หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 848 ของขวัญจากเปศล

ตอนที่ 848 ของขวัญจากเปศล

ขณะที่ทุกอย่างกำลังครึกครื้นนั้น ก็มีร่างหนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาด้านใน

การมาอย่างยิ่งใหญ่ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง ด้านหลังของเขาจะมีใครบางคนคอยติดตามอยู่ตลอดเวลา ปวีร์ และเขาไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเปศล

คนอื่นๆรู้กันนานแล้วว่าจิดาภากลับมาแล้ว

และการปรากฎตัวในวันนี้ ก็เป็นเพราะพันเดชเป็นคนเชิญเขา

เขาเดินไปด้านหลัง พูดคุยกับวรชิตก่อนไม่กี่ประโยค จากนั้นสายตาของเขาก็จ้องมองไปที่จิดาภา

อันที่จริง หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เขารู้ว่าจิดาภาอยู่ที่ฝรั่งเศส และตอนที่จิดาภาไปนั้น พวกเขาเคยพบเจอกัน ล่องลอยการไปของจิดาภา เขาก็เป็นคนทำลาย เพียงแต่สิ่งที่ไม่รู้ก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอหลังจากไปถึงที่ฝรั่งเศส！

เขาเองก็เคยไปตามสืบดู แต่น่าเสียดาย ที่ไม่ได้ข่าวอะไรทั้งนั้น

เวลานี้ เปศลเดินมาหาเขา

"ไม่ได้เจอกันนานเลย！”

"ไม่ได้เจอกันนานเลย！”

พวกเขาสองคนเจอกัน กลับเหมือนเป็นแค่เพื่อนเก่า พูดกันเพียงแค่หกคำ

ปวีร์ที่ติดตามอยู่ด้านหลังมองดูอยู่ รู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย ทั้งๆที่เป็นลูกสาวแท้ๆของตนเอง แต่กลับต้องอดทนเอาไว้ ไม่สามารถที่จะทำความรู้จักกันได้

แต่ว่า เธอก็ยังคงเคารพเปศล

"หนึ่งปีที่แล้ว ต้องขอบคุณคุณมากนะคะ！”จิดาภามองไปที่เปศลจากนั้นคลายยิ้ม

เปศลยิ้ม "ขอแค่ใครบางคนไม่ต้องกล่าวโทษผมก็พอแล้วครับ！” คำพูดนี้ มีความหมายโดยนัยแฝงเอาไว้

เวลานี้ พันเดชเดินเข้ามา กระชับจิดาภาเข้ามาในอ้อมกอด "ความเป็นจริงนั้น ผมควรจะเดาออกตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นผมก็คงไม่ไปหาคุณ！”

"แต่ว่าผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย！”เปศลพูดขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด เพียงแต่ว่า เขาเคารพจิดาภา ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นลูกสาวของตนเอง

"ก็จริงครับ แต่ว่าผมก็ไม่โทษคุณหรอก เพราะว่า……" ขณะที่พูดนั้น เขาก็มองไปยังคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรัก "คนที่สำคัญที่สุดของผมเธอยืนอยู่ตรงนี้แล้ว！

จิดาภาเองก็คลายยิ้ม

มองดูพวกเธอในตอนนี้ที่เข้ากันได้ดี และยังรักใคร่กลมเกลียวกันแบบนี้ เปศลเองก็วางใจแล้ว เขาจะไม่เป็นกังวลแทนจิดาภาได้ยังไง เลี้ยงดูลูกคนเดียวนั้นลำบากมาก ตอนนี้มีพันเดชอยู่ข้างๆ เขาเองก็วางใจมากแล้ว

"แบบนี้ก็ดี！”

"แต่ว่า การที่ไม่โทษคุณ ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่ทำอะไร ผมจะใช้วิธีอื่นในการเอามาจากตัวคุณ！”พันเดชคลายยิ้มแล้วพูดขึ้น

เปศลคลายยิ้ม "แบบนั้นก็ต้องดูแล้วว่าคุณมีความสามารถมากน้อยแค่ไหน！”

