ตอนที่ 3: ความงามที่มีลิ้นเป็นพิษและทักษะเดาใจ (3)
และด้วยเหตุนี้เมื่อคาบเรียนทั้งหมดสิ้นสุดโคยูกิจึงมายืนรอนาโอยะอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน เธอนั้นโดดเด่นเป็นอย่างมากท่ามกลางสายตานักเรียนที่สับสน เธอกอดอกพร้อมกับยืนหลังตรงและทำสายตาเย็นเฉียบ
“ขอโทษ นี่เธอรอนานไหม?”
“ช่างเถอะ ก็ฉันก็บอกไปแล้วว่าทำไปเพราะไม่อยากติดหนี้”
โคยูกิแสดงอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
แตกต่างจากตอนเที่ยง แก้มของเธอไม่ได้แดงอีกต่อไป เธอยกนิ้วชี้ใส่นาโอยะแล้วจ้องมาที่เขาเหมือนกับสิงโตที่กำลังล่าเหยื่อพร้อมแผ่คลื่นความกดดันออกมา
“อย่างที่นายพูดไปวันนี้ ที่ฉันทำไปก็เพราะอยากขอบคุณนาย มันไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น เพราะงั้นอย่าเข้าใจผิด เข้าใจไหม!?”
“เอ๋? ไม่ใช่ว่าเธอกำลังขอเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่เหรอ?”
นาโอยะยืนรับแรงกดดันของโคยูกิแบบซึ่งๆ หน้าแล้วยิ้มออกมาแบบเจื่อนๆ
“ก็แบบ…นี่ฉันกำลังจะได้ไปเดทกับสาวที่น่ารักขนาดนี้เลยนะ ฉันเองก็เป็นเด็กม.ปลายธรรมดาด้วยสิ จะเข้าใจผิดไปบ้างก็ไม่แปลกหรอก”
“น่ารั—เดท!?”
ใบหน้าของโคยูกิแดงจนราวกับปลายบุหรี่
ถึงจะพยายามทำเป็นนิ่งแต่ร่างเล็กๆ ของโคยูกิมันกลับสั่นอย่างรุนแรง จากนั้นเธอก็เบือนหน้าหนี
“ห…หืมมม ไอ้คำเยินยอแบบนั้นมันใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก ว่าแต่ฉันตกใจจริงๆ นะที่นายกล้าพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ออกมาด้วย”
“อืม พอดีฉันพูดไม่เก่งน่ะ เพราะงั้นเลยคิดอะไรก็พูดออกมาเลย”
“เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้จะขัดนายหรอก ในฐานะผู้มีความงามสุดเพอร์เฟ็ค คำสรรเสริญพวกนี้เป็นสิ่งที่ฉันได้ยินอยู่ทุกวันนั่นแหละ เชิญนายจินตนาการต่อได้ตามใจเถอะ”
“เข้าใจแล้ว~”
ถึงปากจะบอกไม่แยแสแต่การแสดงออกของโคยูกิกลับเต็มไปด้วยความสุข ปากของเธอยิ้มไม่หุบและร่างสั่นสะท้านอย่างผิดปกติ แต่ก่อนที่นาโอยะจะทันได้พูดอะไรโคยูกิก็รีบเดินต่อไปข้างหน้าทันที
“รีบไปได้แล้ว! แล้วก็ห้ามชวนฉันคุยก่อนถึงร้านด้วย เข้าใจไหม!”
“เป็นเดทที่มีเงื่อนไขซับซ้อนจังเลยนะ”
“ก็บอกว่าไม่ใช่เดท! ช่วยอยู่เงียบๆ แล้วตามฉันมาได้แล้วย่ะ!”
