เสียงระฆังหลังเลิกเรียนก้องกังวาล มันเป็นสัญญาณสิ้นสุดการต่อสู้ของเหล่านักเรียนทั้งหลาย ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นกำลังเก็บข้าวของและพูดคุยแผนการหลังเลิกเรียน ‘ซาซาฮาระ นาโอยะ’ ก็เดินออกมาคนเดียวที่ตู้เก็บรองเท้า และทันทีที่เขากำลังเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าของตัวเองนั้น เสียงอันไพเราะก็ดังกังวาลมาเข้าหู

 

“หืม? บังเอิญจังเลยนะซาซาฮาระคุง”

 

มีสาวงามอันคุ้นหน้าปรากฏออกมาจากด้านหลังตู้เก็บรองเท้า

เธอนั้นมีความงามเป็นอย่างยิ่งจนผู้หญิงทุกคนต้องอิจฉา เมื่อเธอเดินผ่านไปที่ไหนผมขาวเงินที่ยาวจรดสะโพกอ้อนแอ้นนั้นก็แกว่งไปมา ชื่อของเธอก็คือ ‘ชิโรกาเนะ โคยูกิ’ ทั้งสองคนเพิ่งรู้จักกันได้เมื่อไม่นานมานี้ เธอหรี่ตาใส่ราวกับจะยิ้มเยาะนาโอยะแล้วพูดขึ้น

 

“วันนี้ก็กลับบ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอ? ช่างเป็นวัยรุ่นที่น่าเศร้าจังเลยนะ แล้วเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองหน่อของนายไปไหนหมดแล้วล่ะ?”

“อืม”

 

นาโอยะลูบคางพลางสังเกตสีหน้าหญิงสาวอย่างใกล้ชิด

บางทีแล้วสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ… 

 

“ได้สิ กลับบ้านด้วยกันเถอะ”

“อุ…!? ไหงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะยะ!?” 

 

โคยูกิกระวนกระวายพร้อมกับหน้าแดงก่ำ

 

“ถ้านายพูดแบบนั้นมันก็เหมือนว่าฉันกำลังตั้งตารอกลับบ้านพร้อมนายอยู่เลยไม่ใช่หรือไง!”

“อ้าว ไม่ใช่เหรอ ก็เห็นเธอมาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องเรียนของฉันสักพักแล้วนี่”

 

ในขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน นาโอยะก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งจ้องเขามาจากนอกห้องเรียน และเมื่อเขาทำท่าจะกลับบ้านพร้อมกับนักเรียนคนอื่นสีหน้าของเธอนั้นก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยทันที ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็คิดไปได้อย่างเดียวว่าเธออยากจะ ‘กลับบ้าน’ พร้อมกับนาโอยะเท่านั้น แต่เมื่อถูกพูดใส่ตรงๆ โคยูกิก็ยิ้มเยาะกลับมาใส่เขาทันที

 

“ห…หืมมมม!” 

 

โคยูกิใช้นิ้วลูบผมอันมันเงาของตน 

 

“นั่นนายแค่เข้าใจผิดไปเองไม่ใช่เหรอไง! ฉันก็แค่จะบอกว่าถ้านายไม่มีเพื่อนกลับบ้านด้วยฉันจะเดินไปกับนายให้ก็ได้เท่านั้นเอง พอดีว่าฉันชอบช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนน่ะ”

“เข้าใจแล้ว~ งั้นขากลับช่วยมาแวะซื้อของด้วยกันได้ไหม? ค่าตอบแทนเป็นน้ำผลไม้นะ”

“ถ-ถ้านายจะว่าแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ!” 

 

โคยูกิตอบนาโอยะกลับด้วยเสียงดังลั่น

นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวเลิฟ-คอมเมดี้ ระหว่างชายหนุ่มผู้มีไหวพริบดี และหญิงสาวผู้ทำตัวเป็นปรปักษ์กับผู้อื่นเสมอ