สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 140 หวงฉีฉีชวนหวังเซวียนเซวียนไปกินข้าว

บทที่ 140 หวงฉีฉีชวนหวังเซวียนเซวียนไปกินข้าว

ลู่ฉิวเยว่หันไปมองหวังเซวียนเซวียนผู้เป็นคนใสซื่อไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคน เมื่อเห็นว่าพวกเขาพูดคุยกันเสร็จแล้ว เธอจึงพยักหน้าส่งสัญญาณ

“นี่ก็สายแล้ว พวกเรากลับกันเลยดีไหม?” เธอถาม

หวังเซวียนเซวียนพยักหน้าและรีบเดินตามมา

ทั้งสองคนเดินหายลับไปจากมุมถนน หวงฉีฉีมองพวกเขาเดินจากไปด้วยความเศร้าโศก เธอกำกระดาษในมือแน่น แล้วริมฝีปากก็บิดตัวเป็นรอยยิ้ม พวกเขาจะต้องได้พบเจอกันอีกในอนาคตอย่างแน่นอน

“มีอะไร? ไม่อยากกลับบ้านแล้วหรือไง?” แม่ของเธอเดินเข้ามาหยอกเย้า

คำพูดนั้นทำให้หวงฉีฉีหน้าแดงมากยิ่งขึ้น เธอได้แต่กัดริมฝีปากตัวเอง ไม่พูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนเป็นแม่ก็ต้องกลอกตามองบนและหัวเราะเยาะใส่ว่า “ในเมื่อเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของแก วันหลังแกก็โทรไปชวนเขามากินข้าวหรือพาไปซื้อของก็ได้ บอกว่าแกต้องการจะขอบคุณเขา แค่นั้นเอง”

ในจิตใจของหวงฉีฉีตอนนี้เต็มไปด้วยภาพที่หวังเซวียนเซวียนเข้ามาช่วยเหลือเธอจากเงื้อมมือของกลุ่มอันธพาล เธอไม่ได้คิดอะไรอีกเลยเมื่อได้ยินคำแนะนำจากผู้เป็นแม่ เด็กสาวพยักหน้าด้วยความเชื่อฟังและมีสีหน้าที่แดงระเรื่อมากขึ้น

แล้วคืนนั้น หวังเซวียนเซวียนก็ได้รับโทรศัพท์จากเด็กสาวจริง ๆ

พวกเขานัดพบกันที่ร้านอาหารเปิดใหม่ในวันต่อมา

“ฉันอยู่ตรงนี้!” หวงฉีฉีจ้องมองไปข้างหน้า สุดท้ายก็ได้เห็นร่างที่คุ้นเคย จึงรีบลุกขึ้นยืนและโบกมือเรียก

หวังเซวียนเซวียนปิดประตูและเดินเข้ามาหา พูดด้วยความเกรงใจว่า “ฉันหาทางมาไม่เจอ ก็เลยมาสายน่ะ”

หวงฉีฉีจะไปโกรธเคืองผู้ช่วยชีวิตของตนเองได้อย่างไร เธอโบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่เป็นไร”

หวังเซวียนเซวียนนั่งลงและสั่งอาหาร อาจเป็นเพราะว่าหวงฉีฉีคือคนที่ช่างพูดช่างเจรจา ถึงเขาจะรู้สึกเบื่อ แต่อย่างน้อยโต๊ะอาหารก็ไม่เงียบ และอาหารมื้อนี้ก็ผ่านไปอย่างมีความสุข

พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน

“แม่ของเธอ…” หวังเซวียนเซวียนถามด้วยความลังเลใจ จ้องมองเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง

หวงฉีฉีเห็นเขาเป็นห่วงก็ต้องยกมือปิดปากหัวเราะและอธิบายว่า “เธอไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของฉันหรอกค่ะ เธอเป็นภรรยาใหม่ของพ่อฉัน ถึงเธอจะดูเหมือนคนร้ายกาจ แต่ความจริงเธอก็ดีกับฉันมากเลยนะคะ”

หวังเซวียนเซวียนพยักหน้าด้วยความเข้าใจ “งั้นก็ดีแล้ว”

พวกเขาพูดคุยกันจนท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลง นี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว เขาเดินทางไปส่งหวงฉีฉีที่บ้าน ก่อนจะเดินทางกลับบ้านตัวเองหลังจากนั้นทันที

