อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 21
สองวันที่ผ่านมาแสนดีสามารถหลบหน้าของเพเรอคลิสได้สำเร็จ แต่ที่สำเร็จได้ก็เพราะมีเดลล่าคอยช่วยเหลือนั่นเอง หล่อนควรจะดีใจสิที่ไม่ต้องเห็นหน้าเขา ไม่ต้องเห็นสายตาเย็นชาว่างเปล่าของเขาอีก และก็ไม่ต้องเห็นรอยยิ้มเหยียดหยามที่เขาขว้างมาใส่เสมอทุกครั้งที่เห็นหน้า
แต่หล่อนกลับ… กลับเต็มไปด้วยความโหยหาแสนรวดร้าว ทุกข์ทรมานทุกวินาทีที่ความคิดถึงกระหน่ำโจมตี
“ร้องไห้อีกแล้ว ร้องทำไมเนี่ยแซนดี้ หรือว่าเธอเจอคุณชายใหญ่มา”
เดลล่าหันมาเห็นเพื่อนร้องไห้ก็ถามอย่างเป็นห่วง
แสนดีรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอกเดลล่า แค่ฝุ่นเข้าตาเฉยๆ น่ะ”
“โกหก” เดลล่าไม่เชื่อ “เธอเคยโกหกรอดที่ไหนกันล่ะแซนดี้ ไม่เอาน่า เลิกคิดถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้นเถอะ”
“ผู้ชายใจร้ายที่เธอว่าชื่ออะไรหรือ”
“ก็คุณชายใหญ่ยังไงล่ะ”
เดลล่าตอบออกไป ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เพราะเสียงที่ถามมาไม่ใช่เสียงของแสนดี แต่เป็น…
“คุณชายใหญ่!”
เพเรอคลิสยืนกอดอกมองเดลล่าด้วยสายตาดุดัน “ไปให้พ้นหน้าฉัน ก่อนที่เธอถูกจับโยนออกไปนอกดาร์กอน คาสเทลโล”
เดลล่าอึกอักเพราะเป็นห่วงแสนดี “แต่…”
“ไปสิเดลล่า ไปเถอะ”
แสนดีกลัวว่าเพื่อนรักจะตกงานจึงรีบไล่ให้ไป ลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้ากับเพเรอคลิสตามลำพัง
“ระวังตัวนะแซนดี้ ฉันไปล่ะ”
เดลล่าวิ่งหายไปแล้วนั้นแหละ แสนดีจึงพบว่าตัวเองก็ควรจะหายไปด้วยเช่นกัน หญิงสาวหมุนตัวจะเดินหนี แต่แขนเล็กถูกมือร้อนจัดคว้าเอาไว้เสียก่อน
“จะรีบไปไหน”
“ไป… ไปกวาดใบไม้หลังตึกค่ะ โอ๊ย”
แสนดีร้องอุทาน เมื่อถูกเพเรอคลิสกระชากเข้ามากอดรัดแรงๆ
“ปละ ปล่อยแซนดี้เถอะค่ะ”
ใบหน้าหล่อจัดคมคายโน้มต่ำลงมาหาจนปลายจมูกแทบชนกัน แสนดีรู้สึกปั่นป่วนไปทั้งร่าง
“ปล่อยเถอะค่ะ”
“ทำไมกลัวใครมาเห็นหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แต่…” แสนดีทำใจกล้าช้อนตาขึ้นสบประสานกับนัยน์ตาดุดันของเพเรอคลิส “แซนดี้ไม่อยากให้คุณชายใหญ่ต้องมาเดือดร้อนเพราะแซนดี้ค่ะ”
“เดือดร้อนเพราะเธอ?”
