หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 10 สู้กันซึ่งๆหน้า

ตอนที่10 สู้กันซึ่งๆหน้า

เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอรู้สึกเหมือนสถานการณ์จะไม่ค่อยสู้ดีนัก

“เราจะรู้จักกันได้ยังไงคะ ฉันเพิ่งกลับมาจากลอนดอนนะคะ” เธอพูดยิ้มๆ

เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด “ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอพูดจบ ก็ก้มหัวอ้อมมาข้างหลังเขา แล้วเดินออกไป

พอถึงหน้าประตู เธอก็รีบวิ่งจากไป

แต่เขายังคงเอามือเท้าผนังไว้เหมือนเดิม มองดูแผ่นหลังของเธอ แล้วเขาก็ยกยิ้มอีกครั้ง

ตอนนี้ยังมีผู้หญิงที่น่าสนใจแบบนี้อยู่อีกหรอ

น่าสนใจดี…………

เธอวิ่งออกมาหยุดอยู่ที่ที่ไม่มีคนอยู่

เธอยืนหอบหายใจ ยกมือจับหน้าอก หัวใจเธอยังเต้นแรงอยู่

พอนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อกี้ เธอหยุดไม่ให้ใจเต้นไม่ได้เขาจำเธอไม่ได้จริงๆหรอหรือเขาจงใจแกล้งเธอกันแน่เธอสับสนไม่เข้าใจ นึกไม่ถึงว่ากลับมาได้แค่สองวันก็เจอเขาแล้ว แถมยังซวยที่มาทำงานที่บริษัทของเขาเธอก็นึกถึงคำพูดของไปรยาขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่าเธอโกหกเขา เธอคิดว่าเขาจะจัดการยังไงกับเธอเธอตอบว่าคงโดนเขาเอาคืนแบบจัดหนักแน่นอนตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกว่ามันจะหนักขนาดนี้ทำไมเธอซวยขนาดนี้เนี่ยแต่ดูเหมือนเขาจะจำเธอไม่ได้ ไม่งั้นเขาก็คงไม่แกล้งเธอแบบนั้นถ้าดูจากนิสัยเขาแล้ว เขาเอาเธอตายแน่นอนถ้าเขาจำเธอได้ไม่ว่าเขาจะจำเธอไม่ได้หรือแกล้งจำไม่ได้ เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ถ้าเขาจับได้ขึ้นมา เธอต้องโดนแน่ๆพอนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ เธอต่อว่าเขาไปขนาดนั้น เขาก็คงจะเซ็นอนุมัติอยู่หรอกรอให้เขาไล่ออกเธอลาออกเองดีกว่าพอนึกได้ดังนี้ เธอตัดสินใจไปเขียนจดหมายลาออกเป็นเรื่องที่น่าเศร้า ทำงานได้ไม่ถึงวันก็ต้องลาออกแต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่อง เธอต้องหนีไปก่อนที่จะมีเรื่องเธอสูดหายใจเข้า แล้วหันหลังเดินกลับไปที่แผนกแล้วมือถือก็ดังขึ้น พอเห็นเบอร์เธอก็กดรับอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล”“ที่รัก ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง” เธอเอ่ยถามขึ้น“แกลองเดาซิ”“ต้องดีมากแน่ๆเลย” เธอสูดหายใจเข้า “ยาแกรู้ป่ะ ประธานบริษัทของฉันเป็นใคร”“ใคร”“พันเดช” เธอพูดกระซิบ เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเขากับเธอ “ห้ะ” เธอร้องขึ้น “เป็นไปได้ไง”“จริง เมื่อกี้ฉันเผชิญหน้ากับเขาแล้ว”