สามีเถื่อน ซีรีส์ชุด ชุด The Billionaire demon's virgin mistress Erotica Vol.2 - ตอนที่ 57
“วันนี้กลับเร็วบ้านเร็วผิดปกตินะเนี่ย”
ณดาที่เลิกงานกลับมาบ้านก่อนอดเอ่ยทักเพื่อนรักด้วยความประหลาดใจไม่ได้
วรันธาราระบายยิ้ม ก่อนจะก้มลงเก็บรองเท้าเรียงให้เป็นระเบียบ และก้าวเข้าไปในห้องเช่า
“วันนี้ที่ทำงานงดโอทีน่ะ ฉันก็เลยได้กลับบ้านเร็วเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน”
ณดาอมยิ้ม เดินไปหยิบน้ำมาส่งให้เพื่อนรัก “กลับมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อน ว่าแต่ซื้ออะไรมาเยอะเชียว”
“ขอบใจจ้ะ” วรันธารากล่าวขอบคุณ ก่อนจะยื่นถุงอาหารที่ตัวเองซื้อติดมือมาฝากณดา
“ของฝากเพื่อนรักยังไงล่ะจ๊ะ อร่อยมากด้วยนะ”
“ขอบใจจ้ะธาร” ณดารับถุงอาหารจากมือของเพื่อนไปวางไว้บนโต๊ะ “หิวหรือยัง ฉันจะได้แกะใส่จานให้”
“ยังหรอกจ้ะ ขอบใจมาก”
วรันธารายิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกไปนั่งที่โต๊ะหินที่หน้าห้องเช่า ณดาถอนใจเบาๆ ก่อนจะเดินตามออกไป
“ยังไม่ลืม… คนที่เทกซัสเหรอธาร”
น้ำตาที่คลอสองหน่วยตาถูกกะพริบจนหายไปอย่างรวดเร็ว
“ฉันลืมไปหมดแล้วล่ะ ตอนนี้ในชีวิตของฉันก็มีแต่งาน และก็เพื่อนรักอย่างเธอเท่านั้น ณดา”
ณดาเดินไปทรุดนั่งลงข้างๆ เพื่อนรัก พลางหันจ้องหน้า
“ถ้าเป็นฉัน… ฉันจะไม่ยอมเดินจากมาทั้งๆ ที่ยังรักขนาดนี้หรอกนะ”
“ก็เพราะรักไง ฉันถึงต้องเดินจากมา” ดวงตาของวรันธาราแดงก่ำด้วยความทรมาน เพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ค่ำคืน กี่เดือนกี่ปี แต่เควินก็ยังคงอยู่ในหัวใจและจิตวิญญาณเสมอ หล่อนร้องไห้โหยหาความอบอุ่นจากเขาทุกคืน
“ถ้าสองคนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ ไม่ใช่เดินจากกันมาแบบนี้”
“ฉัน… ไม่ต้องการดึงให้เขาตกต่ำลงเพราะฉัน”
ณดากุมมือเพื่อนรักเอาไว้ มองอย่างสงสาร
“ความรักไม่มีทางทำให้ตกต่ำลงได้หรอกนะ คนสองคนหัวใจตรงกันมันดีอยู่แล้ว บางทีตอนนี้คุณเควินเองก็อาจจะกำลังทุกข์ใจไม่ต่างจากเธอก็เป็นได้”
วรันธาราปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม
“ฉันไม่ใช่… คนที่น่าจดจำขนาดนั้นหรอก และที่สำคัญ… ชีวิตของเควินไม่ได้มีเวลาเหลือมากมายขนาดที่จะมาคิดถึงคนอย่างฉันหรอก”
“ธาร…”
“เควินก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า ที่คนอย่างฉันทำได้แค่มอง แต่ไม่อาจจะไขว่คว้าดึงลงมาครอบครองได้”
“แต่เธอรักเขานะธาร และหากฉันไม่ได้เข้าใจผิดไป เขาเองก็น่าจะรักเธอด้วย เพราะถ้าไม่รักคงไม่ขอแต่งงานหรอก”
“แต่ฉันไม่ใช่… ผู้หญิงที่ถูกเลือกสำหรับเขา”
ณดาระบายลมหายใจออกมาอย่างอ่อนล้า
“ธาร… ฟังฉันนะ เธอโชคดีแค่ไหนที่ได้รัก และได้รับความรักจากผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณเควิน เธอดูฉันสิ… ดูฉันเป็นตัวอย่าง… ฉันกับพี่ขุนต้องจบความสัมพันธ์ที่เคยคิดว่าจริงจังลง เพียงเพราะอีกคนไม่ซื่อสัตย์”
วรันธาราช้อนตาที่แดงก่ำเพราะความทรมานขึ้นมองเพื่อนรัก ในขณะที่ณดาที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำไม่แพ้กันพูดต่อ
