อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 382 เธอไม่สามารถปรากฏตัวออกมาให้เห็นได้แม้แต่นิดเดียว
ตอนที่ 382 เธอไม่สามารถปรากฏตัวออกมาให้เห็นได้แม้แต่นิดเดียว
เธอไม่สามารถปรากฏตัวออกมาให้เห็นได้แม้แต่นิดเดียว
ถ้าหากถูกจิ่งเป่ยเฉินจับได้ที่นี่เธอจะตบหน้าเขาแล้วขอหย่า!
ถ้าหากว่าไม่………
เธอจะพาหยางหยางกับหน่วนหน่วนหนีไป แล้วค่อยตบหน้าเขา
ผู้หญิงคนข้าง ๆ ดึงเธอและพาเธอเดินไปห้องข้าง ๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมาเลย
“จำไว้ว่าเธอชื่อหลู่หม่าน นักโทษหมายเลข XXXXXX อายุยี่สิบหกปี มาจากเมืองS พ่อแม่เสียชีวิตไปแล้วเหลือเพียงแค่เธอตัวคนเดียว” เธอพูดและก็ดึงมือออกมา เธอหยิบแผ่นใสบาง ๆ ออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวังและแปะทุกนิ้วของเธอจาก
ลายนิ้วมือปลอม!
จิ่งเป่ยเฉินคงไม่ทำถึงขั้นนี้หรอกใช่ไหม?
แต่ว่าเพื่อป้องกันไว้ อันโหรวเลยไม่ได้พูดอะไร
อันโหรวเข้าใจดีจึงเชื่อฟังและจำในสิ่งที่เธอพูด ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะแกล้งทำเป็นพูดคุยกันอย่างปกติ
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก “ออกมา!”
จิ่งเป่ยเฉินไม่วางใจจริง ๆ ด้วย
แน่นอนว่าเธอก็ลุกขึ้น แต่ว่าภายในใจกลับประหม่า เธอไม่อยากถูกเขาจับได้
ตอนนี้เขาควรที่จะโอบผู้หญิงที่น่ารักหรือพวกออดอ้อนอยู่ที่งานเลี้ยงที่ผู้คนต่างอิจฉามากมายอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ?
มาที่นี่เพื่อมาหาเธอเพื่ออะไรกัน?
พวกเขาจบกันแล้ว ไม่ว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม
หลังจากที่พวกเขาเดินออกไปก็เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจยืนเรียงกันเป็นแถว และจิ่งเป่ยเฉินก็ยืนอยู่ด้านหน้าของพวกเขา เผยความเย็นชาไปทั่วร่างกายของเขา
เธอยืนหลบอยู่ด้านหลังสุดโดยไม่สบสายตาของเขา แต่สายตานั้นก็เหลือบไปมองเขาโดยไม่ตั้งใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นดูซูบผอมลงมาก
ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองพวกเธอผ่าน ๆ ราวกับว่าผู้คนทั้งหมดไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา
จิ่งเป่ยเฉินไม่คุ้นเคยกับผู้คนตรงหน้า ความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ในตัวของเขานั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้น
“พวกคุณทุกคน มาเข้าแถว! ผู้ชายถอยออกไปให้ไกล!” ฉีเซิ่งเทียนมองไปที่เจ้าหน้าที่ผู้ชายด้านหน้า ใครที่แฝงตัวเข้ามาไม่เข้าพวก
พวกเขามาตามหาพี่สะใภ้ซึ่งเป็นผู้หญิง!
