สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - ตอนที่ 161 สิ่งที่น่ากลัว

บทที่ 161 สิ่งที่น่ากลัว

ในขณะที่เย้นหว่านถูกอุ้มอยู่นั้น รอบตัวเธอก็ถูกรายล้อมไปด้วยฮอร์โมนเพศชายที่ดึงดูดคนได้

“อืม”

เธอดิ้นขลุกขลักเนื่องจากไม่สบายตัว

ทว่าแขนของโห้หลีเฉินกลับเพิ่มแรงรัดแน่นขึ้น สุดท้ายเขาก็ก้าวขายาวๆเดินตรงไปยังห้องน้ำ

เนื่องจากโห้หลีเฉินเป็นคนรูปร่างสูง จึงทำให้พื้นที่ในห้องน้ำดูเล็กไปถนัดตา

และอึดอัดเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นเย้นหว่านใจเต้นแรง เธอรีบพูดออกมาว่า “ฉันอาบใต้ฝักบัวก็ได้ คุณวางฉันไว้ตรงนี้เถอะ”

ห้องน้ำเป็นสถานที่ส่วนตัวที่สุด

หากต้องอยู่ในนี้กับโห้หลีเฉิง เธอเกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นได้เลย

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยแววตาเงียบสงบ เขายังคงปฏิเสธคำพูดของเย้นหว่านอย่างหนักแน่น

“ร่างกายเธอยังมีบาดแผล สัมผัสน้ำไม่ได้ ไม่เหมาะจะใช้ฝักบัว”

ในขณะที่พูดเขาก็อุ้มเธอไปที่อ่างอาบน้ำ และวางเธอไว้บนอ่าง

เมื่อมองไปที่อ่างอาบน้ำ เย้นหว่านก็นึกถึงภาพน่าอายที่เธอกับโห้หลีเฉินอยู่ในนั้นเมื่อครั้งที่แล้ว

อยู่ๆหน้าเธอก็แดงขึ้นมาทันทีและรีบผลักเขาออก

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะเลี่ยงไม่ให้แผลโดนน้ำเอง”

เดิมทีคิดว่าโห้หลีเฉินจะออกไป แต่เย้นหว่านกลับประหลาดใจเมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินเปิดน้ำในอ่างให้ไหลออกมาด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สา

เขาถึงขนาดเปิดน้ำในอ่างให้เธอด้วยเนี่ยนะ?

เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยสำหรับการบริการที่รอบคอบและพิถีพิถัน

เสียงของน้ำที่ไหลเชี่ยวเป็นเหมือนท่วงทำนองเพลง ซึ่งทำให้หัวใจของคนสั่นคลอนและกระวนกระวาย

ผ่านไปได้สักพักน้ำก็เต็มแล้ว

หลังจากที่โห้หลีเฉินปิดน้ำเสร็จ เขาก็หยิบผ้าขนหนูสีขาวมาชุบน้ำแล้วหันไปมองเย้นหว่านที่นั่งรออยู่ริมขอบอ่างอาบน้ำ

“ถอดเสื้อผ้า”

เย้นหว่านกระพริบตา และมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

หมายความว่าอย่างไร?

โห้หลีเฉินพูดเสียงต่ำด้วยความอดทน “ตอนนี้เธอยังอาบน้ำไม่ได้ ต้องเช็ดตัวเท่านั้น”

เย้นหว่านมองผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของเขาแล้วนิ่งไปสักพัก

ก็แค่เช็ดตัว เขากำลังถือผ้าขนหนูอยู่และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วจะให้เธอถอดเสื้อผ้าอย่างไร?

หรือว่าเขาจะเช็ดตัวให้เธอ?

ดูเหมือนว่าเขาจะดูออกว่าเย้นหว่านกำลังคิดอะไรอยู่ โห้หลีเฉินมองเธอไปตรงๆและพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ

“ตอนที่เธอหลับ ฉันก็เช็ดตัวให้เธอตลอด”

ใบหูของเย้นหว่านกลายเป็นสีแดงทันที เขาไม่เพียงช่วยเธอพันแผล อีกทั้งยังเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธออีกด้วย เขาเป็นคนทำทั้งหมด?

นั่นก็หมายความว่าเขาเห็นทุกส่วนของร่างกาย รวมทั้งส่วนที่น่าอายของเธอหมดแล้วงั้นหรือ?

เย้นหว่านรู้สึกอับอายจนอยากกระโดดมุดหัวลงไปในน้ำ

“แคกๆ ฉันทำเอง ตอนนี้ฉันมีสติดีแล้ว ให้ฉันทำเองเถอะ”

เธอรีบคว้าผ้าขนมือมาจากมือโห้หลีเฉินด้วยความรวดเร็ว

แม้เธอจะไม่สามารถทายาด้วยตัวเองได้ แต่เรื่องง่ายๆอย่างเช็ดตัว เธอยังพอทำได้

โห้หลีเฉินจึงปล่อยเธอและเดินถอยออกไปข้างๆแค่เพียงไม่กี่ก้าว เพื่อให้เธอเช็ดตัวด้วยตัวเอง

แต่ร่างสูงของเขายังคงยืนอยู่ในห้องน้ำ ดึงดันที่จะไม่ออกไป

ในขณะที่เย้นหว่านเพิ่งกำลังโล่งอกได้ หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “คุณโห้ คุณจะไม่ออกไปใช่ไหม?”

“ฉันจะรอเช็ดหลังให้เธอ”

เสียงทุ้มของเขาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่เย้นหว่านกลับขนลุก

เช็ดหลังให้เธอ? เช็ดหลัง? เช็ดหลังเนี่ยนะ?

ความสนิทชิดเชื้อในลักษณะนี้ทำให้คนรู้สึกอับอายจริงๆ…

แก้มเธอแดงระเรื่อ “ไม่ต้องหรอก ฉันเช็ดเองได้”

“เธอเห็นแผลที่อยู่ข้างหลังหรือ? ถ้าเกิดโดนน้ำขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

หลังจากคำถามที่คมชัดสองคำถามถามติดต่อกันก็ทำให้เย้นหว่านนิ่งไปสักพัก

โห้หลีเฉินพูดต่อ “เธอเช็ดของเธอไป ฉันจะไม่มองเธอ ฉันแค่จะเช็ดหลังให้เท่านั้นเอง”

การแสดงออกของเขาทั้งเยือกเย็นและจริงจัง

หลังจากที่พูดเสร็จก็หันหลังให้เย้นหว่าน

เย้นหว่านตกตะลึงมองไปที่ด้านหลังของเขา เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ด้วยความงุนงง

โห้หลีเฉินยอมหันหลังกลับไป เขาไม่ได้มองเธอแล้ว เธอจึงไม่ทำตัวงี่เง่าอีก

อย่างไรก็ตามปล่อยให้ผู้ชายยืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้ แล้วให้เธอเช็ดตัวอยู่ข้างหลังเขา…

ถึงอย่างไรก็น่าอายอยู่ดี

ในขณะที่เย้นหว่านกำลังลังเลอยู่นั้น โห้หลีเฉินเริ่มทนไม่ไหว เขาพูดเตือนว่า

“ถ้าเธอยังชักช้าอยู่อีก ฉันจะเช็ดให้เธอเอง”

เช็ด แน่นอนว่าเป็นการเช็ดทั้งตัว

เย้นหว่านตัวสั่น หูแดงไปหมดแล้ว

เธอรีบถอดเสื้อผ้าแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวโดยไม่คิดอะไร

เธอเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว และทำความสะอาดอย่างง่ายๆ

จากนั้นเธอก็นั่งขัดสมาดบนอ่างอาบน้ำโดยหันหลังให้โห้หลีเฉิน เธอพูดเบาๆว่า

“เสร็จ…เสร็จแล้ว”

โห้หลีเฉินถึงจะหันกลับมา

มองแวบแรกก็เห็นแผ่นหลังขาวเนียนเล็กกระทัดรัดเหยียดตรงและมีรอยแผล แต่มันไม่ได้ขัดความงดงามของเธอเลย

คลื่นความร้อนไหลผ่านในร่างกายโห้หลีเฉินจนแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

