อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 46
เพเรอคลิสรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสาย ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นกุมศีรษะที่ปวดหนึบเอาไว้แน่น
“ปวดหัวชิบ”
ศีรษะทุยสะบัดแรงๆ เพื่อเรียกสติ
“นี่เมื่อคืนเราเมาขนาดนี้เชียวหรือ”
ยังไม่ทันที่จะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะและเปิดเข้ามาเสียก่อน
“มาร์ซ…”
มาริออสในชุดทำงานเดินมาหยุดใกล้เตียงนอนของพี่ชาย พลางระบายยิ้มบางๆ
“ปวดหัวมากไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่เมื่อคืนนายเป็นคนพาพี่กลับมาบ้านหรือ”
“ครับ”
เพเรอคลิสผงกศีรษะรับทราบ พลางทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่
“นี่คงจะสายมากแล้วสินะ”
“เก้าโมงครึ่งแล้วครับ”
ผู้เป็นพี่ชายหันกลับมามองน้องชายอีกครั้ง พลางยิ้มบางๆ “นายแต่งชุดทำงาน แล้วทำไมยังไม่ออกไปทำงานอีกล่ะ”
“ผมรอพี่เพนน์ตื่นน่ะครับ”
“มีอะไรกับพี่หรือ”
สีหน้าของมาริออสเคร่งขรึมขึ้นจนพี่ชายสังเกตได้ “มีอะไรก็พูดมาเถอะ ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดเลย”
“เมื่อคืนนี้ผม… ผมกับแพท”
“อ๋อ พี่นึกออกแล้ว เมื่อคืนพี่เจอน้องแพทก่อนที่นายจะมาถึงน่ะ อ้อ ว่าแต่นายกับน้องแพทไม่ได้ทะเลาะกันจนร้านเหล้าแตกใช่ไหม”
“ไม่ได้ทะเลาะครับ” น้องชายส่ายหน้าน้อยๆ “แต่ว่าผมกับแพท…”
เสียงโทรศัพท์มือถือของเพเรอคลิสดังขัดจังหวะขึ้นมาอีก เพเรอคลิสหันไปกดรับสาย และพูดคุยยาวเหยียด
“งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”
มาริออสบอกพี่ชาย ก่อนจะเดินออกไป
เมื่อออกมานอกห้องนอนของพี่ชายแล้วเขาก็ระบายลมหายใจออกมาเต็มแรง
“คุณชายสี่คะ”
“อ้าว แซนดี้…” มาริออสหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะระบายยิ้มกว้าง
“มาหาพี่เพนน์หรือ”
แสนดียิ้มเศร้าหมอง “ค่ะ แซนดี้จะมาขอร้องให้คุณชายใหญ่ปล่อยแม่กลับมา”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะแซนดี้”
“ขอบคุณค่ะคุณชายสี่”
“แต่ฉันก็เข้าใจพี่เพนน์เช่นกัน เพราะฉันเชื่อว่าทุกสิ่งอย่างที่พี่เพนน์ทำลงไปต้องมีเหตุผลเสมอ”
คนฟังน้ำตาซึม รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวใจ “ใช่ค่ะ คุณชายใหญ่มีเหตุผลจริงๆ นั่นแหละค่ะ” แสนดีช้อนดวงตาที่แดงก่ำขึ้นมองมาริออส “คุณชายใหญ่รำคาญที่แม่มารบเร้าให้รับผิดชอบแซนดี้ ก็เลยส่งแม่ไปที่เกาะมืด” มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาอย่างเจ็บช้ำ
มาริออสถอนใจออกมาอย่างอ่อนใจ “ฉันก็ไม่รู้เหตุผลของพี่เพนน์หรอก แต่เดาว่าต้องไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้แน่นอน”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะคะ ในเมื่อคุณชายใหญ่เป็นคนบอกกับแซนดี้เอง” ยิ่งคิดถึงเหตุผลของเพเรอคลิส แสนดีก็ยิ่งเจ็บปวดทุกข์ทรมาน “ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงคุณชายใหญ่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าหากคุณชายใหญ่ไม่ยินยอม ก็ไม่มีใครบังคับอะไรได้”