“เธอโชคดีกว่าฉันมาก… แล้วทำไมไม่รักษาความโชคดีนี้ไว้ล่ะ ยอมถอยหลังเพียงเพราะอุปสรรคเล็กน้อยอย่างนั้นทำไม”
“คุณแคลอรีน่าไม่ใช่อุปสรรคเล็กน้อย แต่เป็นปัญหาระดับชาติที่ฉันไม่อาจจะต่อกรได้”
“ธาร แต่ฉันคิดว่า…”
“เราเลิกพูด… เลิกพูดถึงอดีตเถอะ ตอนนี้เราสองคนควรจะมองไปข้างหน้า ฉันจะตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่อหาลู่ทางเปิดสำนักพิมพ์ให้ได้”
ณดาถอนใจเบาๆ อยากจะแย้งอีก แต่ก็รู้ดีว่าวรันธาราใจแข็งมากแค่ไหน
“ถ้าเธอตัดสินใจแล้ว ฉันก็คงต้องเห็นด้วย”
“ขอบใจมากนะณดา เธอเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน”
สองสาวกุมมือกัน มองหน้ากันด้วยมิตรภาพจากหัวใจ
“เธอก็เป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันเหมือนกันธาร เราจะสู้ไปด้วยกันเนอะ”
“อืมมม์…”
วรันธารายิ้มกว้างทั้งที่น้ำตายังคลอหน่วยตา แต่ไม่ช้าก็ต้องประหลาดใจเมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“โทรศัพท์เธอดังน่ะธาร”
วรันธาราลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว เดินกลับเข้าไปในห้องเช่า และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูโดยไม่ทันได้มองเบอร์โทรเข้า
“วรันธาราพูดค่ะ”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ออกมาพบฉันหน่อย”
“คุณ… คุณแคลอรีน่า?!”
วรันธาราตกใจและประหลาดใจจนไม่อาจจะควบคุมน้ำเสียงได้
“คุณ… คุณโทรมาทำไมคะ ยังมีอะไรที่ยังไม่ได้จากฉันอีก”
“ฉันจะรอเธอที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยริมถนนใหญ่ จะรอจนกว่าเธอจะมาพบฉัน”
“แต่ฉัน… ฉันไม่…”
วรันธารากำลังจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายวางหูไปเสียก่อน
ณดาเดินตามเข้ามาสมทบเห็นสีหน้าตื่นๆ ของเพื่อนรักก็อดที่จะถามด้วยความสงสัยไมได้
“ใครโทรมาเหรอธาร”
วรันธาราหันไปมองหน้าเพื่อนรัก
“คุณ… แคลอรีน่า”
“แม่ของคุณเควินน่ะเหรอ”
“ใช่”
วรันธารายังช็อกไม่หาย มือยังคงกำโทรศัพท์มือถือแน่น
“เขา… เขาบอกให้ฉันออกไปหา”
“งั้นก็หมายความว่า… คุณแม่ของคุณเควินอยู่ที่วอชิงตัน”
วรันธารายืนนิ่งงัน พูดไม่ออก แต่ภายในอกก็สงสัยแบบเดียวกับณดาเช่นกัน
แคลอรีน่ายังคงแต่งตัวภูมิฐานเหมาะสมกับฐานะได้สมกับเป็นมารดาของนักธุรกิจพันล้านเช่นเดิม
วรันธารายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูร้านกาแฟ ความจริงหล่อนไม่ควรจะมาพบกับผู้หญิงคนนี้อีก ผู้หญิงที่ไม่เคยหยิบยื่นมิตรไมตรีใดๆ ให้กับหล่อนเลย
หล่อนควรจะกลับ…
วรันธาราหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไป แต่เสียงของแคลอรีน่าดังขึ้นเสียก่อน
“ได้โปรดอยู่คุยกับฉันก่อนเถอะ วรันธารา”
น้ำเสียงคุ้นหูแต่อ่อนโยนจนวรันธาราต้องหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าอีกครั้งด้วยความแคลงใจ
“คือฉัน…”
แคลอรีน่าลุกขึ้นยืน เดินตรงเข้ามาหา สองสตรีต่างวัยสบประสานสายตากัน
ไม่เหลือความเป็นอริร้ายในดวงตาของหญิงสูงวัยตรงหน้าอีกแล้ว วรันธารากะพริบตาหลายครั้ง เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ รอยยิ้มเป็นมิตรก็เกลื่อนใบหน้าของแคลอรีน่า
นี่มัน… นี่มันอะไรกัน?
