เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 154: บทแรกของการลืมตาตื่น (5)

< < 114 Sec5 > >

ฉันมองไปยังวาระก่อนสุดท้ายของเรน ในห้วงเวลาสุดท้าย เรนดิ้นใหญ่เลย พยายามจะหนีให้เร็วที่สุดด้วยท่าทางที่น่าสังเวช

เขาสมควรตาย ต่อให้เขาเป็นศิษย์น้องของฉันแต่เขาก็สมควรตาย เพราะทั้งหมดที่เขาทำมันเกินกว่าจะให้อภัยได้ และคงกู่ไม่กลับแล้ว ทั้งอย่างนั้นในใจฉันกลับ ..รู้สึกแย่ในการลงมือฆ่าเรน

อาจจะเป็นเพราะเขาคือศิษย์น้อง และอาจจะเป็นเพราะ—เรนคือคนสำคัญเพียงน้อยนิดของฉัน อีกทั้งยังเป็น–ความผิดพลาดของฉันด้วย

การที่เรนกลายเป็นตัวอันตรายคือความผิดของฉัน

ในวันที่เรนสูญเสียทุกคน ไร้ที่พึ่งพิง ไร้ซึ่งเป้าหมายชีวิต อีกทั้งยังหวาดกลัวต่อโลกใบนี้ ฉันผู้เปรียบได้กับพี่สาวของเขาควรจะอยู่ข้างๆ แต่ว่าเวลานั้นฉันกลับหันหลังให้เขาอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะเหลียวไปมองผู้เปรียบได้ดั่งน้องชายที่ต้องการที่พึ่งพิง

มันเป็นเพราะฉันพึ่งสูญเสีย ‘ซากุระ’ ไป ..ฉันตอนนั้นก็ไม่ต่างกับเรน ฉันแหลกสลายเหมือนกับเรน พวกเราเหมือนกัน และควรจะช่วยเหลือกัน แต่ไม่ใช่ ฉันไม่ทำสิ่งที่ควรทำและปล่อยปะละเลยจนเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้

เรน—ลูกชายของอาจารย์ฉัน ศิษย์น้องของฉัน ได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดเพราะฉัน ..ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ฉันมีส่วนต้องรับผิดชอบ ที่ต้องทำตอนนี้คือฆ่าเขาซะ แต่ว่า—-มันเหมือนกับคราวก่อน

วันหนึ่งในตอนที่ยังมีชีวิต ฉันตั้งใจจะฆ่าเรนแต่กลับทำไม่ลง ทั้งๆที่ตอนนั้น ออกแรงแค่นิดเดียวเรนก็ตายแล้วแท้ๆ ..ฉันควรปลดปล่อยเขาตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง

“พี่ยูนา!!!!!”

เสียงเรียกของเรนไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว เสียงที่ใสซื่อและเปี่ยมไปด้วยพลังงานบวก ไม่มีอีกแล้ว

เสียงของเขาเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม และความชั่วร้าย ศิษย์น้องแสนน่ารักคนนั้นตายไปแล้ว

ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? เพราะฉันเอง

ทิ้งให้เขาเผชิญกับโลกที่โหดร้ายเพียงลำพัง จนสุดท้ายจิตใจของเรนก็แตกสลาย

ฉัน ..ทำเรื่องโหดร้ายขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ

ฉัน ..กำลังจะฆ่าเขาทั้งๆที่เขายังไม่ได้เจอทางออกของตัวเองเลย

ฉัน ..ควรทำยังไงดีนะ? ..ฉันควรฆ่าเรนเสียตั้งแต่ตอนนี้ ใช่

จะไม่ให้ไปไกลมากกว่านี้แล้ว เพื่อมาสเตอร์ของฉันและเพื่อตัวฉันเอง เรนต้องหยุดอยู่ที่นี่ตรงนี้

ตัดมิติทยานออกไป พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเรน—-อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียว

‘พี่ยูนา..ช่วยผมด้วย’

…เสียงของเรน?

