“เมื่อครู่ได้ยินบ่าวไพร่กล่าวว่า
หลายวันมานี้ท่านลุงสองไม่ได้กลับจวนหรือเจ้าคะ?”

อวิ๋นซูสังเกตใบหน้าของฮูหยินสอง
ท่าทางของนางเปลี่ยนไปดังคาด นางพยักหน้าเบาๆ ด้วยรู้ว่าไม่อาจปิดบังอวิ๋นซูได้ จึงเล่าเรื่องทุกอย่างออกมาทั้งหมด

ความสัมพันธ์ของนายท่านสองและฮูหยินสองยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก
หลายปีมานี้ นางบำเรอภายในจวนล้วนเป็นฮูหยินสองจัดหามาให้
นายท่านสองจึงฝืนรับเอาไว้เพราะไม่อยากทำลายน้ำใจของนาง และไปค้างที่ห้องของพวกนางน้อยมากๆ
ฮูหยินสองได้ให้กำเนิดลูกชายแก่นายท่านสองเพียงหนึ่งคน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ให้นางรู้สึกผิดอยู่ในใจมาโดยตลอด
แต่นายท่านสองมักจะปลอบใจนางอยู่เสมอ และยินยอมให้นางเป็นผู้ทำพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษบ้านสองต่อไป
ทำให้ในใจของฮูหยินสองซาบซึ้ง

เนิ่นนานผ่านไป
ฮูหยินสองก็ยอมรับความจริงที่ว่าตนเองไม่อาจให้กำเนิดทายาทได้อีก จึงตั้งใจอบรมสั่งสอนคุณชายซี
และไม่จัดการเรื่องอนุภรรยาให้นายท่านสองอีก แต่ว่า ก่อนหน้านี้ไม่นานนายท่านสองกลับเมืองมาและถึงกับพาสตรีที่มีที่มาไม่ชัดเจนผู้หนึ่งมาด้วย
กล่าวว่านางมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนอยู่ นี่ทำให้ฮูหยินสองรู้สึกตกใจราวกับมีฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
นางคอยบอกกับตนเองไม่หยุดว่าจะต้องยอมรับเด็กคนนี้ จะต้องทำให้นายท่านสองยินดี
แต่จะอย่างไรก็ไม่อาจปล่อยวางความรู้สึกขัดแย้งในใจได้

ท่าทางของนายท่านสองที่มีต่อสตรีผู้นั้นก็แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก
ระยะนี้เขาไม่เคยไปห้องของสตรีผู้นั้นเลย
ทำเพียงพูดเรื่องของเด็กในท้องของนางเป็นบางครั้งบางคราว
แต่เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อฮูหยินสองมากนัก
ราวกับว่าไม่เต็มใจให้ฮูหยินทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาที่ด้านนอกกันแน่

ฮูหยินสองมีความรู้สึกไวและเฉียบแหลม
นางถึงกับเห็นความรู้สึกผิดในสายตาของนายท่านสอง
จึงหยิบยกเรื่องที่จะแต่งตั้งให้สตรีผู้นั้นเป็นอนุภรรยาขึ้นมาอย่างใจกว้าง
หลังจากลังเลอยู่นาน นายท่านสองก็ตอบตกลง แล้วตนเองก็หาข้ออ้างออกจากจวนไป
จนถึงวันนี้ก็ยังไม่กลับมา เพียงให้คนส่งจดหมายกลับมาบอกให้ฮูหยินสองจัดเตรียมทุกอย่างเท่านั้น

ด้วยนิสัยของฮูหยินสอง
ย่อมดูแลอนุภรรยาเป็นอย่างดี แต่ไม่พบหน้านายท่านสองมานาน ในใจของนางจึงรู้สึกอดรนทนไม่ไหว
นายท่านกำลังหลบสตรีผู้นั้นหรือหลบตนเองกันแน่?

อวิ๋นซูใคร่ครวญ
ดูแล้วสิ่งที่ฮูหยินสองติดใจก็คือคำมั่นสัญญาที่นายท่านสองเคยให้ไว้
ในเมื่อเต็มใจให้นางเป็นผู้กระทำเรื่องเซ่นไหว้บรรพบุรุษ แต่วันนี้เหตุใดจู่ๆ
จึงได้รับสตรีผู้หนึ่งมาจากข้างนอก
ต่อให้เป็นนางบำเรอก็ควรจะผ่านการไตร่ตรองของของฮูหยินสองถึงจะถูก

เรื่องนี้นายท่านสองทำไม่ถูกจริงๆ

“ได้ยินว่าอนุสี่คนนี้ร่างกายอ่อนแอ
มิสู้ให้ซูเอ๋อร์ไปดูเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

“…ก็ดี
นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนายท่าน
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องให้นางคลอดออกมาอย่างปลอดภัย” ฮูหยินสองกำลังจะลุกขึ้นยืน
แต่กลับถูกอวิ๋นซูจับแขนเอาไว้ “น้าสะใภ้สองพักผ่อนอยู่ที่นี่เถิดเจ้าค่ะ
ทั้งหมดให้ซูเอ๋อร์จัดการเองเถิด”

ลวี่หลัวนำทางอยู่ข้างหน้า หันกลับมาพูดกับอวิ๋นซูเป็นระยะ

“บ่าวคิดว่าอนุสี่แปลกประหลาดมากเจ้าค่ะ
กินยาสงบครรภ์ไปมากถึงเพียงนั้น แต่ท่านหมอก็ยังบอกว่านางร่างกายอ่อนแอ ไม่รู้ว่าทำเพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากนายท่านหรือไม่”

อวิ๋นซูมองสาวใช้ที่ออกหน้าเรียกร้องความยุติธรรมแทนเจ้านายของตนผู้นี้แล้วแย้มยิ้มอย่างเรียบเฉย
บริเวณรอบๆ เงียบสงบมาก
นับว่าฮูหยินสองเลือกเรือนที่ยอดเยี่ยมเรือนหนึ่งให้แก่อนุสี่เพื่อบำรุงครรภ์

ในมุมหนึ่ง เงาร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งพุ่งผ่านไปด้วยความเร็ว
สายตาของอวิ๋นซูสั่นไหว ทว่าไม่ได้กล่าวออกไป

บริเวณซุ้มประตูโค้ง
จากทิศทางของอวิ๋นซูสามารถมองเห็นสตรีที่กำลังนั่งอยู่ในศาลาได้พอดี
ใบหน้าของนางผ่ายผอมซีดขาว ดูท่าทางอ่อนแอราวกับจะปลิวลม
ทั้งยังดูราวกับดอกบัวป่วยเป็นโรค มีความรู้สึกที่ทำให้ผู้คนสงสารและรักใคร่

ใบหน้าไม่นับว่างาม
แต่กลับมีลักษณะที่สตรีควรมี

เสียงฝีเท้าทางด้านนี้ดึงดูดความสนใจจากอนุสี่
นางเบนสายตาขึ้นมองไปยังสตรีแปลกหน้า

ลวี่หลัวตามหลังอวิ๋นซูมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ “ท่านนี้คือคนหนูหกแห่งจวนชางหรงโหว
หย่งจี๋เสี้ยนจู่เจ้าค่ะ!” น้ำเสียงของนางราวกับกำลังจะบอกว่า
เหตุใดจึงไม่ลุกขึ้นคารวะอีก?

สตรีผู้นั้นเงียบไป
เนิ่นนานผ่านไปจึงค่อยๆลุกขึ้นยืน เมื่อกำลังจะค้อมกายคารวะ มือของอวิ๋นซูก็ยื่นออกไปจับชีพจรของนาง

“เจ้าทำอะไร?!”
ไม่คิดว่าสตรีผู้นี้จะชักมือกลับด้วยท่าทางรุนแรง
มองนางด้วยใบหน้าหวาดระแวง

“บังอาจ! เสี้ยนจู่ต้องการจับชีพจรให้ท่านด้วยตัวเอง
เหตุใดจึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้?” ลวี่หลัวไม่คิดว่าอนุสี่จะถึงกับไม่ไว้หน้าอวิ๋นซูเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม คนข้างกายกลับมองนางอย่างเรียบเฉย “ไม่เป็นไร
ลวี่หลัว เจ้าออกไปก่อนเถิด”

“…เจ้าค่ะ เสี้ยนจู่”

จนกระทั่งลวี่หลัวจากไป สตรีผู้นั้นจึงเอ่ยปาก “สุขภาพของผู้น้อยไม่เป็นอะไร
ไม่จำเป็นต้องลำบากเสี้ยนจู่หรอกเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงของนางอ่อนโยน
แต่สายตากลัเจือไปด้วยความแข็งกร้าว อวิ๋นซูเห็นว่านางอายุมากกว่าตนไม่เท่าไรนัก
ยังนับว่าอายุน้อย “ในครรภ์ของอนุสี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านลุงสอง
หากอนุสี่ไม่ให้ยอมความร่วมมือ เพลงว่าท่านลุงสองคงเป็นกังวลแล้ว”

เมื่อพูดถึงท่านลุงสอง
สายตาของสตรีผู้นี้ก็อ่อนลงไม่น้อย

“น้าสะใภ้สองพยายามให้ท่านหมอมาดูแลอย่างเต็มความสามารถ
หากอนุสี่คิดถึงเด็กในท้องจริงๆ ยิ่งควรจะดูแลสุขภาพของตนให้ดีๆ”

เมื่อกล่าวถึงจุดนี้
ดูเหมือนว่านางจะไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธอีกต่อไป นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยๆ
ยื่นมือออกมา อวิ๋นซูยิ้มบางๆ ส่งสายตาวางใจไปให้

เวลาไหลไปทุกชั่วขณะ
อนุสี่ตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด นางแอบมองใบหน้าของอวิ๋นซูอยู่บ่อยๆ
สตรีอายุน้อยผู้นี้ถึงกับเป็นเสี้ยนจู่เชียวหรือ? อวิ๋นซูส่งสายตาให้นางพอดี
นางจึงรีบเก็บซ่อนสายตาที่เจือไปด้วยความคับข้องใจของตน

“สุขภาพของอนุสี่ย่ำแย่ไปบ้างจริงๆ
ข้าจะทิ้งเทียบยาไว้ให้ สั่งให้คนต้มให้กินวันละสองครั้ง ทานหลังอาหาร
ผ่านไประยะหนึ่งค่อยดูว่าได้ผลหรือไม่”

“…ท่านรู้วิชาแพทย์หรือเจ้าคะ?”
น้ำเสียงของนางมีความกังวลอยู่

อวิ๋นซูพยักหน้าเบาๆ “พอรู้บ้างเล็กน้อย”

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดอีกฝ่ายจึงถอนใจเบาๆ
เก็บมือของตนกลับมา “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”

อย่างไรก็ตาม อวิ๋นซูกลับไม่ได้มีความคิดที่จะยืนขึ้น
แต่กลับมองสำรวจผู้ที่นั่งตรงข้ามอย่างโจ่งแจ้ง “ไม่ทราบว่าอนุสี่เป็นคนจากพื้นที่ใดหรือเจ้าคะ?”

อีกฝ่ายไม่ตอบ

“ไม่ทราบว่าอนุสี่พบกับท่านลุงสองของข้าอย่างไรเจ้าคะ?”

อีกฝ่ายยังคงไม่ตอบ

ในตอนที่อวิ๋นซูกำลังคิดจะเอ่ยถามต่อไป
นางกลับยกมืออีกมือหนึ่งขึ้นมา แสดงกำไลหยกสีเขียวบนข้อมือให้ได้เห็น “นี่คือสิ่งที่นายท่านมอบให้แก่ข้า”

“…” เมื่อมองดูสีของกำไลก็รู้ว่าไม่ได้เป็นหยกชั้นดี
แต่อนุสี่กลับทำราวกับว่าเป็นของล้ำค่าอย่างมาก ใช้มือลูบไม่หยุด
ความรู้สึกที่ปรากฏในสายตาดูไม่คล้ายกับกำลังเสแสร้ง

ทันใดนั้น
หินก้อนหนึ่งก็ตกลงมาจากฟ้า ถูกศีรษะของอนุสี่พอดี ทั้งสองตกใจ

“หึ! ไสหัวออกไปจากเรือนกุหลาบเสีย! ไสหัวออกไป”

ไม่ทราบว่าเมื่อไรที่หลิ่วเฉิงซียืนอยู่ด้านหลังของพวกนางทั้งสอง
ตอนนี้สองมือของเขาเท้าเอว ใบหน้าโกรธเคือง

“คุณชายซี!” อวิ๋นซูรีบยืนขึ้น แต่เด็กคนนั้นก้มตัวลงเก็บหินขึ้นมาจากพื้นหญ้าอีกครั้งแล้วขว้างไปยังอนุสี่

“ไสหัวออกไป!
เจ้าคนชั่ว!”

ผู้ใดก็มิอาจหยุดเขาได้
อวิ๋นซูพลันหันกลับไป “อนุสี่
เข้าไปพักผ่อนในห้องก่อนเถิด!”

“พี่ซู อย่ามาขวางข้า!”
ใบหน้าเล็กๆ ของหลิ่วเฉิงซีแดงก่ำ คิดจะเดินอ้อมอวิ๋นซูเข้าไปข้างในห้อง
แต่กลับถูกนางคว้าแขนเล็กๆ ทั้งสองเอาไว้ “คุณชายซี!
คุณชายซี! เฉิงซี!”

ทันใดนั้น น้ำเสียงเข้มงวดของอวิ๋นซุ
ทำให้หลิ่วเฉิงซีชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าจนใจนั้นด้วยความตกตะลึง พริบตานั้น
ความรู้สึกอยุติธรรมอันไร้ขอบเขตเอ่อล้นขึ้นในใจ น้ำตาไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ “ฮือ…”

หลิวเฉิงซีสูงขึ้นไม่น้อย
แต่ใบหน้ายังคงปรากฏความไร้เดียงสา
ฮูหยินสองบอกกับเขาตลอดว่าลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ำตาง่ายๆ
ตั้งแต่ได้รับความลำบากจากการถูกหมาป่าล้อมที่ภูเขาด้านหลังในครั้งที่แล้ว
เขาก็ไม่หลั่งน้ำตาออกมาง่ายๆ อีกแม้แต่หยดเดียว แต่ว่าตอนนี้ ความโกรธแค้นได้กลายเป็นความเศร้าโศก
ไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่เพื่อมารดาของเขา

“พี่ซู นางเป็นคนเลว!
นางทำให้ท่านแม่ต้องร้องไห้!” หลิ่วเฉิงซีผมตัวเข้าสู่อ้อมอกของอวิ๋นซู
ร่างกายของเขาสูงถึงไหล่ของอวิ๋นซูแล้ว ภาพนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกกระอักกระอ่วน
แต่อวิ๋นซูในตอนนี้กลับรู้สึกว่าผู้เยาว์คนนี้ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น จึงปล่อยให้เขากอดตนเองแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง

เงาร่างเล็กๆในมุมเมื่อคู่นี้
ก็คือหลิ่วเฉิงซีที่ซ่อนตัวอยู่

จูงมือเขาเดินไปยังภายในเรือนของฮูหยินสอง
เขาจึงค่อยๆ หยุดเสียงร้องไห้ แต่กลับทำท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอมรับความผิด

“เฉิงซี
เจ้ายิ่งโตยิ่งเลอะเลือนจริงๆ!”

สายตาของฮูหยินสองเจือไปด้วยโทสะ
อย่างไรก็ตาม หลิ่วเฉิงซีกลับกวาดตามองไปทางอื่น อวิ๋นซูที่อยู่ข้างๆ สังเกตเห็นถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขา
เด็กน้อยที่เมื่อคู่โถมตัวเข้ามาร้องไห้ในอ้อมกอดของตน
เหตุใดตอนนี้จึงได้เปลี่ยนไปมีท่าทางไม่สบอารมณ์เช่นนี้ได้

“น้าสะใภ้สองเจ้าคะ
คุณชายซียังอายุน้อยจึงไม่รู้ความเจ้าค่ะ”

“เฉิงซี ในท้องของอนุสี่คือพี่น้องของเจ้า
เจ้าจะทำนิสัยเช่นนี้ไม่ได้” ฮูหยินสองก้มตัวลงจับแขนของเขานั่น

“ข้าไม่มีพี่น้อง!”

“เจ้า!”

สายตาของฮูหยินสองพลันเปลี่ยนไป
ยกมือขึ้นสูงทำท่าทางจะตีลงมา ไม่คิดว่าผู้เยาว์คนนี้จะถึงกับเชิดหน้าขึ้น
ทำท่าทางเรากับยอมให้นางตีหรือดุด่า “หากไม่ใช่เพราะนาง ท่านพ่อคงกลับจวนมาแล้ว
ท่านแม่ก็ไม่ต้องแอบร้องไห้ตอนกลางคืน! ข้าเกลียดนาง! เกลียดเด็กในท้องของนาง!”

“…เฉิงซี…”
ในใจของฮูหยินสองสับสนยิ่งนัก
นางรู้ว่าเฉิงซีกลายเป็นเช่นนี้ทั้งหมดก็เพราะนาง แล้วนางจะกลั้นใจทิ้งฝ่ามือลงมาได้อย่างไร
หากจะโทษก็ทำได้เพียงโทษตัวเอง หากไม่ได้แสดงท่าทางโศกเศร้าเช่นนั้นออกไป
เฉิงซีจะสังเกตเห็นได้อย่างไร

เมื่อคิดถึงตรงนี้
ฮูหยินสองจึงกอดเขาไว้ในอ้อมกอด “ไม่ เป็นความผิดของแม่เอง พ่อของเจ้าไม่ยอมกลับจวนก็เพราะมีภาระต้องทำ
เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้”

ไหนเลยจะรู้ว่า หลิ่วเฉิงซีจะผลักฮูหยินสองออก “ข้าเกลียดท่านพ่อ! เกลียดท่านพ่อ!” เมื่อกล่าวประโยคนี้ทิ้งไว้ เขาก็หันกายวิ่งเหยาะๆ ออกไปจากห้อง

นี่…เหตุใดเขาจึงพูดคำเนรคุณเช่นนี้ออกมาได้
เดิมทีฮูหยินสองคิดจะตามออกไป แต่เมื่อย้อนคิดอีกครั้ง ฝีเท้าของนางพลันรู้สึกหนักอึ้งจนไม่อาจขยับได้

อวิ๋นซูเดินเข้าไปประคองไหล่นางเบาๆ “น้าสะใภ้สองเจ้าคะ คุณชายซีมีบ่าวไพร่ตามไป
ไม่มีเรื่องอะไรหรอกเจ้าค่ะ”

“ข้ารู้ เพียงแต่…”

“น้าสะใภ้สองไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง
อารมณ์ของคุณชายซีกำลังพลุ่งพล่าน อายุเท่านี้จะต่อต้านบ้างก็เป็นเรื่องปกติ
สิ่งที่เขาโยนออกไปเป็นเพียงเพียงก้อนหินเล็กๆ เหล่านั้น
ไม่สามารถทำร้ายคนได้เจ้าค่ะ” บางที เขาคงมาเพื่อระบายความไม่พอใจของตนเท่านั้น
และหวังว่าจะสามารถทำให้อนุสี่ตกใจจนหนีไปได้

อวิ๋นซูราวกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “น้าสะใภ้สอง ทราบหรือไม่ว่าอนุสี่มาจากที่ใด?”

ฮูหยินสองคาดเดาได้นานแล้วว่าอวิ๋นซูจะถามเช่นนี้
นางสายศีรษะเบาๆ “นายท่านไม่ได้กล่าวอะไรกับข้า
ข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบก็ตรวจสอบไม่พบ ทุกครั้งที่พูดคุยกับนาง
นางก็จะตอบไม่ตรงคำถาม”

นี่ทำให้ฮูหยินสองกังวลใจ บุคคลที่มีที่มาไม่ชัดเจนเช่นนี้
จะอยู่ในเรือนได้จริงๆ หรือ?

————