เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉันจึงรีบเปิดกระเป๋าเดินทางออก จากนั้นก็เปิดซิปช่องที่ซ่อนอยู่

ข้างในนั้นมีกล่องเครื่องประดับทรงสี่เหลี่ยมอยู่จริงๆ เมื่อฉันหยิบมันออกมามือของฉันก็สั่น เมื่อฉันเปิดออกมามันสร้อยคอพลอยสีแดงวางอยู่ในนั้น

ฉันรีบอ่านจดหมายของทนายความอีกครั้ง และลู่จือสิงก็ขอให้ฉันติดต่อเขาก่อนวันที่ 12 ของเดือนนี้ เพื่อเคลียร์ปัญหา ถ้าไม่งั้นก็เจอกันในศาล

ฉันตัวสั่นด้วยความโกรธและฉีกจดหมายของทนายความเป็นชิ้นๆ

มองไปที่กล่องเครื่องประดับที่วางอยู่บนพื้นและนึกถึงสร้อยคอที่อยู่ข้างใน ฉันจำไม่ได้ว่าฉันยัดของแบบนั้นลงในช่องลับตอนไหน

แต่ถ้าบอกว่าลู่จือสิงจงใจยัดมันเข้าไปก็เป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนี้

ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงฉัน ก็ไม่เข้าใจว่าสร้อยเส้นนี้เข้าไปอยู่ในกระเป๋าเดินทางได้อย่างไร

ฉันไม่เข้าใจ และฉันหงุดหงิด ไม่สบายใจและฉันรู้สึกว่าชีวิตของฉันที่สงบลงในที่สุดกำลังจะถูกทำลายโดยลู่จือสิง

ที่จริงเขารู้ว่าฉันอยู่ในเมือง D และรู้ว่าฉันอาศัยอยู่ที่นี่ และเขาก็รู้การมีอยู่ของเป้ยเปยเช่นกัน …

ใบหน้าของฉันซีดลงทันที ตราบใดที่ฉันคิดว่าลู่จือสิงรู้เกี่ยวกับที่อยู่ของเป้ยเปย ฉันก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย

ทำไงดี

ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ถึงแม้ว่าเป้ยเปยจะยังเด็ก แต่ลู่จือสิงก็ใหญ่ค้ำฟ้าอยู่ในเมือง A มันเป็นเรื่องง่ายมากที่เขาจะเอาเป้ยเปยกลับไป

แต่ฉันมีเพียงเป้ยเปย และสิ่งเดียวที่สนับสนุนชีวิตของฉันคือ เป้ยเปย

“ซูยุ่น?”

ขณะที่ฉันกำลังเสียสูญ ฉีซิ่วหรานก็เคาะประตูห้องของฉันกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงของเขาฉันก็สงบลงเล็กน้อย

บางทีลู่จือสิงอาจแค่มอบหมายให้ทนายความจัดการเรื่องนี้เขา และไม่รู้ว่าฉันอาศัยอยู่ที่ไหนนับประสาอะไรกับการอยู่ของเป้ยเปย

ฉันหยุดพูด และฉีซิ่วหรานก็ไม่ได้พูดเช่นกัน เขารู้ชัดว่าฉันยังพูดไม่จบ

ฉันรู้สึกตะขิตตะขวง: “เขาต้องการให้ฉันคืนเป็นการส่วนตัว ไม่อย่างนั้นฉันต้องไปพบเขาในศาล”

ฉันรู้ว่าลู่จือสิงทำได้

“ผมจะไปกับคุณ.”

ฉันส่ายหัวซ้ำ ๆ : “ไม่ฉีซิ่วหราน ฉันไม่กลัวเขา ฉันแค่กลัวเป้ยเปย”

ฉีซิ่วหรานฉลาดมาก ก่อนฉันจะพูดจบเขาก็เข้าใจแล้ว: “ผมขอโทษ”

เมื่อได้ยินคำขอโทษของเขา ฉันก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย : “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ!”

เขาส่ายหัว และใบหน้าเย็นชาลงเล็กน้อย: “ถ้าไม่ใช่วันนั้น ผมไม่ได้ใส่ใจและมีคนถ่ายรูปแล้วโพสต์บนอินเทอร์เน็ต บางทีอดีตสามีของคุณอาจไม่พบคุณที่นี่”

คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดไม่ออก แต่เขาไม่ต้องตำหนิในเรื่องนี้ก็ได้: “ถ้าเขาอยากพบฉันไม่ช้าก็เร็ว เขาก็สามารถหาฉันจนเจอได้”

ความสามารถของลู่จือสิง ถ้าเขาตามหาฉัน เขาจะสามารถหาฉันเจอได้ภายในสามวัน

แต่หนึ่งปีกว่าแล้ว ก่อนที่เขาจะมาหาฉัน เห็นได้ชัดว่าเขาแค่ต้องการชำระบัญชีกับฉันหรือไม่เขาก็ได้ค้นพบการมีอยู่ของเป้ยเปย

“ ซูยุ่น ผมช่วยคุณได้”

ฉีซิ่วหรานไม่ได้พูดมากนัก แต่ทุกประโยคนั้นจริงใจ

เขามองตรงมาที่ฉัน ด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันจำคำสารภาพกระซิบของเขาที่อยู่นอกประตูคืนนั้นได้และรีบหันไป: “เขาจะไม่เอาอะไรจากฉันเลย แต่ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่ามีเป้ยเปยอยู่ ”

เขาเข้าใจแล้ว: “คุณจะไปที่นั่นเมื่อไหร่”

ฉันคิดอยู่พักหนึ่ง: “วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้ว เขาอยากให้ฉันไปที่นั่นก่อนวันที่ 12 ฉันจะไปวันที่ 8”

“ฝากเป้ยเปยไว้กับผม เดี๋ยวผมดูแลเอง”

ฉันไม่กังวลเรื่องนี้ ตั้งแต่เป้ยเปยเกิดฉีซิ่วหรานช่วยฉันดูแลเป้ยเปย

ฉันมองเขาด้วยความขอบคุณ: “ขอบคุณนะ”

“ ซูยุ่น ต่อไปคุณอย่าพูดขอบคุณกับผมอีกนะ”