เมื่อได้ยินเสียงของลู่จือสิง ฉันก็มองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน"

เขามองมาที่ฉัน อารมณ์ในสายตาของเขาทำให้ฉันโล่งใจ ฉันรู้ว่าเขาเชื่อฉัน!

แน่นอนว่าในวินาทีถัดมาเขาให้ผู้รับผิดชอบโทรหา120

หยาวตันตันที่นอนอยู่บนพื้นยังคงคร่ำครวญอยู่เช่นนั้น เลือดที่ไหลออกจากระหว่างขาของเธอก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆและเธอยังคงไม่ลืมที่จะใส่ความฉัน "คุณน้า คุณน้า เป็นเพราะซูยุ่น! ซูยุ่นต้องการฆ่าลูกของฉัน ฮ่าวอวี่ เธอต้องการที่จะฆ่าลูกของเรา เธอรู้ว่าฉันกับคุณกำลังจะมีลูกกัน ฮ่าวอวี่ ฮือๆ"

"ซูยุ่น ถ้าหากตันตันและลูกเกิดอะไรขึ้น ฉันจะให้เธอ—-"

"จะอะไร?"

ยังไม่ทันที่ถันฮ่าวอวี่จะพูดจบ ลู่จือสิงก็กล่าวตัดบทเขา เขามองถันฮ่าวอวี่ด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น ริมฝีปากของถันฮ่าวอวี่ขยับและสุดท้ายเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นท่าทางที่ขี้ขลาดของเขา ฉันจึงรู้สึกว่าในตอนนั้นฉันตาบอดมากที่ไปตกหลุมรักคนอย่างเขา

ลู่จือสิงกล่าวจบ เขามองไปรอบๆ สายตาที่แสดงถึงความเป็นศัตรูนั้นทำให้ผู้สังเกตการณ์ทั้งหมดไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป พวกเขาจึงต่างแยกย้ายกันเดินจากไป

และสุดท้ายเขามองไปยังหยาวตันตันที่นอนอยู่บนพื้น "เธอยังมีแรงมากพอที่จะพูดอีกงั้นเหรอ ผมแนะนำให้หุบปากจะดีกว่า หยาวตันตัน"

ขณะที่เขาพูด เขามองกลับมาที่ฉันและกล่าว "ซูยุ่น คุณพูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น"

ฉันมองไปยังหยาวตันตันที่นอนอยู่บนพื้น ฉันเล่าเรื่องราวสั้นๆให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

ทันใดนั้นลู่จือสิงก็หัวเราะเย็นชา "หลี่จื้อ เอาวิดิโอกล้องวงจรปิดของคืนนี้ออกมาตรวจสอบแล้วก็จับตามองเรื่องราว10นาทีที่แล้วให้ดี"

ทันทีที่เขาพูดจบเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ก็มาถึง

ความตื่นตระหนกในดวงตาของหยาวตันตันหายไปอย่างชัดเจน ในขณะที่เธอถูกหามขึ้นเปล เธอดูเหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอสบสายตาเข้ากับลู่จือสิงเธอก็เงียบปากไป

หลังจากหยาวตันตันถูกพาตัวไปแล้ว ลู่จือสิงก็พาฉันไปบนเวทีเพื่ออธิบายสถานการณ์กับคู่ค้าที่สำคัญเหล่านั้นหลังจากที่เสร็จเรียบร้อย เขาก็ได้ขับรถไปโรงพยาบาลกับฉัน

เมื่อถึงโรงพยาบาล หยาวตันตันยังคงอยู่ในห้องผ่าตัดและยังไม่ได้ออกมา ถันฮ่าวอวี่อยู่ด้านข้าง ดวงตาสีแดงก่ำของเขาจ้องมองไปยังห้องผ่าตัด สามารถรู้ได้เลยว่าเขาห่วงใยเด็กคนนี้มากเพียงใด

ฉันไม่ได้คาดคิดว่าลู่จือสิงจะเชื่อฉันมากถึงเพียงนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับมือของเขา เงยหน้าขึ้นและมองเขา "ลู่จือสิง ขอบคุณที่เชื่อในตัวฉัน"

เขาก้มศีรษะลงและมองมาที่ฉัน ดวงตาสีดำนั้นมีความคิดที่ลึกซึ้ง ฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความรักของเขา "คุณคือภรรยาของผม ผมไม่เชื่อคุณแล้วจะให้ผมจะเชื่อใคร?"

