“ขอบใจเจ้ามากที่คอยดูแลข้ามาโดยตลอด”

“มันคือหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้วเจ้าค่ะ บ่าวต่างหากที่ต้องขอบพระคุณนายท่านที่เมตตาบ่าวมาโดยตลอด”

“ข้าดีใจที่ช่วงหลังมานี้เจ้าไม่ดื้อกับข้าแล้ว สั่งอะไรก็ยอมเชื่อฟัง ไม่สร้างเรื่องปวดหัวให้ข้า”

“นั่นเพราะนายท่านเลิกทำตัวเย็นชาต่างหากเล่าเจ้าคะ ตอนแรกที่บ่าวดื้อก็เพราะหมั่นไส้นายท่านที่เอาแต่ทำหน้าเมินเฉย แล้วก็เอาแต่ดุบ่าว”

“นั่นมันคือนิสัยข้าคงจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้”

“แล้วตอนนี้ทำไมเปลี่ยนได้ล่ะเจ้าคะ” นางเงยสีหน้าอันฉงนมองนายท่านรอฟังคำตอบ

หยางจื่อถงยกมือขึ้นมาสัมผัสที่ปลายคางเรียว เชยให้เงยขึ้นมาสบตากัน ส่งความปรารถนาอันแรงกล้าให้นางได้รับรู้ ว่าเขาต้องการสิ่งใดก่อนจะออกไปทำงาน

“เพราะความรักที่ข้ามีให้เจ้า ทำให้เจ้าได้เห็นอีกมุมหนึ่งที่ข้ามิเคยให้ผู้ใดได้เห็นมาก่อน เจ้าคือคนแรกที่ข้ามองด้วยแววตาที่อบอุ่นเช่นนี้รู้หรือไม่”

นัยน์ตาคมกริบที่สุดแสนจะอ่อนโยนนั้น สะกดให้เหม่ยหวายืนนิ่ง เผยอริมฝีปากรอรับสัมผัสอันดูดดื่มจากนายท่าน เขาเคลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ หลังจากนางปิดเปลือกตาลงริมฝีปากก็ถูกรุกล้ำในทันที ริมฝีปากบางถูกบดเบียดอย่างเร่าร้อนเกินห้ามใจ เมื่อเขาพอใจแล้วก็ผละริมฝีปากออกมา ทว่าสายตายังคงจ้องมองอย่างรู้สึกเสียดาย

“หากไม่ได้จูบเจ้าข้าคงไม่มีกะจิตกะใจทำงานเป็นแน่”

“อย่าเอาเรื่องนี้มาอ้างดีกว่าเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ไม่มีบ่าวนายท่านยังทำงานได้ดี แล้วเหตุใดจึงพูดเอาใจบ่าวเยี่ยงนี้” ใบหน้าที่เปลี่ยนสีของนางยังคงแดงระเรื่อเช่นเดิม หลบตานายท่านเพราะความเขินอาย

“เจ้าก็รู้ว่าเพราะเหตุใด ยังจะทำเป็นไม่รู้อีกงั้นหรือ”

“ไม่มีหรอก เพียงแต่ข้ารู้สึกสงสัยว่าทำไมเจ้าถึงได้เดินยิ้มกลับเข้ามา ไปส่งท่านพี่มาใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“เจ้ายังไม่ได้ตอบเลยว่าทำไมถึงได้ยิ้มหน้าบานเช่นนั้น”

“เอ่อ…บ่าวก็แค่อารมณ์ดีเจ้าค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย”

“ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก เจ้ากำลังมีความรักแน่ ๆ เจ้ากับท่านพี่กำลัง…”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ”

“จะโกหกไปทำไมในเมื่อข้ากับอาเฟยรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว แถมยังเป็นคนวางแผนให้เจ้ากับท่านพี่ได้มีโอกาสสารภาพรักกันด้วย” ซินอวี่ว่าแล้วก็หันไปยิ้มพร้อมกับอาเฟยอย่างรู้กัน

“คุณหนูกับพี่อาเฟยรู้เรื่องนี้!”

“ใช่ รู้ตั้งนานแล้ว ก็ท่านพี่แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน” เมื่อเห็นสีหน้าสาวใช้ไม่ค่อยสู้ดีนักนางจึงรีบพูดดักทางไม่ให้คิดอะไรมากไปกว่านี้ “แต่ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้าเลยนะเหม่ยเหมย ข้าดีใจด้วยซ้ำที่ท่านพี่เลือกที่จะรักเจ้า”

“คุณหนูพูดจริง ๆ หรือเจ้าคะ”

“จริงสิ เจ้าน่ารักและนิสัยดีเช่นนี้ข้าจะรังเกียจทำไมเล่า ยิ้มได้แล้ว”

“ขอบพระคุณคุณหนูที่เมตตาบ่าวเจ้าค่ะ” นางรีบนั่งคุกเข่าโขกศีรษะด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นที่สุด อย่างน้อยคุณหนูซินอวี่ที่นางรักก็ไม่เคยรังเกียจ

“ลุกขึ้นเถอะเหม่ยเหมย แล้วเข้าไปหาท่านแม่กัน”

“ไปทำไมเจ้าคะ อย่าบอกนะว่าฮูหยินรู้เรื่องบ่าวกับนายท่านแล้ว”