ตอนนี้อันโหรวนับถือฉีหย่วนหยาง เธอคิดว่าเธอรู้จักจิ่งเป่ยเฉิน แต่บางครั้งก็ไม่รู้จักเขาเลยสักนิด
เมื่อได้ยินคนที่อยู่ด้านหน้าจับชื่อตำรวจทีละคนแล้วหัวใจของเธอก็เต้นแรง
เมื่อถึงตาเธอ เธอรู้สึกได้ถึงการบังคับที่มองไม่เห็นที่อยู่ข้างเธออย่างชัดเจน บังคับกดหลังเธอราวกับหลังของเธอมีภูเขามาทับ มันหนักจนแทบหายใจไม่ออก
เธอเปลี่ยนน้ำเสียงด้วยความชำนาญ “หลู่หม่าน นักโทษหมายเลข XXXXXX！”
เธอยื่นมือออกมาและประทับลายนิ้วมือลงไปให้สอดคล้องกัน
“เปลี่ยนนิ้ว!” เสียงของฉีเซิ่งเทียนดังเข้ามาในหูของเธอ
เธอสลับนิ้วมือโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ห้ามทำให้จิ่งเป่ยเฉินสงสัยเด็ดขาด
แต่เธอไม่กล้าที่จะมองเขาอย่างกระตือรือร้นเหมือนคนอื่น ๆ ที่ส่งสายตาแบบนั้น
ถึงแม้ว่าเธอจะใส่คอนแทคเลนส์แต่ว่าเธอก็ไม่กล้าเสี่ยง
ทันใดนั้นมือของเธอก็ถูกจับอย่างแรง พละกำลังนั้นมหาศาลราวกับว่าจะทำลายเธอ เธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าของเขาด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอบนใบหน้า
“ประธานจิ่งชอบฉันไหม? ได้ยินว่าภรรยาของคุณหนีไปตอนจะแต่งงาน ฉันแต่งกับคุณได้นะ ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะให้ฉันเป็นแม่เลี้ยง! ประธานจิ่ง………” เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นพลางเดินเข้าไปใกล้เขา
เมื่อจิ่งเป่ยเฉินเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาสีน้ำตาลที่ดูไม่เหมือนโหรวโหรว เมื่อโหรวโหรวเห็นจิ่งเป่ยเฉิน ก็ไม่ได้เข้าไปใกล้ๆตัวเขา
เธอแค่ดูคล้ายเพียงนิดเดียวก็เท่านั้น
เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“ไสหัวออกไป!” จิ่งเป่ยเฉินปล่อยมือเธอและหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดด้วยความรังเกียจ หลังจากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้านั้นลงถังขยะ
เมื่อได้ยินเขาพูด เธอก็ไม่ได้หันกลับไปในทันที เพียงแต่มองดูเขาพลางยักไหล่ “ประธานจิ่งไม่ชอบฉันงั้นเหรอ?”
จะเสแสร้งแกล้งตบตา นิสัยขี้สงสัยของจิ่งเป่ยเฉินชักจะมากเกินไปแล้ว
ตอนแรกเธอปลอมตัวเป็นแบบนั้น จิ่งเป่ยเฉินก็จำเธอได้
“ไสหัวออกไป!” จิ่งเป่ยเฉินพูดด้วยใบหน้าที่มืดมนและน้ำเสียงเย็นชา
เธอเบ้ปาก ดูท่าทางเหมือนว่าจะร้องไห้เสียอย่างนั้น เมื่อหันตัวกลับไปก็ยักไหล่และเดินออกไป
แต่ว่าเธอยังไม่สามารถออกไปได้ เพียงแค่กลับเข้าไปในห้องเดิมเท่านั้น ก่อนจะได้ยินเสียงของจิ่งเป่ยเฉินที่โกรธอยู่ด้านนอก
“คนอยู่ไหน!”
“ฉันหาเอง!”
“ถ้าค้นหาที่นี่ไม่เจอก็ต้องตามหาออกมาให้ได้!”
เขาดูโกรธมากจริง ๆ แต่ตอนเธออยู่ต่อหน้าเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แถมยังจับมือของเธออีก
จิ่งเป่ยเฉินทักษะในการจดจำคนของนายมันถดถอยลงแล้ว!
เพียงไม่กี่นาทีต่อมาก็ไม่ได้ยินเสียงของจิ่งเป่ยเฉินอีก ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามามองเธอ “ไปกับฉัน!”’
พวกเธอเดินออกไปด้านนอกพร้อมกัน แต่ก็มีคนกั้นพวกเธอทั้งสองเอาไว้ทันที คนที่อยู่ด้านหน้าพูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า “ประธานจิ่งหิวแล้ว อยากจะกินข้าวเลยให้พวกเราสองคนออกไปซื้อของ!”