วันนั้น ..วันเดียวกับที่ซากุระจากไป และวันเดียวกับที่อาจารย์แรกซ์ตายไป กองทัพที่เรนสังกัดอยู่ด้วยได้พ่ายแพ้ให้กับมหามังกรจนต้องกลับมาที่เมือง

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก การสูญเสียที่นับไม่ได้ปรากฏขึ้นในชั่วข้ามคืนเดียว

วันนั้นเรน ..ขอให้ฉันช่วย แต่ว่าฉัน

‘นั่นไม่ใช่ปัญหาของฉัน’

เรนเบิกตากว้างก่อนที่จะหรี่ตามองพื้น

ตอนนั้นใบหน้าของเรนเป็นแบบนี้นี่เอง ..ทั้งๆที่ฉันไม่ได้มองเลยแท้ๆ

ถ้าได้คุยกันก่อน ถ้าพวกเราได้คุยกันก่อนเรื่องมันคงไม่ลงเอยอย่างนี้ ตอนนั้นถ้าฉันตั้งสติได้ดีกว่านี้ล่ะก็ ..เรน ..ขอโทษนะ—จริงๆแล้ว ฉันไม่อยากฆ่าเลย

ตัดมิติพุ่งไปผิดทางกับที่เล็งไว้เล็กน้อย แต่ว่านั่น—ก็มากพอแล้ว

มากพอที่จะทำให้เรนรอดชีวิต

เอ๊ะ

ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้? ทำไมล่ะ? ใครจะไปรู้ว่า ..ตัดมิติจะตอบสนองต่อจิตใจของฉัน ทั้งที่ตลอดมาไม่เคยเป็น

ฉัน ..ทำพลาดอีกแล้ว

****

..พลาดเป้าทั้งๆที่ไม่น่าพลาด

ผมหน้าซีดเผือก เพราะตัดมิติมันพลาดไปโดนขาของเรนแทนที่จะโดนลำตัว ถึงจะแค่เล็กน้อยแต่เรนก็รอดได้อย่างหวุดหวิด 

“อ๊ากกกกกกกกก!!!! อา …อ้า!!!!!”

เรนร้องโหยหวนออกมาพร้อมกับค่อยๆคลานหนี แต่เพราะเร่งออกแรงเกินไปทำให้แผลใหญ่ขึ้นและเสียดสีกับพื้นจนสร้างความเจ็บปวดอย่างมหาศาล แต่เรนก็รู้ดีว่าเวลานี้ต้องหนีให้เร็วที่สุด ไม่มีเวลามาห่วงสภาพรึความรู้สึกตัวเองแต่อย่างไร

“ฉันต้องไม่ตาย ฉันจะตายไม่ได้ ฉันต้อง—อ้า!!!!!! ผมต้องเปลี่ยนโลกใบนี้! ผมจะสร้างสวรงสวรรค์ขึ้นมา!!”

เรนทรมานจนเสียสติพลางพล่ามเป้าหมายของตัวเองออกมาไม่หยุด

ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว ต้องรีบกระหน่ำให้จบในระยะโจมตีนี้นี่แหละ! ถ้าระยะแค่นี้ยังถึงอยู่

[ตัดมิติ] .. [ตัดมิติ] ..ไม่ได้ ตัดมิติมันไม่ยอมออกมาเลย

ยูนา ..นี่เธอ

ก็จริงที่สิทธิ์การใช้พลังเป็นของผมทั้งหมด แต่ในบางครั้งวิญญาณระดับเทพก็สามารถรั้งไม่ให้ผู้ใช้ใช้พลังได้เล็กน้อย—ทำไมล่ะ ยูนา!?

‘ไม่จริง ไม่จริง ทำไมกัน ไม่จริง เป็นไปไม่ได้! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!!!!’

ยูนาต่างจากตอนปกติอย่างกับคนล่ะคน ข้อดีที่เธอเป็นคนใจเย็นถูกหักล้างไปหมดแล้ว ทันทีที่เห็นว่ายูนาสติกระเจิง ผมก็รู้ว่าคงพึ่งเธอเวลานี้ไม่ได้แล้ว ถึงจะสงสัยในหลายอย่างแต่นี่ไม่ใช่เวลา

ผมชาร์จมานาและยิงเวทย์ที่ใช้ได้เร็วที่สุดออกมา

“[บอลเพลิง!!!]”

“[กำแพงน้ำ!!!]”

เวทมนตร์สายป้องกัน!? บัดซบเอ้ย!

เรนสร้างกำแพงน้ำขึ้นมากันบอลเพลิงทั้งหมด 

“เอ๊ะ อ๊ะ อะไรเนี่ย ทำอะไรกันเนี่ย!?”

บิลเซบับยืนมองด้วยท่าทางตื่นตระหนก ไม่คิดจะช่วยฝ่ายไหนเลย—ช่างมัน!