หมัดของโคยูกิสั่นเทาด้วยความโกรธ ดังนั้นนาโอยะจึงไม่มีทางเลือกนอกจากตามเธอไปอย่างเงียบๆ
เหล่านักเรียนที่อยู่รอบๆ ต่างมองเหตุการณ์นี้ด้วยความสนใจ จากนั้นก็เริ่มมีข่าวลือว่า‘สโนว์ไวท์พิษ’ ออกไปข้างนอกกับ ‘หนุ่มม.ปลายน่าเบื่อ A’
***
หลังเดินได้สักพักพวกเขาก็มาถึงถนนช้อปปิ้งหน้าสถานีรถไฟใกล้สถาบันโอสึกิ พวกเขายืนอยู่ตรงกลางย่านที่พักอาศัย ดังนั้นบริเวณรอบๆ ร้านค้าจึงมีเด็กนักเรียนเต็มไปหมด โคยูกิเดินเข้ามายังร้านแห่งหนึ่ง นาโอยะไม่มีข้อโต้แย้งและเดินตามเข้าไปแต่โดยดี เมื่อถึงร้านพวกเขาก็เริ่มสั่งกาแฟและโดนัท จากนั้นก็นั่งลงที่โต๊ะโดยหันหน้าเขาหากัน
“………”
โคยูกิจ้องโดนัทนิ่งเงียบๆ โดยไม่เปิดปาก นาโอยะรู้ว่าเธอประหม่า ดังนั้นเขาจึงเป็นคนริเริ่มบทสนทนา
“งั้นฉันกินมันเลยได้ไหม?”
“……”
โคยูกิพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ
เมื่อได้รับอนุญาต นาโอยะก็หยิบโดนัทขึ้นมากัดเพื่อลิ้มรสทันที
“เอ่อคือว่า…”
โคยูกิเปิดปากพูด
“หืม?”
“ดูเหมือนว่านายจะเป็นคนที่เดาความรู้สึกคนอื่นเก่งสินะ…”
โคยูกิเหลือบตามองนาโอยะ
“เพราะงั้น…นายคงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันกำลังจะพูดอะไร?”
“อืม ก็ประมาณนั้น”
นาโอยะวางโดนัทลงแล้วเช็ดนิ้วด้วยกระดาษเช็ดปาก
“แต่เธอคงอยากพูดออกมาจากปากตัวเองมากกว่าใช่ไหม? นั่นแหละเหตุผลที่ฉันรอ”
“นายรู้จริงๆ ด้วย… หรือว่าที่จริงแล้วนายจะอ่านใจได้อะไรทำนองนั้น?”
“เปล่าหรอก ฉันก็แค่พอจะเดาใจคนอื่นได้เท่านั้นแหละ”
“ ‘พอจะ’ เหรอ… เอาเถอะ”
โคยูกิหรี่ตาและถอนหายใจ
จากนั้นก็ก้มศีรษะของตัวเองลง
“เมื่อวานต้องขอบคุณนายมากนะ นายช่วยฉันไว้ได้พอดีจริงๆ เลยล่ะ”
“ด้วยความยินดี”
นาโอยะน้อมรับคำพูดอันเถรตรงของโคยูกิ
โคยูกิดูโล่งใจเพราะในที่สุดก็สามารถพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาได้แล้ว ในที่สุดเธอเอื้อมมือไปหยิบโดนัทและเอามันเข้าปาก
“นายนี่เป็นคนแปลกๆ จังเลยนะ”
“อา ฉันได้ยินอยู่บ่อยๆ”
“ก็กะไว้แล้วล่ะ”
โคยูกิยกริมฝีปากขึ้นราวกับจะยิ้มเยาะ
“ปกติผู้ชายแปลกๆ อย่างนายคงไม่มีทางได้ดื่มกาแฟกับฉันแบบนี้หรอกนะ เพราะงั้นจงรู้สึกเป็นเกียรติเถอะ”
“จริงๆ แล้วเธอจะพูดว่า ‘ฉันอยากดื่มกาแฟกับซาซาฮาระคุงจังเลย’ ใช่ไหม?”
“ไปเอามาจากไหนกันยะ! นั่นมันไม่ได้ใกล้เคียงเลยสักนิดย่ะ!”
โคยูกิพยายามปฏิเสธแต่ใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
การตระโกนของเธอเรียกความสนใจจากลูกค้ารอบๆ เป็นอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงรูดซิบปากและเปลี่ยนมาจ้องหน้านาโอยะที่จิบกาแฟอยู่เงียบๆ แทน
“จริงๆ เลย… ฉันว่าหูของนายมันต้องมีตรงไหนผิดปกติแน่ๆ ไหงถึงบิดเบือนคำพูดของฉันไปขนาดนั้นได้ล่ะนั่น…”
“ก็แบบ…ท่าทางของชิโรกาเนะซังมันดูออกง่ายจะตายนี่นะ”
นาโอยะตอบกลับไปอย่างหน้าตาเฉย
จริงๆ แล้วการคาดเดาความรู้สึกของโคยูกิมันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง การเคลื่อนไหวของดวงตา รวมไปถึงท่าทางที่เธอใช้สางผม การสังเกตุรายละเอียดเล็กๆ เหล่านี้ช่วยให้เขาเปิดเผยความรู้สึกของเธอได้ทุกอย่าง
“จริงเหรอ…? ฟังดูแหม่งๆ นะ”
สายตาของโคยูกิจับจ้องไปที่นาโอยะ จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาราวกับจะลองเชิง
เธอหยิบเหรียญ 100 เยนออกมาจากกระเป๋าสตางค์ จากนั้นก็ชูกำปั้นทั้งสองข้างยื่นมาตรงหน้าของนาโอยะ
“งั้นก็ลองเดาหน่อยซิ ว่าเหรียญของฉันมันอยู่ที่ไหน?”
