เวลา 14.00 น. ณ ที่ทำการกลุ่มการค้าโอเมก้า

พ่อค้าอ้วนชราฮาเซลกำลังนั่งนั่งยิ้มกริ่มอย่างสบายใจอยู่ที่โซฟารับแขก ด้านตรงข้ามเป็นชายวัยกลางคนมีเคราแพะ และผมสีม่วงนั่นก็คือเวเบอร์นั่นเอง ทั้งสองคนคุยเรื่องต่างๆมาสักพักแล้ว ซึ่งดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี

“ไม่นึกเลยนะว่าจู่ๆก็มีคนมาช่วยให้งานของพวกเรากำจัดตัวเกะกะ และทำให้งานของเราราบรื่นมากขึ้นนะขอรับ ถือว่าสวรรค์เข้าข้างจริงๆ” ฮาเซลกล่าวออกมาอย่างสดชื่นยินดี

“แหมๆ แต่เจ้าก็เกือบทำให้ท่านดยุคโกรธจนจะจับเจ้าขังเลยนะ ที่ไปบอกว่าบุตรสาวของเขาสร้างเรื่องเพื่อหนีออกจากบ้าน” ผู้ช่วยเจ้าเมืองแซวพ่อค้าอ้วน

“ฮ่ะๆๆ ก็ต้องขอบคุณท่านเวเบอร์นะขอรับที่ช่วยเหลือเจรจากับเจ้าเมืองให้ เอ่อ…ว่าแต่ท่านไม่ต้องไปติดตามการทำงานของพวกทหารอย่างใกล้ชิดหรือขอรับ เรื่องที่ต้องตามหาตัวท่านหญิง?" พ่อค้าชราถามอย่างแปลกใจ

“เรื่องนั้นข้าส่งทหารออกค้นทุกซอกทุกมุมทั่วเมืองฮาเวสตี้แล้วล่ะ แต่กว่าจะเสร็จคงมืดข้าก็แค่รอผลการรายงานอยู่ที่นี่แค่นั้น เหลือก็เพียงมหาวิหารซันไลท์กับไฮพาเลซที่ท่านดยุคต้องไปด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้ ซึ่งในความคิดของข้า นางคงไม่ได้ถูกลักพาตัวไปซ่อนในสองที่นี้แน่นอน” ชายผมม่วงยังคงอธิบายอย่างใจเย็น

“อ้อ…แล้วที่ปราสาทลูน่าซองค์เล่าขอรับ ท่านดยุคจะไปตรวจสอบหรือไม่?” ฮาเซลยังคงอยากรู้อยากเห็น

“ตอนนี้ท่านดยุคอยู่ที่นั่นแล้ว ไม่ว่ายังไงจอมเวทย์ระดับสูงก็เป็นที่น่าสงสัยที่สุดแน่นอน ซึ่งนั่นทำให้ข้าว่างมาจิบชาอยู่กับเจ้าด้วยยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ” เวเบอร์หัวเราะอย่างสะใจ

ในเวลาเดียวกัน ณ โรงเรียนลูน่าซองค์

กองทหารประจำเมืองฮาเวสตี้ได้ล้อมรอบพื้นขนาดใหญ่ของปราสาทไว้หมดแล้ว ส่วนภายในโรงเรียนวันนี้ไม่มีการเรียนการสอน แต่นักเรียนทุกคนต้องอยู่ภายในห้องพักของตน เพื่อรอการตรวจสอบจากเจ้าเมืองโดยการเดินตรวจตราไปทีละห้องๆจนครบทั้งหมด

แม้การตรวจสอบในครึ่งเช้านั้นเริ่มจากพื้นที่อาคารเรียนก่อน ซึ่งในเมื่อมันไม่มีการเรียนการสอนห้องเหล่านั้นก็ว่างเปล่าไม่มีอะไร ต่อมาก็เป็นห้องพักครู และเจ้าหน้าที่ซึ่งพวกเขาก็เกือบจะถึงขั้นต่อสู้กัน เมื่อจอมเวทย์ฝ่ายเจ้าเมืองเข้ามาจับหรือขอดูอุปกรณ์เวทย์ที่หายากของโรงเรียน

สุดท้ายครูใหญ่ก็ต้องเข้ามาปรามพวกโลภมากเหล่านั้นด้วยกำลังเล็กน้อย จึงยอมหยุด และสงบปากสงบคำแต่โดยดี แล้วจึงสามารถทำงานกันต่อไปได้ แต่ก็มีพื้นที่หวงห้าม 2-3 แห่งที่คนนอกห้ามเข้าอย่างเด็ดขาด ซึ่งเจ้าเมืองก็ไม่ได้ต้องการที่จะล่วงเกินเช่นกันจึงปล่อยผ่าน