มาริออสถอนใจออกมาอีกครั้ง อย่างจนปัญญาจะหาข้อแก้ตัวให้กับพี่ชาย
“ฉันว่าเธอลองเข้าไปคุยไปเคลียร์กับพี่เพนน์อีกรอบดีกว่า คุยด้วยเหตุผลนะ ห้ามใจอารมณ์”
“แซนดี้ไม่กล้าใช้อารมณ์กับคุณชายใหญ่หรอกค่ะ”
“ฉันไม่เชื่อหรอก ขนาดคุยกับฉัน เธอยังใช้อารมณ์เลยแซนดี้ ฉันอยากให้ใจเย็นๆ นะ” มาริออสแตะต้นแขนของแสนดีเบาๆ “ฉันเอาใจช่วย ขอให้แม่ของเธอกลับมาที่นี่เร็วๆ”
“ขอบคุณค่ะคุณชายสี่”
มาริออสระบายยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันไปล่ะ”
แสนดียืนมองร่างสูงใหญ่ของมาริออสไปจนลับตา ก่อนจะหันกลับมายืนตัวสั่นอยู่หลังประตูห้องนอนของเพเรอคลิสอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นเคาะเบาๆ
“คุณชายใหญ่คะ แซนดี้ขอพบค่ะ”
“เข้ามา” เสียงของเพเรอคลิสกระด้างระคายหู
ประตูห้องถูกเปิดกว้างออก แสนดีแทรกกายบอบบางผ่านเข้ามาเงียบๆ
“ปิดประตูเสียด้วย”
“เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวรีบดึงประตูปิดตามคำสั่งของเจ้าของห้อง จากนั้นก็รีบก้มหน้าหลบสายตาคมกริบ
“ว่าธุระของเธอมา”
“คือ…”
น้ำเสียงเย็นชาทำให้ต้องช้อนตาขึ้นมอง และนั่นก็ทำให้ได้แผงอกเปลือยของเพเรอคลิสชัดเต็มสองตา หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ถ้าจะคืออยู่แบบนี้ก็ออกไปซะ ฉันจะอาบน้ำ”
แล้วเพเรอคลิสก็ก้าวลงจากเตียงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พอไม่มีผ้าห่มคลุมก็เผยอให้เห็นกล้ามเนื้อมัดงามแน่นหนั่นบนเรือนร่างกำยำ คนเผลอมองแทบน้ำลายหก และต้องรีบเบือนหน้าหนีอีกครั้ง
แสนดีแก้มนวลแดงระเรื่อ สั่นสะท้านไปทั้งตัว ก็ใครจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวของเพเรอคลิสตอนนี้มีแค่กางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์รัดแน่นอยู่ตัวเดียวเท่านั้น แถมมันยังดูเล็กกว่าสิ่งที่มันโอบอุ้มเอาไว้เสียด้วย
“คือ… คือว่าแซนดี้”
“งั้นก็ออกไปเถอะ เอาไว้บอกฉันตอนเย็น”
“แม่… ทั้งๆ ที่ส่วนอื่นดึงดูดใจเหลือเกิน
“เราพูดกันไปแล้วนี่” เขาเดินไปคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับ และนั่นก็ทำให้หล่อนหายใจคล่องหน่อย
“แต่… แต่แซนดี้อยากให้คุณชายใหญ่ทบทวนคำสั่งอีกครั้งค่ะ”
“ไม่มีการเปลี่ยนแปลง”
แสนดีน้ำตาไหล กลีบปากอิ่มสั่นระริก ขณะก้าวมาหยุดตรงหน้าของเพเรอคลิส
“บอกมาสิคะว่าแซนดี้ต้องทำยังไง ต้องทำอะไรคุณชายใหญ่ถึงจะเปลี่ยนคำสั่ง”
“ไม่มี” เพเรอคลิสกัดฟันเมินหน้าหนี พยายามมองข้ามเสน่ห์นางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ต้องมีสิคะ”
“ก็ฉันบอกว่าไม่มียังไงล่ะ ออกไปซะ อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก”
“คุณชายใหญ่…”
“และไม่ต้องมาบีบน้ำตาด้วย ฉันไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาด ออกไปได้แล้ว ออกไปสิ!”
