สภานักเรียนกับโรงเรียนสิ่งมีชีวิตลี้ลับ - ตอนที่ 85 เคสที่ 40 โพเดียม (2)

แม้ช่วงเช้าจะไม่อยู่ในช่วงเวลาสำหรับหาเสียง แต่ก็ยังมีผู้ลงสมัครบางคนที่ออกมาหาเสียงกันอยู่บ้าง ไม่ได้ผิดกฎอะไรหรอก คือถ้าจะทำก็ได้ แต่สำหรับผมแล้วขอไปเริ่มที่ช่วงพักกลางวันดีกว่า

เนื่องจากพักกลางวันของจิตตฯนั้นหลายชั่วโมง ผมจึงเลือกช่วงเวลากึ่งกลางเพื่อที่จะได้มีนักเรียนมาเห็นการปราศรัยของผมมากที่สุด

สถานที่ไม่ได้เป็นทางการอย่างที่หลายคนเดาไว้ ก็คือยกโพเดียมจากห้องเก็บของมาตั้งอยู่ในโรงอาหารโง่ๆ พร้อมด้วยแผ่นป้ายด้านหลังที่ราวกับหลุดออกมาจากงานแต่งซึ่งเขียนไว้ว่า ‘พื้นที่สำหรับหาเสียง ตำแหน่งประธานนักเรียน!’

คำปราศรัยนี้ผมพยายามคิดมาทั้งคืนเพื่อให้ออกมาดีที่สุด กระนั้นพอคิดไปคิดก็ดันคิดได้ว่า กับอีแค่นักเรียนพวกนี้แล้ว ไม่ต้องเตรียมการอะไรขนาดนั้นหรอก

สุดท้ายจึงออกจากบ้านมาทั้งที่หัวโล่งๆ จนมาถึงตอนนี้ที่กำลังรอคิวขึ้นไปยืนบนโพเดียม

ด้านข้างมีเพียงพลอย สมาชิกคนอื่นผมให้ไปพักผ่อนตามอัธยาศัย อย่างไรการหาเสียงครั้งนี้ ถ้าว่ากันตามตรงก็เป็นความรับผิดชอบของผมคนเดียว

ส่วนที่มีแค่พลอยก็…

“ย้ำอีกครั้งนะคะประธาน ต่อให้จะหงุดหงิดยังไง แต่ห้ามเผลอตะโกนหรือด่าคนที่มาฟังเด็ดขาดเลยนะคะ”

นั่นแหละฮะ ท่าทางอย่างกับคุณแม่คุมลูกประกวดงานเต้นอย่างไรอย่างนั้น

“เธอย้ำมาห้ารอบแล้วนะ”

“ถ้าเป็นเรื่องนี้แล้ว ดิฉันว่าควรต้องย้ำสักสิบรอบเป็นอย่างต่ำคะ ไม่งั้นประธานได้พูดอะไรที่ทำให้คนอื่นเกลียดขี้หน้าแน่ค่ะ”

ผมรับฟังผ่านๆ สายตามองไปยังเด็กสาวกับกลุ่มเพื่อนอีกสองคนที่กำลังยืนอยู่บนเวที ผู้สมัครลงตำแหน่งประธานนักเรียนยืนอยู่ด้านหน้าสุด ส่วนด้านข้างอีกสองคนคงเป็นเพื่อนไม่ก็ทีมงาน…

“เข้าใจนะทุกคน! นโยบายของการที่ฉันจะได้ขึ้นเป็นประธานก็คือ! จะอนุญาตให้หยุดสัปดาห์ละสี่วันไปเลย!”

พอเปิดรับใครก็ได้ลงสมัครแบบไม่มีเกณฑ์การคัดเลือกเบื้องต้น จึงได้มีพวกหน้าไม่อายที่คิดว่าถ้าได้เป็นประธานนักเรียนแล้วจะออกกฎมักง่ายแบบไหนออกมาก็ได้…

“ประธานคะ…นั่นใช่คุณแม่นากที่อยู่ชมรมวิจัยอนิเมะฯรึเปล่าคะ?”

เอาจริงก็จำไม่ได้หรอก แต่พอคิดตามที่พลอยบอกแล้ว ต่อให้จำหน้าไม่ได้ ทว่า จากสติปัญญาที่ใช้นโยบายไร้สาระเช่นนั้นในการหาเสียง ผมก็คิดว่าน่าจะใช่

แถมยังใส่เสื้อคลุมสีแดงพร้อมด้วยหมวกฟางอีกต่างหาก คนบ้าขั้นสุดมันมีอยู่ไม่กี่คนหรอก

“หยุดสี่วัน!? ทำได้จริงๆงั้นเหรอ!?”

