“แต่บ่าว…”

“หุบปาก ฟังที่ข้าพูดเท่านั้น ฟังแล้วก็ทำความเข้าใจ”

เขาใช้ความเผด็จการบังคับให้นางต้องนั่งนิ่ง ๆ เม้มริมฝีปากน้อย ๆ ไว้ แผ่นหลังของนางสัมผัสกับแผงอกแกร่งของเขา จนรู้สึกได้ถึงอุ่นไอร้อนที่กำลังแผ่ซ่านเข้ามายังเรือนกายของนางต่อเนื่อง มือน้อย ๆ ถูกเขาจับไปวางไว้บนเส้นสายของกู่เจิง ผิวกายที่สัมผัสกันโดยไม่มีสิ่งใดกั้น ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่ หัวใจดวงน้อยอ่อนระทวย เรี่ยวแรงของนางที่มีน้อยนิดยิ่งน้อยลงไป หากเขาจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้โดยที่นางไม่มีทางจะขัดขืนได้

ขณะที่นายท่านกำลังทำหน้าที่เป็นเหล่าซือสอนวิชาดนตรีอยู่นั้น เขายื่นคางเรียวมาเกยบนไหล่นางอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ใบหูจนชวนให้ขนลุกชัน เลือดลมในกายไหลเวียนดียิ่งนัก

“จำที่ข้าสอนได้หรือไม่”

“พอจำได้เจ้าค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นลองเล่นให้ข้าดูหน่อย อยากรู้ว่าเจ้าจะหัวไวเหมือนเวลาที่คิดหาทางแกล้งข้าหรือไม่” คนพูดไม่ยอมปล่อยมือเรียว นั่นทำให้เหม่ยหวาเอียงใบหน้าไปมองนายท่าน

เมื่อสายตาประสานกัน เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ทั้งสองยังคงจ้องตาค้างอยู่อย่างนั้น หยางจื่อถงเลื่อนสายตาลงไปมองยังริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ หวนให้นึกถึงวันนั้น เขาต้องการลิ้มลองมันอีกครั้ง แต่ทว่าเสียงเล็กแหลมของนางได้ทำลายความคิดด้านมืดเสียก่อน

“นายท่านปล่อยมือบ่าวก่อนสิเจ้าคะ”

อยู่ดี ๆ ท่านแม่ทัพหยางก็ออกคำสั่งให้หยุด นางตกใจจนถูกสายของกู่เจิงบาดที่นิ้วมือจนมีเลือดไหล ร้องด้วยความเจ็บปวด นายท่านรีบคว้ามือนั้นมาถือไว้ จ้องดูด้วยแววตาที่เป็นห่วง ตัดสินใจยกนิ้วเรียวเข้าปากตนเองเพื่อหยุดการหลั่งไหลของโลหิต

“นายท่านอย่าเจ้าคะ”

เขาไม่ยอมฟังคำทัดทานเลยสักนิด แถมยังส่งสายตาดุมาให้อีกต่างหาก เหม่ยหวาทำได้เพียงนั่งนิ่ง แอบชำเลืองมองใบหน้าหล่อเป็นระยะ เกิดมาไม่เคยมีบุรุษใดปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้ ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย ไม่นานนักนายท่านก็ยอมปล่อยให้นิ้วของนางให้เป็นอิสระ เงยหน้าขึ้นมาแล้วบ้วนน้ำลายที่มีโลหิตปนอยู่ทิ้งไป

“ทำไมเจ้าไม่ระวังให้มากกว่านี้”

“มิใช่ความผิดของบ่าวสักหน่อย นายท่านนั่นล่ะที่ทำให้บ่าวตกใจ”

“ก็เจ้าเล่นไม่ได้เรื่อง ยังจะมาโยนความผิดให้ข้าอีก” เขาตะคอกเสียงดังจนร่างเล็กสะดุ้ง เหม่ยหวารู้สึกชาไปทั้งใบหน้า ขอบตาสวยร้อนผ่าว ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในจวนท่านแม่ทัพก็นี่คือครั้งแรกที่นางจะร้องไห้ เพราะโดนนายท่านดุให้โดยที่นางไม่ได้ทำผิด นางไม่ได้ต้องการอยากจะเล่นกู่เจิง แต่นายท่านต่างหากที่เอาแต่บังคับอยากจะสอน

“ฮึก…บ่าวผิดก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวเป็นเพียงสตรีผู้ต่ำต้อยด้อยค่า เหตุใดจะมีสิทธิ์ไปกล่าวหาว่านายท่านเป็นฝ่ายผิด บ่าวขอลงโทษตนเองโดยการนั่งคุกเข่าต่อหน้านายท่านจนกว่าจะกลับจวนเจ้าค่ะ” กล่าวจบหยาดน้ำตาของนางก็หยดลงมา นางลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งคุกเข่าลงที่พื้นข้างศาลาซึ่งอยู่กลางแจ้ง ใบหน้าสวยยังคงมีหยาดน้ำตาหลั่งไหลลงมาไม่หยุด สายตาที่เด็ดเดี่ยวและจองหองนั่นทำให้หยางจื่อถงยิ่งมีโทสะ

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้นก็แล้วแต่ อย่าคิดว่าคนอย่างข้าจะง้อเจ้า”

กล่าวจบแล้วหยางจื่อถงก็นั่งดีดกู่เจิงด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว จังหวะเพลงที่ดุดันสัมพันธ์กับสายตาที่จ้องมองสาวใช้ตัวป่วน ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า นางทำเพียงเพราะต้องการประชดประชันกัน

แต่นางจะรู้หรือไม่….ที่เขาตะคอกใส่หน้าเช่นนั้นก็เพราะความเป็นห่วง หาได้มีความรู้สึกอื่นแต่อย่างใด