และตอนนี้พวกเขาจึงเดินตรวจสอบห้องพักนักเรียนไปทีละห้อง ๆ ซึ่งเจ้าเมือง และครูใหญ่ก็ยังคงเข้าไปควบคุมดูแลด้วยตนเอง เพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้งใดๆขึ้นอีก

“ห้อง 104 มีนักเรียน 4 คน มิเชล เรล่า เกล และโซอี้” หญิงชราผู้ดูแลหอพักหญิงอ่านรายชื่อของนักเรียน พร้อมกับเดินนำผู้ตรวจสอบของเจ้าเมืองที่เป็นจอมเวทย์หญิงเข้าไปในห้อง ส่วนเจ้าเมือง และพวกผู้ชายยืนรออยู่ด้านนอก

การตรวจสอบนักเรียนแต่ละห้องใช้เวลาไม่นานนัก เพราะใช้เวทย์สแกนเพื่อหาคนที่ซ่อนอยู่เท่านั้น หลังจากคณะผู้ตรวจสอบออกมาจากห้อง 104 เพื่อไปยังห้องถัดไป เด็กสาวที่อยู่ในห้องคนหนึ่งก็ชะโงกหน้าออกมาดูด้วยความสนใจ และเธอก็ได้พบกับคนรู้จักที่น่าจะบอกเธอได้เข้าพอดี

“อาจารย์สเตล่า” เด็กสาวกล่าวเรียกเลขาครูใหญ่ที่เดินอยู่ท้ายแถว

“หืม โซอี้? ว่ายังไงรึ?” หญิงสาวผมขาวเดินเข้ามาถาม

“ที่พวกเขามาตรวจสอบโรงเรียนเราอย่างละเอียดแบบนี้ เป็นเพราะเรื่องที่ท่านภามมาสู้กับครูใหญ่วันนั้นรึเปล่าเจ้าคะ?” โซอี้กล่าวถามสิ่งที่สงสัย

“อ๋อ ไม่ใช่หรอกจ้ะ ท่านบีดีเลียถูกลักพาตัวไปโดยจอมเวทย์ระดับสูง พวกเขาก็เลยมาตรวจสอบที่โรงเรียนเท่านั้นแหละ” แม้จะไม่อยากบอก แต่ยังไงสุดท้ายพวกนักเรียนก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี สเตล่าจึงตัดสินใจบอกออกมาตามตรง

“ตายจริง! ไม่น่าล่ะพวกเขาถึงสงสัยพวกเรา แต่ใครกันจะมีฝีมือสูงส่งขนาดนั้น นอกจากครูใหญ่ แต่ยังไงครูใหญ่ก็ไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้แน่นอน เอิ่ม…จะเหลือก็แต่ท่านภามเท่านั้น” เด็กสาวเมื่อได้รู้ความจริงก็สงสัยเกษตรกรหนุ่มขึ้นมาทันที

“แหมๆ เจ้านี่ดูเหมือนจะสนใจท่านภามคนนั้นมากเลยสินะ โซอี้” หญิงสาวแซวเด็กน้อย

“ก็ท่านภามชอบมาพักที่โรงแรมของท่านแม่น่ะสิเจ้าคะ นี่ข้าก็ไม่ได้พบเขามานานแล้วด้วย” โซอี้กล่าวออกมาตามตรง

“เป็นอย่างนั้นเองเหรอ อืม…แต่ข้าขออย่าให้เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเขาเลยจะดีกว่า เอาล่ะข้าขอตัวก่อน ดูแลตัวเองด้วยนะโซอี้” เลขาสาวกล่าวลานักเรียนที่เธอรู้จัก ส่วนในใจก็เกิดความกังวลขึ้นมาแปลก เมื่อคิดถึงเกษตรกรหนุ่มลึกลับ

ณ ฟาร์มกลางหุบเขาลึกลับ

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ภามไม่ได้เข้าไปตรวจแปลงผักผลไม้ของเขาเลย เพราะตั้งแต่ที่กลุ่มโอเมก้าเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อเข้ามายังฟาร์มกลางหุบเขาแห่งนี้ ชายหนุ่มก็ต้องเตรียมตัววางแผนรับมือ รวมทั้งยังมีงานผลิตไวน์ที่เพิ่มเข้ามาอีกด้วย

“ฮัดเช้ย!” เจ้าของฟาร์มจามออกมากลางที่ประชุม

“ท่านภาม ข้าว่าท่านต้องพักผ่อนบ้างนะขอรับ ช่วงนี้ท่านนอนน้อย แถมยังต้องไปเมืองฮาเวสตี้ตั้งหลายครั้ง การเดินทางนานๆทำให้ล้า และอ่อนเพลียได้ง่าย” อดีตบารอนกล่าวเตือนด้วยความหวังดี

