“เสียลูกไปแล้ว?”

จู่ๆ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักออกและปู่ของลู่จือสิงก็เดินเข้ามาโดยมีไม้เท้าช่วยพยุงตัวไว้

ฉันขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของลู่จือสิงทันที ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาชายชรา

เขาเบี่ยงตัวมาบังฉันไว้ ก่อนจะพูดกับปู่ของเขาว่า “อาการของเธอเพิ่งจะดีขึ้น เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับคุณปู่”

ฉันเสียลูกไปแล้ว นอกจากลู่จือสิงจะไม่ตำหนิฉัน เขายังเลือกเผชิญหน้ากับความโกรธของปู่เพียงลำพัง แต่ฉันปล่อยให้เขาแบกรับสิ่งนี้เพียงคนเดียวไม่ได้ เพราะคนที่มีส่วนต้องรับผิดชอบมากที่สุดก็คือฉัน

ฉันรั้งลู่จือสิงที่กำลังลุกจะออกไปและหันไปเผชิญหน้ากับคุณปู่ “ขอโทษนะคะคุณปู่ ฉันทำหน้าที่แม่ได้ไม่ดีเอง”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ลู่จือสิงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ผมมีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน ตอนที่เธอโทรมาผมกำลังประชุมเลยไม่ได้รับสาย… ถ้าหาก…”

“พอได้แล้ว! พักผ่อนซะ ถึงยังไงเด็กก็จากไปแล้ว จะพูดอีกทำไม! จือสิง ดูแลซูยุ่นให้ดี ถ้าช่วงนี้มีใครมารบกวนเธอ บอกฉัน ฉันจะจัดการเอง!”

ฉันอึ้งไปครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากคุณปู่ พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ใช้ไม้เท้าพยุงตัวเองจากไปแล้ว

“อย่าคิดมาก คุณปู่สั่งไว้แบบนี้คงไม่มีใครกล้ามาวุ่นวาย”

คำพูดของลู่จือสิงยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด ถ้าฉันระมัดระวังให้มากกว่านี้เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ถึงเขาจะบอกไม่ให้คิดมาก แต่ฉันจะไม่คิดถึงมันเลยได้อย่างไร

ฉันนอนไม่หลับอยู่บนเตียงคนไข้ แต่เพราะลู่จือสิงคอยเฝ้าอยู่ฉันจึงต้องแสร้งทำเป็นว่าหลับ

ตลอดทั้งคืนฉันเอาแต่คิดถึงลูกที่ไม่มีโอกาสได้พบกันและคิดว่าเรื่องระหว่างฉันกับลู่จือสิงจะเป็นยังไงต่อไป… เขาต้องการแต่งงานกับฉันเพียงเพราะฉันท้องลูกของเขา แต่ว่าตอนนี้ลูกก็จากไปแล้ว…

ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกและพบว่าลู่จือสิงกำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง แผ่นหลังของเขาที่อยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้ฉันรู้สึกทุกข์ใจเหลือเกิน

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทนมาได้อย่างไรจนถึงรุ่งเช้า คุณหมอเข้ามาดูตรวจอาการฉันครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นลู่จือสิงจึงสั่งให้เลขานำอาหารเช้ามาให้ แต่ฉันกินอะไรไม่ลง ฝืนกินข้าวต้มไปเพียงถ้วยเดียวก็กินอะไรต่อไม่ไหว

เนื่องจากวันนี้ลู่จือสิงมีประชุมเขาจึงจำเป็นต้องเข้าไปที่บริษัท ก่อนไปเขาบอกฉันว่าไม่ต้องไปสนใจหากมีใครมาวุ่นวายที่นี่

แต่เมื่อลู่เว่ยกั๋วกับจงฮุ่ยหรานมาถึงฉันกลับไม่อาจเพิกเฉยได้

ทั้งคู่เปิดประตูเข้ามาหลังจากที่ลู่จือสิงออกไปเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงราวกับรู้จังหวะ

ไม่ต้องบอกฉันก็พอรู้ว่าพวกเขาต้องการจะพูดอะไร

“คุณซู ได้ยินมาว่าคุณแท้งลูก… แต่ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ คุณอายุยังน้อย ยังมีโอกาสอีกมาก”