“มันวางอยู่บนตักของเธอสินะ?”
“………ถูกต้อง”
โคยูกิแบมือของตนออกอย่างไม่เต็มใจ มือทั้งสองข้างของเธอเผยให้เห็นถึงอากาศอันว่างเปล่า
เธอหยิบเหรียญขึ้นมาจากตักตัวเอง จากนั้นก็มองใบหน้าของนาโอยะราวกับเพิ่งได้เห็นปาฏิหาริย์
“นายมันจะขี้โกงเกินไปแล้ว… ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมองทะลุปรุโปร่งเลย หรือว่าความจริงแล้วนายจะเป็นนักสืบไม่ก็อะไรทำนองนั้น?”
“นักสืบม.ปลายมันมีอยู่แค่ในเกมและอนิเมะเท่านั้นแหละ ส่วนฉันเป็นแค่นักเรียนม.ปลายธรรมดาผู้ต่ำต้อยเท่านั้น”
“นักเรียนม.ปลายธรรมดาที่ไหนเขาเล่นกลแบบนี้ได้กันยะ”
โคยูกิจับจ้องใบหน้าของนาโอยะอย่างรู้สึกเคลือบแคลง
ถึงมันจะไม่ใช่ท่าทีที่ควรใช้มองผู้มีพระคุณ แต่นาโอยะก็หาได้ใส่ใจและทำเพียงยักไหล่กลับ
“อา ความจริงฉันก็โดนถามเรื่องความสามารถนี้บ่อยๆ เหมือนกัน”
“ก็สมควรแล้วนี่ ว่าแต่นายได้ความสามารถนี้มายังไงกันน่ะ?”
“มันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนหรอก…”
นาโอยะยิ้มแบบเจื่อนๆ
เขาไม่ได้มีความคิดที่จะปกปิด
“ความจริงคือตอนยังเด็กแม่ของฉันเคยติดเตียงอยู่พักหนึ่งน่ะ”
“…เอ๊ะ!”
โคยูกิกลืนลมหายใจไปชั่วขณะ เธอทำท่าทางเหมือนกับได้ยินเรื่องที่ไม่ได้คาดคิด
ถึงอย่างนั้นนาโอยะก็ไม่ได้สนใจและเริ่มพูดต่อ เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อนาโอยะอายุประมาณหกขวบ วันหนึ่งแม่ของเขาได้ล้มป่วยลงอย่างกะทันหันและต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เธอลงเอยด้วยการติดเตียงและต้องเชื่อมเครื่องช่วยหายใจกับเครื่องจักรต่างๆ ด้วยเหตุการณ์นั้นจึงทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่มีปัญหาเรื่องการแสดงความต้องการกับผู้อื่นอย่างแรงกล้า
แต่ต่อให้เป็นแบบนั้นนาโอยะก็ยังแวะมาเยี่ยมเยียนแม่ของเขาทุกวัน เขาพยายามที่จะจดจ่อเพื่อเฝ้าดูปฏิกิริยาของเธออยู่ตลอด จนในที่สุดวันหนึ่งเขาก็สามารถอ่านสิ่งที่เธอคิดได้จากแค่จ้องมองเท่านั้น เพราะแบบนั้นนาโอยะจึงสามารถแบ่งเบาภาระเล็กๆ ของแม่เขาได้
“นั่นเป็นสิ่งดีที่สุดที่ฉันทำได้ในตอนนั้น สุดท้ายมันเลยทำให้ฉันเข้าใจความคิดและความต้องการของคนอื่นได้ดีขึ้นจนถึงวันนี้”
“เข้าใจแล้ว นายทำไปเพื่อแม่ของนาย…”
แน่นอนที่คำถามต่อไปของเธอนั่นคือ…
“แล้วตอนนี้แม่นายอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ…?”