คนตัวเล็กหลบตา
“เดือดร้อนยังไง”
สาวน้อยเบี่ยงหน้าหนี เมื่อปลายจมูกโด่งฝังลงมาบนแก้มนวล
“อุ๊ย… อย่าค่ะคุณชายใหญ่”
“ฉันถามว่าเดือดร้อนยังไง”
“ก็… ก็…”
“ถ้าไม่หยุดพูดคำว่า ‘ก็’ ฉันจะจูบ”
แสนดีเบิกตากว้าง หน้าตาตื่น “ก็เพราะมาอยู่ใกล้ๆ แซนดี้ยังไงล่ะคะ ปล่อย… ปล่อยเถอะค่ะ”
เพเรอคลิสแค่นยิ้ม นัยน์ตาคมกริบเป็นประกายแพรวพราว “ยังไม่ปล่อย”
“ทำ…ทำไมล่ะคะ”
“ก็ยังไม่อยากปล่อย… มานี่” เพเรอคลิสรั้งร่างบางให้เดินตาม แต่สาวเจ้าขัดขืนไม่ยอมทำตามง่ายๆ ชายหนุ่มหันกลับมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“กล้าขัดคำสั่งของฉันหรือ”
“ก็คุณชายใหญ่จะพาแซนดี้ไปไหนล่ะคะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะย่อตัวลงช้อนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแทน
“ปล่อยแซนดี้ลงไปนะคะ คุณชายใหญ่”
“ดิ้นไปสิ ร้องให้ดังๆ ด้วย คนจะได้มาดูกันเยอะๆ”
“แต่คุณชายใหญ่ไม่ควร… ทำแบบนี้นะคะ”
“ถ้าไม่หยุดพูดมาก ฉันจูบจริงๆ ด้วย”
คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ รีบยกมืออุดปากตัวเองเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตก็ตื่นตะหนกตกใจ
เพเรอคลิสอมยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะพาร่างเล็กที่ตอนนี้เกร็งแข็งไปในที่ที่ตัวเองต้องการทันที
เมื่อมาถึงจุดหมายเพเรอคลิสจึงปล่อยร่างอรชรของแสนดีลงยืนกับพื้นห้อง หญิงสาวรีบลนลานขยับหนี แต่เพราะอยู่ใกล้เขามากเกินไป ทำให้แข้งขาไม่มีแรงเอาเสียเลย พาลจะล้มร่อมร่อ
“ระวังหน่อยสิ”
มือใหญ่ตวัดคว้าร่างเล็กที่ตัวเองพึ่งกัดฟันปล่อยให้เป็นอิสระเข้ามาแนบอกอีกครั้ง และก็ต้องข่มใจอย่างสุดกำลังเมื่อเรือนกายหนุ่มได้สัมผัสแนบชิดกับสัดส่วนอวบอิ่มของแสนดี
สมองของเขาอดนึกไปถึงค่ำคืนนั้นไม่ได้ สองกายกอดรัดพันเกี่ยวกันจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน เขามีความสุขนักยามที่ได้โยกคลึงอยู่ในความคับแน่นแสนหวานของหญิงสาว
ลำคอของเพเรอคลิสแห้งผาก กึ่งกลางลำตัวผงาดจนคนที่ถูกกอดสัมผัสได้ หญิงสาวหน้าแดงจัด กล่าวขอบคุณ และรีบดิ้นหนี
“ขอบ… ขอบคุณค่ะ”
หล่อนถอยออกห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตากลมโตตื่นตระหนก แก้มสาวกลายเป็นสีดอกกุหลาบอย่างน่ามอง เพเรอคลิสแทบจะอดใจเอาไว้ไม่อยู่ เขาจำต้องปล่อยลมออกจากปอดแรงๆ เพื่อลดอารมณ์เถื่อน
“กลัวอะไรฉันนักหนา”
“ปละ เปล่าค่ะ”
“เปล่าแล้วถอยหนีทำไม เข้ามายืนใกล้ๆ นี่”
หล่อนจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ เพราะแค่ยืนอยู่ห่างแบบนี้ เสน่ห์ของเขาก็ทำให้หล่อนมึนเมาแทบลมจับอยู่แล้ว
“ตรง… ตรงนี้ก็ดีแล้วนี่คะ”
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่แคบลง และจ้องมองมาเขม็ง แสนดีตัวสั่นเทา ปากอิ่มสั่นระริก
“คุณ… คุณชายใหญ่พา… พาแซนดี้มาที่นี่ทำไมคะ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันพาเธอมาห้องนอนทำไมล่ะ”
ดวงตาที่ตื่นตระหนกอยู่แล้วเบิกตากว้างจนแทบจะถลน
“คุณ… คุณชายใหญ่…”
เพเรอคลิสแทบหลุดหัวเราะออกมา มองแม่สาวนัยน์ตาตื่นอย่างขบขัน แม้แสนดีจะมีประสบการณ์กับเขามาแล้ว แต่เจ้าหล่อนก็ยังดูไร้เดียงสาเหลือเกิน
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ”
เขาแกล้งสาวเท้าเข้าไปหา แสนดีถอยหลังเร็วๆ จนแผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้อง เพเรอคลิสหลุดขำออกมา
“คุณชายใหญ่… อย่า… อย่าทำอีกเลยนะคะ”
ชายหนุ่มต้อนหญิงสาวเสียจนมุม มือใหญ่ยกขึ้นไล้แก้มนวลสีกุหลาบแผ่วเบา ดวงตาคมกริบไม่คลาดไปจากดวงหน้างดงามที่กำลังตื่นตระหนกแม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันนึกว่าเธอชอบเสียอีก”
“คือ… คือว่า… แซนดี้ต้องรีบไปทำงานค่ะ ขอ… ขอตัวนะคะ”
“ไม่ให้ไป”
“แต่…”
คนตัวโตโน้มหน้าลงมาหาจนริมฝีปากแทบชิดกัน แสนดีเบี่ยงหน้าหนี ความร้อนรุ่มแผ่กระจายไปทั่วทั้งเรือนร่าง
“อย่า… อย่าทำเลยนะคะ คุณชายใหญ่”
YOU MAY ALSO LIKE
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5-75x106.jpeg)