จิ่งเป่ยเฉินไม่เคยกินอะไรตอนกลางดึก แต่ยกเว้นวันนี้ เขาคงไม่น่าจะได้กินอะไรเลย
จิ่งเป่ยเฉินเป็นคนเจ้าระเบียบ พวกเขาไม่ได้มีปัญหาอะไร แน่นอนว่าสามารถออกไปได้
บอดี้การ์ดมองพวกเขา ทั้งสองคนนั้นดูไม่เหมือนคุณนาย
“เชิญ!”
พวกเขาเดินไปที่รถคันสีดำได้อย่างราบรื่น ก่อนจะรถขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
เมื่อพวกเขาอยู่บนท้องถนน พวกเขาเปลี่ยนรถกันระหว่างทางที่ไม่มีกล้องวงจรปิด ชุดก็ถูกถอดออกไป คนที่ขับรถก็เปลี่ยนเป็นผู้ชาย
ผู้หญิงคนนั้นก็ลงไปจากรถ เหลือเพียงแค่เธอคนเดียว
เธอกลับไปคฤหาสน์บนเขาของฉีหย่วนหยาง ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเช้าตรู่ บ้านพักนั้นเงียบสงบและมีแสงไฟสลัว ๆ
นานแล้วที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าจิ่งเป่ยเฉินอย่างจริงจัง หัวใจของเธอในตอนนี้ก็ยังไม่คลายความกังวลลง
ระหว่างทางเธอแวะร้านขายยาเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์ก่อนกำหนดมาจำนวนห้าอัน
ว่ากันว่าตอนเช้านั้นแม่นยำ
เธอเอนตัวลงนอนบนเตียงพลางพลิกตัวไปมา ไม่ง่ายเลยที่จะหลับลง หนำซ้ำยังฝันว่าเธอสวมใส่เสื้อนักโทษและถูกเขาจับได้ เขาจับเธอเข้าไปในรถอย่างบ้าคลั่ง!
เสียงคำรามตะโกนเรียกเธอและถามว่าทำไมถึงต้องหนีไป ทำไมต้องหนีไปตอนที่จะแต่งงาน!
เห็นเขาเป็นอะไรกันแน่!
ในฝันเธอไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ เพียงแค่ให้เขาปล่อยเธอไป!
“เฮือก…….”
เธอสะดุ้งขึ้นมาจากเตียงอย่างแรง ก่อนจะหันไปมองที่หน้าต่าง ท้องฟ้ายังคงมืดสลัว เธอไม่ได้นอนไปนานเลย
ก่อนจะนอนได้ดื่มน้ำไปสองแก้ว ตอนนี้ก็ดีที่จะเข้าห้องน้ำ
ของห้าอันนั้นถูกแกะออก กลัวว่าอันเดียวจะไม่แม่นพอ
ระหว่างที่รอผลเพียงไม่กี่นาที หัวใจของเธอก็สงบลงอย่างไม่คาดคิด
ไม่ว่าในท้องจะมีเด็กอยู่หรือไม่ เธอก็ได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว
ไม่มีน่าจะดีที่สุด แต่ถ้าหากมีเธอก็จะเลี้ยงไว้อยู่แล้ว
เธอทิ้งเด็กไม่ลง
เมื่อผลปรากฏออกมาเป็นขีดสีแดงทั้งสองเส้น มือเธอที่ถืออยู่นั้นสั่นเล็กน้อย จริงเหรอเนี่ย?
และผลตรวจที่ตามอีกสี่อันก็ปรากฏขีดสีแดงทั้งสองเส้นเช่นกัน เธอเก็บของพวกนั้นทิ้งลงถังขยะทั้งหมด ก่อนจะมานั่งอยู่บนเตียง
พระเจ้าต้องล้อเล่นแน่ ๆ ถึงได้ส่งลูกน้อยมาให้เธอแบบนี้
เมื่อนึกถึงหยางหยางกับหน่วนหน่วน เธอก็รู้ว่าลูกในท้องของเธอต้องน่ารักมากแน่ ๆ เธอทำร้ายเด็กไม่ลง ถึงแม้ว่าพ่อของพวกเขาจะเป็นผู้ชายสารเลว!
YOU MAY ALSO LIKE
