อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 9
เดลล่าเดินออกมาจากห้องทำงานของเพเรอคลิสด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“ไหนว่าคุณชายใหญ่อยู่ในห้องทำงานไงเล่า ไม่เห็นเจอเลย”
หญิงสาวพึมพำแผ่วเบา ขณะเดินไปตามทางเพื่อจะตรงไปยังบันไดที่อยู่ใจกลางของคฤหาสน์หลังงาม แต่สายตาก็มองเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของใครบางคนหายวับเข้าไปในห้องนอนของเพเรอคลิสเสียก่อน
“นั่นมันแซนดี้นี่”
เดลล่าเบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่า หากเพเรอคลิสไม่ได้อยู่ในห้องทำงานก็คงจะอยู่ในห้องนอน
“ตายแล้ว ยายแซนดี้ แจ็คพ็อตแตกอีกแล้ว”
สีหน้าของเดลล่าซีดเผือดจะเรียกเพื่อนก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะประตูห้องนอนของเพเรอคลิสถูกปิดลงเสียก่อน และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดเข้าไป
“ทำไมแกซวยอย่างนี้ แซนดี้เอ๋ย” คนพูดยกมือขึ้นปิดหน้า ก่อนจะเดินขาสั่นจากไป
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
นี่คือครั้งที่สองที่หล่อนมีโอกาสเหยียบย่างเข้ามาในอาณาจักรส่วนตัวของเพเรอคลิส ครั้งแรกเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ก่อนที่หล่อนจะถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่อีก แม้ว่าจะมาทำความสะอาดก็ตาม
หญิงสาวถอนใจแผ่วเบา มือเล็กประคองเสื้อของเพเรอคลิสเอาไว้อย่างทะนุถนอม เสื้อที่เขาคลุมลงบนกายเปียกชุ่มให้กับหล่อน ในที่สุดก็เผลอยิ้มออกมาจนได้
ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักกี่ปี ไม่ว่าเพเรอคลิสจะเหี้ยมเกรียม และใจร้ายกับหล่อนมากแค่ไหน แต่ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นในดวงใจสาวมันไม่เคยลดน้อยลงเลย หล่อนยังคงรัก… รักเพเรอคลิส ซาเวลลาสไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะรู้ตัวดีว่ามีสิทธิ์แค่แอบรักเท่านั้นก็ตาม
ร่างอรชรในชุดฟอร์มสีฟ้ากระจ่างซึ่งเป็นชุดที่สาวใช้ทุกคนใน ดาร์กอน คาสเทลโลสวมใส่ขยับเข้าไปใกล้เตียงนอนซุปเปอร์คิงไซส์ของเพเรอคลิส นิ้วเรียวแตะลงบนผ้าสีน้ำเงินเข้มแผ่วเบา ฉับพลันจินตนาการหวามก็บังเกิดขึ้นในหัวอย่างไร้การฉุดรั้ง
ภาพสองร่างที่กอดรัดกันบนเตียง ภาพที่เพเรอคลิสทาบทับอยู่บนร่างกายของหล่อน และทำให้หล่อนเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์
“ไม่…”
ศีรษะทุยสวยที่เส้นผมถูกขมวดเป็นปมอยู่ด้านบนและมีเน็ตคลุมทับอีกชั้นส่ายสะบัดแรงๆ ดวงหน้างดงามแดงระเรื่อจนคล้ายกับผิวของผลลูกตำลึงสุก
นี่หล่อนคิดบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไงกัน เพเรอคลิสไม่มีทาง… เขาไม่มีทางมองหล่อนแบบนั้นด้วยซ้ำ
แสนดีกัดฟันละสายตาจากเตียงนอนกว้างเมื่อจะมุ่งหน้าไปยังประตูไม้ที่กั้นห้องแต่งตัวเอาไว้ แต่แล้วเท้าบอบบางก็ต้องชะงักงัน เมื่อหันมาเห็นเจ้าของห้องหนุ่มหล่อ ยืนกอดอกจ้องมองมาเขม็ง
“คุณ… คุณชายใหญ่!”
ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มตอนนี้กลายเป็นสีมืดดำ ริมฝีปากหยักสวยสีสดของเขาแย้มและยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน เขาตรึงหล่อนให้หยุดนิ่งด้วยอำนาจอำมหิต หล่อนปากคอสั่นลมแทบจับ เมื่อสายตาสบประสานกันอย่างไร้ทางหลบเลี่ยง
“เข้ามาทำไม”
แสนดีสั่นเทาไปทั้งตัว พื้นดินใต้ฝ่าเท้าคล้ายกับกำลังสั่นสะเทือน หัวใจของหล่อนกำลังจะกระดอนออกมานอกอก หล่อนบอกตัวเองให้วิ่งหนีออกไปซะ แต่สองเท้ากลับไร้เรี่ยวแรง แค่บังคับตัวเองให้ทรงตัวยืนตรงหน้าของเขาก็ยังยากลำบากเลย
“คือ… คือ… ดิฉัน…”
“เข้ามาทำไม?!”
“เข้ามา… เข้ามาหาคุณชายใหญ่ เฮ้ย… ไม่ใช่ค่ะ เข้ามา… เอ่อ เอาเสื้อมาคืนค่ะ”
หล่อนหวาดกลัวจนสติแทบหลุด “นี่คะ เสื้อของคุณชายใหญ่” เสื้อถูกยื่นไปข้างหน้า แต่เจ้าของห้องหนุ่มแทบไม่ได้มองมันเลย เพราะเขาจ้องดวงหน้าของหล่อนตลอดเวลา
“มันใช่หน้าที่ของเธอหรือ”
“คือ… แซนดี้แค่…”
รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของเพเรอคลิสเพิ่มปริมาณมากขึ้น และมันก็มีผลต่อระบบการหายใจของหล่อนอย่างรุนแรง หล่อนกำลังตาย กำลังจะหายใจไม่ออก โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่ผู้ชายเซ็กซี่แสนอันตรายอย่าง เพเรอคลิสขยับเข้ามาหยุดตรงหน้า มันใกล้มากจนหล่อนได้กลิ่นสะอาดสะอ้านจากลมหายใจของเขา
“แม่ของเธอคงสั่งให้ขึ้นมาหาฉันสินะ”
“มะ ไม่ใช่นะคะ”
หญิงสาวรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถดถอยหนี แต่แล้วต้นขาด้านหลังกลับไปชนเข้ากับขอบเตียง และล้มหงายลงไป
“โอ๊ะ…”
เพเรอคลิสยิ้มหยันเต็มหน้า ก้าวเดินเข้ามาประชิดตัว
“ฝึกกันมาดีนี่”
เขาเหยียดหยาม และโน้มตัวลงเท้าแขนกำยำทั้งสองข้างกับเตียงนุ่ม กักขังร่างเล็กเอาไว้ภายในกรงแขนอย่างเผด็จการ
“คงอยากให้ฉัน ลากเธอขึ้นเตียงมากสินะ”
“ไม่… ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” หญิงสาวปฏิเสธ หน้าตาซีดสลับแดงก่ำ กายสาวร้อนจัดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ มันเป็นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับเพเรอคลิส
“ปล่อย… ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
เขาอยู่ใกล้หล่อนมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย โน้มอยู่ห่างแค่ไม่ถึงคืบ
เพเรอคลิสแค่นยิ้มหยัน มองได้อย่างทะลุปรุโปร่งว่าสตรีหน้าหวานตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันน่ะ ไม่มีวันเดินตามเกมที่เธอกับแม่วางเอาไว้หรอก”
