้ขยับยากนิดหน่อยนะเนี่ย…จะชูตเข้ามั้ยน้า?”

 

“ดูขยับไม่สะดวกจริงๆนั่นแหละ ระวังอย่าหกล้มล่ะ”

 

“จะระวังนะ เอาล่ะ ไปเลย!”

 

ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มาชิโระเดาะบอลเบาๆสองครั้ง แล้วจัดท่าก่อนจะกระโดดยิงบอล

 

กระโปรงชุดเมดพลิ้วไหว เผยให้เห็นต้นขาขาวชั่วขณะนึง ก่อนที่ตัวบาสจะลอยเป็นวิถีโค้งตรงไปยังห่วง

 

แต่มันไปชนขอบห่วงด้านหน้าแล้วกระเด้งออกไป

 

ดูเหมือนชุดเมดจะทำให้ขยับลำบาก เธอคงยิงได้ไม่ถนัดเหมือนปกติ มาชิโระดูผิดหวังและไหล่ตกลงเล็กน้อย

 

“อืม… ยังไงก็ขยับลำบากอยู่ดีอ่ะ ชุดเมดเนี่ยชู๊ตยากจัง…”

 

“ชู๊คบาสในชุดเมดคงลำบากนั่นแหละ… แต่ยังมีโอกาสอีกครั้ง สู้เขานะ มาชิโระ”

 

“อ๊ะ! เดี๋ยวนะ ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้ว!”

 

มาชิโระทำท่าเหมือนนึกอะไรออก ก่อนจะตบมือดัง “แป๊ะ!” แล้วเริ่มดึงชายกระโปรงชุดเมดขึ้นเพื่อปรับให้มันสั้นลง

 

พอขยับสะดวกขึ้น มาชิโระก็ยิ้มและชูสองนิ้วให้ฉันอย่างมั่นใจ

 

“เย้! แบบนี้ขยับง่ายขึ้นแล้ว!”

 

“มันอาจจะขยับง่ายขึ้นก็จริง… แต่มาชิโระ แบบนั้นมัน…”

 

ด้วยกระโปรงที่สั้นลงกว่าเดิม มันช่วยให้มาชิโระเคลื่อนไหวได้คล่องตัวขึ้น แต่ก็มาพร้อมกับปัญหาใหม่…

 

(เฮ้อ… มาชิโระนี่จริงๆเลย… ไร้การป้องกันแบบนี้ตลอด…)

 

ชายกระโปรงที่สั้นขึ้นทำให้เวลาเคลื่อนไหว มันพลิ้วไหวจนเห็นต้นขาขาวนุ่มเนียนของเธอได้อย่างชัดเจน

 

ถึงแม้ก่อนหน้านี้กระโปรงยาวกว่านี้ แต่ตอนชู้ตมันก็ยังพอจะเห็นต้นขาอยู่แล้ว ทำให้ไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน แต่พอกระโปรงสั้นขึ้น มันกลายเป็นภาพที่สะดุดตายิ่งกว่าเดิม

 

ขอบระหว่างถุงน่องกับต้นขาที่เผยให้เห็นเนื้อเนียนๆซึ่งเป็น “เขตแดนต้องห้าม” ที่ดึงดูดสายตาของเหล่านักเรียนชายในโรงยิมจนพวกเขาพยายามโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อมองชัดขึ้น

 

แม้แต่นิชิคาว่าที่ปกติเป็นคนสุภาพ ก็หน้าแดงและหลบสายตาแทบจะตลอดเวลา

 

(นิชิคาว่ายังเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเดิมแฮะ… แต่ถ้ามาชิโระเริ่มชู้ตแบบนี้ ผมคงใจไม่ดีแน่…)

 

ผมไม่อยากให้มาชิโระต้องเสียสมาธิเพราะเรื่องนี้ และดูเหมือนเธอยังรู้สึกผิดหวังจากการชู้ตครั้งแรกที่พลาดไป

 

แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ใครเห็นสิ่งสำคัญของมาชิโระก็เอ่อล้นขึ้นมา ผมเลยยืนไปอยู่ด้านหลังเธอเพื่อเฝ้าดู

 

“อ้าว ริวสุเกะ อยากลองก่อนเหรอ?”

 

“เปล่า ฉันอยากอยู่ข้างหลังเพื่อดูมาชิโระลองมากกว่า ไม่มีเจตนาอื่นหรอก”

 

“งั้นเหรอ งั้นฉันจะพยายามนะ ดูดีๆล่ะ?”