“นั่นไม่มีผลกับร่างกายข้าหรอก แต่น่าจะมีคนนินทาข้าอยู่มากกว่า” ภามยังพูดเหมือนเรื่องที่ทำอยู่เป็นงานสบายๆ

“แต่ขนาดเป็นข้าตอนนี้ยังกังวลเรื่องพวกโอเมก้า และเจ้าเมืองอยู่ไม่น้อย แล้วท่านจะไม่คิดมากไปกว่าข้าได้เช่นไรท่านภาม ข้าว่าเราควรหาคนมาช่วยงานเพิ่มนะขอรับ” ชายชรารู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่ม เพราะจากทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาภามต้องใช้ทั้งแรงกาย และสมองไปกับหลายๆเรื่องพร้อมกัน

“หมายถึงงานในฟาร์ม หรือว่างานที่ต้องไปต่อสู้กับโอเมก้าล่ะ?” ภามถามพร้อมจับจ้องไปที่ดวงตาของฝ่ายตรงข้าม

อองรีรู้ว่าดีว่าชายหนุ่มต้องการสื่ออะไร เจ้าของฟาร์มไม่อยากเปิดเผยความลับของฟาร์มมากเกินไปในตอนนี้ อีกทั้งเขาก็ไม่อยากจะนำผู้คนมากักขังไว้ในดินแดนห่างไกลความเจริญอย่างนี้อีก ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มอบคีย์การ์ดสำหรับเข้าออกฟาร์มให้กับทุกคน แต่…

“ท่านภามควรจะนำเรื่องหาคนเพิ่มนี้ไปพิจารณานะเจ้าคะ ไม่ว่าจะงานที่ฟาร์มหรือเหล่านักสู้ที่จะมาช่วยต่อต้านกลุ่มโอเมก้า สุดท้ายท่านก็ตั้งใจว่าจะหยุดยั้งสงครามทางใต้ และการสะสมกองกำลังหรือมองหาพันธมิตรเพิ่มก็เป็นเรื่องสำคัญ ท่านจะแบกรับเรื่องใหญ่แบบนั้นไว้คนเดียวไม่ได้” อดีตบารอนเนสเลนก้ากล่าวออกมาอย่างจริงจังต่างจากปกติที่เธอจะไม่ค่อยพูดอะไร

“อืม…มันก็จริงของท่าน แล้วท่านมีใครจะแนะนำหรือไม่ แม้ว่าตอนนี้จะมีฮาคิมกับครูใหญ่แต่สองคนนั้นก็เคลื่อนไหวได้อย่างจำกัด” ชายหนุ่มยินดีรับฟังความเห็นของสตรีสูงวัยผู้อยู่ในตระกูลขุนนางมาก่อน

“จากที่ท่านเล่าเรื่องงานเลี้ยงเมื่อวานให้พวกเราฟัง ข้าคิดว่าครูใหญ่จะต้องได้พูดคุยกับหลานสาวของเขาแล้วแน่นอน ส่วนเดอริก ก็เป็นหลานชายที่ข้าคุ้นเคยคนหนึ่งในตระกูลเฟลมเมีย ท่านกับบีดีเลียน่าจะสามารถคุยกับเขาได้ แต่ตระกูลเฟลมเมียจะเข้ากับโอเมก้าหรือไม่นั้นข้าก็ยังไม่แน่ใจ” เลนก้าแนะนำในเรื่องที่เธอมั่นใจ

“อ้อ! ถ้าจะพูดถึงฝ่ายอื่นๆที่ไม่ใช่พวกของโอเมก้า และเจ้าเมือง ภายในเมืองฮาเวสตี้นี้ก็ยังมีอีกหลายกลุ่มนะ ทั้งมหาวิหารซันไลท์ ไฮพาเลซ สมาคมการค้าฮาเวสตี้ สมาคมนักผจญภัย และอดีตทหารของเจ้าเมือง เพียงแต่ต้องเลือกให้ดีสักหน่อย เพราะบางทีพวกเขาอาจจะร่วมมือกับพวกนั้นในภายหลังก็ได้” ชายชราแนะนำเพิ่มเติมหลังจากได้ฟังคำพูดของภรรยาเมื่อครู่ ก็ทำให้เขาคิดขึ้นมาได้

“อืม… สมาคมการค้า นักผจญภัย และอดีตทหารของเจ้าเมือง 3 กลุ่มนี้น่าสนใจ คงต้องลองไปหาข้อมูลแล้วล่ะ” เจ้าของฟาร์มได้ไอเดียใหม่เพิ่มเข้ามาแล้ว