คนแข็งแกร่งมองหน้ากัน ยิ้มแล้วลืมบุญคุณและความแค้นต่างๆที่มีต่อกัน

"จริงด้วย ลูกล้ะ?" เปศลมองดูพวกเธอแล้วเอ่ยถาม

จิดาภาจึงพึ่งนึกขึ้นได้ "เดี๋ยวฉันไปอุ้มมาค่ะ！”พูดจบ ก็หมุนตัวหันหลังไปอุ้มลูกมาวินาทีที่เห็นไทม์ แววตาของเปศลเผยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมนี่คือหลานชายของเขา！หลานของเขา！เสียงนี้ดังก้องอยู่ภายในใจของเขา เปศลค่อยๆยื่นมือออกไป จากนั้นจับหน้าของไทม์ด้วยความรักใคร่เอ็นดูแววตาของไทม์นั้น น่ารักจนแทบจะทำให้คนละลายแล้วต้องบอกว่า ไทม์รวบรวมจุดเด่นของพวกเขาสองคนจิดาภาและพันเดช ปากบาง จมูกโด่ง รูปลักษณ์ภายนอกที่สวย และในวินาทีนี้ บุคคลที่มีอิทธิพลมืด กลับมองดูเด็กน้อยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา ในสายตาของคนนอกนั้น คือเรื่องที่น่าตกใจเป็นอย่างมากและสายตาที่เขามองดูไทม์นั้น ก็ยิ่งอยู่ในสายตาของพันเดชไม่สามารถที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้"เด็กคนนี้ หน้าตาน่ารักจริงๆ！”เปศลอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น"อยากจะอุ้มหน่อยไหมคะ?" จิดาภาเอ่ยถามเปศลแปลกใจเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเคล้าไปด้วยความดีใจ "ได้ ได้หรอ?""แน่นอนสิคะ！”จิดาภาคลายยิ้ม จากนั้นก็อุ้มลูกไปให้กับเปศล "เมื่อก่อนยังเคยพูดแล้วว่า ถึงเวลานั้นจะให้เขาเรียกคุณว่าคุณปู่ อุ้มสักหน่อยก็เป็นเรื่องที่สมควรค่ะ！”ฟังในสิ่งที่จิดาภาพูด คิดไม่ถึงจริงๆว่าตอนนี้เธอยังจำได้เขาพยักหน้าด้วยความดีใจที่มากกว่าเดิมเปศลอยู่ในวงการอิทธิพลมืดมานานกว่าครึ่งชีวิตแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เคยทำมาแล้ว แต่การอุ้มเด็กนั้น…….ถือเป็นครั้งแรกอุ้มไทม์ ไม่กล้าใช้แรงมาก และไม่กล้าปล่อยหลวมมากเกินไป ใช้แรงมากเกินไปก็กลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บ อุ้มหลวมจนเกินไปก็กลัวว่าจะทำให้เขาหกล้ม ตอนที่เปศลอุ้มไทม์นั้น เขาอุ้มด้วยความระมัดระวังแต่ไทม์กลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ตอนที่ถูกเปศลอุ้ม เขามีความสุขมาก อีกทั้งยังใช้นิ้วมือเล็กๆของตนเองจิ้มหน้าของเขาเปศลมองดู ก็มีความสุขมากอยากจะพูดคำว่า เรียกตาสิครับ！แต่ว่า เขาทำไม่ได้！ทำได้เพียงอดทนเอาไว้อุ้มได้ไม่นาน หน้าผากของเปศลก็มีเหงื่อไหลออกมา ดูสิเขาอุ้มด้วยความระมัดระวังมากแค่ไหนหลังจากที่จิดาภาอุ้มเด็กกลับไปแล้วนั้น เปศลจึงโล่งใจ"จริงด้วย ฉันมีอะไรอยากจะให้เด็กคนนี้！”ขณะที่พูดนั้น เปศลก็ยื่นมือออกไป ปวีร์รีบยื่นของออกมาตอนที่ยื่นของออกมานั้น พันเดชนิ่งค้างไปเป็นสร้อยคอเส้นหนึ่งจิดาภามองดู แล้วเอ่ยพูดขึ้น "คุณเปศลคะ ความเป็นจริงไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ค่ะ！”"เธอเป็นคนพูดเองแล้วว่า วันข้างหน้าเขาจะต้องเรียกฉันว่า…..