 

“อืม ฉันจะดูตอนที่มาชิโระพยายามอย่างเต็มที่นี่แหละ”

 

(TL : ยืนบังเพื่อไม่ให้คนอื่นเห็น❌ , ยืนดูเอง ✔️)

 

พอผมพูดแบบนั้น มาชิโระก็ยิ้มสดใสก่อนจะเตรียมตัวจับลูกบาสในมือ

 

พร้อมกันนั้นเอง ฉันก็สัมผัสได้ถึงสายตา “ถอยไปหน่อยเถอะ!” ที่ส่งมาจากเหล่าเด็กหนุ่มรอบๆอย่างชัดเจน

 

ที่ผมยืนอยู่ข้างหลังมาชิโระก็เพื่อกันสายตาของพวกนั้นไม่ให้มองเห็นข้างใต้กระโปรงของเธอ ผมกำลังระวังตัวเต็มที่เพื่อไม่ให้ “แมลงร้าย” มาเกาะแกะมาชิโระ

 

ถึงจะไม่มั่นใจว่าจะป้องกันได้สมบูรณ์แบบแค่ไหน แต่ก็มั่นใจว่าความเสียหายที่เกิดกับมาชิโระจะลดลงอย่างแน่นอน

 

ในตอนที่ผมยังคงยืนบล็อกอยู่ เสียงถอนหายใจด้วยความผิดหวังก็ดังออกมาจากรอบๆ ผมตั้งใจว่าจะไม่ยอมให้พวกนั้นได้เห็นอะไรของมาชิโระเด็ดขาด

 

มาชิโระเองดูเหมือนจะไม่ค่อยรู้ตัวว่าตัวเองเป็นสาวน้อยน่ารักแค่ไหน และต่อให้ผมบอกว่าเธอสวยหรือน่ารัก เธอก็มักจะคิดว่าผมพูดเล่นเสมอ

 

แต่มาชิโระเป็นเด็กสาวที่ดึงดูดสายตาทั้งโรงเรียนด้วยความงดงามอันบริสุทธิ์ของเธอ ทั้งนิสัยที่อ่อนโยนและร่าเริงสดใสก็เป็นเสน่ห์ของเธอเหมือนกัน

 

ถึงจะมีบางครั้งที่เธอหลุดๆอ๊องๆไปบ้าง แต่ทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่ทำให้มาชิโระเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลก

 

“งั้นเอาล่ะนะ! เอ๊ะ!”

 

ในตอนที่ผมเฝ้าดูอยู่ข้างหลัง มาชิโระก็ชู้ตบาสออกไป

 

ลูกบาสถูกโยนออกไปด้วยท่าทางที่งดงาม มันพุ่งเป็นเส้นโค้งก่อนจะกระทบขอบห่วงดัง “ตึง!” แล้วร่วงลงผ่านตาข่ายไป

 

“เย้! เข้าแล้วล่ะ ริวสุเกะ!”

 

“สุดยอดเลยนะ มาชิโระ ช็อตเมื่อกี้สวยมาก”

 

“เอเฮะเฮะ ดีจังเลยที่ได้โชว์ช็อตเจ๋งๆให้ริวสุเกะเห็น”

 

มาชิโระดีใจจนหันมาทางผมพร้อมกับกระโดดหยองๆ เธอยิ้มแย้มอย่างไร้เดียงสาและชูสองนิ้วอย่างน่ารัก

 

ก่อนหน้านี้พวกหนุ่มๆที่จ้องมองกระโปรงของมาชิโระก็ตกตะลึงไปกับช็อตสวยๆของเธอ จนกระทั่งเสียงปรบมือดังขึ้นก้องโรงยิม

 

ผมเองก็ปรบมือให้ด้วยความดีใจ มาชิโระหันมาพูดเสียงเบาๆพร้อมกับท่าทางเขินเล็กน้อย

 

“ริวสุเกะน่ะ คอยปกป้องฉันอยู่เสมอเลย ขอบคุณนะ”

 

“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไง?”

 

“ฟุฟุ เรื่องนี้เป็นความลับนะ~”

 

มาชิโระพูดพร้อมหัวเราะเบาๆก่อนจะใช้นิ้วแตะริมฝีปากสีชมพูสดใสของเธอ

 

รอยยิ้มนั้นช่างอ่อนโยน ไม่เหมือนรอยยิ้มสดใสปกติของเธอเลย มันดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจนผมเผลอใจเต้นไปกับมัน

 

มาชิโระมักจะแสดงสีหน้าที่เป็นผู้ใหญ่แบบนี้ออกมาเป็นครั้งคราว ซึ่งมันแตกต่างจากความสดใสร่าเริงปกติและเพราะความแตกต่างนี้เองที่ทำให้ผมยิ่งหลงใหลในตัวเธอ

 

หลังจากเรียกสติกลับมาได้ ผมก็มาต่อแถวเพื่อชู้ตบาสตามมาชิโระ

 

มาชิโระยืนมองผมอยู่ด้านหลังด้วยรอยยิ้มเปี่ยมความสุข ผมเองก็รับลูกบาสแล้วเดินไปยังเส้นที่ขีดไว้

 

ด้วยกำลังใจจากมาชิโระ ร่างกายของผมรู้สึกเบาราวกับมีปีก ผมชู๊ตลูกบอลออกไป ก่อนที่มันพุ่งเป็นเส้นโค้งที่สวยงามแล้วตกลงในห่วงอย่างสมบูรณ์แบบ