“นั่นสิ! คงไม่ได้พูดเพราะแค่จะเอาคะแนนของพวกเราเฉยๆใช่มั้ย!?”

คำถามมากมายประเดประดังใส่หัวหน้าชมรมวิจัยอนิเมะ

เธอเท้าเอวพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ

“ทำได้แน่นอน! ประธานนักเรียนเลยนะ! แค่ออกกฎแค่นั้นจะไปยากอะไร ใช่มั้ยล่ะทุกคน! ได้ยินแบบนี้ก็เข้าใจแล้วสินะว่าเจ้าลูกซาตานบ้านั่นวันๆไม่ทำบ้าอะไรเลย!!!”

โอ้โห ถ้าไม่ติดว่าคนอยู่เยอะจะขึ้นไปถีบสักที

“ห้ามใช้กำลังนะคะ”

“ฉันยังไม่ได้ขยับสักนิดเลยนะ! รู้ได้ไงเนี่ย!?”

“แหม…แค่สีหน้าของประธาน ดิฉันก็เดาได้แล้วค่ะ”

คุยกันถึงตรงนั้น ที่หัวหน้าชมรมอนิเมะพูดจนพอใจแล้ว และกำลังจะลงจากเวที

“งั้นก็ไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้! ไว้ฉันคิดอะไรดีๆได้จะมาเสนออีก! ไปกันเถอะ! ฝน! เนเน่!”

พร้อมหัวเราะคิกคักให้อีกสองคนด้านหลัง แต่สังเกตได้ว่าสองคนนั้นมีสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจน่าดู แล้วก็อย่าจู่ๆพูดชื่อใครก็ไม่รู้ออกมาได้มั้ยเนี่ย

ก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่นเอง ที่โดนเสียงทักจากด้านหลังรั้งไว้ก่อน

“อ้าว? คริสโตเฟอร์กับคุณผีนางรำนี่?”

ตอนแรกอารมณ์ก็ค่อนข้างดีอยู่หรอก แต่พอได้ยินเสียงไอ้บ้านี่แล้วก็ฉุนขึ้นมาทันที

ผมเหลือบกลับไปมอง

“มีอะไร? เอ็ม”

เอ็มคลี่ยิ้ม

“หน้าตาไม่รับแขกเลยนะ ผมแค่บังเอิญผ่านมาเลยถือโอกาสทักทายเฉยๆเอง”

“เออ รับคำทักทายเรียบร้อย จะไปไหนก็ไป”

“ฮะฮะ เหมือนเดิมได้ทุกวันเลยนะ คริสโตเฟอร์เนี่ย”

พลอยที่เห็นว่าบรรยากาศเริ่มจะอึ้มครึ้มขึ้นเรื่อยๆก็ลุกลี้ลุกลนพูด

“อะ เอ่อ…จะขึ้นต่อจากพวกเราเหรอคะ? เอ็ม”

พร้อมวาดฝ่ามือไปทางเวที แต่เอ็มกลับปัดมือ

“เปล่าๆ อย่างผมไม่มีความจำเป็นต้องหาเสียงหรอก เดิมทีก็ไม่ได้เรียนสาขานี้อยู่แล้วด้วย”

“แล้วยังสะเออะทำไอ้การเลือกตั้งบ้าบอนี่ขึ้นมาอีกนะ”

ผมแทรกด้วยเสียงราบเรียบไปแบบนั้น

“ก็บอกแล้วว่าเป็นการประเมินสภา …แต่ผมอยากให้คริสโตเฟอร์จริงจังกับการเลือกตั้งนี่สักหน่อยเหมือนกันนะ พอดีคนอื่นที่ลงสมัครดูไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ อย่างน้องคนเมื่อกี้ก็มาหาเสียงทุกวัน แล้วนโยบายแต่ละอย่างที่คิดได้นี่ก็นะ…”

“มีแต่นโยบายไร้สาระ”

“ผมจะใช้คำว่าไร้เดียงสาก็แล้วกัน”