คำพูดของเขานั้นทำให้ฉันประทับใจมาก ฉันยกมือขึ้นแล้วกอดเขา ความสะเทือนใจนี้ฉันไม่อาจทนรับไว้ได้แล้ว "อันที่จริงฉันกลัว หยาวตันตันคือหลานของคุณ เธอนอนอยู่บนพื้นแล้วใส่ความฉัน ผู้คนรอบข้างนั้นคิดว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง ฉันคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะให้โอกาสฉันได้อธิบาย"

"หลานสาวแล้วทำไม?" เขาส่งเสียงเย็นชาในลำคอ เห็นได้ชัดว่ามีน้ำเสียงเหยียดหยามเล็กน้อย "ในความคิดของผม ไม่มีใครสำคัญไปกว่าคุณ"

คำพูดของเขาทำให้ฉันตกตะลึงและร้องไห้ออกมา ตลอดหกเดือนที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตแบบลังเลมาโดยตลอด หลังจากคุณยายฉันจากไป ชีวิตทั้งหมดของฉันก็เหมือนต้นไม้ที่ไม่มีรากฝังอยู่บนโลกนี้ ลู่จือสิงกับฉันนั้นเริ่มต้นได้ไม่ดีเลย ฉันแต่งงานกับเขาอย่างหุนหันพลันแล่น ฉันกลัวมาเสมอ หากว่าวันหนึ่งฉันค้นพบว่าเขานั้นไม่ได้อยากแต่งงานกับฉันเลยสักนิดเดียว

ความคิดที่แสนเจ็บปวดนี้ทรมานฉัน คำพูดของเขาในวันนี้ถือได้ว่าเป็นการปลดปล่อยความหดหู่ภายในใจของฉัน

"ซูยุ่น?"

อาจเป็นเพราะว่าจู่ๆฉันก็ร้องไห้ ลู่จือสิงผู้ซึ่งสงบและควบคุมตนเองมาโดยเสมอก็ยังอดจะที่ประหม่าไม่ได้

ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าของฉันนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มันน่าขายหน้าเกินไป

และเขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่กอดฉันไว้แบบนั้น

"ตันตัน! ตันตันเป็นอย่างไรบ้าง?"

การผ่าตัดยังไม่ได้เสร็จสิ้น แม่ของหยาวตันตัน ลู่หงฉิงพี่สาวของลู่จือสิงพลางตะโกนและวิ่งเข้ามา

ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ทันใดนั้นประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก

ลู่หงฉิงและถันฮ่าวอวี่ทั้งสองคนก็ได้ตรงเข้าไปหาแพทย์ทันที "หมอ ลูกฉัน แฟนผม เป็นอย่างไรบ้าง?"

หมอถอดหน้ากากออก "ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่สามารถช่วยเด็กได้ แต่แม่รอดพ้นขีดอันตรายแล้ว"

"คุณพูดว่าอะไรนะ? ไม่สามารถช่วยลูกของผมได้?"

"เป็นเพราะเธอใช่ไหม? ซูยุ่น เพราะเธอ!"

ฉันที่ยังไม่ได้สติ จู่ๆลู่หงฉิงก็ได้พุ่งตรงเข้ามาหาฉัน หากไม่ใช่เพราะว่าการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของลู่จือสิง คาดว่าฝ่ามือของเธออาจจะอยู่บนใบหน้าของฉันแล้วก็ได้

"ซูยุ่นคือภรรยาของฉัน ฉันอยู่ตรงนี้ ใครก็ห้ามแตะต้องเธอ!"

เขาพูดพลางก้าวไปด้านหน้าและให้ฉันอยู่ด้านหลังเขา

ฉันจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างนิ่งงัน ภายในใจไม่เคยสงบเช่นนี้มาก่อน

"จือสิง ตันตันคือหลานของเธอและลูกของเธอนั้นคือหลานของเธอด้วย! ทำไมเธอถึงปกป้องนังผู้หญิงคนนอกคนนี้ด้วย—"

"แล้วมันทำไม? ซูยุ่นคือภรรยาของฉัน ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ใครกล้าทำอะไรซูยุ่นก็เหมือนกับว่าต่อต้านฉัน"

"ดี ดี ดีจริง! เราก็ให้พ่อมาตัดสินเอาแล้วกัน!"