“คุณแคลอรีน่า”
“พอจะมีเวลาให้ฉันสักสิบนาทีหรือเปล่า แต่ถ้ามันมากเกินไป ขอห้านาทีก็ได้นะ”
แม้จะยิ่งเห็นหน้าแคลอรีน่าก็ยิ่งเจ็บปวด แต่ด้วยความเป็นคนใจอ่อนมีเมตตา ทำให้วรันธารายอมให้โอกาส
“ค่ะ ฉันจะคุยกับคุณ”
แคลอรีน่ายิ้มกว้าง มันเป็นรอยยิ้มที่วรันธาราไม่เคยได้เห็นมาก่อนเลย หล่อนอึ้งไปพักใหญ่
“นั่งตรงนี้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
วรันธาราทรุดกายลงนั่งบนโซฟานุ่มในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัวที่สุดของร้านกาแฟ
“สั่งเครื่องดื่มอะไรดี ฉันจะจัดการให้”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่รู้สึกกระหายค่ะ พูดเรื่องของคุณมาเถอะ” วรันธาราตัดบท ขณะจ้องหน้าคู่สนทนา
แคลอรีน่าทำหน้าเศร้า แถมรอยยิ้มก็ยิ่งดูเศร้าหมองมากไปอีก วรันธาราอยากจะเกลียดแต่ก็ทำไม่ลง
“ฉันยินดีจะฟังทุกอย่างค่ะ ขอแค่คุณพูดมันออกมา”
“ฉัน…”
แคลอรีน่าจ้องหน้าหล่อน
“ฉันอยากรู้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอ… เธอยังรอคอย เควินอยู่หรือเปล่า”
วรันธาราน้ำตาคลอขึ้นมาในทันทีอย่างห้ามปรามไม่อยู่ ก่อนจะฝืนยิ้ม
“ถ้าคุณกังวล เกรงว่าฉันจะไปตามตอแยคุณเควินอีกล่ะก็ สบายใจได้เลยค่ะ ฉันไม่ได้พบ ไม่ได้เจอ หรือแม้แต่พูดคุยกับเขาอีกเลย หลังจากวันนั้น”
รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป เพราะความทรมานที่เพิ่มปริมาณขึ้นอย่างท่วมท้น
“แม้ว่าฉันจะ… คิดถึงเขามากแค่ไหนก็ตาม”
หยาดน้ำตาเพียงหยดเล็กๆ ไหลออกจากดวงตา แต่หลังมือขาวสะอาดก็รีบป้ายทิ้งทันที
“ฉันทำแค่เพียงการตามข่าวคราวของเขาเงียบๆ และครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขาก็คือ… เมื่ออาทิตย์ก่อน ในหนังสือพิมพ์ตอนที่เขาขึ้นรับรางวัลนักธุรกิจยอดเยี่ยม…”
“วรันธารา…”
“แค่นี้ใช่ไหมคะ ธุระของคุณ”
แคลอรีน่าตาแดงก่ำ รู้สึกเกลียดชังตัวเองมากมายนัก “ฉันยัง… ไม่ได้พูดถึงธุระที่เรียกเธอมาพบเลย”
วรันธาราสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และฝืนยิ้ม “คุณ… ยังต้องการให้ฉันทำอะไรให้อีกหรือคะ”
จู่ๆ แคลอรีน่าก็คว้ามือของหล่อนไปกุมเอาไว้ วรันธาราตกใจจนไม่อาจจะขยับตัวได้
“ช่วยกลับ… กลับไปรักกับเควินอีกครั้งได้ไหม”
“คุณพูด… อะไรของคุณน่ะ”
วรันธาราดึงมือกลับ และลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
YOU MAY ALSO LIKE