เอ็มกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ให้หยุดสี่วันต่อสัปดาห์เอย ให้แต่งกายแบบไหนก็ได้เอย …ส่วนที่พีคๆสุดก็คือให้การสอบผ่านแต่ละวิชาคือแค่เขียนคำตอบลงในกระดาษก็พอ …อะไรแบบนั้น”

ไร้สาระจริงด้วย

พอพูดถึงตรงนั้นเอ็มก็ส่ายศีรษะ

“ยังไงนโยบายพวกนั้นก็ทำไม่ได้จริงอยู่แล้ว ถือซะว่าเป็นสีสันต์แล้วกัน แต่สำหรับคริสโตเฟอร์น่ะ ผมอยากให้นึกนโยบายดีๆที่สามารถทำได้จริง แต่ก็ให้จับใจนักเรียนได้ด้วยล่ะนะ ไม่อย่างนั้นเกิดคริสโตเฟอร์ไม่ได้รับเลือกขึ้นมาก็แย่กันพอดี”

“ถ้าคิดงั้นจะให้เลือกตั้งทำไมแต่แรกกันเล่า”

“ประเมินไง? ผมบอกหลายรอบแล้วนะ”

นักเรียนส่วนใหญ่ที่มารอดูก็คือพวกที่ว่างๆช่วงพักเที่ยงเลยมาหาอะไรดูแก้เบื่อฆ่าเวลา ในเมื่อเวทีว่างมาสักพัก คนก็น้อยลงเรื่อยๆ จะเสียเวลาคุยกับเอ็มต่อไปมากกว่าไม่ได้

“แกกลับศาลาของแกไปเถอะ ถึงจะพักเที่ยง ลูกเคสก็น่าจะเยอะใช่มั้ยล่ะ”

“จริงของคริสโตเฟอร์ แต่พอดีมีคุณเสือสมิงรับหน้าให้อยู่น่ะ”

“…? แล้วพี่น้ำล่ะ?”

เอ็มหัวเราะคิกคัก

“นั่นสินะ คุณผีไร้หัวไม่ได้อยู่ศาลานี่นา”

เกลียดไอ้การตอบเหมือนทิ้งปริศนาแบบนี้จริงๆแฮะ

เอ็มผสานมือไปด้านหลังด้วยท่าทางหนักแน่นพร้อมเอ่ย

“ตอนนี้ผมว่างน่ะ ไหนๆก็บังเอิญเจอกันแบบนี้ ผมขออนุญาตดูการหาเสียงของคริสโตเฟอร์หน่อยดีกว่า”

“ไม่อนุญาต”

“ผมจะไปอยู่แถวนั้นนะ”

และก็ชี้ไปยังด้านหน้าเวทีที่นักเรียนเริ่มหดหายลงเรื่อยๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวไปยังทิศทางนั้นโดยไม่สนคำค้านของผมเลยแม้แต่น้อย

อีกทั้งยังรู้สึกได้อีกว่าเหมือนมันกำลังตั้งตารออะไรสักอย่างอยู่ ปกติทำหน้ายิ้มระรื่น พอมีสายตาแบบนั้นแฝงมาก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่สบอารมณ์มากขึ้นไปอีก

เอาเถอะ ที่ทำได้ตอนนี้ก็คือไปกล่าวคำปราศรัยกับนโยบายที่ใช้ได้จริงกับเจ้าพวกหน้าเวทีนี่ล่ะนะ

ผมคิดแบบนั้นพร้อมเดินขึ้นบันไดเล็กๆ ก่อนหยุดอยู่ตรงโพเดียมโดยที่มีพลอยผสานมือเรียบร้อยอยู่ด้านหลัง

“สวัสดีตอนบ่าย จิตตฯ…”

“น่าเบื่อ!”

“กลับสภาของแกไปเลยไป๊!”

พูดยังไม่ทั้งขาดคำก็โดนเสียงโห่ไล่แล้วสิ…

ขณะสงสัยว่าผมโดนคนเขาเกลียดขี้หน้าเยอะเพียงนี้เชียวหรือ พลอยก็กระซิบ

“…ช่วงนี้นักเรียนเขาเอาการทำงานของศาลาพักใจมาเทียบกับสภาอยู่น่ะค่ะ และเสียงส่วนมากก็เห็นว่าฝั่งสภาช่วยได้ไม่เท่าที่ศาลาพักใจทำได้ ดังนั้นเลยพากันไม่ชอบหน้าสภานักเรียนกันมากกว่าที่เคยน่ะค่ะ…”