ไม่รู้ว่าฉันคิดผิดไปหรือเปล่า เหมือนกับว่าลู่หงฉิงกลัวลู่จือสิงอยู่เล็กน้อย เธอจ้องมองฉันอย่างเคียดแค้นจากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาลู่เว่ยกั๋ว

ฉันไม่ได้ต้องการให้เรื่องวุ่นวายขนาดนี้และฉันไม่อยากให้ลู่จือสิงรับภาระแค่เพียงคนเดียว ฉันจึงก้าวไปด้านหน้าและจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่ลู่จือสิงกลับคว้าฉันเอาไว้ "คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมจัดการได้"

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ยังรู้สึกกังวล "แต่หากว่าให้พ่อคุณมา มันจะไม่ดีหรือเปล่า?"

เดิมทีความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ดีอยู่แล้ว รอให้ลู่เว่ยกั๋วมาแล้วเขาจะตัดสินปัญหานี้อย่างไร

หลังจากที่ลู่หงฉิงโทรศัพท์เสร็จแล้วเรียบร้อยก็เหลือบสายตามองมาที่ฉันอย่างดุดัน "อีกเดี๋ยวคุณพ่อมา เรื่องนี้ฉันว่าหยาวตันตันเป็นผู้ถูกกระทำอย่างแน่นอน!"

ลู่จือสิงกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "หวังว่าพี่จะไม่เสียใจที่ลากพ่อมาที่นี่"

ใบหน้าของลู่หงฉิงแข็งทื่อ "คุณหมายความว่าไง?"

“ก็หมายความตามที่พูด”

ในขณะที่พูด ลู่จือสิงก็หมุนตัวฉันและเดินตามเจ้าหน้าที่แพทย์ไป

ลู่เว่ยกั๋วและจงฮุ่ยหรานมาถึงอย่างรวดเร็ว หยาวตันตันถูกวางยาสลบและยังไม่ได้สติ เธอกำลังนอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

ลู่เว่ยกั๋วเดินออกมาจากลิฟต์และมองตรงมาที่ฉันอย่างเย็นชา "ได้ข่าวว่าเธอรู้ว่าหยาวตันตันท้องจึงจงใจผลักเธออย่างนั้นเหรอ?"

ฉันไม่คิดว่าลู่เว่ยกั๋วจะตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้ เขาพุ่งคำถามมาที่ฉันอย่างเจาะจง

แม้ว่าฉันจะนิ่งเหมือนเครื่องปั้นดินเผาแต่ในเวลานี้ฉันเองก็มีความรู้สึกอารมณ์ ไม่ต้องรอให้ลู่จือสิงกล่าว ฉันก็คว้ามือเขาไว้ ก้าวเท้าไปยังด้านหน้าของลู่เว่ยกั่ว "พ่อก็บอกอยู่ว่าได้ข่าวมา ฉันไม่ได้ผลักหยาวตันตัน ไม่ว่าคุณจะถามอย่างไร ฉันก็มีเพียงคำตอบเดียวว่าฉันไม่ได้ผลักเธอ"

ลู่หงฉิงที่อยู่ด้านข้าง ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวเสียงดัง "ไม่ใช่เธอ? ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร? จะบอกว่าตันตันผลักตัวเองงั้นสิ? งั้นถ้าเป็นเพราะลูกของเธอล่ะ ฉันรู้ดีว่าผู้หญิงใจดำ—"

ลู่จือสิงขัดคำพูดของลู่หงฉิง "ซูยุ่นเป็นภรรยาของฉัน พี่โปรดระวังคำพูดด้วย!"

น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ลู่หงฉิงตกใจและเงียบไป เธอไม่ได้ดุด่าอะไรฉันอีก

"หลี่จื้อ เอาวิดิโอที่ตรวจแล้วออกมาให้พวกเขาดู"