แสนดีรู้สึกราวกับถูกตบจนคว่ำ ร่างกายชาดิกด้วยความทรมาน ทำไมเพเรอคลิสถึงได้ใจร้ายกับหล่อนนัก
“ถ้า… ถ้าแซนดี้นอนกับคุณชายใหญ่… ล่ะคะ…”
สติที่พยายามรั้งเอาไว้แทบแตกซ่าน เพเรอคลิสต้องสะกดกลั้นตัณหาราคะในใจเอาไว้สุดกำลัง
“ออกไปซะ”
ไม่ใช่แค่ไม่ยอมออกไปเท่านั้น แต่แสนดียังปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากตัวของตนเองอีกด้วย
เพเรอคลิสแทบคลั่ง รีบหันหน้าหนี “ออกไปซะ อย่ามาทำตัวราวกับโสเภณีในห้องนอนของฉัน”
หล่อนต้องทำ… ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้แม่กลับมาที่นี่อีกครั้ง แม้จะต้องสละศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของตัวเองแลกมาก็ตาม
แสนดีเปลื้องผ้าจนเนื้อตัวเปลือยเปล่า สองเท้าก้าวอ้อมมาหยุดตรงหน้าเพเรอคลิส ชายหนุ่มราวกับถูกสาปตะลึงงันกับความงดงามที่ตัวเองลุ่มหลงไม่เคยลืม
“ถ้า… ถ้าแซนดี้ทำให้คุณชายใหญ่มีความสุข”
หล่อนขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมจากผิวสาวทำให้ชายหนุ่มสติแตก
“กรุณาปล่อยแม่ของแซนดี้เถอะนะคะ”
เสื้อคลุมของเขาถูกปลดออก พร้อมกับแม่สาวสวยหน้าหวานตรงหน้าที่คุกเข่าลงไปกับพื้น ใบหน้าของหล่อนอยู่ในระดับกึ่งกลางลำตัวแกร่งพอดิบพอดี
เพเรอคลิสครางคำรามในลำคออย่างสุดจะต่อต้าน เขายืนนิ่งรอคอย มือเล็กยกมือแตะที่ขอบกางเกงในบ็อกเซอร์ด้วยท่าทางงุ่มง่ามไร้ประสบการณ์ หล่อนพยายามรูดมันลง แต่ดูยากเย็นเกินความสามารถนัก จนเขาต้องรีบกระชากออกด้วยมือของตนเองแทน
ท่อนชายเหยียดยาวพร้อมพรักพุ่งตรงออกมาอย่างอหังการ
แสนดีหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกประหม่าที่จะแตะต้อง แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะถอยหลังได้อีก หล่อนเงยหน้าขึ้นช้อนตามองเจ้าของแก่นกายยาวใหญ่
“แซนดี้…”
หล่อนลดสายตาลงมาจับจ้องท่อนเนื้ออวบ โอบประคองมันเอาไว้ด้วยสองมือนุ่ม
“โอว…”
เจ้าของมันครางคำรามกระหึ่มลำคอ บอกให้รู้ว่าเขาพอพึงใจกับสัมผัสอ่อนนุ่มที่หล่อนกำลังกระทำ
หญิงสาวขยับมือขึ้นลงไปตามแท่งยาว สัมผัสความร้อนและแข็งราวกับท่อนเหล็กด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความบูชา
“แซนดี้… แซนดี้… โอว…”
เพเรอคลิสพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้แตกกระฉูดใส่มือนุ่ม แต่เขาก็ทรมานเหลือเกิน
“พอ… พอแล้วแซนดี้ พอเถอะ…”
“คุณชายใหญ่ไม่… ชอบเหรอคะ” หล่อนถามอย่างพาซื่อ ดวงตากลมโตไหวระริก