แสดงว่าอัตราส่วนคนเกลียดกับไม่เกลียดสภาที่ผมเป็นคนดูแล ฝั่งแรกเยอะกว่าปกติสินะ

ไม่แปลกที่ท่าทีจะเป็นแบบนี้ ยิ่งกับตอนนี้ที่มีการลงคะแนนหาประธานนักเรียนคนใหม่ด้วย เรียกว่าเป็นครั้งแรกที่เปิดโอกาสให้ผมมีความเป็นไปได้จะหลุดจากตำแหน่ง

เพราะงั้น…

“ถ้าเป็นทางการแล้วขี้เกียจฟังกัน ฉันจะพูดเหมือนคุยกับเพื่อนแล้วกัน…”

“ประธานมีเพื่อนด้วยเหรอคะ?”

“…เงียบสักแป๊บเถอะน่า”

ผมตำหนิพลอยและพูดต่อใส่ไมโครโฟน

“อย่างที่เข้าใจว่าฉันได้ตำแหน่งประธานนักเรียนมาจากประธานคนเก่า จิตตฯไม่เคยมีการเลือกตั้งแบบนี้มาก่อน นี่จึงเป็นสถานการณ์ที่คงมีหลายคนเฝ้ารอ…”

ต่อให้ผมจะพยายามทำงานสภาดีแค่ไหน แต่มาตรฐานของผมกับที่คนอื่นอยากได้ไม่มีทางตรงกัน ดังนั้นจะมีคนที่คิดอยากให้การเลือกตั้งเกิดขึ้นก็ไม่แปลก

“ฉันไม่ได้คัดค้านให้มีการเลือกตั้ง อันที่จริงค่อนข้างดีใจด้วยซ้ำ ที่จะได้มีโอกาสดำรงตำแหน่งประธานอย่างชอบธรรม”

การที่ประธานคนเก่าโยนตำแหน่งมาให้ผมเช่นนี้ มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ถ้าการเลือกตั้งครั้งนี้ทำให้ผมดำรงตำแหน่งต่อ ก็จะเหลือแต่ข้อดี

“และที่ฉันอยากพูดวันนี้…ก็แค่อยากขอความร่วมมือให้ลงคะแนนให้ฉันก็เท่านั้น”

““หว๋าย…””

เสียงเหวอๆนั่นมาจากผีนางรำหนึ่ง ส่วนอีกคนคือเจ้าเทวทูตที่เผลออุทานออกมาท่ามกลางความเงียบจากกลุ่มนักเรียน

ผมไม่สนใจ

“นโยบายฉันไม่มีให้ พวกนายก็น่าจะเข้าใจดีว่าประธานนักเรียนไม่ได้ทำได้ทุกเรื่อง นโยบายทุกข้อต้องผ่านความเห็นจากครูใหญ่หรือบุคคลที่เกี่ยวข้อง ไม่ใช่แค่พูดแล้วจะทำได้เลย”

“ก็เลยไม่มีนโยบายอะไรเลยงั้นเหรอ?”

ผมชี้ไปที่เจ้าของคำถามนั้น

“ถูกต้อง แต่ฉันหมายถึงว่าจะไม่มีนโยบายใหม่ๆ หรือก็คือนโยบายที่เป็นอยู่ตอนนี้ของสภานักเรียนก็ดีอยู่แล้วต่างหาก โรงเรียนจะยังเหมือนเดิม คุณภาพก็คงเดิมเช่นกัน”

ฝูงชนพากันขมวดคิ้ว สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เข้าใจว่าผมอยากพูดอะไรกันแน่

“สภานักเรียนมีหน้าที่ช่วยเหลือนักเรียน…”

เมื่อผมเกริ่นแบบนั้น ฝูงชนก็จ้องด้วยความสงสัย

“ตั้งแต่ที่ฉันได้ตำแหน่งประธานนักเรียนของสภา ฉันก็ทำหน้าที่นั้นมาตลอด ฉันไม่มีนโยบายขายฝันบ้าบอให้พวกนาย มีเพียงแค่ความมุมามะที่จะช่วยเหลือทุกคนให้สมกับตำแหน่งนี้ก็เท่านั้น”

