Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 587

TQF:บทที่ 587 เข้าพบเจ้าเมือง (1)

 

 

 

“เจ้าตัดสินใจเอาก็แล้วกัน” ฟางซูหยุนบอกหลังจากที่ทบทวน

 

แม้ว่าใจนางอยากจะรีบกลับไปที่ชิงยางเพื่อไปพบครอบครัวตัวเอง แต่นางก็เข้าใจถึงความสำคัญของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนดี

 

“ท่านย่า 1 ปีไม่ได้นานนัก ข้าคิดว่าเรามาขยับขยายกลุ่มทหารรับจ้างของเราให้ดีก่อนแล้วค่อยกลับบ้านตระกูลฟาง จะเป็นผลดีต่อตัวท่านย่ามากกว่า” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มพร้อมประกายในแววตา

 

อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์เข้าใจนางทันที จึงหันไปบอกคนข้างๆ “ซูหยุน ยัยหนูเสี่ยวเสี่ยวพูดถูก เจ้าจากบ้านมาหลายสิบปีแล้ว ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่มีใครรู้ สร้างชื่อกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนให้ออกไปก่อนต้องเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเจ้าแน่ๆ”

 

“ข้าเข้าใจที่อาวุโสพูด”

 

ฟางซูหยุนยิ้มนิดๆ “บางที บ้านตระกูลฟางอาจจะไม่ใช่บ้านตระกูลฟางเมื่อก่อนแล้วก็ได้ ต่อให้เป็นเหมือนก่อน การที่พวกเรากลับไปก็อาจยังต้องเจอกับเรื่องที่เหนือความคาดหมาย ถ้าชื่อของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนกระหึ่มไปทั่วผืนดินละก็….”

 

พูดมาถึงตรงนี้ฟางซูหยุนก็เงียบไป ทุกคนในที่นี้ต่างเข้าใจความหมายนั้นดี

 

ก้าวแรกที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวตั้งใจคือเปิดร้าน

 

นางไม่ต้องการแหล่งสินค้าอะไร และไม่จำเป็นต้องติดต่อซื้อขายกับผู้ประกอบการคนอื่น แต่การจะเปิดร้านในฮวงยันจำเป็นต้องไปทำเรื่องที่ตำหนักเจ้าเมือง

 

หรือพูดให้ถูกก็คือต้องให้เจ้าเมืองอนุญาตก่อนถึงจะเปิดร้านในฮวงยันได้

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวนำของขวัญที่ได้เตรียมเอาไว้พร้อมด้วยทหารยามอีก 10 กว่านายไปแจ้งเรื่องที่ตำหนักเจ้าเมืองเพื่อขอเข้าพบ

 

เมื่อบอกชื่อกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไป ทหารยามหน้าตำหนักเจ้าเมืองก็อึ้ง ก่อนจะรีบเข้าไปแจ้งราวกับมีแขกผู้มีเกียรติมาเยือน

 

ไม่นานนักเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็เห็นผู้อาวุโสเจี่ยงที่เคยมาที่บ้านครั้งที่แล้วเดินมา มีความตกใจอยู่ในสายตาเมื่อเห็นนางที่ยืนอยู่หน้าประตู รีบประสานมือทักทาย “ที่แท้ก็หัวหน้ากลุ่มเฉิงนี่เองที่ให้เกียรติมาถึงนี่ ข้านี่เสียมารยาทจริงๆ”

 

“ผู้อาวุโสเจี่ยงพูดเกินไป ข้าน้อยมาขอเข้าพบท่านเจ้าเมือง ไม่ทราบว่าได้มั้ย” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มบางๆ ประสานมือกลับอย่างนอบน้อม

 

ผู้อาวุโสเจี่ยงตอบด้วยรอยยิ้ม “ท่านเจ้าเมืองกำลังวุ่นอยู่ จึงให้ข้ามาต้อนรับหัวหน้ากลุ่มเฉิงก่อน หวังว่าหัวหน้ากลุ่มเฉิงจะไม่ถือสา”

 

“มิกล้าหรอก มารบกวนท่านเจ้าเมืองโปรดอภัยให้ด้วย” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนจะได้รับการต้อนรับจากท่านเจ้าเมือง การส่งผู้อาวุโสเจี่ยงออกมาต้อนรับแทนนับว่าให้เกียรติมากแล้ว

 

“ท่านเจ้าเมืองเรียนเชิญ หัวหน้ากลุ่มเฉิงตามข้ามาเลย”

 

“ผู้อาวุโสเจี่ยงเชิญ”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเข้าสู่ตำหนักเจ้าเมืองด้วยการนำของอีกฝ่าย จึงได้เห็นความโอ่อ่าของตำหนัก โถงอันกว้างใหญ๋ทั้งหลายที่เชื่อมต่อกัน ภายในกำแพงสูงที่สร้างจากมณีสีแดงมีไฟส่องแสงสะท้อนกับมรกตเขียวอร่ามตระการตา

 

