เสียงปังดังขึ้น
จดหมายกองหนึ่งตกอยู่บริเวณเท้าของจี้จิ่น…

        นัยน์ตาหงส์มองไปเล็กน้อย
แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาอันใด เขาได้ยินมาแล้วว่าในวันที่เขาไม่ได้มาประชุมเช้า ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้หย่งจี๋เสี้ยนจู่เดินทางไปยังแคว้นอี้กับองค์หญิงหย่งหนิงในฐานะหมอหลวง
คิดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดแล้วฝ่าบาทจะเลือกเช่นนี้………

        เขาไม่เข้าใจ
อะไรกันแน่ที่ทำให้ฝ่าบาทเปลี่ยนพระทัย
หรือว่าเขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของหย่งจี๋เสี้ยนจู่.

        หรือบางทีอาจเป็นรัชทายาทที่บีบบังคับ
ยอมผลักหย่งจี๋เสี้ยนจู่เข้าไปสู่กองไฟ ดีกว่ายอมเห็นนางเข้าสู่อ้อมกอดของผู้อื่น? ไม่ นี่ไม่ถูกต้อง
เขาเข้าใจรัชทายาทเป็นอย่างดี เชื่อว่าเขาจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้ออกมาแน่.

        เพียงแต่ตอนนี้ในสมองของเขากลับว่างเปล่า……

        “เจิ้นสั่งให้เจ้าจับตามองชายแดนทุกฝีก้าว
คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะปิดบังเรื่องใหญ่เช่นนี้!”…

        พระสุรเสียงของจักรพรรดิเฉินไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พระองค์ปฏิบัติอย่างรุนแรงเช่นนี้กับจี้จิ่น
อัครมหาเสนาบดีที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์แคว้นเฉินผู้นี้ หรือว่าพระองค์จะมอบอำนาจให้เขามากเกินไปจนทำให้เขาลืมรากเหง้าของตน?

        ในใจของจี้จิ่นไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรมากมายนัก
เชื่อว่าฝ่าบาททรงทราบแล้วว่าตนเองปิดบังเรื่องที่หย่งจี๋เสี้ยนจู่ใช้ชื่อของฮองเฮาซูเพื่อเขียนจดหมายให้อ๋องชาฮา
เขาไม่ได้ใคร่ครวญอย่างลึกซึ้งว่าฝ่าบาททรงทราบได้อย่างไร
อย่างไรเสียฝ่าบาทสามารถสั่งให้ตนจับตามองชายแดนได้
ย่อมต้องส่งคนอื่นไปจับตาดูด้วยอย่างแน่นอน

        “กระหม่อม…สำนึกผิดแล้ว”
ประโยคนี้ไม่ได้แก้ต่างให้ตนเองเลย

        จักรพรรดิเฉินทอดพระเนตรมองบุรุษที่กำลังคุกเข่าอยู่
เดิมทีพระองค์ใคร่ครวญอยู่นานว่าเหตุใดหย่งจี๋เสี้ยนจู่จึงสามารถส่งจดหมายให้ถึงมืออ๋องชาฮาได้
อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงสมรสพระราชทานที่จี้จิ่นต้องการ จึงเข้าใจเข้ามาโดยพลัน

        ความรักเพียงคำเดียวสามารถทำให้คนมากมายบ่อนทำลายหลักการดั้งเดิมของตนได้

        จักรพรรดิเฉินเคาะโต๊ะเบาๆ
ราวกับกำลังใคร่ครวญว่าจะลงโทษจี้จิ่นอย่างไรดี
อย่างไรก็ตามในพระทัยของพระองค์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง
เหตุใดบุรุษที่เกี่ยวข้องกับหย่งจี๋เสี้ยนจู่จึงได้เปลี่ยนท่าทีไปเช่นนี้?

        “ขุนนางจี้
เจ้าไม่มีคำพูดใดที่จะกล่าวกับเจิ้นหรือ?” อย่างน้อยแก้ต่างให้ตนเองบ้างก็ยังดี`

        “…กระหม่อมไม่มีอะไรจะพูดพ่ะย่ะค่ะ”

        จักรพรรดิเฉินขมวดพระขนง
จากนั้นจึงสูดพระอัสสาสะลึก จี้จิ่นเป็นบุคคลผู้มีความสามารถ
วันข้างหน้าเขาก็จะเป็นขุนนางที่มีประโยชน์ต่อรัชทายาท
ถึงแม้ครั้งนี้เขาจะช่วยหย่งจี๋เสี้ยนจู่ปิดบังตนเอง แต่ผลลัพธ์ก็ทำให้พึงพอใจมาก
ความจริงก็นับได้ว่าสร้างผลงานชดใช้ความผิด 

        แต่ครั้งนี้ไม่สามารถพระราชทานสมรสให้หย่งจี๋เสี้ยนจู่แต่งงานกับเขาได้
หากลงโทษรุนแรงจนเกินไป คงยากที่จะรับประกันว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจหรือไม่

        “เรื่องของชาฮา
ถึงแม้เจ้าจะปิดบังเจิ้น แต่การตัดสินใจของเจ้าก็สร้างผลลัพธ์ที่ดี
แต่หากไม่มีการลงโทษใดๆ เกรงว่าคงยากที่จะรับประกันว่าเจ้าจะไม่ทำผิดอีก
ด้วยเหตุนี้ เจิ้นจะหักเงินเบี้ยหวัดของเจ้าหนึ่งปี!”

        โทษเช่นนี้สำหรับจี้จิ่นแล้วไม่นับว่าหนักหนาอะไร
ควรจะกล่าวว่าเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะได้รับโทษอะไรก็จะไม่บ่น

        “กระหม่อมขอบพระทัยที่ฝ่าบาททรงอภัยพ่ะย่ะค่ะ”

        “อืม หวังว่าเจ้าจะจดจำการสั่งสอนในครั้งนี้ได้
ลุกขึ้นเถิด”

        บุรุษบนพื้นค่อยๆ ลุกขึ้น
อย่างไรก็ตามในดวงตาของเขากลับดูไร้ซึ่งพลังเช่นวันวาน
พระพักตร์ของจักรพรรดิเฉินชะงักค้าง
จากนั้นดวงพระเนตรจึงตกอยู่บนรอยเขียวช้ำบนผิวขาวนวลของเขา “ใบหน้าของเจ้าเป็นอะไรไป?”

        “กระหม่อมเดินชนของโดยไม่ระวังพ่ะย่ะค่ะ”`

        เดินชนของ? ดูผิวเผินเหมือนกับถูกทำร้ายเสียมากกว่า
จักรพรรดิเฉินไม่ได้สอบถามต่อไป
เรื่องเกี่ยวกับหย่งจี๋เสี้ยนจู่พระองค์ไม่คิดที่จะยกขึ้นมาพูดอีก
ถอนพระปัสสาสะครั้งหนึ่งจากนั้นจึงเสด็จเดินไปข้างกายจี้จิ่น ยื่นพระหัตถ์ออกไปจับไหล่เขาเบาๆ
“เจิ้นหวังไว้กับเจ้ามาก หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้เจิ้นผิดหวังอีก”`

        จี้จิ่นรู้สึกว่าอะไรบางอย่างอัดแน่นอยู่ที่ใจอย่างรุนแรง
เขาเข้าใจว่าตนเองมีความผิดจริงๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว
เขารู้ดีว่าตนเองไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก เพียงแต่…`

        “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องหนึ่งต้องการขอร้องพ่ะย่ะค่ะ”

        “หากเกี่ยวกับเรื่องที่หย่งจี๋เสี้ยนจู่เดินทางไปแคว้นอี้ก็ไม่ต้องพูด”

        “ฝ่าบาท! กระหม่อมหวังเพียงว่าจะสามารถร่วมเดินทางไปยังแคว้นอี้เพื่อคุ้มครององค์หญิงได้พ่ะย่ะค่ะ”

        จักรพรรดิเฉินทอดพระเนตรมองเขาอย่างลึกล้ำ
เข้าใจว่าเขาทำเพื่อหย่งจี๋เสี้ยนจู่
“ไม่ได้ องค์หญิงเดินทางไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ห่างไกลนัก
เจิ้นยังมีเรื่องมากมายที่ต้องการมอบหมายให้เจ้าไปทำ”

        สีหน้าของจี้จิ่นปรากฏความผิดหวังอยู่หลายส่วน “แต่ว่า…” พระสุรเสียงของจักรพรรดิเฉินเปลี่ยนไป
เขาจึงมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

        “เจิ้นจะจัดยอดฝีมือที่ชุบเลี้ยงเอาไว้หลายคนให้รับผิดชอบคุ้มครองความปลอดภัยของหย่งจี๋เสี้ยนจู่
จนกระทั่งนางกลับแคว้นมา”`

        เมื่อคำนี้ถูกกล่าวออกไป
ดวงตาของจี้จิ่นมีประกายยินดีวาบผ่าน
ยอดฝีมือของจักรพรรดิเฉินต่างได้รับการฝึกฝนและคัดเลือกอย่างเข้มงวด
หากมีพวกเขาคุ้มครอง ก็จะสามารถรับรองความปลอดภัยของหย่งจี๋เสี้ยนจู่ได้มาก
เขาไม่เข้าใจว่าสตรีผู้นั้นหว่านล้อมจักรพรรดิเฉินอย่างไร
เพียงแต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว
เขาหวังเพียงว่าจะสามารถช่วยเหลือนางได้อย่างสุดความสามารถ

        เหตุใดนางจึงมักจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกไม่สบายใจ? จักรพรรดิเฉินที่อยู่ด้านข้างทอดพระเนตรมองสีหน้าใคร่ครวญของจี้จิ่น
คาดเดาได้ถึงความคิดในใจของเขา “ขุนนางจี้ไม่จำเป็นต้องกังวล
รอให้หย่งจี๋เสี้ยนจู่กลับมาอย่างปลอดภัยเสียก่อน
เจิ้นจะใคร่ครวญคำขอร้องของเจ้าใหม่”

        จี้จิ่นเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ
เขายังคิดว่าหลังจากที่หย่งจี๋เสี้ยนจู่กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว
พระองค์จะให้นางแต่งกับรัชทายาทเสียอีก คิดไม่ถึงว่า…`

        บุรุษผู้นั้นสะบัดชายอาภรณ์แล้วคุกเข่าลงโดยพัน “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”
        …

        ภายในจวนชางติ้งโหว

        “คุณชายสี่พาข้าไปเถิด!”

        บนเตียง
บุรุษที่กำลังจมอยู่ในความฝันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรุนแรง
เขาหยัดกายลุกขึ้นนั่งจนส่งเสียงดังพรึบ บนหน้าผากมีเหงื่อไหลออกมาบางๆ 

        ฝันร้ายอีกแล้ว!
ตั้งแต่ท่านพ่อบังคับให้เขาไปเป็นรองหัวหน้าองครักษ์อะไรนั่น
เฟิ่งฉีก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ
ความรู้สึกกระวนกระวายใจเช่นนี้ทำให้เขายิ่งรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี
รู้สึกราวกับว่าหากไปจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

        ลมเย็นๆ พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาเบาๆ
เฟิ่งฉีเงยหน้าขึ้นมองไปยังม่านราตรีภายนอก
ราวกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงลงจากเตียงเสียงเบา

        บนระเบียงทางเดินที่ไร้ซึ่งผู้คน
เฟิ่งฉีเดินเข้าไปใกล้เรือนของคุณชายเฟิ่งหลิง
คิดไม่ถึงว่าบนหลังคาของเรือนฝั่งตรงข้ามจะปรากฏเงาร่างขึ้นสองร่าง
ทันใดนั้นเขาต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย มือสังหาร?! ในจวนโหวถึงกับมีมือสังหารเชียวหรือ!
ยิ่งไปกว่านั้นทิศทางนั้น…

        “พี่สาม!”

        ประตูถูกเตะออกจนส่งเสียงดังปัง
เฟิ่งฉีรีดเร้นพลังภายในกระโดดขึ้นไปบนหอสูง
ต้องการเข้าไปตรวจสอบความปลอดภัยเฟิ่งหลิงก่อนเป็นอันดับแรกโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด
คิดไม่ถึงว่าบุรุษรูปงามผู้นั้นจะสวมชุดดำทั้งร่าง
กำลังมองมายังตนเองด้วยความประหลาดใจ

        “น้องสี่…”

        ” พี่สามนี่ท่าน…”
เฟิ่งฉียากที่จะเชื่อสายตาของตน
หรือว่าเงาดำทั้งสองเมื่อครู่นี้ก็คือ… “พี่สาม นี่ท่านทำอะไร?”

        คุณชายเฟิ่งหลิงคิดไม่ถึงว่าจะถูกเฟิ่งฉีพบตนเองเช่นนี้
อาภรณ์ที่เดิมทีถูกถอดออกไปครึ่งหนึ่งถูกสวมกลับเข้ามาอีกครั้ง
เขาไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้เห็นรอยสักรูปดอกบัวของตน

        “ตอนกลางคืนน่าเบื่อจึงออกไปเดินเล่น”

        เฟิ่งฉียังไม่เชื่อคำพูดของเขาแน่นอนอยู่แล้ว
ทันใดนั้นสีหน้าของเขาจึงเย็นชาขึ้น
“พี่สาม ท่านเปลี่ยนไปแล้ว” ถึงกับโกหกตนเองเช่นนี้เชียว

        อีกฝ่ายไม่ได้กล่าวอันใด
เฟิ่งฉีเดินเข้ามาใกล้ “พี่สาม
หย่งจี๋เสี้ยนจู่จะต้องเดินทางไปแคว้นอี้กับองค์หญิงแล้ว ท่านรู้หรือไม่?”

        “รู้แล้ว”

        “เช่นนั้นท่านจะทำอย่างไร?”
เฟิ่งฉีเดินเข้าไปใกล้อย่างบีบบังคับ ท่าทางเช่นนั้นคล้ายกับว่าต้องการให้เฟิ่งหลิงมอบคำตอบที่เขาพึงพอใจออกมา

        ภายในห้องจมลงสู่ความเงียบงัน
เฟิ่งฉีรู้สึกว่ามีความโกรธอันไร้สำเนียงพุ่งทะยานขึ้นมาบนศีรษะ “ท่านพ่อสั่งให้ข้าไปเป็นรององครักษ์ในครั้งนี้
พี่สามโปรดวางใจ ข้าจะปกป้องความปลอดภัยของหย่งจี๋เสี้ยนจู่ตลอดทาง ยิ่งไปกว่านั้นจะรอกลับแคว้นมาพร้อมกับนางด้วย
เมื่อถึงตอนนั้น…หวังว่าพี่สามจะไม่เสียใจภายหลัง!”

        ในดวงตาของเขามีประกายอันคุ้นเคยไหวระริก
ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความข่มขู่
การป่าวประกาศเช่นนี้เรากำลังจะบอกว่าความรู้สึกอัดอั้นตันใจอันเนิ่นนานของเขา
ในที่สุดตอนนี้ก็ถูกยอมรับออกมาแล้ว ดวงตาเฟิ่งฉีเปล่งประกายพริบตาเดียวแล้วหายไป
ไม่รอให้เขากล่าวอะไร เฟิ่งฉีก็สะบัดชายแขนเสื้อเดินไปจากสายตาของเขา
เหลือทิ้งไว้เพียงห้องอันกว้างใหญ่ที่มีสายลมพัดผ่าน

        คุณชายเฟิ่งหลิงรู้สึกร้องไห้ไม่ออกหัวเราะไม่ได้ “ข้าบอกว่าจะไม่ไปหรือ?”

        สถานที่อันตรายอย่างแคว้นอี้
ไม่ว่าจะอย่างไรเฟิ่งหลิงก็ไม่ยอมนั่งเฉยๆ อย่างแน่นอน ตั้งแต่ที่อวิ๋นซูปฏิเสธเขา
ระยะนี้เขาก็คิดอะไรมากมาย

        สิ่งที่กีดขวางอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสอง
ความจริงก็คือเรื่องที่แต่ละคนจำเป็นจะต้องทำให้สำเร็จ

        ช่วงเวลาที่อยู่ในแคว้นเหลียน
ทุกวันเฟิ่งหลิงต้องทนคิดถึงอย่างขมขื่น เพื่อที่จะมาพบนางให้เร็วยิ่งขึ้น
ถึงกับไม่เสียดายที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองให้รวดเร็วที่สุด ตอนนี้
ในตอนที่เขารู้เรื่องราวมากยิ่งขึ้น เขาจึงเข้าใจว่าเส้นทางที่อวิ๋นซูกำลังก้าวเดินเต็มไปด้วยขวากหนาม
เขาตัดสินใจแล้วว่า เส้นทางนี้เขาจะร่วมเดินไปด้วยเป็นเงาตามตัว 

        ความจริงไม่ได้เรียบง่ายดังที่จินตนาการเช่นนั้น
อวิ๋นซูเดินทางไปในครั้งนี้ สิ่งที่รอนางอยู่มีเพียงอันตรายอันไร้ขีดจำกัดเท่านั้น

        จะปล่อยให้นางตกอยู่ในความอันตรายเพียงลำพังอีกครั้งหนึ่งหรือ? ครั้งนี้เฟิ่งหลิงทำไม่ได้

        มองไปยังทิศทางเฟิ่งฉีเดินจากไป
เฟิ่งหลิงถอนหายใจเบาๆ ครั้งหนึ่ง นิสัยของน้องชายของตนคนนี้เหตุใดเขาจะไม่เข้าใจ
คำพูดเมื่อคู่เกรงว่าคงจะเท็จไปกว่าครึ่ง เพียงแต่เฟิ่งหลิงคิดไม่ถึงว่า
เขาจะถึงกับ…ต่อซูเอ๋อร์ ความรู้สึกเช่นนี้เริ่มตั้งแต่เมื่อใดกันแน่
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็คอยจับคู่อย่างสุดความสามารถ สุดท้ายก็ยังคงอดไม่ได้

        เมื่อคิดถึงตรงนี้
เฟิ่งหลิงจึงทำได้เพียงแย้มยิ้มอย่างจนคำพูด เพียงแต่ตอนนี้…มีเพียงอวิ๋นซูเท่านั้น
ที่ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมปล่อยมือ

        …

        หน้าตำหนักเจินหลง
ตงฟางซวี่ยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว สายตามองไปยังประตูตำหนักที่ปิดสนิทอย่างลึกล้ำ

        “รัชทายาท
พระองค์ทรงยืนอยู่ตรงนี้สองชั่วยามแล้ว
ฝ่าบาททรงตรัสว่าให้พระองค์กลับไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ” บนใบหน้าของขันทีใหญ่ที่อยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความปวดใจ

        อย่างไรก็ตามตงฟางซวี่กลับไม่กล่าวอันใด
ในตอนที่เขารู้ว่าเสด็จพ่อของตนถึงกับออกราชโองการให้อวิ๋นซูเดินทางไปแคว้นอี้กับองค์หญิงหย่งหนิง
เขาก็ไม่อาจสงบอารมณ์ของตนได้อีก เขาขังตนเองอยู่ในตำหนักหลายวันแล้ว แต่อารมณ์กับยิ่งอัดแน่นมากขึ้น
เขาเองก็เคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่เขาทำไม่ได้จริงๆ 

        ตงฟางซวี่รู้สึกตำหนิตนเองอยู่หลายส่วน
ไม่แน่ว่าเสด็จพ่อตัดสินใจเช่นนี้ ครึ่งหนึ่งอาจจะเป็นเพราะตนเอง
เสด็จพ่อนำความผิดทุกอย่างผลักลงไปบนร่างของอวิ๋นซู
จึงได้ออกพระราชโองการเช่นนี้ออกมาโดยไม่สนใจความเป็นความตายอวิ๋นซูอีก

        เขามาครั้งนี้ก็เพื่อคิดที่จะขอร้องจักรพรรดิเฉินให้เรียกคืนราชโองการของพระองค์
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
จักรพรรดิฉันต้องการให้เขาทำอะไรเขาก็เต็มใจที่จะทำทั้งนั้น!

        เพียงแต่ว่า
คล้ายกับพระองค์จะคาดเดาถึงการปรากฏตัวของเขาได้นานแล้ว จึงมีคำสั่งลงมา
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่ยอมพบรัชทายาท

        “รัชทายาท
เวลานี้แล้วฝ่าบาทควรจะพักผ่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ พระองค์กลับไปเถิด”

        “ข้าจะยืนจนกว่าเสด็จพ่อจะยอมพบ”

        ขันทีใหญ่ขมวดคิ้วแน่น
นี่จะหาเรื่องกลุ้มใจไปทำไมกัน! ฝ่าบาทจงแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงราชโองการ
รัชทายาททำเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเองก็เท่านั้น ขันทีใหญ่ทอดถอนใจเบาๆ
จากนั้นจึงถอยไปยืนเฝ้าอยู่ด้านข้างอย่างเงียบสงบ

        อีกด้านหนึ่ง

        “พระชายา
ฝ่าบาททรงตรัสว่า ครั้งนี้เหนียงเหนียงทำได้งดงามยิ่งนัก”

        ภายในป่า น้ำเสียงของบุรุษผู้หนึ่งเจือไปด้วยความพึงพอใจหลายส่วน

        บนใบหน้าซีเยว่ปรากฏความยินดีขึ้น “เช่นนั้นยาแก้พิษในครั้งนี้”

        ขวดกระเบื้องเล็กๆ
ขวดหนึ่งตกลงมาจากฟ้า นางรับเอาไว้ได้อย่างมั่นคง
อย่างไรก็ตามบุรุษผู้นั้นกลับเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง “วันมะรืนนี้ ฝ่าบาทจะกลับแคว้นแล้ว มีภารกิจหนึ่งที่ต้องการมอบหมายให้ท่านไปทำ”

        “ท่านทูตกล่าวมาเถิด”

        “ต้องการให้ท่านพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อขัดขวางรัชทายาทแคว้นเฉินไม่ให้เขาไปปรากฏตัวในพิธีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ขององค์หญิงในวันมะรืนนี้”

        ซีเยว่อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
นี่หมายความว่าอย่างไร?

        หลานเซียงเหลียงแย้มยิ้ม “ฝ่าบาทต้องการรับประกันว่า
เรื่องที่องค์หญิงไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จะไม่มีข้อผิดพลาดอันใด”

        เซียวอี้เชินรู้ดีว่าอวิ๋นซูมีความพิเศษกับรัชทายาทแคว้นเฉิน
เขาใช้วิธีการยิงเกาทัณฑ์นัดเดียวได้นกสองตัว
ตอนนี้คนที่เป็นไปได้มากว่าจะทำลายแผนการของเขาก็คือรัชทายาทแห่งแคว้นเฉินที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ
เขาจะยืนดูอยู่เฉยๆ ได้หรือ?

        หลานเซียงเหลียงยื่นมือออกไป
สายตาของซีเยว่ตกอยู่บนยาลูกกลอนสีดำบนฝ่ามือของเขา

        ———————–