“ซูยุ่น นี่มันโทรศัพท์ของผม”

ในที่สุดสีหน้าของเขาก็บึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย แบบนี้สิถึงจะเป็นลู่จือสิงตัวจริง…

ฉันมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเสมอเวลาที่เขาเผชิญหน้ากับฉันอย่างใจเย็น ฉันยังคงคุ้นเคยกับการต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะอย่างน้อยแบบนั้นฉันก็ยังทำอะไรเพื่อตัวเองได้บ้าง

“นั่นมันรูปฉัน!”

“คุณไม่มีสิทธิ์ลบรูปในโทรศัพท์ของผม!”

พูดจบเขาก็ล็อกโทรศัพท์

ฉันเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มเยาะ เพราะกลัวว่าจะทำเขาเจ็บฉันจึงต้องจับเตียงไว้แล้วเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์มา

คราวนี้เขาไม่ได้ขัดขืน โทรศัพท์จึงมาอยู่ในมือฉันอย่างง่ายดาย

ฉันเดารหัสผ่านอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ถูกเลยสักครั้ง

หลังจากรออยู่หนึ่งนาที ฉันก็พยายามจะใส่รหัสอีก

ฉันลองเดาว่าเป็นรหัสประตูอพาร์ตเมนต์เดิมของลู่จือสิง เดาว่าเป็นวันเกิดของเขา เดาว่าเป็นเลขบัตรประจำตัวประชาชน

แต่ว่ามันผิดทั้งหมด

ฉันเดาทุกอย่างที่ฉันรู้ไปหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันพอจะนึกออกก็คือตัวฉันเอง

ก่อนป้อนรหัส ฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเขา

ทว่ากลายเป็นฉันที่กังวลจนมือสั่น ฉันวางนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์และกดหมายเลขผิดไปหลายครั้งโดยไม่ทันระวัง

ฉันกรอกเลขวันเกิดของตัวเองลงไป ไม่ใช่เพราะฉันหลงตัวเอง ฉันแค่ลองเท่านั้น อย่างไรเสียฉันก็ลองใส่รหัสอื่นๆ ของลู่จือสิงไปหมดแล้วแต่ว่าใช้ไม่ได้ มันผิด

เขาหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ในที่สุดความสงบที่เกิดขึ้นทั้งวันก็ถูกทำลาย “ยังไงเป้ยเปยเป็นลูกของผม ผมจะต้องหลอกทำไม?”

เขาพูดถูกและฉันก็เถียงไม่ได้ แต่ฉันไม่เคยเชื่อ

ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางพูดกับเขารู้เรื่อง ดังนั้นจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลย

“ซูยุ่น คุณก็เป็นแบบนี้ตลอด… เห็นๆ อยู่ว่าแค่อดทนอีกนิดคุณก็จะทำสำเร็จแล้ว แต่คุณกลับยอมแพ้ในวินาทีสุดท้าย”

เขาแอบพูดค่อนขอดฉัน ตอนแรกฉันพยายามข่มความโกรธเอาไว้ แต่พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ใช่ ฉันจะไปเทียบอะไรคุณได้ ลู่จือสิง หากดูจากวิธีและความมุ่งมั่น จะมีใครเก่งไปกว่าคุณ ไม่อย่างนั้นในตอนนั้นคุณจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อโกงหุ้นได้ยังไง”

สีหน้าของเขาแข็งกระด้างขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็น “คุณรู้ด้วยหรือ?”

คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกเย้ยหยัน “คุณไม่อยากให้ฉันรู้งั้นหรือ? น่าเสียดายนะลู่จือสิง เพราะยังไงความจริงก็ต้องปรากฏขึ้นสักวัน คุณเคยทำอะไรไว้ คุณรู้ตัวเองดี คุณไม่ต้องแสร้งทำเป็นว่ากลับมาหาฉันเพราะว่ารักฉันหนักหนา ฉันสะอิดสะเอียน หลังจากวันนี้คุณอย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

“คุณคิดว่าผมแกล้งทำเหรอ?”

ฉันเงยหน้ามองเขา ใช้คำพูดที่เขาเคยพูด ตอบเขาไปช้าๆ ชัดๆ ว่า “ประธานลู่ เป้าหมายของคุณสำเร็จแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องแสดงละครอีกแล้ว ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อคุณได้สิ่งที่คุณต้องการแล้ว ฉันก็อยากขอร้องให้คุณปล่อยฉันไปเสียที”

“ซูยุ่น คุณคิดกับผมแค่นี้เองเหรอ?”

เสียงของเขาดังขึ้นอย่างไร้ประโยชน์… สายตาที่ดูไม่ค่อยเชื่อถือคำพูดของฉันทำให้ฉันลังเลเล็กน้อย แต่ฉันก็ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนนั้นคุณไม่เห็นเป็นแบบนี้ อุ๊บ…”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือมาดึงฉันเข้าไปแล้วโน้มศีรษะลงมาจูบฉัน

ฉันดิ้นรนสุดกำลัง แต่พละกำลังของเขามากเกินไป แม้ว่าจะป่วยอยู่แต่แรงกำลังของเขายังมากกว่าฉัน

ในที่สุดฉันจึงกัดฟันแน่น ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไรฉันก็ไม่ยอมปล่อย

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้และปล่อยมือจากฉัน

ฉันยกมือขึ้นตบหน้าเขาโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น “ลู่จือสิง คุณเห็นฉันเป็นอะไร? เป็นของเล่นที่นึกอยากเล่นเมื่อไหร่ก็หยิบมาเล่นงั้นหรือ”

ฉันยกมือขึ้นเช็ดปากของตัวเองอย่างแรง “ในเมื่อคุณไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะกลับไปอยู่กับเป้ยเปยที่บ้าน”

พูดจบฉันก็หันหลังและเดินออกไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

ขณะที่มือของฉันกำลังจะเอื้อมไปจับประตู ลู่จือสิงก็คว้าเอวของฉันเข้าไปกอดไว้แน่นราวกับจะฝังฉันไว้ในอ้อมกอดของเขา

คางของเขาวางอยู่บนไหล่ของฉัน น้ำเสียงที่เคยเย็นชามาตลอดกลับสั่นสะท้าน “อย่าไปเลยนะซูยุ่น”