เขาพูดแบบนั้น แต่กลับยิ่งเอาหน้าเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ตอนนี้ปลายจมูกของเพเรอคลิสแทบจะชนกับแก้มนวลของหล่อนอยู่แล้ว แสนดีหัวใจเต้นแรงระรัวราวกับจะปะทุออกมานอกอก ความรู้สึกน่าละอายเดือดพล่านอยู่ภายในกายสาวอย่างบ้าคลั่ง
“อย่า… อย่าค่ะ”
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือ”
ดวงตากลมโตถูกตรึงให้สบประสานกับดวงตาที่มืดลึกไร้ความรู้สึก ฉับพลันก็เหมือนกับสติสัมปชัญญะถูกดูดหายไป ไอร้อนจากลมหายใจของเพเรอคลิสแผ่ซ่านเข้าสู่กายของหล่อน
เขาค่อยๆ ขยับเข้ามาหามากขึ้นเรื่อยๆ เนื้อตัวของเขาโน้มอยู่เหนือร่างของหล่อน แต่ใบหน้าหล่อจัดกำลังแนบชิดลงมา หล่อนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“คุณ… ชายใหญ่”
เขาไม่โต้ตอบ แต่ยิ้มหยันเต็มใบหน้า ก่อนที่เขาจะฉกวูบลงมาบนเรียวปากอิ่มที่เผยอค้างออกพอดิบพอดี
“อุ๊บบ อื้อ…”
หล่อนตกใจกับสัมผัสดุดันจากริมฝีปากของชายอันเป็นที่รักยิ่งนัก สองมือที่ถูกตรึงเอาไว้กับเตียงนอนพยายามบิดหนี ดวงตากลมโตตื่นตระหนกตกใจ
“อื้อ…”
แต่ไม่ว่าจะพยายามขัดขืนยังไง รอยจูบอหังการที่เพเรอคลิส กระแทกบดขยี้ลงมาหานั้นก็ยังคงมีอานุภาพมากล้น กลีบปากอิ่มอ่อนเยาว์ถูกบดคลึงอย่างหนักหน่วง และเพียงไม่นานความช่ำชองของมังกรดำก็สามารถแย้มแยกอุ้งปากสาวออกจากกันได้สำเร็จ ลิ้นใหญ่บุกรุกเข้าไปภายใน ท่ามกลางความตกใจระลอกที่สองของสาวน้อย
แสนดีตื่นตระหนก พยายามส่ายหน้าหนีอีกครั้ง แต่เพราะถูกมือใหญ่ตรึงท้ายทอยเอาไว้ทำให้หล่อนไม่อาจจะหลีกหนีความเหี้ยมโหดแห่งจุมพิตอหังการของเพเรอคลิสได้ สุดท้ายก็ยอมเปิดทางให้ลิ้นหนุ่มชุ่มชื้นเข้าไปตักตวงกวาดต้อนความหอมหวานที่ไม่เคยมีชายใดลิ้มลองมาก่อนด้วยความเต็มใจ
มือเล็กที่เคยถูกจับตรึงเอาไว้ตอนนี้สอดประสานกับนิ้วใหญ่ กลีบปากอิ่มเต็มขยับแย้มรับจุมพิตแผดเผาของหนุ่มอันตรายอย่างหลงลืมสติ ความรู้สึกแสนมหัศจรรย์แทรกอยู่ภายใต้ความอำมหิตหนักหน่วง สาวน้อยหลับตาพริ้ม เบียดกายเข้าหาความอบอุ่นจากร่างกายที่แข็งขึงของคนบนร่าง โดยการตอบสนองรอยจูบอย่างไร้เดียงสา
เพเรอคลิสผละออกห่างทันทีเมื่อสาวน้อยใต้ร่างจูบตอบ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ยามจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างด้วยสายตาดุร้าย
“ระยำ!”