คนตัวโตเงยหน้าไปด้านหลัง ท่าทางเต็มไปด้วยความทรมาน “ฉันชอบ… ชอบมาก แต่… ฉันจะไม่ไหวแล้ว…”
“แซนดี้ยังไม่ได้… ทำอะไรเลยนะคะ”
“เธอจับมัน”
“แต่ยังไม่ได้ใช้ปากเลยนะคะ”
คำพูดตรงไปตรงมาของแซนดี้แทบทำให้เขากระฉูด นี่หล่อนคิดจะใช้ปากกับเขาด้วยหรือ
“ไม่… พอเถอะแซนดี้…”
เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดที่ตอนนี้แดงก่ำ ร่างกายของเขาร้อนราวกับจมอยู่ในกองเพลิง
“เอามือออก และลุกขึ้นซะ”
แสนดีไม่ทำตามคำสั่งเขาอีกแล้ว มือยังคงจับกุมและขยับขึ้นลงเป็นจังหวะอยู่เช่นเดิม แต่ที่เพิ่มเติมก็คือหล่อนแลบลิ้นเลียปลายยอดของแก่นกายแข็งชันอย่างหิวกระหาย โลมเลียเลียนแบบที่เขาเคยใช้ลิ้นใช้ปากกับหล่อน
เขาครางกระหึ่ม โลกทั้งใบแตกซ่านรุนแรง
“แซนดี้… โอว…” เขาควรจะผลักหล่อน แต่กลับกดศีรษะเล็กกดแน่นกับท่อนชาย บังคับให้หล่อนดูดกลืนความใหญ่ยาวเข้าไปในอุ้งปากจนสุด
“โอว… โอว…”
เขากระชากกลุ่มผมเอาไว้ในมือ ดึงเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง แสนดีทั้งดูดทั้งเลียชนิดที่เรียกได้ว่าไม่เคยมีสาวสวยคนไหนทำกับเขาแบบนี้มาก่อน หล่อนวิเศษเหลือเกิน
“ไม่ไหว… ฉันทนไม่ไหวแล้วแซนดี้ เอาปากออกไป…”
เขากำลังจะระเบิด และถ้าแสนดียังใช้ปากต่อไป หล่อนจะต้องเปรอะเปื้อนหยาดสวาทที่กำลังจะพุ่งออกมาอย่างแน่นอน
“ออกไปก่อน… แซนดี้”
“ไม่… ไม่ค่ะ…”
ในที่สุดเพเรอคลิสก็แตกระเบิดออกมาอย่างรุนแรงคาปากอิ่มของแสนดีนั่นเอง เขาโยกเข้าใส่เป็นจังหวะจนหยาดรักสิ้นสุด จากนั้นก็หอบหายใจระรัว ไม่น่าเชื่อว่าปากของแสนดีจะสามารถเขย่าโลกของเขาได้มากมายเช่นนี้
“แซนดี้…”
ร่างเล็กถูกดึงให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้า ก่อนที่เขาจะก้มลงดูดปากอิ่มที่เปื้อนเปรอะด้วยความลุ่มหลง สองร่างกอดรัดกันด้วยแรงเสน่หา และถึงแม้เพเรอคลิสจะปลดปล่อยอย่างเต็มที่ในปากของแสนดีไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่พอ ร่างอรชรถูกอุ้มไปวางบนเตียง และถูกคร่อมทับลงมาหา สองขาเรียวถูกจับแยกกว้าง และท่อนชายพุ่งเข้าใส่สุดแรง
“อ๊ะ… อา…”
เพเรอคลิสโยกคลึงไม่หยุด โยกขย่มใส่ร่างอรชรที่เด้งรับราวกับคลั่งดุดัน หนักหน่วง เสียงกรีดร้องด้วยความสุขสมดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ตามด้วยเสียงโยกไหวของเตียงที่ครางประท้วง
นับครั้งไม่ถ้วนกับเซ็กซ์ที่เกิดขึ้น แต่สองร่างก็ยังคงกอดก่ายกันแนบแน่น จูบไซ้รัดรึงด้วยความเสน่หา จนหมดแรงหลับใหลเคียงข้างกันไปในที่สุด
YOU MAY ALSO LIKE
