สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 50

ซินอวี่ได้ยินสองแม่ลูกสนทนากันทุกถ้อยคำ นางรู้สึกสงสารชะตากรรมคนทั้งสอง หากวันใดที่พี่ชายตนเองได้แต่งงานกับจางหมิงซวนแล้ว ไม่รู้ว่าจะโดนกลั่นแกล้งมากน้อยแค่ไหน ในภายภาคหน้านางเองก็จะต้องแต่งงานออกไปอยู่ที่บ้านสามี คงไม่ได้อยู่คอยช่วยเหลือปกป้องตลอดไป

นางไม่อาจทนเห็นความน่าอดสูนั้นได้ จึงตั้งใจออกไปยืนสูดอากาศด้านนอก ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ดวงดาวเริ่มพร้อมใจกันเปล่งแสงระยิบระยับ อากาศข้างนอกเย็นสบาย เหมาะกับการยืนปรับสภาพจิตใจให้สงบนิ่งเหลือเกิน

“อุ้ย! ขอโทษเจ้าค่ะ”

ร่างของบางปะทะเข้ากับใครบางคนเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ร่างของนางเซถลาจะล้มลงทว่าบุรุษท่านนั้นรั้งเอวนางไว้ได้ทันการ ทั้งคู่ได้สบตากันเป็นครั้งแรกในชีวิต ต่างฝ่ายต่างก็ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน เป็นเช่นนั้นซินอวี่จึงพยายามทรงตัวขึ้นให้เร็วที่สุด

“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่แม่นาง”

“ข้าไม่เป็นไร ต้องขอโทษท่านอีกครั้งที่เดินไม่ระวังจนชนท่านเข้าให้ ว่าแต่ท่านมาทำอะไรแถวนี้ หรือว่าเป็นหมอหลวงมาดูอาการพี่ชายข้า”

“ข้าน่ะหรือหมอหลวง” ชายผู้นั้นก้มมองดูอาภรณ์ที่สวมใส่ ฉายรอยยิ้มราวกับคำพูดที่นางกล่าวมานั้นมันเป็นเรื่องขำขัน

“ก็นี่มันโรงหมอ คนที่เข้ามาก็มีเพียงแค่ท่านหมอหลวงไม่ใช่หรือ” นางรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นอาการที่เขาแสดงออก นางผิดพลาดตรงไหนทำไมจะต้องขำกันด้วย

“ก็จริงอย่างที่เจ้ากล่าว ว่าแต่เจ้าเป็นใครกัน เป็นหมอหลวงใช่หรือไม่ถึงได้มายืนอยู่ที่นี่”

“นี่ท่านย้อนข้าหรือ อย่าคิดว่าเป็นคนในวังแล้วข้าจะยอมก้มหัวให้นะ”

“นี่เจ้า เห็นฝ่าบาทเสด็จมาแถวนี้หรือไม่”

ยืนอยู่ไม่นานก็เห็นชายสูงวัยแต่งตัวในเครื่องแบบราชสำนัก ท่าทางตุ้งติ้ง เดินเข้ามาถามด้วยท่าทีร้อนใจ

“ข้างั้นหรือ” นางชี้ที่หน้าตัวเอง

“ก็ใช่น่ะสิ ฝ่าบาททรงเสด็จออกมาโดยไม่ได้บอกข้า ป่านนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”

“ข้าไม่เคยเห็นหน้าฝ่าบาทแล้วจะรู้ได้ยังไงเล่า”

“อยู่ในวังหลวงแต่ไม่รู้จักฝ่าบาท เงาหัวเจ้าจะหลุดจากบ่ารู้ตัวหรือไม่”

“ก็ข้าไม่รู้จริง ๆ นี่นา เพิ่งจะเคยเข้ามาในวังหลวงก็วันนี้ ข้ามาเฝ้าพี่ชายข้าที่นอนป่วยอยู่ด้านใน แต่เมื่อครู่มีท่านหมอหลวงคนหนึ่งเดินเข้าไป”

“ต้องใช่ฝ่าบาทแน่ ๆ” ว่าแล้วขันทีผู้นั้นก็รีบเดินตามหลังเข้าไป

ซินอวี่ทวนคำพูดของขันทีผู้นั้นสองสามรอบ ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

“อย่าบอกนะว่า คะ…คนเมื่อครู่คือฮ่องเต้ ตายแล้วซินอวี่ เจ้ากล้าพูดอย่างนั้นต่อหน้าฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน”

นางได้แต่ยืนเอามือตบปากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้าต่อปากต่อคำกับฮ่องเต้ แล้วอย่างนี้นางจะโดนลงโทษอย่างไรบ้าง นั่นคือสิ่งที่กำลังนึกกลัวในใจ