หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 336 ไม่ใช่ผู้หญิง（1）

บทที่336 ไม่ใช่ผู้หญิง（1）

ขณะที่กำลังกลิ้งลงไปนั้น พันเดชยื่นมือ ลากเธอเข้าอ้อมกอด ทั้งคู่กลิ้งลงไปด้วยกัน……

ไม่รู้เหมือนกันว่ากลิ้งไปแล้วนานเท่าไหร่ จิดาภารู้สึกแค่ว่า มีมือคู่หนึ่ง กอดเธอไว้อย่างแน่น……โอบที่หัวของเธอ ร่างกายเธอ……

ในที่สุด พวกเขาก็หยุดกลิ้ง

ไม่รู้เหมือนกันว่ากลิ้งตกมาถึงตรงไหน ได้ยินแต่เสียงพันเดชทอดถอนใจ

ผ่านไปสองสามนาที จิดาภาตอบสนอง โผล่หัวออกจากอ้อมกอดเขา เพราะเป็นตอนกลางคืน จึงมองเห็นได้ไม่ค่อยชัด ได้แค่ ระยะประชิดแบบนี้ มองเห็นใบหน้าของพันเดชได้แค่รางๆ เมื่อเห็นว่าตาทั้งสองข้างของพันเดชปิดอยู่ ใบหน้ามีรอยแผล เธอก็เอ่ยปาก “พันเดช คุณเป็นยังไงบ้าง？”

เขาไม่ขยับ

“พันเดช……”จิดาภาเรียกเสียงดังอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงไม่ขยับ

จิดาภาเริ่มกลัว มองที่เขา “พันเดช คุณตื่นสิ ตื่น……”จิดาภามองเขาแล้วพูด เสียงเริ่มสั่น ไม่รู้ว่าควรจะวางมือไว้ตรงไหน เหมือนกลัวว่าจะไปสัมผัสถูกตรงที่เขาบาดเจ็บ พันเดชยังไม่ขยับตัว ตอนนั้น จิดาภาสับสนลนลานแล้ว เธอรู้ว่า ตอนที่กลิ้งลงมาจากข้างบนนั้น เขาเอามือโอบกอดเธอไว้ ปกป้องเธอ…… คิดถึงเท่านี้ เธอก็ยิ่งสั่น เริ่มกลัว พยายามใช้มือดันตัวเองขึ้นมา ลุกนั่ง แบบนี้ เธอถึงได้เห็นบาดแผลบนตัวพันเดช แขน ข้อมือ ล้วนแต่มีแผล เลือดสดไหลออกมาเป็นรอย เวลานั้น จิดาภาลนสับสนจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี “พันเดช……”เธอเรียก น้ำตาไหล แต่พันเดชก็ยังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม ไม่ขยับ เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงเธอ “คุณตื่นสิ ตื่น……”จิดาภาร้องเรียก กลัวมาก ใบหน้า เป็นสีขาวซีด เห็นจนชินแล้วใบหน้าเย็นชาของเขา ใจดำ หน้าบึ้ง แต่ไม่คิดเลยว่าเพราะต้องช่วยเธอตัวเองเลยมาเป็นแบบนี้ ถึงแม้ต่อให้วันธรรมดาทั่วไปเธอจะเป็นคนมีสติเหตุผล ตอนนี้เองเธอก็ลนไปเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าพันเดชเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพราะว่าเธอล่ะก็…… ความคิดแบบนี้ แม้แต่จะคิดเธอก็ไม่กล้า！ เธอไม่อยากจะจินตนาการ ถ้าหากไม่มีพันเดชคนนี้ จะเป็นยังไง จะมีสภาพแบบไหนบ้าง！ เธอโอบหัวพันเดช วางไว้ที่ขาของตัวเอง มองที่เขา เรียกชื่อเขาไม่หยุด “พันเดช คุณตื่นสิ คุณเก่งมากไม่ใช่เหรอ？ตื่น……”ยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหล หล่นลงบนหน้าของพันเดช กลัว หวาดกลัว และยังมีความรู้สึกที่แทนชื่อไม่ได้เอ่ออยู่ในใจ จิดาภาน้ำตาไหลมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็กลั้นร้องไห้อย่างสุดแรง ตอนนี้ พันเดชเริ่มขยับตัวแล้ว ค่อยๆลืมตา เมื่อรู้ว่าเป็นน้ำตาของจิดาภา ออกแรงพูด “อย่าร้อง ขี้เหร่จริง！？”เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโรย ได้ยินเสียงของพันเดช จิดาภาก็ตะลึง รีบมองที่เขา อย่างดีใจสุดขีด “พันเดช คุณฟื้นแล้วเหรอ？”ขณะนี้ ไม่มีเวลาว่างให้ทะเลาะกับเขา ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร จิดาภาก็ยอมรับหมด “อื้ม ฟื้นแล้ว แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าสลบไปอีกตั้งแต่เมื่อไหร่！”พันเดชพูดช้าๆ เสียงอิดโรย คำพูดนี้ ไม่ได้ล้อเล่น ที่กลิ้งตกลงมาจากข้างบน แถมเมื่อกี้ที่ถูกไม้ฟาด เขาเองก็ไม่รู้ว่าสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จิดาภา “……คุณเป็นยังไงบ้าง？ฉันควรทำยังไง？”จิดาภามองเขาแล้วถาม ตอนนี้ หัวของเธอว่างเปล่า ไม่รู้เลยว่าควรต้องทำยังไง มองไปรอบด้าน มีแต่ความมืดดำ ตอนนี้อยู่ที่ไหน เธอเองก็ไม่รู้ นานๆทีจะได้ยินเสียงร้องของแมลง