“……เธอไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกลน่ะ”
“……!”
ใบหน้าของโคยูกิขาวซีด
ในเวลาเดียวกัน นาโอยะก็เริ่มพูดต่ออย่างใจเย็น
“บางทีคงจะอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆ ทะเลแคริบเบียน”
“…ฮะ?”
“ท่านตามพ่อของฉันไปอยู่ด้วยกันที่ต่างประเทศน่ะ”
ในตอนนั้นระหว่างที่แม่ของนาโอยะกำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤตจู่ๆ ก็ได้มีปาฏิหารย์ทำให้เธอฟื้นขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ หนำซ้ำตอนนี้เธอยังแข็งแรงยิ่งกว่าตอนก่อนป่วยเสียอีก หลังจากเหตุการณ์นั้นพ่อกับแม่ของเขาก็ตัดสินใจพากันไปใช้ชีวิตหวานแหววหลังแต่งกันที่ต่างประเทศ และเมื่อนาโอยะขึ้นชั้นม.ปลายพวกเขาก็เหมือนจะลืมเรื่องลูกของตัวเองไปแล้วด้วยซ้ำ
พวกเขาส่งเมลมาหานาโอยะทุกเดือนเพื่อถามสารทุกข์สุขดิบ แต่ภาพที่แนบมามันกลับเต็มไปด้วยภาพคู่สุดหวานแหวว หลังฟังเรื่องนี้จบโคยูกิก็ลงมือกัดโดนัทของเธอด้วยความหงุดหงิดทันที
“แล้วนายจะทำให้มันดราม่าไปทำไมกันยะ…!”
“ฮ่ะๆ โทษที มันแค่บังเอิญน่ะ”
นาโอยะถูกโคยูกิต่อว่าเพราะเหมือนโดนปั่นประสาท เขายิ้มกลับไปแบบขี้เล่นแต่เธอก็ไม่ได้โกรธเคืองมากนัก
“ฮึ อย่างน้อยฉันก็ได้รู้สักทีว่าทำไมนายถึงเป็นคนแปลกๆ”
“อย่างน้อยก็พูดว่าไม่เหมือนใครสิ”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน?”
โคยูกิจิบกาแฟของตนขณะโต้กลับ
จากนั้นเธอก็แสยะยิ้มออกมาแบบหยิ่งผยอง
“แต่ถึงแบบนั้นก็เสียใจด้วยนะ นั่นก็เพราะความสามารถของนายมันใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก”
“เอ๊ะ จริงเหรอ?”
“ก็จริงน่ะสิ ทำไมฉันต้องมีความสุขเพราะได้ดื่มกาแฟกับนายด้วยล่ะ ให้ฉันไปฟังข่าวจราจรทางวิทยุแล้วดื่มน้ำประปาที่บ้านมันยังจรรโลงใจกว่าอีก”
โคยูกิยักไหล่พร้อมกับเหลือบมองนาโอยะ
“เอาเถอะ ไหนๆ ฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว งั้นฉันขอถามนายตรงนี้เลยแล้วกัน… มีอะไรที่นายเกี่ยวกับฉันอีกบ้างไหม?”
“หืม งั้นจะเอาประมาณไหนดีล่ะ?”
นาโอยะพยักหน้ารับ
เมื่อพิจารณาจากนิสัยของโคยูกิ ดูแล้วเธอน่าจะเป็นลูกสาวคนโต มือข้างที่ถนัดก็คือข้างขวาแต่ไม่แน่ว่าอาจจะเขียนหนังสือด้วยมือข้างซ้าย เธอเป็นพวกที่ชอบอยู่ในเงามืดและเกลียดการแสดงจุดอ่อนต่อหน้าคนอื่น อย่างเช่นตอนนี้เธอก็กำลังบังคับตัวเองให้ดื่มกาแฟดำ แต่ใจจริงๆ แล้วเธอคงอยากจะดื่มคาคาโอะที่มีครีมเยอะๆ มากกว่า
ในขณะที่นาโอยะกำลังรวบรวมข้อมูลเหล่านี้ สีหน้าของโคยูกิก็รัดกุมขึ้น
(โอ๊ะ มันคงได้เวลาแล้วสินะ)
นาโอยะตัดสินใจตอกตะปูใส่ฝาโลง มีบางอย่างที่น่าสนใจในข้อมูลที่เขารวบรวมได้จากการสังเกต
“ยกตัวอย่างเช่น… เรื่องที่เธอกำลังตกหลุมรักฉันอยู่เป็นไง?”