สาวน้อยคนนี้เหมือนต้นฝิ่นสำหรับเขา

ล่อลวงคนเหมือนเอาชีวิต

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ง่ายเลยที่จะระงับความกระสับกระส่ายภายในร่างกายได้ จากนั้นก็เดินไปข้างหลังเธอ

เมื่อรู้สึกว่ามีผู้ชายเข้ามาใกล้ ร่างกายของเย้นหว่านก็เริ่มเครียดเกร็ง ด้านหน้าของเธอคลุมด้วยผ้าขนหนูและพยายามปกปิดร่างกายตัวเองอย่างมิดชิด

แต่พอคิดว่าแผ่นหลังทั้งหมดถูกเปิดเผยต่อหน้าเขา และเขากำลังจะเช็ดให้เธอ…

เธอหน้าแดงและแทบรอไม่ไหวที่จะหายตัวไป

โห้หลีเฉินยกมือขึ้นเพื่อนำผ้าขนหนูอุ่นๆวางบนแผ่นหลังเย้นหว่าน และเช็ดเบาๆ

นิ้วของเขาสัมผัสโดนแผ่นหลังของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และเลื่อนเบาๆเหมือนกลุ่มเปลวไฟ ความร้อนที่วาดผ่านบนผิวของเธอราวกับกำลังเผาไหม้

หัวใจของเย้นหว่านเต้นรัว ยิ่งเต้นยิ่งเร็วขึ้น

นี่เรียกว่าเช็ดตัวตรงไหน? เห็นชัดๆว่าเป็นการทรมานต่างหาก

เย้นหว่านกัดฟันและพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้เกิดปฏิกิริยาที่น่าอับอาย เธอเพียงแค่อยากจะผ่านมันไปให้ได้โดยเร็ว

เธอคิดในใจอย่างเงียบๆ วันหลังเธอจะไม่ทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บอีกเป็นอันขาด แม้ว่าจะต้องได้รับบาดเจ็บ เธอก็จะไม่ให้โห้หลีเฉินรู้ และยิ่งไปกว่านั้นจะไม่ยอมให้เขามาดูแลเธอ

ทว่า…

ระหว่างเธอกับเขายังจะมีวันหลังอีกหรือ?

วันแต่งงานกำลังใกล้เข้ามา และนี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย

มีความรู้สึกสูญเสียที่อธิบายไม่ได้อยู่ภายในใจ ซึ่งทำให้เธอแน่นหน้าอกราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่กดทับ

โห้หลีเฉินเช็ดความสะอาดหลังให้เย้นหว่านอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำให้เธอจากทางด้านหลัง

“ฉันจะไปรอเธอข้างนอก เธอสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เรียกฉัน”

พอพูดจบก็ไม่รอให้เย้นหว่านตอบรับ โห้หลีเฉินสาวเท้าเดินออกไป

ด้วยเสียงปิดประตู มีเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องน้ำ

พื้นที่ห้องน้ำขนาดเล็กดูเหมือนว่างเปล่าเล็กน้อยในขณะนี้

เย้นหว่านเงยหน้ามองไปที่ประตูอย่างใจลอย และความรู้สึกสูญเสียที่เกิดขึ้นภายในใจกลับย่ำแย่ลงอย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่ควรเป็นของเธอ แม้ว่าก่อนหน้านี้เรื่องราวจะวกวนสักแค่ไหน ก็ล้วนหายวับไปกับตา

นี่คือความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน

——

ในช่วงสองวันระหว่างการพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ โห้หลีเฉินปฏิบัติต่อเธอราวกับผู้ป่วยหนัก

เขาไม่ปล่อยเธอขยับและอุ้มเธอไปในทุกๆที่ ไม่ปล่อยให้เธอต้องออกแรง ดูแลทุกขั้นตอนตอนกินข้าว อีกทั้งตอนทายาก็ดูแลอย่างใกล้ชิดและใส่ใจ

ในตอนแรกเย้นหว่านยังตกใจที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างคาดไม่ถึง แต่น่ากลัวตรงที่ว่าเธอคุ้นเคยกับมันไปบ้างแล้ว