Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 598

TQF:บทที่ 598 เปิดร้าน (3)

 

หัวหน้ากลุ่มลวี่เข้าใจความหมายของเว่ยหัว เป็นเพราะเขาใช้อารมณ์ไปตอนนั้นถึงได้ไปหาเรื่องหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนต่อหน้าทุกคน

 

“ไปเถอะ ไม่ต้องคิดเยอะ ก้าวไปเรื่อยๆ” เว่ยหัวมีสีหน้าแน่วแน่ เรื่องบางเรื่องไม่ทำไม่ได้ ไม่มีทางให้เลือก

 

ทั้ง 2 ไม่ต้องพูดอะไรอีก โบกมือเรียกให้คนยกของขวัญขึ้นแล้วเดินตามพวกเขาออกไป

 

ตึกจงหยวนเปิดทำการแล้ว เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ออกมาไม่ได้ ไม่ใช่แค่นาง ทุกคนในบ้านต่างออกมากันหมด

 

หยูเฮงน้อยกลับไปมีสภาพเหมือนคนอายุ 13-14 ท่าทางทั้งสวยทั้งน่ารัก เป็นจุดดึงดูดสายตาของทุกคนแน่นอน

 

“ผู้อาวุโสแห่งโถงวิหารสวรรค์มาร่วมยินดี….”

 

“ผู้อาวุโสแห่งสมาคมกลุ่มทหารรับจ้างมาร่วมยินดี…”

 

“ผู้อาวุโสแห่งสำนักหลิวหวินมาร่วมยินดี…”

 

“ผู้อาวุโสแห่งสำนักหมัวเหมินมาร่วมยินดี…”

 

“ผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกฝนวิทยายุทธไร้สำนักมาร่วมยินดี…”

 

…..

 

หลังจากที่ผู้อาวุโสแห่งอิทธิพลต่างๆมาร่วมยินดีกันมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่าคนมุงก็ยิ่งยืดคอ เบิกตากว้างมองคนที่มาปรากฏตัว

 

ตัวแทนจากแทบจะทุกอิทธิพลมาปรากฏตัวแล้ว เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มจนปากเกือบฉีก แต่ก็ยังต้องรับแขกเข้าไปข้างในครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“ผู้อาวุโสแห่งกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังมาร่วมยินดี…”

 

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นทุกคนก็ฮือฮาขึ้นอีกครั้ง เฉิงเสี่ยวเสี่ยวชะงักไปครู่หนึ่งก็รีบฉีกยิ้มอีกครั้ง ไปต้อนรับผู้อาวุโสแห่งกลุ่มทหารรับจ้างชื่อดังอย่างเอ้าชังเข้ามา

 

การมาของพวกเขาทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวประหลาดใจมาก ถึงยังไงฐานะของพวกเขาก็สูงจริงๆ ได้รับบัตรเชิญแล้วไม่มาก็ไม่แปลก

 

ในเมื่อมาแล้วก็ย่อมต้องต้อนรับ เมื่อพวกเขาเข้าไปเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็คิดว่าคนน่าจะมากันครบแล้ว เหลืออีกคนที่มาคนสุดท้ายไม่รู้ว่าจริงๆแล้วจะมาหรือไม่

 

คนๆนี้ก็คือท่านเจ้าเมืองนั่นเอง เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่กล้ารับประกันว่าท่านเจ้าเมืองที่ยุ่งทั้งวันจะมา แต่ก็ต้องให้เวลารอหน่อย

 

ฟางซูหยุนและอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์อยู่เป็นเพื่อนเหล่าผู้อาวุโสที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ผู้เฒ่าหยิงคอยจับตาดูทั้งด้านนอกและด้านในของตึกจงหยวน หยูเฮงน้อยไม่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง บางทีก็มาปรากฏตัว บางทีก็หายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่านางเล่นอะไรอยู่

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่เป็นห่วงนางเท่าไหร่ และก็ไม่ว่าอะไรด้วย นางอยากจะเล่นอะไรก็ปล่อยนางไป

 

“ท่านเจ้าเมืองมาแล้ว…”

 

เนื่องจากเป็นถึงขุนนาง ผู้จัดการจินที่เฝ้าอยู่ด้านนอกตื่นเต้นจนเสียงสั่น เหล่าผู้ชมด้านนอกคุกเข่าลงกันหมด ไม่มีใครกล้าเสียมารยาทกับท่านเจ้าเมือง

 

ไม่ใช่แค่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่ออกมาตามเสียง แม้แต่เหล่าผู้อาวุโสที่มาถึงก่อนก็นั่งต่อไม่ไหวต้องลุกเดินออกมา เพื่อต้อนรับการมาของท่านเจ้าเมือง

 

