สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 179 คนขายของปลอมที่คุ้นหน้าคุ้นตา

บทที่ 179 คนขายของปลอมที่คุ้นหน้าคุ้นตา

“ใครคือลู่ฉิวเยว่?” ผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นมา

ฉินซือรีบเดินออกมายืนขวางหน้าลู่ฉิวเยว่และพูดน้ำเสียงเย็นชา “คุณมาถามหาลู่ฉิวเยว่ทำไม?”

ลู่ฉิวเยว่มองเขาด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ก่อนจะยื่นหน้าออกไปจากด้านหลังของเขาและตอบกลับผู้ชายคนนั้นไปด้วยความลังเลว่า “ฉันเองค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ…”

“พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่จากกรมอุตสาหกรรมและการค้าครับ อยากจะขอตรวจสอบใบอนุญาตร้านขายยาของคุณสักหน่อยน่ะ” ผู้ชายคนนั้นนำบัตรประจำตัวออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตและแสดงให้ลู่ฉิวเยว่ดู

ลู่ฉิวเยว่พอจะรู้แล้วว่าพวกเขามาทำไม เธอจึงพยักหน้าและพาพวกเขาเข้าไปในร้านอาหารซึ่งเป็นสถานที่เก็บเอกสารสำคัญเอาไว้หลายอย่าง “เอกสารพวกนี้ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง คงไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ?”

ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนนั้นรับเอกสารไปตรวจสอบดู ก่อนจะคืนให้เธอเมื่อยืนยันว่าเป็นเอกสารของแท้ “พวกเราได้รับการรายงานว่ามีคนแพ้แผ่นแปะแก้ปวดที่ซื้อไปจากร้านของคุณมากมายเลยครับ พวกผมก็เลยอยากมาตรวจสอบดูหน่อย”

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้ว “แผ่นแปะจากร้านฉันขายมานานแล้วนะคะ ส่วนใหญ่ลูกค้าก็กลับมาบอกว่าใช้งานได้ดีไม่มีปัญหา คนที่ซื้อไปแล้วเกิดอาการแพ้ น่าจะซื้อของปลอมไปมากกว่าค่ะ”

“ของปลอมเหรอครับ?”

“ใช่แล้วค่ะ” ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า “ทางฉันเองก็กำลังจะจัดการกับปัญหานี้อยู่เหมือนกัน เพื่อนฉันมาบอกว่ามีคนทำแผ่นแปะแก้ปวดของปลอมออกไปวางจำหน่ายในท้องตลาด พวกเขาเลียนแบบแผ่นแปะของร้านฉันทุกอย่าง แม้แต่ซองที่ใส่ก็ยังเป็นแบบเดียวกัน”

หญิงชราช่วยยืนยันอย่างรวดเร็ว “ฉันเป็นพยานได้ค่ะ”

กลุ่มคนชราก็รีบประสานเสียงว่า “ใช่แล้วครับ พวกเราก็เป็นพยานยืนยันได้เหมือนกัน มีคนขายแผ่นแปะแก้ปวดของปลอมจริง ๆ เดี๋ยวพวกเราจะพาคุณไปดู”

“ฉันกำลังจะไปที่นั่นอยู่พอดี คุณเจ้าหน้าที่สนใจตามไปพิสูจน์ความจริงด้วยกันไหมคะ” ลู่ฉิวเยว่ถามด้วยความกระตือรือร้น

“ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง พวกเราก็จะจับตัวคนขายของปลอมมาลงโทษครับ!” หนึ่งในชายฉกรรจ์แสดงความโกรธออกมาเล็กน้อย คนที่ทำแผ่นแปะของปลอมออกมาขายถือว่ามีจิตใจร้ายกาจมากเกินไป พวกมันไม่คำนึงเลยว่าคนที่ซื้อไปแล้วจะเกิดอันตรายอะไรบ้าง ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่าลูกค้าส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นคนเฒ่าคนแก่ทั้งสิ้น!