คุณปู่ ของรับขวัญแค่นี้ จะนับประสาอะไร！”เปศลยิ้มแล้วพูดขึ้นจิดาภามองดู แล้วจะพูดอะไรได้อีก ทำได้เพียงแค่ยิ้มพันเดชมองอยู่ด้านข้าง นัยน์ตาหยั่งลึกนั้นเปล่งประกาย…….คืนวันนี้ ครึกครื้นมากคนจำนวนไม่น้อยต่างก็มาอวยพร แต่การที่อวยพรหรือไม่อวยพรนั้นไม่สามารถปฏิเสธเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ไทม์เป็นลูกทองเป็นที่อิจฉาในสายตาของคนมากมายเหมือนกับเป็นดวงดาวและดวงจันทร์ที่ทุกคนต้องเงยหน้าขึ้นมองหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน จิดาภาก็อ่อนเพลียเป็นอย่างมาไทม์เองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน ตอนที่อาบน้ำนั้น ไทม์นอนอยู่บนอ่างอาบน้ำเล็กๆอย่างดื่มด่ำ ไม่ได้เล่นเหมือนก่อนหน้านี้ จิดาภามองดูเขา อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น "ไทม์ รู้ไหมครับว่าเรามีความสุขมากแค่ไหน มีคนมากมายแค่ไหนที่รักและเอ็นดูลูก……."เมื่อได้ยินพวกเธอพูดเสวนากันนั้น พันเดชก็เดินเข้ามา มองดูจิดาภาเช็ดตัวให้ไทม์ เปลี่ยนเสื้อผ้า อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้น "แน่นอนสิ กูไม่ดูหน่อยว่าเขาเป็นลูกของใคร！”ขณะที่พูดนั้น ก็ใส่เสื้อผ้าให้ไทม์เรียบร้อยแล้ว แล้วดึงตัวเข้ามาอุ้ม ตอนนี้ยิ่งอุ้มก็ยิ่งชำนาญมือ"หลงตัวเอง！”"แบบนี้ไม่เรียกว่าหลงตัวเอง แต่เรียกว่ามีความมั่นใจในตัวเอง！”พันเดชพูดอย่างมีความสุข จากนั้นก็หอมแก้มไทม์มองดูพวกเขาพ่อลูก จิดาภาคลายยิ้มไทม์เหนื่อยจนเริ่มที่จะง่วงนอนแล้ว ดวงตาของเขาเริ่มที่จะไม่ลืมขึ้นมาแล้วจิดาภาจึงอุ้มมาจากพันเดช เธออุ้มอยู่ไม่นาน ไทม์ก็ผล็อยหลับไปเวลานี้ จิดาภามองดูสร้อยคอที่อยู่ตรงคอของไทม์ เธอใช้มือจับเล่น"เป็นอะไรไป?" พันเดชถามขึ้น"สร้อยเส้นนี้ มองดูแล้วธรรมดามาก จากนิสัยของคุณเปศลแล้ว เขาไม่น่าจะให้ของที่ธรรมดาแบบนี้！”จิดาภาพูดร่ายยาว ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะดูถูก แต่ก่อนหน้านี้คุณเปศลเป็นคนใจปล้ำ ไม่มีวันให้ของธรรมดาๆกับไทม์โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยเฉพาะ ยังให้ในงานคืนนี้อีกด้วยพันเดชกลับยิ้ม แล้วเอามาจากมือของเธอ แววตาของเขาเปล่งประกาย "ของชิ้นนี้ ไม่ใช่ของที่มูลค่าอะไร แต่ถ้าพูดขึ้นมาแล้ว กลับเป็นสิ่งของที่มีค่ามาก！”"คุณพันเดช ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด หรือเป็นเพราะว่าคุณพูดไม่ชัดเจน?" จิดาภาขมวดคิ้วพันเดชคลายยิ้ม สายตาของเขาจ้องมองไปที่สร้อย "เขาไม่ได้ให้เงินอั่งเปาอะไร แต่ว่าของสิ่งนี้ มีค่ากว่าของทุกชิ้นของคนในงานมาก！”"พูดต่อสิคะ！”"ของสิ่งนี้ สามารถนำไปเรียกใช้พวกคนที่อยู่ในวงการอิทธิพลมืดได้！”