“พรู้ดดดดดดดดดดดด!”
โคยูกิพ่นกาแฟออกมาจากปาก
หลังของเธอขดและหายใจหอบ แต่กระนั้นนาโอยะก็ทำเพียงเฝ้าดู จากนั้นโคยูกิจ้องมาที่นาโอยะเขม็งโดยที่ใบหน้าของเธอแดงราวกับมะเขือเทศ
“แค่กๆๆ อุ่ก… ม-มุกของนายมันตลกดีนี่… เมื่อกี้นี้นายบอกว่าใครกำลังชอบใครอยู่กันนะ?”
“เอ๊ะ? นี่ฉันพูดผิดเหรอ?”
“ก-ก็แน่อยู่แล้วสิยะ!!!”
โคยูกิกรีดร้องด้วยเสียงสั่น
ไม่เพียงร่างกายของเธอจะแดง แต่ตรงมุมดวงตาสีฟ้าๆ ของเธอมันยังมีน้ำตาเม็ดเล็กๆ รินอยู่อีกด้วย แต่กระนั้นโคยูกิก็ยังคงต่อต้าน
“มันก็จริงที่นายช่วยฉันออกมาจากสถานการณ์วิกฤติ แต่นายคิดจริงๆ เหรอว่าคนสวยสมบูรณ์แบบอย่างฉันจะไปตกหลุมรักคนแปลกๆ แบบนาย? อย่าด่วนสรุปไปเอง เข้าใจไหม!?“
“อันที่จริงฉันคิดว่าถ้าพูดผิดมันคงจะดีกว่า…”
“…เอ๊ะ!”
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง
นาโอยะเกาศีรษะของตัวเองจากนั้นก็ถอนหายใจ
“ความจริงฉันมีเหตุผลที่มาที่นี่กับเธออยู่น่ะ ชิโรกาเนะซัง”
“เหตุผล…?”
“ใช่ มันเป็นเหตุผลง่ายๆ”
นาโอยะปรับท่าทางของตนให้มองตรงไปยังใบหน้าของโคยูกิ
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงใจเย็น
“ขอพูดตรงๆ เลยนะชิโรกาเนะซัง”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ… แต่ฉันคงคบกับเธอไม่ได้หรอก”
——————————
ตัดจบแบบละครไทย
Chapters
Comments
- ตอนที่ 15: เยี่ยมที่ทำพาร์ทไทม์ (2) เมษายน 3, 2022
- ตอนที่ 14: เยี่ยมที่ทำพาร์ทไทม์ (1) เมษายน 2, 2022
- ตอนที่ 13: เดตแรกภายใต้ผู้ดูแล (4) เมษายน 2, 2022
- ตอนที่ 12: เดตแรกภายใต้ผู้ดูแล (3) กุมภาพันธ์ 18, 2022
- ตอนที่ 11 กุมภาพันธ์ 15, 2022
- ตอนที่ 10: ตอนที่ 10 กุมภาพันธ์ 12, 2022
- ตอนที่ 9: ตัวตนของคำว่าชอบ (3) กุมภาพันธ์ 10, 2022
- ตอนที่ 8: ตัวตนของคำว่าชอบ (2) กุมภาพันธ์ 9, 2022
- ตอนที่ 7: ตัวตนของคำว่าชอบ (1) กุมภาพันธ์ 7, 2022
- ตอนที่ 6: สโนว์ไวท์พิษ (2) กุมภาพันธ์ 7, 2022
- ตอนที่ 5: สโนว์ไวท์พิษ (1) มกราคม 29, 2022
- ตอนที่ 4: ความงามที่มีลิ้นเป็นพิษและทักษะเดาใจ (4) มกราคม 25, 2022
- ตอนที่ 3: ความงามที่มีลิ้นเป็นพิษและทักษะเดาใจ (3) มกราคม 24, 2022
- ตอนที่ 2: ความงามที่มีลิ้นเป็นพิษและทักษะเดาใจ (2) มกราคม 23, 2022
- ตอนที่ 1: ความงามที่มีลิ้นเป็นพิษและทักษะเดาใจ (1) มกราคม 23, 2022
- ตอนที่ 0: อารัมภบท มกราคม 23, 2022
MANGA DISCUSSION