สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 320 ร้องทุกข์
ตอนที่ 320 ร้องทุกข์
เฉินไฉ่อยืนนิ่งไม่ไหวติง ในสายตาของครอบครัวสามีนางเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ นางไม่สามารถมีลูกกับหลินหูอีกต่อไป แล้วพวกเขาจะเก็บนางไว้เพื่อประโยชน์อันใดเล่า? สู่ไปหาชายอื่นที่พร้อมจะดีกับนางไม่ดีกว่าหรือ?
เมื่อผู้ป่วยตัดสินใจไม่เข้ารับการรักษาหมอจึงทําได้เพียงเคารพการตัดสินใจของคนไข้และปล่อยนางให้เดินออกไปตามทาง!
เฉินไฉ่อไม่ได้กลับไปยังบ้านของหลินหู แต่เลือกกลับไปตายรังที่บ้านของตระกูลเฉิน! เมื่อก่อนครอบครัวอาจใจร้ายกับนางไปบ้าง ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความผิดของนางเพียงผู้เดียว และในฐานะลูกสาว พวกเขาต้องต้อนรับนางกลับบ้านแน่!
ยิ่งไปกว่านั้น ท่านพ่อและท่านแม่รักนางถึงเพียงนี้ แล้วจะปล่อยให้นางทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรกบนดินได้อย่างไร?”
การถูกทุบตีและการสูญเสียลูกในครรภ์ทําหน้าใบหน้าของนางซีดเซียว! อีกทั้งเสื้อผ้าของนางยังมีเลือดเปื้อนอยู่! ระหว่างทางชาวบ้านที่พบเห็นเฉินไฉ่อต่างเข้ามาปลอบประโลมและเดินไปส่งนางที่เรือนของตระกูลเฉิน!
ภรรยาของเฉินซึ่งไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวมานานแล้วตั้งแต่ที่นางออกเรือน! เมื่อก่อนเฉินไฉ่อีเป็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยพละกําาลังและจิตวิญญาณนักสู้! แต่ในวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วใบหน้าของนางดูอิดโรยและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!
หัวใจของมารดาเฉินไฉ่อตกไปอยู่ที่ตาตุ่มขณะล้มพับลงกับพื้นพร้อมกรีดร้อง “ไฉ่อี! เหตุใดลูกถึงมีสภาพเช่นนี้?แม่ได้ยินมาว่าหลินห์ประสบอุบัติเหตุ แต่พ่อของเจ้ายืนกรานไม่ให้แม่ไปเยี่ยมไข้… แม่จึงไม่รู้ว่าลูกต้องทุกข์ทน!”
เมื่อได้ยินเสียงโวยวายของภรรยาเฉินซ่งจึงวิ่งมาด้านหน้าบ้านอย่างรีบร้อน! หลังจากรู้ว่าหลินฟูประสบอุบัติเหตุจนหมดอนาคต เขาจึงเลี่ยงที่จะพบหน้าลูกสาวเพราะคิดว่านางมีดวงกินผัว!
ลูกสาวที่เฉินซ่งเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมอย่างดีในอดีตกลับกลายเป็นตัวกาลกิณีในวันนี้! เมื่อเห็นลูกสาวตัวปัญหาความรู้สึกเบื่อหน่ายพลันแล่นเข้ามาในหัวของเขา!
“กลับมาที่นี่เพื่ออะไร? เหตุใดถึงไม่อยู่ที่บ้านเพื่อดูแลปรนนิบัติสามีของเจ้า?”
ภรรยาของเฉินซ่งจึงโต้กลับทันที “ท่านช่างใจจืดใจดําเสียจริง ดูสิ่งที่มันทํากับลูกสาวของเราสิ ท่านยังอยากส่งให้นางไปเข้าถ้ำเสืออีกหรือ… หัวใจของท่านทําด้วยอะไร? วันๆ เอาแต่ดื่มสุราเหตุใดถึงไม่สลักสุราตายไปเสีย?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ภรรยาของเฉินซ่งรวบรวมความกล้าที่ต่อต้านเขา เนื่องจากนางไม่สามารถทนเห็นลูกสาวเป็นทุกข์ได้ทว่าเฉินซึ่งมีอุปนิสัยอวดดีจึงไม่ยอมเสียหน้า!
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง
“นังหญิงน่ารังเกียจกล้าขึ้นเสียงกับสามีได้อย่างไร ไม่อยากมีชีวิตอยู่หรือ? พ่อของเจ้าสั่งสอนอบรมอย่างไรกัน!”
ภรรยาของเฉินซึ่งไม่สนใจค่าพูดของเขาและไม่ยอมแพ้จึงตะโกนเรียกลูกชายเสียงดังลั้นบ้าน!
“เต่ออัน! เตืออันออกมาหาแม่เร็ว”
ในความรู้สึกลึก ๆ แล้วเต่ออันไม่อยากออกมาเจอหน้าน้องสาวเลยแม้แต่น้อย! เฉินไฉ่อต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้เพราะตัวของนางเองทั้งนั้น!
ทว่าเสียงร้องไห้ของมารดานั้นบาดใจจนทําให้รู้สึกหดหู แม้เฉินเต่ออันจะไม่อยากออกไป แต่เขาก็ถูกภรรยาบังคับให้ออกไปอย่างไม่เต็มใจ!
ทั้งคู่เดินออกจากห้องนอนไปยังหน้าบ้าน เฉินเต่ออันตกใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นสภาพอันน่าหวาดกลัวของน้องสาว! เขาจึงรีบเอาเสื้อคลุมเข้าไปคลุมตัวให้นางทันทีผู้ที่สัญจรไปมายังรู้สึกหดหูใจกับภาพของหญิงสาวผู้นี้ นับประสาอะไรกับคนสายเลือดเดียวกันเล่า!
แม้ภรรยาของเต่ออันจะไม่ลงรอยกับน้องสาวผู้ร้ายกาจของสามีเท่าไหร่นัก แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเมื่อเห็นว่ามีโศกนาฏกรรมขึ้นกับเฉินไฉ่อ!
ภรรยาของเต่ออันถอดเสื้อคลุมตัวหนาของตนเองก่อนก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอาเสื้อไปคลุมให้เฉินไม่ออีกตัวหนึ่งอีกทั้งยังหยิบเสื้อผ้าตัวเก่ามาวางรองบนเก้าอี้เพื่อให้น้องสาวของสามีนั่ง!
จากนั้นนางจึงไปตักน้ำมาล้างเท้าให้เฉินไฉ่อและโรยยาลงบนเท้าอันพุพองของนางก่อนสวมถุงเท้าและรองเท้าให้
เฉินไฉ่อนั่งนิ่งราวกับหุ่นเชิดขณะมองพี่สะใภ้ดูแลตนด้วยความเมตตา ในขณะที่ภรรยาของเฉินซึ่งมองไปยังลูกสาวผู้น่าสงสารพร้อมกํามือแน่น!
เฉินเต่ออันไม่ได้นิ่งเฉยเช่นกันเขาพยุงมารดานั่งลงบนเก้าอี้พลางส่งผ้าเช็ดหน้าให้นางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก่อนพาบิดาขี้เมาเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูขังไว้!
จากนั้นแสดงความเป็นผู้นําครอบครัวโดยก้าวเข้าไปพูดคุยกับน้องสาว “ไฉ่อ… เจ้าได้รับกรรมที่ก่อไว้แล้วไม่ต้องอิจฉาตระกูลจางที่มีความสุขหรอก การที่ชีวิตของเจ้าตกต่ําจนถึงจุดนี้นั่นเป็นเพราะเวรกรรมอย่างไรล่ะ!”
“อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ข้าเฉินเต่ออันยังมีชีวิตอยู่ หากตระกูลหลินรังแกเจ้าโดยไร้เหตุผลข้าก็จะยืนหยัดเรียกร้องความยุติธรรมให้เอง! แต่หากเจ้ารนหาที่เองก็อย่าโทษข้าว่าใจดําล่ะ! ไฉอีเล่าเรื่องทุกอย่างมาพี่ชายจะจัดการเอง ตระกูลเฉินของเราไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทําร้ายคนในตระกูลทั้งนั้น ! ในเมื่อวันนี้ท่านพ่อไม่สามารถจัดการได้ ดังนั้นในฐานะผู้นําครอบครัวข้าจึงต้องเป็นคนสะสางมันเอง”
เมื่อได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้น เฉินไฉ่อผู้แตกสลายจึงร้องไห้โฮออกมา และหลังจากที่ภรรยาของเฉินเต่ออันได้ยินเสียงร้องไห้หัวใจของนางก็รู้สึกเศร้าโศกอีกครั้ง “ร้องไห้ออกมาให้พอใจเถิด เมื่อร้องไห้เสร็จ เจ้าจงบอกความจริงแก่พี่ชายเสียพี่ชายของเจ้าจะได้ดําเนินการตามกฎหมายเพื่อที่เจ้าจะไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป!”
เฉินไจ่อร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก และหลังจากนั้นไม่นานนางก็สงบลงพลางเอาศีรษะพิงไหล่พี่สะใภ้พร้อมเอ่ยตอบ!
“ท่านพี่ ตระกูลหลินหลอกลวงเราเจ้าค่ะ! หลังจากที่หลินหูอ่านเรื่องที่ข้าเขียน เขาก็ขโมยสิ่งนั้นไปและเข้าร่วมงานนิทรรศการวรรณคดี…แต่ใครจะรู้เล่าว่าเขาจะขึ้นใจหญิงสาวจึงถูกคนในครอบครัวของนางทําร้ายจนขาหักและถูกทิ้งไว้ข้างถนน!”
“คนที่เคยมีร่างกายครบสามสิบสองกลับกลายเป็นคนพิการช่วยเหลือตนเองไม่ได้ พวกเขาจะด่าทอและทุบตีทุกครั้งที่เห็นหน้าของข้า อีกทั้งแม่สามียังกล่าวโทษว่าข้าเป็นต้นเหตุที่ทําให้ลูกของนางเป็นเช่นนี้! พวกเขาทําร้ายร่างกายข้าทุกวัน! ฮือ ๆ ๆ”
หลังจากพูดจบ เฉินไฉ่อีก็รู้สึกหดหูและเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื่นอีกครั้ง!
มารดาของนางก็หลั่งน้ําตาเช่นกันก่อนกล่าวออกพร้อมปาดน้ําตา “หญิงเฒ่าเจ้าเล่ห์กล่าวโทษเจ้าอย่างนั้นได้เช่นไรเห็นได้ชัดว่าตัวนางเองไม่ได้อบรมสั่งสอนลูกชายให้ดีต่างหาก และ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเลวร้ายเช่นใดนางก็ไม่มีสิทธิทําร้ายเจ้าเช่นนี้!”
เฉินไฉ่อีกกลืนน้ำตาทั้งหมดลงไปก่อนเผยท่าที่ดุร้ายขณะที่แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดยัง! นางตั้งใจที่จะมีชีวิตต่อไปเพื่อเห็นคนเหล่านั้นตายอย่างทุกข์ทรมาน!
YOU MAY ALSO LIKE