ใช่แล้ว ผมไม่เคยทำงานสภาโดยหวังสิ่งตอบแทน ผมแค่ต้องการช่วยเหลือนักเรียน

แม้จากสายตาคนภายนอกอาจจะมองว่าผมทำแบบขอไปที แต่นั่นก็แค่คนภายนอก ถ้ารู้จักผมจริงๆจะทราบดีว่าผมให้ความสำคัญกับงานสภามากแค่ไหน ต่อให้จะเป็นเคสไร้สาระก็ตาม

ฝูงชนเริ่มคล้อยตาม

เป็นสัญญาณที่ดี

“คงมีหลายคนในนี้ที่เคยได้รับการช่วยเหลือจากฉันไม่ก็สมาชิกสภาคนอื่น ถึงบางเรื่องอาจจะช่วยไม่ได้มาก แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ใช่มั้ยล่ะว่าได้ผลลัพธ์ที่ออกมาดีกว่าที่คิด …ดังนั้น สำหรับคนที่ยังไม่เปิดใจกับสภานักเรียน ขอเรียนเชิญให้ลองมาขอความช่วยเหลือจากสภาสักครั้ง รับประกันเลยว่าจะได้ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจกลับไปแน่นอน”

ผมมั่นใจแบบนั้น

ถึงตรงนี้บางคนที่ยังแอนตี้สภานักเรียนชุดของผม คงจะเริ่มหวั่นไหว และอยากลองให้สภานักเรียนช่วยดูสักครั้งแล้วล่ะนะ

ผมชกไปอีกหมัดด้วยประโยคต่อไป

“จิตตฯเป็นโรงเรียนสำหรับเชื้อสายภูตผี ด้วยความที่เป็นเช่นนั้น บางครั้งบางทีอาจจะดึงดูดสิ่งอัปรีย์บางอย่างเข้ามาในโรงเรียน ยกตัวอย่างก็เช่นเรื่องที่พึ่งผ่านมาเร็วๆนี้ …เป็นเรื่องที่ทางโรงเรียนเลือกที่จะปิดเป็นความลับ”

นี่จะทำให้ผู้คนเข้าใจว่าผมสุจริตและจริงใจแค่ไหน ถึงขั้นเอาเรื่องลับเช่นนี้มาบอกให้ฟัง

“เรื่องที่ว่าจิตตฯของพวกเราเคยถูกรังควานจากผีลักซ่อน”

เป็นอย่างที่คาด คนส่วนใหญ่รับรู้ถึงคุณสมบัติและความสามารถส่วนใหญ่ของผีลักซ่อนดี แตกต่างจากผมที่พึ่งรู้ตอนเรย์บอก

เพราะงั้นปฎิกิริยาของฝูงชนจึงจริงจังขึ้น

“เป็นวิญญาณร้ายที่มีอาคมกล้าแข็งถึงขั้นลบคนคนนึงให้หายไปได้โดยง่ายราวกับดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว มีผู้ตกเป็นเหยื่อสองราย …และก็เป็นเพราะสมาชิกสภานักเรียนในตอนนี้ช่วยเอาไว้ ทั้งสองรายนั้นจึงรอดมาได้”

พลอยรับฟังด้วยความเงียบ พร้อมกับฝูงชนที่เงียบไม่แพ้กัน

“เห…”

ส่วนเอ็มก็ฉีกยิ้มบางๆจ้อง

ผมยกไมค์ขึ้นจากฐานและก้าวช้าๆรอบเวที

“ฉันไม่ได้จะบอกว่านี่เป็นพระคุณที่ต้องขอบคุณหรืออะไร ก็แค่ถ้าเป็นเรื่องประมาณนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นประธานนักเรียนและเป็นซาตาน ฉันมั่นใจว่าจะสามารถจัดการกับเรื่องอันตรายแบบนี้ได้อีกในอนาคต …และถ้าเกิดเป็นเรื่องร้ายแรงแบบครั้งนี้ล่ะ? คิดว่าจะมีใครทำได้แบบที่สภานักเรียนทำมั้ย?”

