ฉันหยุดมือ แล้วหันไปหาเขา พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า "อืม"

"นายนั่นมาทำไม"

ชวี่ชิงหนานเดินมาข้างๆฉัน เตรียมตัวจะช่วย แต่ฉันดันเขาออกแล้วบอกว่า "ฉันทำคนเดียวได้ พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณลุงคุณป้าเถอะ"

เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้จิงๆ:"พวกเขาไม่ต้องหารให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนหรอก ดูเล่นกับเป้ยเปยสิ"

ฉันยิ้ม :"เป้ยเปยน่ารักจริงๆ"

"ลู่จือสิงมาหาเธอทำไม"

เขาไม่ยอมเปลื่ยนเรื่องจริงๆ

ฉันยิ้มใส่เขา"ไม่มีอะไร ก็แค่มาดูว่าฉันได้ซ่อนแหวนไว้หรือป่าว?"

"ให้เแน่ใจงั้นเหรอ?"

ฉันหันไปหาเขา:"พี่ชาย พี่รู้อะไรมารึป่าว?"

วันนั้นฉีซิ่วหรานมีอะไรบางอย่างจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ฉันรู้สึกไม่ค่อยปกติ แต่ฉันรู้สึกเดือนนี้สงบดีเลยไม่ถามเขา

"ฉันได้ยินมาว่า เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลลู่ทะเลาะกันอย่างรุนแรง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องอะไร จู่ๆลู่จือสิงเขาก็มาหาเธอ ฉันเลยรู้สึกแปลกๆ"

ฉันก็รู้สึกไม่ต่างกันเลยพยักหน้า:"อืม ก่อนที่เขามาหาฉัน รูปภาพที่ฉันกับซิ่วหรานพาเป้ยเปยไปฉีดวัคซีนก็มีคนโพสต์ลง ถึงแม้จะลบทัน แต่ฉันก็รู้สึก……"

เขาพยักหน้า:"ฉันก็กลัวว่าเป้าหมายของเขาคือเป้ยเปยต่างหาก"

ได้ยินคำพูดของชวี่ชิงหนาน ฉันอึงจนทำให้หน้าฉันซีดไปเลย:"พี่……"

"เธอไม่ต้องกังวลมาก ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องเป้ยเปย แต่เขาก็ไม่สามารถเอาไปได้อย่างง่ายดาย อย่าลืมสิ ยังมีพวกเรานะ"

คำพูดของชวี่ชิงหนานทำเอาฉันวุ่นวายไปทั้งใจ สองปีที่ผ่านมา มีแต่เขาและซิ่วหรานค่อยอยู่ข้างฉันตลอด

ฉันหันหลังไปพร้อมเช็ดน้ำตาออก:"อืม ฉันรู้แต่ฉันก็ยังกังวลอยู่"

"นี้เธอเป็นอะไรกับฉีซิ่วหราน"

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แต่หัวข้อที่เขาเปิดขึ้นทำให้ฉันสงสัยว่าจะพูดอะไรดี

ฉันเอาผักที่ล้างมาจัดเสร็จ จากนั้นเอาน้ำซุปเท่ลงไปที่กะทะ ทำเสร็จฉันถึงตอบกลับเขา:"ปล่อยมันไปตามธรรมชาติเหอะ"

ฉันคิดว่าฉันกับฉีซิ่วหราน เร็วเกินไปก็ไม่ดี ค่อยๆไปคงจะดีกว่า ฉีซิ่วหรานดีกับฉันมาก

นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กินหมูกะทะกับครอบครัวแบบนี้ มีหลายๆคน มีเรื่องให้พูดคุยกัน นี้สินะบรรยากาศของปีใหม่

ชวี่ชิงหนานกับคุณลุงคุณป้ามาแค่สองวันก็จะกลับแล้ว คุณป้าไม่อยากจากเป้ยเปยไปเลย ทีแรกฉันว่าจะพาเป้ยเปยไปส่งพวกเขาที่สนามบิน แต่ชวี่ชิงหนานห้ามฉันไว้

บอกข้างนอกหิมะตก หนาวมาก ไม่สะดวกเท่าไหร่

เมื่อพูดถึงเป้ยเปยฉันก็ยอมฟังเขา

หลังจากที่พวกเขากลับไป บ้านก็เงียบลงเยอะมาก

ฉันมองไปฉีซิ่วหรานที่กำลังอุ้มเป้ยเปยอยู่ รู้สึกแปลกๆ:"ฉีซิ่วหราน ปกติงานนายก็ยุ่งตลอด ทำไมสองปีนี้ดูนายว่างจัง"

เขาเงยหน้าขึ้น:"ฉันออมวันหยุดมาหลายปีแล้วน่ะ"

"……"เอาสะฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย

หลังจากปีใหม่ฉันกับฉีซิ่วหรานก็พาเป้ยเปยไปฉีดวัคซีน ทีแรกว่าจะไม่ชวนเขาแล้ว ทุกครั้งก็ให้เขาไปส่งฉันไม่อยากไปลำบากเขาอีก

แต่แล้วเขาก็ว่างอยู่อย่างนั้นไม่มีไรทำ ฉันไม่มีรถ ไม่สะดวก และเขาก็จะไปส่งฉันที่โรงพยาบาลได้

ฉันไม่อยากจะเชื่อ ผ่านไปสองเดือน ฉันเจอลู่จือสิงอีกทีที่โรงพยาบาล

หลังจากชีดฉัดวัคซีนเสร็จฉันก็อุ้มเป้ยเปยออกมาจะไปซื้อขนม ก็ได้ยินมีเสียงคุ้นๆเรียกฉันไว้

ฉันหันหลังไป เห็นหลี่จื้อ ก็คิดถึงลู่จือสิงทันที

ฉันรู้สึกแข็งไปทั้งตัว ในอกยังอุ้มเป้ยเปยไว้ ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง

"คุณซู นี้ลูกของคุณเหรอ?"

จู่ๆก็ไม่รู้จะทำยังไง คำพูดหลี่จื้อยิ่งทำให้ฉันกระวนกระวาย

ฉีซิ่วหรานก็เดินมาพอดีแล้วเอื้อมมือมารับเป้ยเปยไปทันที เมื่อได้ยินแบบนี้ "ฉันจะพาเป้ยเปยส่งคืนให้พี่สาว แล้ว กินข้าวเย็นด้วยกัน"

ระหว่างที่เขาพูดก็ขยิบตาให้ฉันเล็กน้อย

พอฉันรู้ตัว ฉันก็พยักหน้าให้เขา"งั้นคุณพาเป้ยเปยไปให้พี่สาว พอเสร็จแล้วก็โทรมานะ"

เขาอุ้มเป้ยเปยแล้วพยักหน้าให้ฉัน "งั้นคุณดูแลตัวเองดีๆนะ มีเรื่องไรก็โทรหาผม"

ฉันเริ่มสงบลงเล็กน้อย ”ฉันรู้หน่าาา“

”อะหื้ม“

ฉันกำลังคุยกับฉีซิ่วหราน ลู่จือสิงโผล่มาจากไหนไม่รู้

ฉันอึ่งไปแปบหนึ่ง ค่อยยังชั่วที่ฉีซิ่วหรานอุ้มเป้ยเปยไปแล้ว

ฉันถอนให้ใจแล้วก็หันไปหาพวกเขา ”เอ้า เลขาหลี่ คุณลู่ บังเอิญจังเลย“

หลี่จื้อมองฉันด้วยสายตาแปลกใจ ทำให้ฝ่ามือฉันเหงื่อออกมาจนมือชุ่ม

ลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไร แต่หลี่จือเอยปากพูดมาก่อน "คุณซูกับคุณฉี อาจมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นในไม่ช้าใช่ไหมครับเนี่ย"

น้ำเสียงฟังดูประชดประชันยังไงไม่รู้ "เทียบกับคุณลู่กับคุณผู้หญิงเฉินไม่ได้หรอกคะ "พูดเสร็จฉันก็ชะงักไปสักแปบแล้วพูดต่อว่า ”ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ขอตัวก่อนนะคะ“

”เออ คุณซูครับ ฉันมีเรื่องที่จะต้องทำอย่างเร่งรีบ คือประธานลู่มีไข้สูงครับผม และยังดื่มเหล้าอีกด้วย ช่วยผม….“

"ไม่ได้ค่ะ"

ฉันไม่รีรอให้หลี่จือพูดจบก็ปฏิเสธไปทันที แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองเขา สีหน้าดูไม่ดีเหมือนก่อน ปากขาวซีด ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะป่วยจริงๆ

ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร ฉันรีบละสายตาจากเขาทันที พอเงยหน้าขึ้นก็ถูกลู่จือสิงมองด้วยสายตาที่หาเรื่อง "ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนคุณซูเขาหรอก ไม่ได้ยินหรือไง เค้าจะกลับบ้านไปกินข้าวกับแฟนเค้า มีธุระอะไรก็รีบไปทำ ผมไม่ตายง่ายๆหรอก"

หลี่จือมองมาทางฉัน แล้วก็มองไปที่ลู่จือสิง สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ฉัน ”คุณซู ประทานลู่เขา……“

"หลี่จื้อ!"

ลู่จือสิงเรียกด้วยสีหน้าที่โกรธสุดๆ

"งั้นผมขอตัวก่อนนะคุณซู"เขาหันไปมองที่ประทานลู่ มันทำให้ฉันเดินหน้าไปไม่ได้เลย

พอหลี่จื้อไปแล้ว ฉันเม้มปากกำลังจะคุยกับลู่จือสิง เขากลับหันหลังแล้วหนีฉันไปเลย

ฉันคิดไม่ถูกว่าจะทำยังไง สุดท้ายก็วิ่งไปแล้วจับแขนเสื้อเขาไว้"คุณจะไปไหน"

เขาหันมาตอบฉัน"ผมจะไปที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ"

คำพูดของเขาทำให้ฉันไม่อยากสนเขาอีก ฉันก็เลยปล่อยมือลงไปแตะโดนมือของเขา ตัวเขาร้อนมาก

ฉันอยากหันหลังกลับบ้านโดยไม่สนเขา แต่ก็หยุดคิดไม่ได้ตัวเขาร้อนจนเกินไป ทำให้ฉันกังวลเขา

คิดแล้ว ก็ไม่ค่อยวางใจ เลยหันไปบอกกับเขาว่า:"คุณ รีบไปหาหมอ!"