ฉันรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยที่ให้แม่ของเขามาช่วยดูแลเป้ยเปย แต่เมื่อเป้ยเปยตื่นขึ้นมาแม่ซิ่วหรานก็อุ้มเป้ยเปยขึ้นเหมือนลูกของตนเอง

เป้ยเปยที่ไม่รู้จักแม่ของฉีซิ่วหราน แต่เธอก็หัวเราะและเล่นกับแม่ของฉีซิ่งหราน

“เธอยังกังวลเรื่องเป้ยเปยอยู่ไหม”

ฉันยืนดูที่ข้างประตูจากนั้นฉีซิ่วหนานก็ยื้นน้ำให้ฉัน

ฉันเอื้อมมือรับพร้อมกับบอกเขาว่า: “ขอบคุณนะ แม่เธอดูชอบเป้ยเปยมากเลย ”

ฉีซิ่วหรานผู้ซึ่งไม่มีสีหน้ามาตลอดคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยิ้มให้ฉัน”ใช่”

เขามองมาที่ฉัน พร้อมส่งสายตาพิฆาตจนฉันต่อต้านไม่ไหว ฉันจึงต้องหลบสายตาเขา: “ตอนบ่ายเราขึ้นเครื่องกี่โมงเหรอ?”

“บ่ายสามโมงกว่า”

ฉันพยักหน้า“ งั้นฉันขอตัวไปที่ห้องหาแหวนอีกครั้งหนึ่งนะ”

ถึงแม้ว่าฉันจะหามาหลายครั้งแล้ว แต่ลู่จือสิงเขาบอกว่าแหวนอยู่ที่ฉัน แค่ฉันมันหามันไม่เจอเท่านั้น

สร้อยคอและแหวนเรื่องนี้ทำให้ฉันต้องเจอกับลู่จือสิงเป็นครั้งที่สอง และฉันขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอลู่จือชิงอีก ฉันหาทั้งบ้านแล้วแต่ก็ยังไม่เจอ

หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ฉีซิ่วหรานและฉันก็ไปที่สนามบิน จากนั้นคนขับรถบ้านฉีซิ่วหรานก็มารับแม่ซิ่วหรานกับเป้ยเปยกลับไป แม่ซิ่วหรานอุ้มเป้ยเปยจนหลับไป เป้ยเปยไม่รู้ว่าแม่ของตนเองกำลังจะไปทำสงคราม

แต่เพื่อเป้ยเปย ฉันต้องไป

ไม่ใช่ว่าฉันหลงตัวเอง ลู่จือสิงทำให้ฉันอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าฉันไม่ไปเมื่องA ไม่รู้เขาอาจมาหาฉันที่เมืองDก็ได้

เมื่อเขามา ก็จะซ่อนเป้ยเปยไม่ได้แน่นอน

“คุณต้องการนอนไหม?”

ฉันกำลังรู้สึกเศร้าใจ จู่ๆฉีซิ่วหรานพูดขึ้นมา

ฉันเงยหน้ามองเขา ทำไมฟ้าไม่ให้ฉันเจอเขาเป็นคนแรก?

ฉันได้นัดหมายกับทนายความของลู่จือสิงเรียบร้อยแล้ว เราจะพบกันในพรุ่งนี้เวลาบ่าย 3 โมง

ฉันหาแหวนไม่เจอและฉันไม่รู้ว่าแหวนนี้มีราคาเท่าไหร่ ดังนั้นฉันจึงเอาเงินตอนที่ลู่จือสิงเอาให้ฉันตอนหย่าร้างใส่เข้าในธนาคารและพบการ์ดมาด้วย

ฉันไม่เชื่อว่าเงินหลายสิบล้านยังไม่พอที่ฉันจะคืนแหวน1วง

ฉันเตรียมค่าเสียหายแล้ว เขาจะได้ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป

“ซูยุ่น ไม่ต้องกังวลผมอยู่ข้างๆคุณ”

เพิ่งออกมาจากโรงแรม ฉันก็เกือบจะล้ม

ฉีซิ่งหรานจับมือของฉันและขมวดคิ้ว: “มือของคุณเย็นมากเลยนะ”

เขารีบปล่อยมือฉัน แต่ฉันกลับเขิน “ไม่เป็นไรเดี๋ยว ฉันซุกเข้าในกระเป๋าก็ดีขึ้นแล้ว”

นี่แค่ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงแต่มือของฉันเย็นมาก

ฉันรู้ว่าฉันกลัว

ฉันรู้สึกลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ภายใต้มือของลู่จือสิง ฉันเสียเปรียบตลอดเลย

ฉีซิ่วหรานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เปิดประตูให้ฉันเข้าไป ฉันกล่าวขอบคุณและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่รู้ว่าคราวนี้ลู่จือสิงจะเล่นอะไรในครั้งนี้

เมื่อเรามาถึงร้านกาแฟที่นัดไว้เป็นเวลา2:50 แต่ฉันกับฉีซิ่วหรานมาก่อนเวลาสิบนาที

ระหว่างที่รอลู่จือสิงมา ฉันเลยสั่งลาเต้ไปสองแก้ว ฉันนั่งรอลู่จือสิง อยู่กับฉีซิ่งหรานอย่างเงียบสงบ

“คุณซูครับ”

ผ่านไปห้านาทีลู่จือสิงก็มาถึง ครั้งนี้เขามากับทนายความคนหนึง แต่เฉินฮวนเหยียนไม่ได้มา

ทันทีที่ฉันมองขึ้นไปฉันก็พบกับดวงตาสีเข้มของลู่จือสิง

เขามองมาที่ฉัน ยิ้มมุมปาก แล้วพูดกับฉันว่า : “คุณนี้เปลี่ยนผู้ชายเร็วนะ คราวที่แล้วยังเป็นรองประทานชวี่ ครั้งนี้สุภาพบุรุษคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นใครกัน”