จงฮุ่ยหรานยิ้มน้อยๆ ขณะมองฉัน ฉันไม่ได้ตอบโต้คำพูดของเธอ แต่กลับหันไปมองทางลู่เว่ยกั๋ว “เกรงว่าคุณจะไม่ได้แค่มาเยี่ยมฉันเฉยๆ ใช่ไหมคะคุณลู่”

ลู่เว่ยกั๋วมีสีหน้ามึนตึงและเอ่ยอย่างเย็นชา “เธอก็รู้ว่าที่คุณพ่อยอมให้พวกเธอแต่งงานกันในตอนแรก เป็นเพราะเด็กในท้องของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่มีลูกแล้ว ฉันขอแนะนำด้วยความหวังดีว่าเธอควรออกไปจากชีวิตของจือสิงซะ”

คำพูดนั้นช่างฟังไม่เข้าหู แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนในครอบครัวของลู่จือสิง ฉันจึงต้องอดทนไว้ “คุณพูดถูกแล้วค่ะคุณลู่ แต่ฉันกับลู่จือสิงจะแต่งงานกันหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับเขา ถ้าลู่จือสิงบอกว่าไม่ ฉันก็จะไม่ดื้อด้านขอให้เขาแต่งงานกับฉัน”

“ซูยุ่น ฉันเตือนเธอแล้ว ถ้าเธอยังดึงดันอยู่อย่างนี้สักวันเธอจะต้องเสียใจ!”

เดิมทีฉันก็อยากจะคุยกันดีๆ กับลู่เว่ยกั๋ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางเป็นไปได้ และฉันก็จะไม่ทนอีกต่อไป “น่ากลัวว่าคุณจะต้องผิดหวังแล้วละคุณลู่ เพราะฉันไม่ค่อยเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป!”

“ถ้าอย่างนั้นก็รอเวลาที่จะต้องเสียใจได้เลย!”

อาจเพราะถูกฉันยั่วโมโหหนัก ลู่เว่ยกั๋วจึงเดินจากไปด้วยความเดือดดาล

ก่อนจากไปจงฮุ่ยหรานยังแสร้งทำเป็นเกลี้ยกล่อมฉัน “ซูยุ่น… เธอก็เป็นเด็กที่ดูฉลาด แต่ทำไมถึงไม่ยอมฟังเลยนะ? ยังไงซะพวกเขาก็เป็นพ่อลูกกัน ไม่มีทางผิดใจกันได้นานหรอก ถ้าหากเธอยังไม่เลิกเกาะจือสิง คนที่จะเสียใจก็คือตัวเธอเอง”

“ฉันไม่ได้เกาะเขา การแต่งงานเป็นการตัดสินใจร่วมกันของเราสองคน ถ้าเพียงแต่เขาเปลี่ยนใจ ฉันก็จะไม่ฝืนใจเขา!”

จงฮุ่ยหรานไม่สนใจคำพูดของฉัน เธอไม่ได้พูดอะไรอีกและตามลู่เว่ยกั๋วออกไป

ภายในห้องกลับมาเงียบสงบดังเดิม ทว่าจิตใจของฉันกลับว้าวุ่น

แล้วอยู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันอดประหลาดใจไม่ได้เมื่อเห็นหมายเลขที่โทรมาและกดรับสายอย่างรวดเร็ว “พี่เหรอ?”

“ซูยุ่น พี่ได้รับเงินแล้วนะ ช่วยขอบคุณน้องเขยแทนพี่ด้วย”

ฉันไม่เข้าใจ “พี่พูดถึงเงินอะไร”

“เมื่ออาทิตย์ก่อนพี่มีปัญหานิดหน่อยเพราะติดหนี้ใครบางคนไว้ พอดีบังเอิญเจอพ่อของลู่จือสิง วันนี้เขาเลยส่งเงินมาให้พี่ ช่วยขอบคุณเขาแทนพี่ที”

พอได้ฟังสิ่งที่พี่ชายอธิบาย อารมณ์ของฉันก็แทบระเบิด “ลู่เว่ยกั๋วให้เงินพี่หรือ?”

“ใช่ แค่นี้นะ พี่ต้องไปแล้ว!”

พูดจบเขาก็วางสายทันที ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ค่อยๆ ดับลงและรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย…