หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 742 พูดถึงเรื่องที่ผ่านมา

ตอนที่ 742 พูดถึงเรื่องที่ผ่านมา

หลังจากไปถึงหน้าห้อง มือของเขาก็สั่นเล็กน้อย ลังเลอยู่นิดหน่อย จึงเปิดประตูเดินเข้าไป ……

ในห้องรับแขกไม่มีคน แต่ไฟที่ห้องนอนยังสว่าง พันเดชไม่พูดอะไร เดินเข้าไปด้านในโดยตรง

จากนั้น ตอนที่เดินไปถึงหน้าห้องนอน หัวใจเขาที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็สงบลงทันที

เพราะว่า คนหนึ่งที่นอนเงียบๆไร้เสียงอยู่บนเตียง ใบหน้าที่คุ้นเคย สีผมที่คุ้นเคย ตอนที่มองเห็นจิดาภา จู่ๆเขาก็รู้สึก โลกทั้งใบกลับมาแล้ว

จิดาภานอนอยู่ที่นั่น ในห้องนอน มีแค่ไฟที่ผนังติดอยู่ เป็นโทนอบอุ่น เข้ากับสีผิวของเธอ ยิ่งดูขาวซีดยิ่งขึ้น

พันเดชค่อยๆเดินเข้าไป พอถึงข้างเตียง มองใบหน้าเธอที่หลับใหล ค่อยๆก้มตัวลง

ขนตาที่หนาแน่นปกคลุมลงมา สีหน้าของเธอไม่มีสีชมพูใดๆ แต่กลับดูแล้ว สวยจนทำให้คนตะลึง

ไม่เจอแค่กี่วัน พันเดชกลับมีความรู้สึกตื่นตระหนกเหมือนโลก

ค่อยๆยื่นมือไป อยากจะลูบหน้าเธอ แต่มือไปได้แค่ครึ่งทางก็หยุดลง กลัวจะทำเธอตื่น จึงค่อยๆเอามือคืนกลับมา

เดินทีเขาคิดไว้ พอเจอเธอ จะต้องพุ่งเข้าไปกอดเธอแน่นอน จากนั้นก็จูบอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้ กลับเงียบผิดปกติ

ไม่รู้ว่านั่งยองอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน สายตาของเขาก็ถอยห่างจากหน้าเธอไปไม่ถึงครึ่ง

กลัวว่าพอเขาหลับไป จิดาภาก็จะจากไป

มองไปที่เธอ ก็ยิ้มออกมา จิดาภา ขอบคุณที่คุณกลับมา！

ขอบคุณที่คุณไม่จากไปไหน！ขอบคุณ……ก็เป็นแบบนี้ ทั้งคืน เขาจับมือของจิดาภาไว้ ไม่ยอมปล่อยวันถัดมาจิดาภาลืมตาขึ้น พันเดชมองไปที่เธอ ตื่นเต้นเล็กน้อย “ตื่นแล้วเหรอ？”พอมองเห็นสายตาที่แดงก่ำคู่นั้นของพันเดช หัวใจของจิดาภายังเหมือนถูกอะไรเคาะเบาๆที่ใจของเธอเขาไม่นอนทั้งคืน？รู้สึกว่ามือของตัวเองยังอุ่นอยู่ หรือว่าเขาอยู่นี่ทั้งคืนนะ？สุดท้าย ก็มองเขา พยักหน้า“อือ！”“เป็นไงบ้าง？หิวไหม？กินอะไรหน่อยไหม！？”พันเดชมองไปที่เธอ น้ำเสียงเป็นธรรมชาติ เหมือนกำลังกอดคนที่กลับบ้าน“ก็ดี！”จิดาภาพูดเบาๆ“คุณนอนต่ออีกสิ ผมไปซื้ออาหารเช้าให้！”พูดไป พันเดชก็ลุกขึ้นจะไปจิดาภานั่งที่เตียง ไม่พูดอะไร มองพันเดชที่หน้าห้องนอนพวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นโดยตรง แต่ไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าไม่มีจิดาภาลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมา พันเดชกลับมาจากด้านนอก ซื้ออาหารเช้า และมีนม ไข่ไก่“มากินได้แล้ว！”พันเดชพูดจิดาภาไม่ได้พูดอะไร เดินไปโดยตรง นั่งลงกินข้าวพันเดชนั่งข้างซ้ายเธอ มองเธอ แล้วก็กินไประหว่างทั้งสองคน ไม่มีพูดคุยอะไรมากมายความจริงคือ จิดาภาไม่พูดอะไร ส่วนพันเดชไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรบรรยากาศแปลกเล็กน้อย พันเดชมองอาหารเช้าตรงหน้า ไม่รู้สึกอยากใดๆแต่จิดาภากินอย่างอร่อย ก็เพื่อลูก ก็ต้องกินลงไปข้าวเช้ามื้อนี้ กินเสร็จไปอย่างเงียบๆพอทานเสร็จ จิดาภาจะเก็บ ตอนนี้เอง จู่ๆพันเดชกลับยื่นมือไปจับเธอ “จิดาภา เราคุยกัน ……”จิดาภาหันหลังชนเขา ไม่พูดอะไร พันเดชกลับกอดเธอไว้จากด้านหลัง เห็นเธออยู่ในอ้อมแขน“ให้โอกาสผมอธิบายครั้งหนึ่งได้ไหม？”ตอนนี้ สุดท้ายต้องอธิบายเลยไหม？จิดาภาไม่พูดอะไรในตอนนี้เอง พันเดชกำลังจะพูด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเดิมทีเขาไม่อยากรับ แต่เห็นเป็นคุณหญิงภารดีโทรมา เขาจำเป็นต้องรับ“ฮัลโหล แม่……”“พันเดช ลูกรีบมาที่โรงพยาบาล หมอบอกเจมน่ามีอันตราย ……”คุณหญิงภารดีพูดในสายอย่างร้อนรนเสียงของคุณหญิงภารดีจะว่าดังก็ไม่ดัง เบาก็ไม่เบา แต่เพียงพอที่จะทำให้จิดาภาที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินชัดเจนพันเดชได้ยินคำนี้ สีหน้าก็ไม่ค่อยดี เสียงหม่นลงเล็กน้อย “ครับ ผมรู้แล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้！”พูดจบก็วางสายมองจิดาภาพันเดชก็คว้าแขนเธอไว้“ไปโรงพยาบาลกับผม แล้วคุณจะเข้าใจเรื่องทุกอย่าง！”“ไม่ต้องหรอก คุณไปก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยคุยกัน！”จิดาภาพูดเบาๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ที่จะทำซ้ำๆอีกแล้วจริงๆใครจะรู้ พันเดชกลับยืนหยัดผิดปกติ มองเธอ“ผมไม่มีทางให้ให้โอกาสและเหตุผลคุณไปจากผมอีกแน่นอน！”พูดไป ก็จับมือเธอไว้แน่นในโรงพยาบาล