เสียงสบถแข็งกระด้าง และความเย็นจัดที่เข้ามาแทบที่ความอบอุ่นทำให้แสนดีค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น ก่อนจะพบกับความอัปยศที่วิ่งเข้าใส่เต็มหน้า
เพเรอคลิสยืนนิ่งอยู่ห่างออกไปหลายก้าว ดวงตาคมกริบที่จ้องมองที่หล่อนนั้นเต็มไปด้วยความหยามหยัน ความรู้สึกอ่อนหวานแสนมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นเมื่อวินาทีที่แล้วแห้งเหือดลงในพริบตา แก้มนวลแดงก่ำด้วยความอับอายที่สุดในชีวิต
แสนดีกระวีกระวาดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะรีบกระโจนลงจากเตียงนอนของมังกรร้ายทันที
“ขอ… ขอตัวค่ะ”
หล่อนไม่คิดจะรอให้เขาพ่นวาจาร้ายกาจใส่อีก รีบวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว และพอพ้นออกมาจากห้องนอนของเพเรอคลิสได้ หล่อนก็มายืนหลบมุมหอบหายใจระรัว หน้าตายังคงซีดสลับแดงตลอดเวลา
“มัน… มันเกิดขึ้นได้ยังไง…” มือเล็กสั่นเทายกขึ้นแตะปากอิ่มของตัวเอง ดวงตากลมโตยังคงเบิกกว้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เพเรอคลิสจูบหล่อน?
ไม่จริงหรอก มันก็แค่… เพเรอคลิสก็แค่อยากจะลงโทษหล่อนเท่านั้น มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก
หัวใจสาวเต้นระรัว หล่อนพยายามบอกตัวเองให้หยุด ให้หยุดคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ซะ ลืมความรู้สึกแสนมหัศจรรย์ยามที่ถูกลิ้นใหญ่ซอนไซ้เข้ามาในอุ้งปาก ลืมรสจุมพิตหวานฉ่ำนั้นซะ
แต่หล่อนทำไม่ได้!
เพราะตอนนี้หล่อนยังคงรู้สึกร้อนจัดไปทั้งตัว ร้อนวูบวาบอึดอัดอยู่ในช่องท้องอย่างแสนทรมาน
“แซนดี้… เป็นยังไงบ้าง”
เสียงตื่นตระหนกของเดลล่าทำให้แสนดีหยุดคิดถึงความหวานฉ่ำจากปากของเพเรอคลิสได้ชั่วขณะ
“เดลล่า”
“ฉันพยายามจะเรียกเธอแล้ว แต่ไม่ทัน คุณชายใหญ่อยู่ในห้องนอนใช่ไหมล่ะ”
แสนดีหน้าตาแดงก่ำ แต่ก็พยายามกลบเกลื่อน “ทำไม… ทำไมถามฉันแบบนั้นล่ะ”
“ก็ฉันเห็นเธอเข้าไปในห้องนอนของคุณชายใหญ่นี่ แล้วตอนที่ฉันยกกาแฟเข้าไปให้ในห้องทำงาน ก็ไม่พบคุณชายใหญ่ด้วย”
เหตุการณ์วาบหวามที่เกิดขึ้นทำให้แสนดีต้องเสหลบตาเพื่อน “ฉันเอาเสื้อไว้ในห้องนอนคุณชายใหญ่น่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วไม่เจอคุณชายใหญ่หรอกเหรอ”
แสนดีกัดฟันโกหกเพื่อน “ไม่… ไม่เจอนี่”
เดลล่าถอนใจออกมาอย่างโล่งอก
“ไม่เจอก็ดีแล้ว แต่ว่าคุณชายใหญ่ไปไหนนะ ในห้องทำงานก็ไม่มี ห้องนอนก็ไม่อยู่”
“เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะเดลล่า ปวดหัวน่ะ”
“อืม ไปเถอะ”
แสนดีรีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เดลล่าคิดขึ้นได้พอดี
“แซนดี้ แล้วปากเธอไปโดนอะไรมา ทำไมบวมฉึ่งเลย”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากแสนดี นอกจากความเงียบเท่านั้น เดลล่าขมวดคิ้วมึนงง
“สงสัยไปเดินชนอะไรมาแหงๆ” เดลล่าบ่นพึมพำก่อนจะเดินกลับไปทำงาน
YOU MAY ALSO LIKE
