“แล้วแกรักใคร คนที่แกรักมีเงินไหมล่ะ”

หล่อนอึ้งไป ก่อนจะตัดสินใจสารภาพความจริงออกมา “มัทรัก…รัก…” หล่อนอึกอักเล็กน้อย “พี่ไมค์ค่ะพ่อ”

มนตรีเบิกตากว้างตกใจ

“ว่าไงนะ แกรักคุณเมสัน?”

“ใช่ค่ะพ่อ มัทรัก…พี่ไมค์ แอบรักมานานแล้ว”

ทำไมนะ ทำไมความมั่นใจตอนพูดออกไปมันไม่ได้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนกับเมื่อก่อนนี้เลย หญิงสาวกำผ้าเช็ดหน้าของแมทธิวแน่นยิ่งขึ้น

“มัทจะพยายามจับพี่ไมค์ให้ได้เร็วที่สุด”

หลังจากหายประหลาดใจ มนตรีก็เอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง “แล้วทำไมแกไม่รักคุณแมทธิวล่ะ ถ้าแกรักคุณแมทธิว ข้าก็จะได้กลายเป็นพ่อตา และคงไม่มีลูกเขยที่ไหนกล้าจับพ่อตาเข้าคุกหรอก”

“มัท…เกลียดหมอนั่นจะตาย จะไปรักลงได้ยังไงกันล่ะพ่อ”

หัวใจของหล่อนเต้นแรง ยังคงกำผ้าเช็ดหน้าของแมทธิวแน่นไม่คลาย

“มัทขอตัวก่อนนะพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเริ่มรุกพี่ไมค์ให้มากขึ้น พ่อจะได้มีเงินไปใช้คืนบริษัทยังไงล่ะคะ”

หล่อนไม่คิดจะรอให้พ่ออนุญาตก่อนเหมือนเช่นเคย สองเท้ารีบก้าวจากมาทันที ระหว่างทางสมองก็ว้าวุ่นแทบจะระเบิด ตอนนี้ในหัวของหล่อนเริ่มทำชื่อของเมสันรางเลือนไปทุกทีแล้ว และก็กำลังมีชื่อของใครอีกคนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“บ้าๆ ๆ ฉันเกลียดนาย”

มัทนาหิ้วตะกร้าไม้ไผ่สานออกมาจากคฤหาสน์หลังงามของตระกูลมาเลซาสโซด้วยท่าทางไม่สดชื่นนัก แม้ว่าหล่อนจะได้นั่งมองเมสันรับประทานอาหารฝีมือของตัวเองจนหมดเกลี้ยง แต่กลับไม่รู้สึกภาคภูมิใจอย่างที่ควรจะเป็นเลย

นี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้รู้สึกหงอยเหงา และต้องชะเง้อมองออกไปนอกห้องอาหารบ่อยๆ ด้วย หล่อนกำลังรอคอยใครกัน ไม่…หล่อนไม่ได้รอคอยใครสักหน่อย

มัทนายืนนิ่งอยู่หน้าตัวตึกใหญ่ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามเช้าด้วยความรู้สึกทรมานใจแปลกประหลาด มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ผ้าเช็ดหน้าสีเข้มอยู่ในนั้น

หัวใจของหล่อนเต้นแปลกประหลาด ขณะหมุนตัวมองเข้าไปในตึกใหญ่อีกครั้ง

“คนบ้าอะไรนอนตื่นสายชะมัด”

ว่าแล้วก็หมุนกลับ กำลังก้าวเท้าจะเดินออกไปยังนอกรั้วใหญ่ แต่รถสปอร์ตคันคุ้นตาก็แล่นผ่านไปเสียก่อน หล่อนชะงัก ตกใจ ก่อนจะรีบซอยเท้าวิ่งตามไปทันที

“หยุดก่อน…”

หล่อนวิ่งตามไปเรื่อยๆ และก็ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักถึงสามารถวิ่งทันได้ หรือว่าเขาชะลอรถรอกันนะ หล่อนแปลกใจ แต่ก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไปโดยเร็ว ขณะถลาเข้าไปเคาะกระจกรถคันที่จอดสนิทอยู่