ผมเรียก [ทวนสายฟ้า] ออกมา แต่มันต้องใช้เวลาในการเตรียมตัว เรนเห็นก็รีบพุ่งๆล้มๆหน้าตั้งในสภาพมีแขนและขาอย่างล่ะข้าง

“—ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย!!!! พี่ยูนา!!! ทำไม!!!?”

“หุบปาก! ไอ้สวะเอ้ยยยย!!!!”

“ฮึยย!!!!!”

เรนมองผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่อย่างนี้

ผมปา [ทวนสายฟ้า] เข้าใส่เรน

ไม่มีทางพลาดเป้า

“[บาคุนาว่า]”

แต่ว่าจังหวะเดียวกันอลิซาเบธก็พุ่งมาพร้อมกับเคียวแห่งการสูญสิ้น—-หนึ่งในพลังของบาคุนาว่าได้พุ่งมาปัดทวนสายฟ้าออกไปได้

ผมกัดฟันกรามและใช้เทคนิคพิเศษ

ในจังหวะที่รวบรวมเวทมนตร์ไว้เยอะจนเกินพอดีและปล่อยเวทย์ออกไป มันจะทำให้มีมานาส่วนที่ไม่ได้ใช้ไหลออกจากร่างกาย ในจังหวะนั้นนี่แหละ ถ้าเกิดรวบรวมมานาที่ไหลออกมาได้ทัน ผมก็จะร่ายเวทย์ใหญ่อย่างทวนสายฟ้าซ้ำได้ในเวลาเพียงน้อยนิด เพราะมีมานาที่แปรรูปเป็นทวนสายฟ้าค้างไว้แล้วอยู่—-[ทวนสายฟ้า]

“หนีไปค่ะ!!!”

อลิซาเบธพุ่งตัวมารับทวนสายฟ้าไว้—ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังใช้มือเปล่าๆจับทวนสายฟ้าและเหวี่ยงมันไปคนล่ะทางกับที่เรนกำลังหนีอยู่ เพื่อไม่ให้เรนโดนลูกหลง

“เรน!!!!!!!”

“อย่านะเว้ย อย่ามานะเว้ย!!”

เรน—-ใช้วิชาไสยศาสตร์และหายไปจากระยะสายตา ..คงจะรู้ว่าผมยังมี [เอิร์ธฟิลด์] อยู่เลยเตรียมวิชาไสยศาสตร์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

จุดประสงค์จริงๆไม่ใช่การวิ่งหนี แต่เป็นการใช้วิชาไสยศาสตร์วาปหนีเอา ..เพราะหลุดจากระยะสายตาแล้ว [เอิร์ธฟิลด์] ก็ผลอยไร้ผลไปด้วย

..ทางด้านอลิซาเบธ

ตอนนี้นอนในสภาพที่ตัวขาดครึ่ง และบริเวณท่อนบนเต็มไปด้วยแผลไหม้ที่อย่างกับศพ ..คงใกล้ตายแล้วล่ะ

แสงสีขาวและสีดำพุ่งผ่านหน้าผมไป—พร้อมกับร่างของอลิซาเบธที่หายไปด้วย ..เมื่อตะกี้

“..เมอัน”

นั่นสินะ ไม่มีทางที่อลิซาเบธจะมาช่วยคนเดียวหรอก ต้องพาคนที่แข็งแกร่งอย่างเมอันมาช่วยเผื่อไว้ด้วย ..แต่ว่าเมอัน ..ทรยศกันสินะ

ผมอยากจะทิ้งตัวลงไปนั่งกองกับพื้น แต่ว่าตอนนี้ถูกตรึงเอาไว้อยู่ ..จึงทำได้แค่ยืนมองข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น

อีกแค่นิดเดียว ..อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ

ผมเม้มปากเข้าหากัน ..รู้สึกเจ็บใจจนอธิบายไม่ถูกเลย

‘..เรื่องนี้ฉันผิดเอง’ ยูนาพูดขึ้น ‘ขอโทษนะคะ มาสเตอร์ จะไม่ขอให้ยกโทษให้ จะเกลียดกันก็ได้ ความผิดทั้งหมดฉันขอรับไว้เอง’

ใจจริงคือ…เธอไม่เคยอยากฆ่าเรนเลยสินะ

‘..ค่ะ แต่..ไม่ว่ายังไงฉันก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องทำ ฉันรู้ดี เป็นคนขอให้มาสเตอร์ช่วยฆ่าเอง ต่อให้ไม่กล้าแต่พลังทั้งหมดก็มอบให้มาสเตอร์ใช้ ไม่มีทางที่ตัดมิติจะฟังฉันมากกว่ามาสเตอร์ แต่.. ทั้งอย่างนั้น ..ดันทำพลาดซะเอง ..เพราะฉันกลัวที่จะสูญเสีย ฉันยัง..อ่อนหัด ถ้าไม่เป็นแบบนี้ เรื่องคงจะจบไปแล้ว’

ผมก็เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ฆ่าเรนซะ คนที่จะสูญเสียก็จะเป็นผมแทน

“ยูนา”

‘..คะ?’

“ครั้งต่อไป ฉันจะฆ่าเรนเอง ..เธอไม่ต้องมายุ่งเรื่องเรนอีกแล้ว ..ขอโทษนะ แต่ฉันคงวางใจใช้พลังของเธอฆ่าเรนไม่ได้แล้วล่ะ”

ไม่มีอะไรรับประกันว่าครั้งต่อไปตัดมิติจะใช้งานได้ จริงๆแล้วผมไม่รู้เงื่อนไขการแบ่งพลังของวิญญาณระดับเทพดีด้วย ..เพราะคนที่สร้างระบบนี้ขึ้นมาคือจอมมาร เงื่อนไข ระบบของมันมีแค่จอมมารที่รู้แบบละเอียด และจอมมารก็ไม่เคยบอกอะไรเรื่องให้ใครเลย

พลังที่ควรเป็นของผมทั้งหมดมันกลับเชื่อฟังยูนามากกว่า แม้จะแค่ครั้งเดียวจากล้านๆรอบ แต่มันก็มากพอจะทำให้ผมพลาดและตายเองได้แล้ว มันอันตราย ..

“..เข้าใจแล้วค่ะ”

มันดีกับยูนามากกว่าด้วย ในเมื่อเธอทำไม่ได้ผมก็จะทำเอง ..

“..ยูนา ..อาจจะดูแสร้งนิดหน่อยนะ” ผมถอนหายใจเฮือกโต “แต่ฉันเองก็พลาดเยอะ พลาดเยอะกว่าเธอมาก ทำพลาดมาหลายครั้งเลย ระดับที่ถ้าไม่มีเธอฉันคงตายไปแล้ว”

พอพูดแบบนี้ไป ปกติยูนาก็จะซ้ำเติมผมรึเยาะเย้ยผมเล่นตลอดแต่ครั้งนี้ไม่เลย เธอไม่มีอารมณ์ขันเลย

ยูนาตอนนี้ต่างกับทุกครั้งซึ่งผมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

“จะว่าไงดี ..พลาดสักครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะมีฉันคอยช่วยอยู่ ถ้าไม่ไหวเรื่องเรนก็อย่างที่บอก ฉันจะจัดการเอง ..มันดูเสแสร้งดีเนอะ ปัญหาใหญ่แท้ๆแต่ดันบอกว่าพลาดก็ไม่เป็นไรเนี่ย”

‘นั่นสินะคะ ฉันคิดว่าฉันสมควรถูกต่อว่ามากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ ถ้าเป็นตอนนี้มาสเตอร์จะด่าฉันเท่าไหร่ฉันก็ไม่คิดจะเถียงเลยล่ะ ต่อให้ขุดเรื่องเก่าๆมาด่า’

“ช่วงอ่อนแอว่านั้นเถอะ”

‘ค่ะ มองอย่างนั้นได้เหมือนกัน’

..ผมเกาหัวตัวเองเล็กน้อย

“รู้มั้ยทำไมฉันถึงไม่อยากต่อว่าเธอมากไปกว่านี้”

“..ทำไมเหรอคะ?”

เอาล่ะ ตั้งคำถามได้ดียูนา—ผมยิ้มออกมาท่ามกลางสถานการณ์สุดตึงเครียด แต่ที่ทำก็เพื่อยูนา

“ถ้าเกิดพูดซ้ำเติมทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหนอยู่แล้ว มันมีแต่จะทำให้เจ็บใจซะเปล่าๆนี่ ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลยก็อยากบอกแบบนี้อยู่หรอก แต่ฉันก็ไม่ได้คิดได้แบบนี้กับทุกคน”

ผมไม่ได้ปฎิบัติกับทุกคนอย่างนั้น ไม่ได้คิดแบบคุณธรรมอะไร แต่ว่า ..

“เพราะคนที่พลาดคือเธอไง ..ไม่มีไอ้เลวตัวไหนชอบทำร้ายจิตใจคนสำคัญของตัวเองหรอก”

ยูนาสำคัญกับผมมาก ..เธอเปรียบได้ดั่งคนในครอบครัวของผม เป็นทั้งอาจารย์ เป็นทั้งเพื่อนคุยที่ถูกปากกัน รสนิยมยังตรงกันอีก อย่างชอบอวยยูจิเหมือนกัน เห็นว่าเบลลามีน่ารักเหมือนกันอีก กับคนที่สำคัญระดับนี้ ผมอยากให้พวกเราคุยกับแบบปกติทุกเวลา ไม่จำเป็นต้องมีใครรู้สึกผิดละมั้ง? แน่นอนมันเป็นได้แค่ความคิดในอุดมคติแต่การไล่ตามอุดมคติ เขาว่ากันว่าอย่างน้อยเราจะสำเร็จได้สักสิบเปอร์เซ็นต์นะ ซึ่งแค่นั้นก็พอแล้ว ..

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมอาจจะแค่โกรธเธอ แต่ผมจะไม่เกลียดเธอแน่นอน

และแน่นอนที่คิดในใจยูนาได้ยินหมดเลย พอคิดแล้วก็น่าอายแฮะ

ถ้าเป็นปกติยูนาจะต้อง—

‘เลิกคิดอะไรน่าอายๆได้แล้วค่ะมาสเตอร์ สงสารฉันที่เป็นเหยื่อบ้าง’

ใช่ๆ ประมาณนี้แหละ

ผมถอนหายใจโล่งอก ไม่รู้ทำไมถึงได้ยินเสียงหัวเราะของยูนาแว่วในหัวด้วย

‘มาสเตอร์ จะให้ทำลายวิชาที่จอมมารใช้ขังมาสเตอร์เลยหรือเปล่าคะ?’

“เอ๊ะ? ทำได้ด้วยเหรอ?”

‘ตอนแรกก็คิดว่าไม่ได้นะคะ แต่ถ้าวิเคราะห์จุดดีๆก็พอทำได้อยู่ ..ไม่สิ ปกติฉันตัดมันไม่ได้หรอก แต่ว่า–เหมือนว่าตัดมิติมันจะพัฒนาระดับของการตัดได้มากขึ้นค่ะ’

เพิ่มระดับการตัด?

‘ข้อผิดพลาดของโลก ..เรนพูดไว้อย่างนั้นนี่คะ? ไม่แน่ใจนะคะว่าคืออะไร เพราะก่อนหน้านี้ก็พิสูจน์ระดับการตัดได้เท่าไหร่ แต่ว่า ..ต่อหน้าวิชากักขังของยุคโบราณที่มีลักษณะเฉพาะวิชาของพวกเทพยุคโบราณ มันทำให้ฉันยืนยันได้ว่าตัดมิติมันพัฒนาขึ้นไปอีกขั้น ไม่ใช่พลังเชิงกายภาพ แต่เป็นพลังเชิงเป้าหมาย’

ผมพยักหน้ารับฟังยูนาที่เชี่ยวชาญเรื่องตัดมิติอธิบาย

‘ถ้าให้อธิบายตอนนี้มันจะยาว เอาเป็นว่ามาสเตอร์ ถ้าเป็นตอนนี้มาสเตอร์อาจจะฆ่ามหามังกรได้ก็ได้’

..ฆ่ามหามังกร? งงๆแล้วสิ หรือว่าผมจะมีพลังแฝงกัน แบบจริงๆแล้วเป็นจักรพรรดิสุดแกร่งจากที่ไหนสักแห่ง? ไม่น่ามั้ง ยูนาก็บอกอยู่ว่าที่เพิ่มไม่ใช่พลังเชิงกายภาพ แต่เป็นพลังเชิงเป้าหมายซึ่งจะบอกว่าตัดมิติมันใช้ได้กับหลายตัวตน หลายสถานการณ์มากขึ้น

เอาเป็นว่า—

‘ก่อนอื่น พวกเราต้องรีบหลุดจากตรงนี้และไปหาเบลลามีก่อนสินะคะ?’

“..อ่า ตามนั้นเลย”

สมกับเป็นยูนา รู้ใจผมจริงๆ

ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสี

“..เบลลามี”

หมอกสีขาวที่ราวกับภาพมายาได้ปกคลุมเกาะวาเรอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อีกทั้งจุดศูนย์กลางของมันยังเป็น–จอมมารในร่างเบลลามี

…

..อีกด้านในใจของบิลเซบับผู้ถูกทุกคนเมิน

(..ฉันไม่ใช่อากาศธาตุนะ)

เธอได้แต่บ่นคนเดียวในใจ