Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 702

TQF:บทที่ 702 ยากจะเลือก (2)

 

 

“อาจารย์อา เจ้า…”

 

“เฮอะ มิกล้า”

 

สีหน้าของโม่ซวนซุนไม่มีอารมณ์ใดๆ ก่อนจะเบือนสายตาไปยังปราสาทหลังนึงที่ตั้งอยู่บนหุบเขาหลัก

 

ลมปราณที่คุ้นเคยมาจากที่นี่เอง ร่างของโม่ซวนซุนหายวับไปโดยไม่ติด พุ่งเข้าสู่ปราสาทหลังนั้น หายไปต่อหน้าพวกเขาทันที

 

ทุกคนมองหน้ากัน ต่างเห็นความขมขื่นในสายตาอีกฝ่าย พวกเขาย่อมเข้าใจดีว่าเรื่องเป็นอย่างไร ถ้าหากเป็นตัวเองที่เจอเรื่องแบบนี้ ก็คงยากจะทำหน้าดีๆ

 

พวกเขากำลังจะสลายตัว ก็มีอีกร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ตาแก่ซอมซ่อนั่นเอง

 

“มหาผู้อาวุโส….”

 

“อาจารย์อาปู่…”

 

“อาจารย์ปู่…”

 

 

เหล่าผู้อาวุโสไม่กล้าเสียมารยาท ประสานมือทำความเคารพคนตรงหน้าทันที ตาแก่ซอมซ่อพยักหน้าให้พวกเขา คิ้วสีขาวขมวดแน่น สายตามองไปที่ปราสาทบนหุบเขา ซึ่งก็คือที่ที่โม่ซวนซุนไป

 

ทุกคนมองตามก่อนจะมีสีหน้าทำอะไรไม่ได้

 

“แยกกันเถอะ เจ้าโถงและเจ้าหนุ่มหนิงอยู่ก่อน” เมื่อเบือนสายตากลับมาตาแก่ซอมซ่อก็สั่งกับทุกคน

 

เหล่าผู้อาวุโสรีบบอกลาแล้วจากไป ไม่ว่าอย่างไรมีตาแก่คนนี้คอยพิทักษ์อยู่พวกเขาก็วางใจ ไม่น่าจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรได้

 

เจ้าโถงและศิษย์น้องสองของเขาที่อยู่ก่อน ซึ่งก็คือชายวัยกลางคน หรือเจ้าหนุ่มหนิงที่ตาแก่ซอมซ่อเรียก

 

“อาจารย์ปู่ อาจารย์อาเขา…” เจ้าโถงชะงักนิดหน่อย แต่ก็ตัดสินใจถาม

 

ตาแก่ซอมซ่อไม่รู้ว่าหยิบขวดเหล้าออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เริ่มกรอกเหล้าใส่ปากอีกครั้ง “พวกเจ้าเดาไม่ผิด เขาได้รับสืบสานทุกอย่างของอาจารย์ปู่ ต่อให้เป็นตาแก่อย่างข้าก็มิอาจเทียบเทียมเขาได้ อย่าว่าแต่เป็นคู่มือเขาเลย”

 

“ซี้ดด…”

 

2 ศิษย์พี่น้องอดสูดหายใจลึกๆไม่ได้ แม้จะเป็นเรื่องที่พวกเขาคาดหวังไว้ แต่ก็ยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่ในใจก็รู้ว่าอาจารย์ปู่ไม่หลอกพวกเขาหรอก

 

แต่สีหน้าของศิษย์น้องเขาแปลกพิกล เหมือนจะดีใจแต่ก็เหมือนจะกังวล มองยังไงก็พิลึก

 

ตาแก่ซอมซ่อไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขา ยังคงกล่าวต่อ “ตามหลักแล้วตอนนี้เขาต่างหากที่สมควรเป็นเจ้าโถงของโถงวิหารสวรรค์ส่วนเจ้าโถงอย่างเจ้าควรจะสละตำแหน่งแล้ว”

 

“ไม่เป็นไรๆ ขอแค่อาจารย์อายินยอม ข้าพร้อมสละได้ทุกเมื่อ” เจ้าโถงรับปากด้วยความยินดี ในใจเต็มไปด้วยความคาดหวัง

 

พวกเขาทุกคนอยากจะฟื้นฟูวันรุ่งเรืองของโถงวิหารสวรรค์และก็หวังว่าโถงวิหารสวรรค์จะก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น

 

ตาแก่ซอมซ่อได้ยินคำนี้ไม่ได้รู้สึกยินดี กลับยิ้มเฝื่อนๆ “พวกเราน่ะอยากจะให้เขา ที่สำคัญคือต้องให้เขายอมรับ แล้วก็..”