กระจกรถค่อยๆ ลดลงจนในที่สุดก็หมดทั้งบาน ใบหน้าหล่อจัดแต่เคร่งขรึมของแมทธิวจ้องมองมา

“แล้วนายเป็นอะไรกับฉันยะ มาสั่งฉันได้ยังไง ไปให้พ้นหน้าเลยไป ชิ้วๆ ๆ”

“ก็เธออยากเป็นเมียพี่ไมค์ไม่ใช่หรือ ฉันก็จะได้ช่วยสนับสนุนยังไงล่ะ”

ทำไมหล่อนได้ยินถึงไม่ได้รู้สึกดีใจเลยนะ มัทนาแปลกใจตัวเอง ก่อนจะรีบถามกลับกลบเกลื่อน

“คนอย่างนายเนี่ยนะจะมาช่วยฉัน”

“ใช่ คนอย่างฉันเนี่ยแหละ ขึ้นรถมาเร็วเข้า แล้วจะเล่าเรื่องของพี่ไมค์ให้ฟัง”

ไม่ใช่เพราะอยากรู้เรื่องของเมสันหรอกที่ทำให้หล่อนยอมขึ้นรถไปกับแมทธิวน่ะ แต่มันเพราะ…

บ้าๆ ๆ ๆ

“ไหนจะบอกอะไรก็บอกมาสิ” พอนั่งรถมาสักพักแล้วหล่อนก็อดที่จะทำลายความเงียบขึ้นไม่ได้

“ก็อยากรู้อะไรล่ะ สัญญาว่าจะพูดความจริง”

“หลังจากพี่ญาญ่าเสีย พี่ไมค์ยังไม่มีแฟนใช่ไหม”

“ใช่ ยังไม่มี” น้ำเสียงของแมทธิวห้วนสั้น

“แล้วพี่ไมค์ชอบผู้หญิงแบบฉันหรือเปล่า หรือว่าฉันต้องทำยังไงพี่ไมค์ถึงจะชอบน่ะ”

คราวนี้คนที่ขับรถอยู่ปรายตามองมา หล่อนรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจในดวงตาคมกริบคู่นั้น

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ เธอก็ถามพี่ไมค์เองสิ”

“นี่นาย…ไหนบอกจะช่วยสนับสนุนไงล่ะ”

รถทั้งคันกระตุก ก่อนที่จะจอดสนิทที่ข้างทาง “ลงไปได้แล้ว ฉันเพิ่งนึกได้ว่าต้องรีบไปประชุม”

“นี่นาย…”

“หรือว่าไม่มีค่าแท็กซี่ล่ะ” แล้วเขาก็โยนธนบัตรสีเทาให้สองใบ “เอาไว้จ่ายค่ารถ ลงไปซะ”

หล่อนเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง มองผู้ชายอารมณ์แปรปรวนข้างกายด้วยความโมโห

“ไอ้คนบ้า ลากฉันออกมาจากบ้านของนาย แล้วก็มาทิ้งฉันเอาไว้กลางทางแบบนี้น่ะเหรอ”

“แม่คุณ…ลงไปได้แล้ว ฉันจะรีบไปประชุม”

หล่อนโมโหจนน้ำตาแทบร่วง จำต้องก้าวลงไปจากรถคันงามด้วยความเดือดดาลสุดขีด

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้คนบ้า”

หล่อนตะโกนไล่หลังรถคันหรูไปทั้งน้ำตา ก่อนจะโทรตามดลกรเพื่อนสนิทให้ออกมารับ

“นัตตี้ แกตื่นหรือยัง มารับฉันหน่อย”

ในขณะที่มัทนากำลังวิงวอนให้เพื่อนออกมารับอยู่นั้น แมทธิวเองก็กำลังหงุดหงิดไม่แพ้กัน

“ผู้หญิงบ้า”

เขาสบถอย่างโมโห หรี่ตามองผ้าเช็ดหน้าที่วางไว้ใกล้ตัวนิ่ง คว้ามือจะเอาโยนทิ้งนอกหน้าต่างรถ แต่สุดท้ายก็จำต้องเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อแทน