“ท่านเจ้าเมืองให้เกียรติมา ร้านของข้าต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่ ขอบคุณท่านเจ้าเมืองที่กรุณา” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวรีบเข้าไปต้อนรับ โค้งประสานมือกับท่านเจ้าเมือง

 

“ฮ่าๆๆๆ”

 

ท่านเจ้าเมืองหัวเราะ สายตาคมกริบกวาดไปยังเหล่าผู้อาวุโส พยักหน้าพลางกล่าว “ตึกจงหยวนเปิดทำการ ข้าก็มาร่วมสนุกด้วย ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจ รีบลุกขึ้นเถอะ”

 

พูดมาถึงประโยคสุดท้าย ท่านเจ้าเมืองก็หันกลับไปบอกกับเหล่าประชาชนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นด้วยน้ำเสียงเมตตา

 

“ขอบพระคุณท่านเจ้าเมือง…”

 

ทุกคนกล่าวคำขอบคุณและลุกขึ้น ท่านเจ้าเมืองพอใจเป็นอย่างมาก บอกกับเฉิงเสี่ยวเสี่ยว “ข้ามาขอเหล้ากินสักแก้ว หัวหน้ากลุ่มเฉิงคงไม่ว่าใช่มั้ย”

 

“มิกล้าๆ ท่านเจ้าเมืองไม่ต้องเกรงใจ ท่านเป็นแขกผู้มีเกียรติของพวกเรา เป็นเกียรติอย่างมากๆ”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างนอบน้อมและเคารพ เมื่อเห็นท่านเจ้าเมืองให้เกียรติจริงๆจึงกล่าวขึ้น “ตอนนี้เป็นเวลาดีพอดี ข้าบังอาจขอให้ท่านเจ้าเมืองช่วยเปิดป้ายตึกให้พวกเรา หวังว่าท่านเจ้าเมืองจะยินยอม”

 

“ฮ่าๆๆ เรื่องเล็กน้อยๆ”

 

เสียงหัวเราะของท่านเจ้าเมืองดังไม่หยุด จู่ๆหยูเฮงน้อยก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ “เจ้าเมือง ตึกจงหยวนของเราจะเป็นอันดับ 1 ในภายภาคหน้า เพราะฉะนั้นท่านต้องภูมิใจแน่”

 

“หืม ฮ่าๆๆๆ…”

 

ท่านเจ้าเมืองชะงักไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นหยูเฮงน้อยที่หายตัวออกมา ก่อนจะหัวเราะออกมา นัยน์ตาลึกล้ำมองหยูเฮงน้อยอย่างพินิจพิเคราะห์ ในใจตะลึงไม่น้อย

 

ท่านเจ้าเมืองรู้สึกได้ถึงอันตรายจากเด็กสาวคนนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

 

แต่เขาก็เชื่อความรู้สึกตัวเอง เพราะความรู้สึกของเขาไม่เคยผิดพลาดมาก่อน เห็นได้ว่าเด็กสาวท่าทางน่ารักอ่อนหวานตรงหน้านี้ไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาแน่

 

เหล่าผู้อาวุโสที่เพิ่งเคยเห็นหยูเฮงน้อยครั้งแรกตกตะลึงยิ่งกว่าตอนเจอเฉิงเสี่ยวเสี่ยวซะอีก

 

ถ้าหากเฉิงเสี่ยวเสี่ยวทำให้พวกเขาตะลึงละก็ งั้นหยูเฮงน้อยตรงหน้านี้ก็ทำให้พวกเขาระทึกขวัญ ในใจพวกเขามีความรู้สึกเดียวเท่านั้น ตระกูลเฉิงแหยมไม่ได้ กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนแหยมไม่ได้ แม่นางทั้ง 2 ตรงหน้านี้ยิ่งแหยมไม่ได้

 

“ได้ ข้าจะเปิดป้ายให้พวกเจ้า และเชื่อว่าตึกจงหยวนจะทำให้ข้าภาคภูมิใจ ฮ่าๆๆ”

 

ท่านเจ้าเมืองหัวเราะลั่นพลางดึงสายผ้าแดงข้างๆไว้อยู่คนละฝั่งกับอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ ทั้ง 2 ดึงผ้าปิดป้ายออกพร้อมกันก็มีตัวหนังสือ 3 ตัวที่หยิ่งผยองเผยสู่สายตา

 

“ลายมือกลับไปกลับมา ลื่นไหลดั่งสายลม แข็งแกร่งราวผาเหล็ก และแฝงไว้ด้วยความอ่อนช้อย เขียนดีจริงๆ” ท่านเจ้าเมืองปรบมือให้กับตัวหนังสือ ตึกจงหยวน ที่ถูกเขียนไว้อย่างสวยงาม

 

“ดี ลายมือดีจริงๆ”

 

“มีพลังไม่ธรรมดา เขียนได้สวย”

 

“เขียนได้ดีจริงๆ ลายมือเยี่ยม”

———————–