คำถามนั้นทำหลายคนครุ่นคิด

แต่ผมเดาไว้อยู่แล้วว่าผู้ลงสมัครรายอื่นๆก็คงไม่ต่างจากเจ้าผีแม่นากนั่นมากนัก ดังนั้นภาพจำของทุกคนจึงมองไปที่ตัวนโยบายที่ได้ผลดีกับตัว และผมยืนยันไปแล้วว่านโยบายเช่นนั้นมันเป็นไปไม่ได้

ผู้สมัครคนอื่นจัดการวิญญาณร้ายให้งั้นหรือ? ไม่หรอก ไม่มีใครนึกภาพว่าจะทำงั้นได้อยู่แล้ว

ที่ผมทำได้ ก็เพราะทุกคนในที่นี้รู้ถึงความแข็งแกร่งของซาตานดี

และเพราะความแข็งแกร่งและอาคมอันพิลึกพิลั่นนี่เอง หลายคนถึงได้หวาดระแวงตัวตนของผม

มีหนึ่งคนยกมือขึ้น

“ถ้าเกิดเคยมีวิญญาณร้ายแรงขนาดนั้นอยู่โรงเรียนเราจริงล่ะก็…ทำไมพวกเราถึงไม่เคยรู้มาก่อนล่ะ? แบบนี้จะรู้ได้ไงว่าที่นายพูดเป็นเรื่องจริง?”

“จริงด้วย อาจจะโกหกเพื่อให้พวกเราหลงเชื่อก็ได้!”

“ใช่ๆ! มีหลักฐานอะไรมั้ย!?”

เฮ้อ…นี่ละน้า มันจะพวกคนที่สงสัยกับทุกเรื่องตลอดนั่นแหละ

แน่นอนว่าผมอนุมานไว้แล้วว่าจะต้องมีอะไรประมาณนี้ มาตรการรับมือก็เตรียมไว้แล้ว ทว่า…

คู่หญิงสาวคู่นึงพูดขึ้นมา

““ประธานพูดจริงนะคะ!””

ผสานเสียงกันมาแบบนั้น

เมื่อผมมองไป …โชคเข้าข้างแล้วสินะ

ท่ามกลางความเงียบที่รอให้พวกเธอปริปาก พวกเธอเงียบไปครู่นึงและเอ่ย

“ฉันเป็นคนที่ถูกผีลักซ่อนจับตัวไปเอง ถ้าไม่ได้สภานักเรียนช่วยไว้ ป่านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้!”

“โกหกหรือเปล่า!?”

“หน้าม้าสินะ! เจ้าลูกซาตานนั่นจ้างมาสิท่า!”

โดนคำถามที่แสดงถึงความคุกคามเข้าใส่แบบนั้น สองเด็กสาวที่คนหนึ่งเป็นคนมายื่นเรื่องเคสผีลักซ่อนกับผม กับอีกคนที่เกือบจะตกเป็นเหยื่อผีลักซ่อนก็พูดอะไรไม่ออก

“ไม่ใช่นะ! พวกนายจำไม่ได้จริงๆเหรอ!? ที่ก่อนหน้านี้มีของหายน่ะ! ใช่มั้ยประธานนักเรียน! เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับผีลักซ่อนด้วยใช่มั้ย!?”

จู่ๆก็มีนักเรียนคนนึงพูดมาแบบนั้น

ผมพยักหน้า

“ถูกต้อง ของหายนั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้น แต่ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของผีลักซ่อนทั้งนั้น”

ผมยืนยันออกไป

“ถึงจะมีของหายก็เถอะ! แต่มันจะเป็นหลักฐานได้ไง! ไม่มีอะไรมายืนยันสักนิด!”

“ต่อให้ไม่มีหลักฐานก็เถอะ! ที่พวกนายคิดว่าประธานโกหกก็แค่เพราะไม่ชอบเขาใช่มั้ยล่ะ!?”

พอมองอีกที ก็พบว่าฝูงชนเนืองแน่นจนแทบเต็มโรงอาหารผิดกันกับตอนแรก อีกทั้งตอนนี้ยังแบ่งกันเป็นสองฝ่ายและเถียงกันเสียงดังจนฟังไม่ได้ศัพท์

บ้าจริง ที่ผมต้องการไม่ได้อยากให้ตีกันสักหน่อย

“ประธานคะ…ทำยังไงดีคะ”

ขณะที่พลอยถามเช่นนั้น ผมก็กำลังจะลงจากเวทีไปห้าม แต่แล้วก็มีเสียงนึงที่ก้องกังวานจนผิดปกติดังขึ้น

“พอได้แล้ว”

เสียงที่หนักแน่นและสูงส่งเสียจนไม่น่าจะออกมาจากปากของมนุษย์

ทุกคนพากันปิดปากสนิท ราวกับการเถียงกันอย่างดุเดือดเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก

เจ้าของเสียงนั่นเดินมาอยู่ระหว่างกลางทั้งสองฝ่าย

“ผมไม่อยากให้ทุกคนทะเลาะกัน ถ้าปัญหาเกิดจากความเคลือบแคลงใจว่าคริสโตเฟอร์พูดความจริงหรือไม่ ผมจะเป็นคนตอบคำถามนั้นให้เองครับ”

“…เอ็ม?”

