“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าคิดดีแล้วข้าก็ไม่ขัดอะไร ข้าคงคิดถึงเจ้าแย่เลย” ซินอวี่น้ำตาคลอ นางรู้สึกเหมือนเพื่อนกำลังจะจากนางไปแสนไกล ขาดเหม่ยหวาก็เหมือนขาดรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเช่นเดียวกัน นางได้สร้างความสุขให้กับทุกคน แต่สิ่งที่นางได้รับก่อนออกไปนั่นคือเสียงร่ำไห้และน้ำตา มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ซินอวี่โกรธพี่ชายมากจนคิดว่าคงอีกนานกว่าจะยอมสนทนาด้วย

“ขอบพระคุณคุณหนูมากนะเจ้าคะ ดูแลเองด้วยนะเจ้าคะ”

“เจ้าเองก็เช่นกัน”

ทั้งสองสวมกอดกันอย่างแนบแน่นเพื่อร่ำลาเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อผละตัวออกมาแล้วเหม่ยหวาก็หันไปหาพี่อาเฟยต่อทันที

“เอาไว้ว่าง ๆ ข้าไปจะเยี่ยมเจ้าที่บ้านนะเหม่ยเหมย ต่อไปนี้ข้าคงจะเหงาแย่ที่ไม่มีเพื่อนสนทนาในห้องเหมือนแต่ก่อนแล้ว”

“ยินดีต้อนรับพี่อาเฟยเสมอเจ้าค่ะ ข้าคงจะคิดถึงพี่อาเฟยมากเช่นกัน ฮึก…ดูแลสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ”

“เจ้าเองก็เช่นกัน เดินทางปลอดภัยนะ”

“เจ้าค่ะ”

เหม่ยหวาสวมกอดสาวใช้รุ่นพี่พร้อมทั้งน้ำตา ช่วงเวลาที่อยู่ในจวนได้นอนร่วมห้อง นางคอยดูแลและให้คำแนะนำมาโดยตลอด เปรียบเสมือนพี่สาวแท้ ๆ ก็ไม่ปาน

เมื่อร่ำลากันแล้วก็ถึงที่เวลาที่จะต้องเดินทางเสียที เหม่ยหวาอดไม่ได้ที่จะส่องสายตาผ่านช่องประตูเข้าไป เผื่อว่าจะเห็นนายท่านเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่ากลับไม่มีแม้แต่เงาท่านแม่ทัพ นางคงสำคัญตัวผิดไปว่าเขาจะรักและดูแลตลอดไป สิ่งที่กลัวมาตั้งแต่ต้นมันเป็นเรื่องจริง สตรีต่ำต้อยเช่นนางคงไม่คู่ควรกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว

“งั้นหรือ! ทำไมท่านแม่ทัพถึงได้ใจดีกับเจ้าเช่นนี้ แม่เองก็ดีใจมากเช่นกัน”

“เย้ ๆ ต่อไปนี้พี่เหม่ยเหมยจะกลับมาอยู่กับพวกเราแล้ว”

ทั้งสามต่างก็ดีใจที่ต่อจากนี้สมาชิกในบ้านจะครบทั้งสี่คนเช่นเดิมแล้ว โดยไม่รู้เลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเหม่ยหวา เพราะนางเก็บความลับเอาไว้ไม่ยอมบอกใครเพื่อให้ทุกคนสบายใจ และคืนนั้นก็มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ต้อนรับการกลับมาของลูกสาวคนโตของบ้าน แม้เพิ่งจะได้รับความเจ็บปวดมาหมาด ๆ ทว่าความสุขจากคนในครอบครัวก็ทำให้รอยยิ้มของนางกลับคืนมาได้

เมื่อรู้ข่าวว่าหยางจื่อถงปล่อยให้เหมยหวาเป็นอิสระอย่างที่ตนเองแนะนำแล้ว ซุนไห่ก็รีบเดินทางมาหานางที่บ้านพร้อมกับของกินของใช้จำนวนหนึ่ง นำมาเป็นของฝากให้บิดามารดาของนางเพื่อเอาใจและเร่งทำคะแนน เหม่ยหวาได้แนะนำให้บิดามารดารู้จักกับคุณชายซุนไห่ บอกว่าเป็นสหายรักของนายท่าน เป็นเช่นนั้นท่านทั้งสองก็ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี

เมื่อมีโอกาสได้มาหาจึงชวนสนทนา ซุนไห่รู้ว่านางกำลังทุกข์ใจเรื่องหยางจื่อถง จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สภาพจิตใจสตรีที่ตนรักกลับมาเป็นสีชมพูเหมือนดังเดิมให้ได้

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังเหม่ยเหมย”

“บ่าวดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ไม่มีที่ไหนจะมีความสุขเท่าที่บ้านอีกแล้วเจ้าค่ะ” นางหันมายิ้มให้กับชายหนุ่ม ที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมสระน้ำข้างกัน

“ตอนนี้เจ้าไม่ใช่สาวใช้ของบ้านหลังนั้นแล้วนะ เจ้าเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีเจ้านาย ไม่จำเป็นจะต้องแทนตัวเองว่าบ่าวแล้วเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะคุณชาย”

“ที่ข้ามาเยี่ยมเยียนเจ้าถึงที่นี่ เพราะอยากจะมาดูให้แน่ใจว่าเจ้าอยู่ดีมีสุขหรือไม่ ข้าเป็นห่วงเจ้ามากนะ”

“ขอบพระคุณคุณชายมากนะเจ้าคะ ยังดีกว่าใครบางคนที่ไม่เคยจะดูดำดูดีข้าเลยสักนิด ไม่มีแม้แต่คำร่ำลาบอกกัน ทั้งที่แต่ก่อนเคยบอกรักนักหนา ฮึก…มันเป็นแค่ลมปากที่ลวงล่อเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการเท่านั้น” เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งนางก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสาย เห็นอย่างนั้นซุนไห่จึงเอื้อมมือไปปาดมันออกจากแก้มให้อย่างถือวิสาสะ ดึงร่างของนางเข้ามาสวมกอดเพื่อปลอบใจ