“นี่! นายไปเด9กับสาวน้อยคนนั้นไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงได้กลับมาเร็วจัง?” ลู่ฉิวเยว่กำลังวางถ้วยใส่แกงปลาต้มกระทิลงบนโต๊ะอาหารค่ำ เมื่อหันมาเห็นหวังเซวียนเซวียนเปิดประตูกลับเข้าบ้าน เธอก็ต้องถามด้วยความประหลาดใจ

เมื่อได้ยินคำถามนั้น สายตาของทุกคนที่โต๊ะอาหารค่ำก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว ทำให้หวังเซวียนเซวียนรู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปาก จ้องมองลู่ฉิวเยว่ด้วยความขัดใจ และพูดออกไปว่า “เหลวไหลน่า เธอแค่ชวนผมไปเลี้ยงอาหารค่ำขอบคุณที่ช่วยเธอเอาไว้แค่นั้นเอง”

ลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้าและหัวเราะในลำคอ

เด็กตระกูลหวงคนนั้นหน้าแดงทุกทีที่มองหน้าหวังเซวียนเซวียน ถึงกับโทรศัพท์มาคุยกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วจะบอกว่าเธอไม่ได้ชอบเขาได้อย่างไร?

ทุกคนต่างก็ดูออก มีแค่หวังเซวียนเซวียนคนเดียวเท่านั้นที่ดูไม่ออก

“ก็ได้ งั้นมากินมื้อค่ำกันเถอะ” แม่ของลู่ฉิวเยว่พูดกับหวังเซวียนเซวียน

เขาพยักหน้าและนั่งลงอย่างรวดเร็ว ถึงเขาจะรับประทานอาหารจากข้างนอกมาแล้ว แต่เขาก็ยังเหลือกระเพาะเอาไว้สำหรับอาหารที่ลู่ฉิวเยว่ทำอยู่ดี

แกงปลาต้มกะทิมีน้ำซุปเข้มข้น ทำให้ผู้คนอยากจะซดน้ำซุปให้หมดถ้วย เมื่อรับประทานเข้าไปแล้ว ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาโดยทันที

หวังเซวียนเซวียนเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ ถึงเขาจะรับประทานอาหารฝีมือของลู่ฉิวเยว่เป็นประจำ จนเรียกได้ว่าชินกับรสชาติที่เอร็ดอร่อยเรียบร้อยแล้ว แต่แกงปลาต้มกะทิในครั้งนี้ก็ทำให้เขาพิศวงได้จริง ๆ

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นสูง ยิ้มถามว่า “เป็นยังไง?”

ในการแข่งขันทำอาหารสองด่านแรก เธอได้พบเจอกับเชฟยอดฝีมือมากมาย และเมื่อผ่านเข้ารอบต่อไป ทุกคนก็ต้องงัดเมนูเด็ดของตัวเองออกมาใช้ในการแข่งขันอย่างแน่นอน

ลู่ฉิวเยว่นำค่าความสุขที่ได้ตลอดสองเดือนก่อนหน้านี้มาแลกกับสูตรทำแกงปลาต้มกะทิในครั้งนี้ หลังผ่านการดัดแปลงอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเธอก็มั่นใจแล้วว่าการแข่งขันรอบต่อไป เธอจะใช้เมนูนี้เป็นใบเบิกทางสู่ความสำเร็จ

หวังเซวียนเซวียนยกนิ้วโป้งชื่นชม “อร่อยมากเลยครับ!”

ลู่ฉิวเยว่ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนก็ช่วยกันเก็บโต๊ะและล้างจาน ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้วและดึงหวังเซวียนเซวียนออกไปถามเบา ๆ นอกระเบียงว่า “บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ เด็กคนนั้นหลอกอะไรนายหรือเปล่า?”

แม่ของหวงฉีฉีดูท่าทางไม่น่าจะใช่คนธรรมดา เธอกังวลว่าพวกเขาอาจจะใช้ข้ออ้างของหวังเซวียนเซวียนในการสร้างเรื่องอะไรบางอย่าง

หวังเซวียนเซวียนยกมือเกาหัว ได้แต่ส่ายหน้าและทบทวนให้ฟังว่าวันนี้พูดคุยอะไรกับเด็กสาวคนนั้นบ้าง

ลู่ฉิวเยว่เบิกตาโต แต่เธอก็ยังไม่วางใจอยู่ดี เธอไม่เชื่อว่าแม่ของหวงฉีฉีที่มีสายตาเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นจะไม่คิดแผนร้ายอะไร แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกมา เพราะนั่นอาจจะทำให้หวังเซวียนเซวียนตกใจได้

“อ้อ! จริงด้วยสิ!” หวังเซวียนเซวียนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ “พ่อของเด็กคนนั้นทำธุรกิจครับ ผมได้ยินว่าพ่อเธออยากให้เธอเข้าไปช่วยงานที่เมืองหลวง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าพวกเราเข้าเมืองหลวงอีกในอนาคตจะได้เจอกันหรือเปล่า….”

ถ้าพวกเขาเข้าไปแข่งขันในเมืองหลวงอีกและได้พบเจอกับพวกของหวงฉีฉี ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็คงต้องเป็นเพื่อนบ้านกันแล้วล่ะ

ลู่ฉิวเยว่พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า “งั้นพ่อเธอก็ต้องมีเส้นสายเยอะพอสมควร”

การจะไปเปิดร้านในเมืองหลวงได้ ต่อให้เป็นร้านค้าเล็ก ๆ ก็ตาม นั่นก็ยังต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างสูง

“ว่าแต่พี่จัดการกับนักบัญชีครั้งที่แล้วยังไงบ้างครับ?” หวังเซวียนเซวียนถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ลู่ฉิวเยว่กลับมาได้สติทันที ยิ้มตอบกลับไปอย่างเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวเขาก็มาหาเราเองแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก”

เด็กหนุ่มเบิกตาโตด้วยความสงสัย พี่สาวของเขารู้ได้อย่างไร?

ลู่ฉิวเยว่เพียงแค่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

วันต่อมา นักบัญชีชายคนนั้นก็มาหาที่บ้านตามคาด แต่เขามาพร้อมกับหญิงชราอีกคนหนึ่ง

ลู่ฉิวเยว่ยืนกอดอกพิงประตู จ้องมองผู้มาเยือนด้วยความเหยียดหยาม “พวกคุณมาทำอะไรที่บ้านของฉันคะ?”

นักบัญชีกัดฟัน โกรธจนหน้าดำหน้าแดงหลังจากถูกเธอเหยียดหยาม

“นี่ พวกเราเป็นญาติกันทั้งนั้น มายืนขวางประตูแบบนี้ได้ยังไง?” หญิงชราทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ รอยย่นบนใบหน้ายิ่งเห็นชัดเจนมากขึ้น

ลู่ฉิวเยว่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ยังคงยืนขวางประตูอยู่อย่างเดิม

“ครั้งนี้พวกคุณมาทำอะไรอีก?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หญิงชราก็รีบยิ้มประจบ “ฉันอยากให้เธอช่วยไปอธิบายกับตำรวจหน่อยว่าสวีซูของพวกเราไม่ได้ขโมยเงินจากร้านเธอสักหน่อย”

ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้หญิงชราพูดไปเหมือนกำลังรับชมละคร

“ใช่แล้ว ฉิวเยว่ พวกเราเป็นญาติกันทั้งนั้น เธอไปแจ้งตำรวจจับฉันได้ยังไง?” ชายวัยกลางคนพูดด้วยความไม่พอใจ

ลู่ฉิวเยว่มองเขาด้วยความเรียบเฉย ก่อนจะหมุนตัวไปกำลังจะปิดประตู “ก็คุณไม่อยากคืนเงินไม่ใช่เหรอคะ? งั้นก็รอตำรวจมาหาอีกแล้วกัน”

หญิงชราตื่นตกใจ รีบดันประตูไว้ไม่ให้ปิดและร้องตะโกนด้วยความโกรธว่า “เธอมันคนใจดำ บ้านเธอรวยแล้ว เงินแค่ไม่กี่สิบหยวน ทำไมต้องขี้งกขนาดนี้ กับอีแค่เงินเท่านี้ เธอถึงกับจะส่งลูกชายฉันเข้าคุกเข้าตะรางเชียวเหรอ? เธอมันไม่ใช่คน!”

“ในเมื่อมันเป็นเงินแค่ไม่กี่สิบหยวน งั้นก็คืนมาสิคะ!” ลู่ฉิวเยว่ยิ้มด้วยความโกรธเช่นกัน เธอปัดมือหญิงชราออกไป “ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ออกไปซะ!”