ผมอุทาน

เพราะคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้นคือเทวทูตในเสื้อเบลเซอร์

เอ็มผายมือมาทางผม

“จริงอยู่ว่าเรื่องที่คริสโตเฟอร์พูดไม่มีหลักฐาน คนที่ออกมาปกป้องก็อาจจะเป็นแค่หน้าม้าหรือถูกจ้าง…”

ถึงตรงนั้นกลุ่มคนที่เข้าข้างผมก็แสดงท่าทีไม่พอใจ

เอ็มหัวเราะ

“ฮะฮะ ฟังให้จบก่อนสิครับ ต่อให้ไม่มีหลักประกัน แต่ในฐานะที่ผมเป็นเทวทูตแล้ว ขอรับรองเลยว่าคริสโตเฟอร์ไม่ได้โกหกครับ”

กลุ่มคนที่เข้าข้างผมได้ยินเช่นนั้นก็พากันโล่งใจ

แต่ว่าอีกฝั่งนึงไม่เป็นแบบนั้น

“แล้วพวกเราจะแน่ใจได้ไงว่านายไม่ได้โกหกเหมือนกันล่ะ?”

“จริงด้วยๆ”

เอ็มเหลือบมองคนกลุ่มนั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ก่อนจะพูดประโยคธรรมดา ถึงกระนั้นก็เป็นราวกับคำบัญชาหรือคำตัดสินอันเที่ยงธรรมที่ไม่อาจมีสิ่งใดทำให้แปดเปื้อน…

“‘ผมไม่โกหกครับ’”

“แต่ว่า!?”

“ไม่เข้าใจหรือไงครับ? ถึงผมจะจำแลงมาในรูปร่างมนุษย์ แต่เนื้อแท้ก็เป็นเทวทูต ดังนั้นถ้ายังสงสัยอยู่อีกล่ะก็…”

เอ็มยืนหน้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มที่ไม่หมดความสงสัยก่อนจะพูดด้วยเสียงราบเรียบ

“ลองมองตาผมแล้วบอกหน่อยสิครับ ว่าผมโกหกรึเปล่า?”

เด็กหนุ่มคนนั้นจ้องตาเอ็มอยู่สักพัก ก่อนจะยอมแพ้และเบือนหน้าหนีไป

เอ็มพยักหน้า

“ขอบคุณมากนะครับ เอ้า! คริสโตเฟอร์ รีบจบการหาเสียงครั้งนี้เถอะ ใกล้จะเข้าเรียนแล้วนะ”

เมื่อถูกโยนไม้ต่อมาให้อย่างไม่ทันตั้งตัว ผมก็อึกอักไปครู่นึง

“อะ เอ่อ…ก็ตามนั้นแหละ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่มาฟังกันนะ”

ผมกล่าวแค่นั้นและวางไมค์ลงจนพลอยถามขณะที่พากันเดินลงเวที

“ไม่ต้องบอกให้พวกเขาลงคะแนนให้เหรอคะ?”

“แค่นี้ก็พอแล้ว…หงุดหงิดตรงที่เหมือนจะติดหนี้เจ้าเทวทูตบ้านั่นมากกว่าด้วย”

และแล้วการหาเสียงครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของผมก็จบลง ถึงจะเหลือเวลาอีกหลายวัน แต่ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก สุดท้ายจึงตัดสินใจว่าให้การหาเสียงครั้งนี้เป็นตัวตัดสินว่าผมจะได้ดำรงตำแหน่งต่อหรือไม่ …แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ

จริงสิ ภายหลังผมก็ปไถามเอ็มว่าทำไมถึงช่วยผม ซึ่งเจ้าตัวก็บอกประมาณ ‘ตอนแรกว่าจะหาเรื่องแกล้งคริสโตเฟอร์นั่นแหละ แต่ดันเห็นนายจริงจังกว่าที่คาดไว้ เลยอยากช่วยน่ะ’

อืม…กลายเป็นติดหนี้เจ้าบ้านั่นจริงๆแล้วล่ะนะ

เคสที่ 40 โพเดียม /จบ