“แต่ว่า…” ชายฉกรรจ์ที่มาด้วยกันอีกคนหนึ่งพูดขึ้น “เราอย่าเพิ่งไปเลยครับ เรื่องนี้จะทำแบบรีบร้อนไม่ได้ เดี๋ยวจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียเปล่า ๆ”

ลู่ฉิวเยว่รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมามีเหตุผล ถ้าครั้งนี้พวกเธอไม่สามารถจับคนขายของปลอมได้สำเร็จ ครั้งหน้าก็คงจับได้ยากมากกว่าเดิมแล้ว

“เห็นด้วยค่ะ การจับคนชั่วพวกนี้ เราต้องวางแผนกันให้ดี” ลู่ฉิวเยว่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ฉินซือรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ได้ยินการตัดสินใจของเธอออกมาในรูปแบบนี้ คนชั่วพวกนั้นกำลังทำแผ่นแปะแก้ปวดของลู่ฉิวเยว่ของปลอมออกวางขาย ยิ่งพวกเขาจับตัวคนร้ายได้ล่าช้ามากเท่าไหร่ ภาพลักษณ์ร้านขายยาของเธอก็ยิ่งเสื่อมเสียลงมากเท่านั้น

หลังจากได้รับคำยืนยันจากกลุ่มคนชรา เจ้าหน้าที่จากกรมอุตสาหกรรมและการค้าก็พูดว่า “คุณลุงคุณป้าครับ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อนนะครับ อย่าให้รู้ไปถึงหูพวกคนเลวเด็ดขาด”

กลุ่มคนชราสนิทสนมกับลู่ฉิวเยว่ ทั้งหมดจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล

“ไม่ต้องห่วงนะ คุณเจ้าหน้าที่ พวกเราเป็นเพื่อนของลู่ฉิวเยว่ พวกเราจะไม่ก่อปัญหาให้กับพวกคุณเด็ดขาด!”

“ใช่แล้ว ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครจนกว่าจะจับคนร้ายได้แน่นอน”

เมื่อได้ยินคำสัญญาจากกลุ่มคนชรา ลู่ฉิวเยว่ก็ต้องขอบคุณพวกท่านด้วยความตื้นตันใจครั้งแล้วครั้งเล่า และคิดว่าสมควรมอบของอุปการะคุณเป็นแผ่นแปะแก้ปวดให้ฟรีอีกจำนวนหนึ่ง

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารค่ำ สองเจ้าหน้าที่จากกรมอุตสาหกรรมและการค้าก็ออกไปสืบข่าวอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะไม่พบเจอเบาะแสที่ชัดเจน แต่พวกเขาก็ได้จดสถานที่ขายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

รุ่งเช้าวันต่อมา ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนก็มาดักซุ่มรอ ซึ่งครั้งนี้เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ แน่นอนว่ายังไม่ถึงเวลา 7:30 น. แต่ตำแหน่งที่พวกเขามาดักรออยู่ก็มีกลุ่มคนชรามายืนอออยู่เต็มไปหมด มีการนำป้ายผ้ามาแขวนเอาไว้ เป็นป้ายผ้าร้านขายยาของลู่ฉิวเยว่ มีการระบุชื่อร้านของเธอเอาไว้อย่างชัดเจน

เจ้าหน้าที่หนุ่มทั้งสองคนแกล้งทำตัวเป็นผู้สนใจ พวกเขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ และได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ไม่เชื่อหรือคะว่านี่เป็นแผ่นแปะจากร้านขายยาตระกูลลู่ ฉันสนิทกับเจ้าของร้านค่ะ ฉันมีช่องทางซื้อในราคาพิเศษ แล้วพวกมันจะเป็นของปลอมได้ยังไง?”

“แต่ทำไมมันถึงไม่เหมือนของที่ฉันเคยใช้มาเลยล่ะ? เมื่อวานนี้ฉันลองซื้อไปใช้ดูแล้ว ไม่เห็นเหมือนแผ่นแปะที่ฉันเคยซื้อมาจากร้านของฉิวเยว่เลย” ชายชราคนหนึ่งทักท้วง

เขาใช้แผ่นแปะแก้ปวดจากร้านขายยาของลู่ฉิวเยว่มานานแล้ว ประสิทธิภาพของมันค่อนข้างดี แต่โชคร้ายที่มีคนซื้อมากเกินไป ทางร้านจึงผลิตไม่ทันจำหน่าย บางครั้งก็ต้องจำกัดจำนวนผู้ซื้อ ทำให้มีแผ่นแปะแก้ปวดไม่มากพอต่อความต้องการ… ไม่งั้นเขาก็คงไม่ต้องมาซื้อที่นี่หรอก

“แหม!” หญิงคนขายตบเข่าฉาด “คุณลุงไม่รู้อะไรซะแล้ว แผ่นแปะทุกแผ่นมันจะเหมือนกันได้ยังไงคะ? นี่เป็นแผ่นแปะรุ่นล่าสุด มีตัวยาดีกว่ารุ่นที่แล้วอีก ให้ผลการรักษาที่ดีเหมือนกันแหละค่ะ คุณลุงไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก!”