จิดาภาเข้าใจขึ้นมาแล้ว "คุณหมายความว่า……"พันเดชพยักหน้า "ถึงแม้ว่า เปศลจะออกจากวงการอิทธิพลมืดแล้ว แต่ว่า คนที่เดินบนเส้นทางนี้ จะมีสักกี่คนที่จะสามารถออกมาได้จริงๆ ถ้าผมเดาไม่ผิดละก็ มีของสิ่งนี้แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในถิ่นของผู้มีอิธิพลคนใดก็ตาม ก็สามารถรับรองความปลอดภัยของไทม์ได้！”ตอนนี้จิดาภารู้แล้ว ของขวัญของเปศลนั้นมีค่ามากแค่ไหน！ครุ่นคิดไปมา แล้วเอ่ยพูดขึ้น "ของขวัญชิ้นนี้มันจะมีค่ามากเกินไปแล้วหรือเปล่าคะ?" จิดาภารู้สึกรับเอาไว้ไม่ได้พันเดชพยักหน้า เป็นจริงตามนั้นภายในใจของจิดาภาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เธอไม่ชอบติดค้างใคร แล้วตอนนี้เธอจะรับของที่ล้ำค่าแบบนี้ได้ยังไง"คุณคงไม่ได้อยากจะเอาคืนใช่ไหม?" เหมือนว่าพันเดชจะมองออกในพริบตาว่าจิดาภากำลังคิดอะไร"ของขวัญในครั้งนี้ เอาคืนไม่ไหว！”"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเอาคืน！”พันเดชพูดขึ้น การที่ตารักหลานตัวเองนั้น จะมีการเอาคืนกลับไปได้ยังไง เพียงแต่ประโยคหลังนี้ พันเดชไม่ได้พูดออกมาก็เท่านั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกกับจิดาภา เพียงแต่ว่า เปศลเองก็มีเรื่องที่เขาต้องคิด ก่อนที่เขายังไม่ได้พูดนั้น แล้วเขาจะพูดได้ยังไง！อีกทั้ง ตอนนี้เธอก็พึ่งกลับมา เอาไว้ทุกอย่างลงตัว มีเรื่องอะไร ค่อยว่ากันในวันข้างหน้า！ได้ยินคำพูดของพันเดชแล้วนั้น จิดาภาก็หรี่ตาลง "ประธานพันเดช คุณไม่ชอบติดค้างหนี้บุญคุณใครนะคะ！”จิดาภารู้จักพันเดชเป็นอย่างดีพันเดชกลับเลิกคิ้วขึ้น "คุณปู่คนนี้ไม่ได้รับเป็นปู่เสียเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น การที่พวกเรารับเอาไว้ เขาอาจจะมีความสุขมากกว่าเดิมก็ได้ ไม่มีใครให้ของขวัญในสิ่งที่ตนเองรู้สึกเสียดายหรอก ดังนั้น ขอแค่คนอื่นให้มาแล้ว พวกเราเอาคืนกลับไปให้เขา มันแย่แค่ไหน！”พันเดชพูดคำพูดนี้ ก็มีเหตุผล……จิดาภาพยักหน้า "ค่ะ！”แต่ว่าการที่สามารถรับรองความปลอดภัยของไทม์ได้นั้น เธอเป็นสิ่งที่ล่อใจมากจริงๆ พ่อแม่คนไหนไม่อยากให้ลูกตัวเองเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงบ้างล้ะ！ดังนั้น ของขวัญชินนี้ จิดาภาจำใส่ใจเอาไว้แล้วเพียงแต่ความรู้สึกละเอียดอ่อนและแปลกใจนั้น ถูกจิดาภาซุกซ่อนเอาไว้อย่างเงียบๆ…….…………บ้านตระกูลธนพัตเปศลมองดูรูปถ่ายของไทม์ ใบหน้าดุร้ายนั้น เต็มไปด้วยความรอยยิ้มที่แสนจะใจดียิ่งมองก็ยิ่งน่ารักจริงๆในเวลานี้เองปวีร์ก็เดินเอายาและน้ำมาให้ มองดูเปศลที่ยังคงมองดู อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น "พี่เปศล พี่ดูมานานมากแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว กินยาแล้วพักผ่อนเถอะ！”ปวีร์พูดเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เปศลจึงวางรูปถ่ายลงด้วยความอาลัยอาวรณ์ กระตุกยิ้มมุมปาก "เด็กคนนี้ หน้าตาสวยมากจริงๆ！”