สมกับที่เป็นตำหนักเจ้าเมืองจริงๆ เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าให้กับการตกแต่งหรูหราของที่นี่ ถึงยังไงก็เป็นตำหนักเจ้าเมืองของเมืองชั้น 2 ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่อยู่แล้ว

 

แม้แต่ทหารยามพวกนี้ก็อยู่ระดับบรรลุราชันย์จักพรรดิ์ขึ้นไปทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าพวกที่หลบอยู่ในมุมมืดเลย ต้องยอมรับว่าตำหนักเจ้าเมืองก็เป็นที่ที่ไม่ควรแหยม

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่คิดจะสืบต่อว่ามียอดฝีมือในตำหนักเจ้าเมืองเท่าไหร่ นางเดินทะลุทางเดิน เลี้ยวผ่านสวนดอกไม้ และเดินต่อราวครึ่งนาทีก็ถึงห้องรับแขกเล็กๆห้องหนึ่ง

 

มีทหารยามเฝ้าอยู่ด้านนอก หลังจากที่เข้าไปในห้องรับแขกแล้ว ผู้อาวุโสเจี่ยงก็ประสานมือขึ้น “หัวหน้ากลุ่มเฉิง ข้าจะไปแจ้งให้กับท่านเจ้าเมือง ท่านรอสักครู่”

 

“ไม่เป็นไร ผู้อาวุโสเจี่ยงเชิญเลย” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

 

สาวใช้คนสวยยกชาร้อนมาให้ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา เฉิงเสี่ยวเสี่ยวสัมผัสได้ถึงลมปราณแข็งแกร่ง

 

ยอดฝีมือนะนี่ อย่างแย่ที่สุดก็ระดับก้าวสู่เทพเทวา

 

ก้าวสู่เทพเทวาถือเป็นยอดฝีมือที่สุดยอดแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรในสายตาเฉิงเสี่ยวเสี่ยว

 

ไม่นานนักก็มีคนกลุ่มนึงมาปรากฏตัว เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยืนขึ้น ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นตัวเองที่มีเรื่องต้องไหว้วาน มารยาทที่ควรมีย่อมตกหล่นไม่ได้ อย่างน้อยจะได้ไม่ทำให้คนอื่นมองไม่ดี

 

นอกจากชายวัยกลางคน 1 คนแล้วที่เหลือเป็นตาแก่หมด แน่นอนว่าชายวัยกลางคนผู้นั้นถูกตาแก่ห้อมล้อมเข้ามา ไม่ต้องแนะนำเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็รู้ว่าใครคือเจ้านาย

 

“ข้าน้อยเฉิงเสี่ยวเสี่ยงคารวะท่านเจ้าเมือง” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวประสานมือกล่าวเรียบๆกับชายวัยกลางคน

 

ชายวัยกลางคนที่กำลังจะเอ่ยปากเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ สายตาที่มองเฉิงเสี่ยวเสี่ยวอยู่ตะลึงนิดหน่อย “หัวหน้ากลุ่มเฉิงรู้จักข้ารึ”

 

“ข้าน้อยเพิ่งเคยเจอท่านเจ้าเมืองครั้งแรก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะดูออกว่าท่านคือท่านเจ้าเมือง” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวตอบสบายๆ

 

“ฮ่าๆๆๆ”

 

ท่านเจ้าเมืองหัวเราะร่วน เพียงแว้บเดียวเขาก็ไม่ดูแคลนนางอีก เขาดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าอยู่ระดับจักพรรดิ์อมตะด้วยวัยเพียงไม่ถึง 20 ปี  คนที่มีพรสวรรค์มากขนาดนี้ต่อให้เป็นถึงเจ้าเมืองก็ไม่ต้องการมีเรื่องบาดหมางด้วย

 

ไม่ใช่แค่ไม่กล้ามีเรื่องบาดหมาง แต่เขายังอยากจะผูกไมตรีกับผู้มีพรสวรรค์แบบนี้ อาจจะมีสักวันที่มีเรื่องต้องขอร้อง

 

ถือคนแกร่งเป็นใหญ่นี่นา

 

ต่อให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างมีวิทยายุทธสูงส่งกว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่มีใครกล้าดูถูกนาง กลับกัน ทุกคนต่างยิ้มให้นางอย่างเป็นมิตร

 

“หัวหน้ากลุ่มเฉิง คนของข้าได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของพวกเจ้ากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนมานานแล้ว ในที่สุดก็ได้เจอหัวหน้ากลุ่มอย่างเจ้า เชิญนั่งเร็ว”

 

“ท่านเจ้าเมืองพูดเกินไป”

 

ทั้ง 2 ฝ่ายนั่งลง ท่านเจ้าเมืองเริ่มแนะนำทุกคน “หัวหน้ากลุ่มเฉิง ท่านทั้งหลายนี้ล้วนเป็นผู้อาวุโสประจำการตำหนักข้า หากหลังจากนี้มีอะไรติดต่อพวกเขาก็ได้เหมือนกัน”

—————————