 

พูดมาถึงตรงนี้สายตาของตาแก่ซอมซ่อก็เบือนไปที่ทั้ง 2 คน “เมื่อกี้เขามาหาข้าก่อนแล้ว เรื่องที่ความทรงจำเขากลับมาไม่ต้องให้ข้าบอกพวกเจ้าก็คงเดาออก เขาต้องการให้ทำลายวิทยายุทธของหยินเฟิ่ง ถ้าให้เขาลงมือเองละก็ เกรงว่าชีวิตของหยินเฟิ่งจะหาไม่”

 

“อะไรนะ….”

 

ชายวัยกลางคนตกใจเป็นอย่างมาก ต่อให้เป็นคนที่สุขุมนุ่มลึกอย่างเขาก็อดร้อนรนขึ้นมาไม่ได้ “ไม่ได้นะอาจารย์อาปู่ ยัยหยินเฟิ่งมีพรสวรรค์ไม่เลวเลย ถ้าต้องโดนทำลายวิทยายุทธน่าเสียดายแย่ จะทำยังไงดีล่ะ นี่มัน….”

 

“ข้ารู้หน่า แต่เจ้าเด็กโง่ซวนซุนนี่…”

 

นึกไปถึงแววตาอาฆาตของเขา ตาแก่ซอมซ่อก็รู้สึกหมดแรง เขาทำอะไรลูกศิษย์คนนี้ไม่ได้แล้ว ที่สำคัญลูกศิษย์คนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้องการอาจารย์อย่างเขาเท่าไหร่

 

เจ้าโถงมีแววตาสงสาร “อาจารย์ปู่ หยินเฟิ่งยังอายุน้อย ถึงจะทำอะไรมุทะลุไปบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นต้องทำลายวิทยายุทธนะ”

 

“เจ้ามาบอกข้าไม่มีประโยชน์หรอก”

 

ตาแก่ซอมซ่ออดส่ายหน้าไม่ได้ “ข้าเคยบอกพวกเจ้าตั้งนานแล้ว ให้หยินเฟิ่งกินยาเม็ดวั่งฉิงซะ พวกเจ้าไม่ฟังเอง ตอนนี้ต่อให้ข้าสงสาร แต่จะทำอะไรได้”

 

“เรื่องนั้น…”

 

2 ศิษย์พี่น้องมองหน้ากันก่อนจะยิ้มเฝื่อนๆ พวกเขาทำไม่ลงจริงๆ

 

“พวกเจ้าตัดสินใจเอาเอาแล้วกัน ถ้าไม่ได้ผลลัพธ์ที่เขาอยากได้ อย่าว่าแต่พวกเราอยากจะให้เขาอยู่ต่อเลย เขาไม่ลงมือทำลายโถงวิหารสวรรค์ก็ถือว่าดีแล้ว”

 

“อาจารย์ปู่ ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” เจ้าโถงฟังแล้วใจระทึก

 

“ไม่เลวร้ายขนาดนั้น? ข้าก็หวังว่ามันจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น” ตาแก่ซอมซ่อเหลือบมองพวกเขา อดส่ายหัวไม่ได้ “พวกเจ้ามองแง่ดีเกินไป เกรงว่าเจ้าหนุ่มซวนซุนไม่ยอมง่ายๆแน่”

 

“ทำไมล่ะ”

 

ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเข้มด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “ไม่ว่าอย่างไรโอกาสวาสหน้าที่เขาได้รับก็เป็นเพราะหยินเฟิ่ง ถ้าไม่มีหยินเฟิ่งเขายังไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน จะได้รับโอกาสวาสนาขนาดนี้ได้อย่างไร ถึงอย่างไรก็เกี่ยวพันกับหยินเฟิ่งทั้งเหตุและผล แบบนี้ยังไม่พออีกเหรอ”

 

“พอไม่พอไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะคิด แต่อยู่ที่เขาจะว่ายังไง สำหรับเขาแล้วการไว้ชีวิตหยินเฟิ่งก็ถือเป็นการไว้หน้าแล้ว ไม่อย่างนั้นเขา….”

 

ตาแก่ซอมซ่อส่ายหน้า นึกไปถึงภาพที่เขาจมปลักกับความรัก ย่อมเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้

 

เมื่อเห็นทั้ง 2 ที่เงียบไม่พูดจาก็เอ่ยขึ้นอีก “พวกเจ้าเลือกเอาเองเถอะ หวังว่าจะไม่เสียใจภายหลัง” พูดจบร่างของเขาก็หายไป

 

หน้าปราสาท ร่างของโม่ซวนซุนปรากฏขึ้นที่นี่ จ้องเขม็งไปที่ประตู ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ คุกเข่าลงทันทีและร้องเรียกด้วยเสียงอันสั่นเทา “อาจารย์ อาจารย์หญิง…”

 

——————————–