“ใช่แล้วค่ะ ถ้าขายหมดวันนี้แล้ว แผ่นแปะแก้ปวดของเราก็จะหมดชุดพอดี ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีมาขายอีกเมื่อไหร่” หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ คนขายพูดเสียงดัง

เมื่อกลุ่มคนชราได้ยินดังนี้ พวกเขาก็รีบควักเงินออกมาด้วยความร้อนใจโดยทันที “ฉันขอซื้อ 50 แผ่น!”

“ฉันขอซื้อ 80 แผ่น!”

“ขายให้ผมก่อนนะ ผมขอซื้อ 80 แผ่น…”

คนขายหญิงมองจำนวนเงินที่ถูกยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วยื่นมือออกไปรับเงินอย่างรวดเร็ว

“อย่าขยับ!” เสียงตะโกนอย่างแข็งกร้าวดังขึ้นทางด้านหลัง หญิงคนขายตัวสั่นเทา แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว เธอถูกจับตัวกดลงไปอยู่บนพื้นดินในวินาทีต่อมา

เมื่อเห็นเช่นนี้ หญิงสาวที่ช่วยตะโกนขายอยู่เมื่อสักครู่ก็รีบแฝงตัวเข้าไปในกลุ่มคน หวังจะหลบหนี แต่เธอก็ถูกจับตัวเอาไว้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

กลุ่มคนชราต่างก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขารีบล่าถอยออกไปด้วยความตื่นตระหนก

“คุณลุงคุณป้าไม่ต้องกลัวนะครับ พวกเราเป็นตำรวจจากหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติ” เมื่อเห็นว่ากลุ่มคนชรากำลังจะตื่นตระหนกจนกลายเป็นความชุลมุน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ล้วงบัตรตำรวจออกมาจากกระเป๋าและชูให้ทุกคนได้เห็น

กลุ่มคนจึงได้สงบลง

“พวกเราไปดูกันเถอะ” ในตอนนี้ จุดที่ลู่ฉิวเยว่แอบมาสังเกตการณ์อยู่ไกลมากเกินไป เธอมองเห็นไม่ถนัดนัก แต่เมื่อเห็นว่าสถานการณ์อยู่ในการควบคุมของคุณตำรวจแล้ว หญิงสาวก็รีบหันมาพูดกับฉินซือที่อยู่ข้างกายทันที

ฉินซือพยักหน้า เขาเดินพาเธอเข้าไปดูใกล้ ๆ แล้วเขาก็ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยผ่านช่องว่างระหว่างกลุ่มคน ฉินซือรู้สึกหัวใจเย็นเฉียบ เช่นเดียวกับความโกรธแค้นที่พุ่งขึ้นมา

ฉินเซียวถูกจับกุมและรู้ตัวดีว่าตนเองคงหนีไม่พ้น เธอจึงแกล้งพูดด้วยความดื้อรั้นว่า “คุณตำรวจมาจับฉันทำไมคะ? ฉันขายของถูกกฎหมายนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายสักหน่อย?”

เจ้าหน้าที่จากกรมอุตสาหกรรมและการค้าที่แอบอยู่แถวนั้นหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ขายของปลอมถือว่าถูกกฎหมายด้วยเหรอครับ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคุณขายแผ่นแปะแก้ปวดของปลอม!”

“ของปลอมอะไรกันคะ? ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะ ฉันมาขายให้คนอื่น!” ฉินเซียวรีบอธิบายอย่างรวดเร็วและโยนความผิดไปให้คนอื่น

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้เจ้าหน้าที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉินซือจะไม่รู้ได้อย่างไร?

เขารู้มานานแล้วว่าพี่สาวของตนเองอยากได้สูตรทำแผ่นแปะแก้ปวดของลู่ฉิวเยว่ แต่ด้วยความที่มั่นใจว่าพี่สาวคงไม่มีทางได้สูตรไปแน่ ๆ ชายหนุ่มจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เพราะฉะนั้น เขาจึงคิดไม่ถึงว่าฉินเซียวจะกลายเป็นคนที่มาขายแผ่นแปะแก้ปวดของปลอมในตอนนี้!

เมื่อคิดว่าพี่สาวของตนเองเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด ความโกรธแค้นของฉินซือก็ระเบิดตัวออกมาในทันที เขาเดินเข้าไปถามเธอว่า “ฉินเซียว นี่เธอตั้งใจก่อกวนและทำลายภาพลักษณ์ร้านขายยาของฉิวเยว่ใช่ไหม!”