หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 638 พยายามปรับตัว

ตอนที่ 638 พยายามปรับตัว

การรักใครสักคนโดยไม่ได้อยากจะครอบครองทั้งหมด แต่กลับรู้ดีแก่ใจว่าเขาไปรักคนอื่น พอเขาเสียใจ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจไปกับเขา

เบเบ้เป็นแบบนี้

เธอเอาข้อมูลต่างๆเก็บเข้าที่เดิมช้าๆ

เธอยิ่งตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็จะเอาลีโอกลับไปให้ได้

กลับไปยังที่ของพวกเขา

ณ บริษัท สงชัยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงใจลอยตลอดทั้งวัน

ตอนนั้นเองมายค์เดินเข้ามา "คุณสงสัยครับ เอกสารพวกนี้ต้องการให้เซนต์ตรงนี้ครับ"

เมื่อเห็นเอกสารสงชัยพยักหน้า มายค์กำลังจะออกไปแต่จู่ๆสงชัยก็พูดขึ้นว่า "เอ่อช่วงนี้ได้ข่าวอะไรมาบ้างมั้ย?"

เรื่องนี้ทำเอามายค์ชะงักอยู่อย่างนั้น แน่นอนว่าเขารู้ว่าสงชัยถามถึงอะไร แต่ว่า……

มายค์มองสงชัยด้วยสายตาลำบากใจ

เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร สงชัยก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ "พูดมา!" สงชัยพูดอย่างเฉียบขาด

มายค์คิดอยู่พักหนึ่งในที่สุดก็พูดออกมา "คุณยายตระกูลฐิตานันท์ฟื้นแล้วครับแถมยังออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลายวันมานี้คุณจิดาภาพักอยู่ที่บ้านตระกูลฐิตานันท์ ผมเดาว่าอีกไม่นานคงมีงานมงคล……"

ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของสงชัยก็หม่นลงเขาเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น "เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร?""ไม่นานมานี้ครับ""ทำไมไม่บอกฉัน?"มายค์ขมวดคิ้ว "ท่านครับ ในเมื่อเรื่องของท่านกับคุณจิดาภามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมวางมือ……" มายค์ยังไม่ทันพูดจบ สงชัยก็ตวัดสายตาใส่ ดังนั้นคำพูดของมายค์จึงกลืนกลับลงที่เดิม"แกออกไปก่อน" สงชัยพูดมายค์ยืนมองสงชัยอยู่ตรงนั้นอย่างจนใจแล้วเดินออกไปพอเขาออกไป สายตาของสงชัยก็หยุดมองที่กรอบรูปบนโต๊ะ เมื่อเห็นรอยยิ้มจากคนในรูป สงชัยก็จมดิ่งเข้าสู่ห้วงความคิดอย่างกู่ไม่กลับ……"ฉันควรจะถอดใจจากเธอเหมือนที่มายค์พูดใช่มั้ย……" สงชัยพูดอย่างกลัดกลุ้ม น้ำเสียงมีความหนักหน่วงแต่ว่าพอความคิดนี้ผุดขึ้นมา ใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมาเขารักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้นมานานแล้ว รักจนไม่ได้เผื่อใจ รักจนร้อนใจไปหมดเขาก็อยากจะลืมเธอมากๆ อยากลบจากสมอง แต่การลืมมันก็เจ็บนะ เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น แต่ความเจ็บปวดของเมื่อก่อนเป็นเพราะจำไม่ได้ แต่ตอนนี้เขากลับกลัวว่าจะไม่สามารถลืมได้……เพราะจิดาภาได้ถูกฝังรากลึกแน่นในใจเขาไปแล้วตอนนี้เขากับจิดาภาหลายคนแปลกหน้ากันยิ่งกว่าคนแปลกหน้าจริงๆอีกนี่เป็นสิ่งที่เขากลัวจะได้เจอเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก เบอร์ที่เธอมีเพียงคนเดียว เธอก็ไม่เคยโทรมาอีก……เมื่อมองเบอร์บนโทรศัพท์ เขาก็อยากที่จะจู่โจมโทรไปหา แต่ว่าเขาขาดความกล้า……ตอนเย็นพอสงชัยกลับไปก็เจอเบเบ้ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรอเขาพอเข้าไป เบเบ้ก็ยืนขึ้น "ลีโอนายกลับมาแล้ว" เธอเข้าไปต้อนรับเหมือนภรรยาที่รอสามีอยู่นานสงชัยมองเธอโดยไม่พูดอะไรเบเบ้กลับขมวดคิ้ว "นายดื่มเหล้ามา?""อื้ม" เขาตอบ"ฉันทำกับข้าวไว้ กินข้าวเถอะ" เบเบ้พูดอย่างอบอุ่น"ฉันไม่มีอารมณ์ เธอกินเถอะ" พูดพลาง สงชัยก็เดินขึ้นห้องไปเบเบ้ขมวดคิ้วมองตามแผ่นหลังของสงชัย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีเอลล่าที่ดูอยู่ก็พูดออกมาอย่างทนไม่ไหว "คุณชายคะ คุณหนูรู้ว่าคุณชอบทานอาหารจีนมากก็เลยพยายามฝึกทำมาตลอด วันนี้มือถึงขั้นโดนลวก คุณทานสักหน่อยเถอะนะคะ……" เอลล่าพูดเบเบ้รีบเอามือที่ถูกลวกซ่อนไว้ข้างหลังอย่างเพิ่งนึกได้ "เอลล่า!" เบเบ้เรียกเธอเพื่อเตือนไม่ให้พูดต่อ"คุณหนูทำเพื่อคุณชายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ให้คุณชายเขารู้บ้างล่ะคะ? ทำไมต้องลำบากตัวเองด้วย?" เอลล่าพูด สายตาก็มองไปที่สงชัยตรงๆสายตานั้นเต็มไปด้วยความตำหนิสงชัยยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น "เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้ให้ฉัน กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ"ไม่คิดเลยว่าพอสงชัยเอ่ยปากพูดก็ออกปากไล่ทันที เอลล่ายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เบเบ้จึงรีบชิงพูดขึ้นก่อน "ฉันจะไม่ไปไหน นอกจากนายจะไปกับฉัน"เมื่อได้ยินอย่างนั้น สงชัยก็ตรงขึ้นข้างบนไปไม่พูดอะไร ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เย็นชาให้กับเบเบ้เอลล่าโกรธมากเธอเดินเข้าไป มองเบเบ้ "คุณหนู ฉันจะพาคุณหนูไปจากที่นี่!""เอลล่า เธอก็รู้ว่าฉันไม่มีทางไป!" พูดพลางเบเบ้ก็มองเอลล่าแล้วมองชั้นบนต่อ "เขาไม่ยอมกลับกับฉัน ฉันก็ไม่มีทางทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว""คุณหนู!""เอลล่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่คราวหน้าเธออย่าพูดกับลีโอแบบนี้ได้มั้ย ฉันไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง" เบเบ้พูดกับเอลล่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาอบอุ่นเต็มไปด้วยแววตาขอร้องที่ใครมองแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง