สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1380 ยาเสน่ห์

ตอนที่ 1380 ยาเสน่ห์

องค์ชายใหญ่ได้ยินคำกล่าวของมารดาจึงชะงักฝีเท้าลงเล็กน้อย น้ำตาของเขาไหลพรากออกมาทันที ทว่า เขาไม่ได้หันกลับไปมองมารดาของตัวเอง ยืดกายตรงเดินลงบันไดตำหนักไปยังรถม้าพร้อมกับมู่หรงผิง

ภายในตำหนักเหลือเพียงเสียงร้องไห้ของไทเฮา

ครู่ใหญ่ไทเฮาจึงมองไปทางมู่หรงลี่

“นั่นคือพี่ชายแท้ๆ ของเจ้านะ! เจ้าส่งพี่ชายของเจ้าไปเป็นตัวประกันที่ต้าโจว แต่ต้าโจวกลับไม่ได้ส่งคนมาเป็นตัวประกันที่ต้าเยี่ยนแม้แต่คนเดียว หากสามปีหลังจากนี้ต้าโจวพ่ายแพ้ให้ต้าเยี่ยนและคิดจับพี่ชายของเจ้าเป็นตัวประกัน พี่ชายของเจ้าต้องตกอยู่ในอันตรายแน่!”

ไทเฮามองดูมู่หรงลี่ที่มีสีหน้าเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง จากนั้นทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง นางมองไปทางมู่หรงลี่ทั้งน้ำตา

“นั่นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้านะ!”

“พี่ชายสองก็คือพี่ชายแท้ๆ ของเราเหมือนกัน!”

มู่หรงลี่มองหน้ามารดาของตัวเอง

“หากเสด็จแม่อยากให้พี่ชายทั้งสองคนอยู่ที่ต้าโจวอย่างปลอดภัยก็อย่าได้ทำสิ่งใดลับหลังเราอีก ต้าเยี่ยนกำลังจะใช้ระบอบการปกครองที่เสด็จย่าทิ้งไว้ให้แข่งขันกับต้าโจวอย่างเปิดเผย เอาชนะต้าโจวอย่างสง่างามด้วยระบอบการปกครองของพวกเรา ด้วยคุณธรรมของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงมี นางไม่มีทางทำร้ายพี่ชายทั้งสองของเราแน่นอน!”

ไทเฮากำหมัดแน่น นางมองหน้าบุตรชายคนเล็กของตัวเองราวกับไม่รู้จักเขามาก่อน

มู่หรงลี่ลุกขึ้นทำความเคารพไทเฮา

“ทั้งสองแคว้นอยากแข่งขันกันด้วยความจริงใจ ต้าเยี่ยนส่งตัวประกันไปยังต้าโจวเพื่อแสดงความจริงใจเท่านั้น เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลเกินไปนัก เราขอตัวก่อน”

กล่าวจบมู่หรงลี่จึงเดินจากไปทันที

ไทเฮาทุบอกพลางเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด

“ข้าคลอดลูกเนรคุณเช่นนี้ได้อย่างใดกัน ข้าทำเพื่อเขาทำเพื่อแคว้นต้าเยี่ยนทั้งนั้น ทว่า เขาไม่เชื่อแม่อย่างข้า กลับไปเชื่อใจจักรพรรดินีของแคว้นศัตรู ข้าว่าเขาคงถูกไป๋ชิงเหยียนวางยาเสน่ห์เข้าให้แล้วกระมัง!”

นางกำนัลข้างกายของไทเฮารีบกล่าวขึ้น

“ไทเฮา ตอนนี้ต้าเยี่ยนกำลังตกเป็นรอง ต้าโจวยกทัพประชิดชายแดนขอต้าเยี่ยนอยู่ ต้าโจวขอองค์ชายใหญ่จากฝ่าบาท ฝ่าบาทจะกล้าไม่ให้หรือเพคะ ฝ่าบาทคือจักรพรรดิของต้าเยี่ยน ฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นออกมาเพราะต้องการรักษาภาพพจน์ของพระองค์เอง การส่งพี่ชายไปเป็นตัวประกันที่แคว้นศัตรูถือเป็นความอัปยศของฝ่าบาทเช่นเดียวกัน ไทเฮาอย่าโทษฝ่าบาทเลยนะเพคะ”

ไทเฮาได้ยินจึงยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม นางซบหน้าลงบนไหล่ของนางกำนัล จากนั้นทุบอกร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ไป๋ชิงเหยียนต้องการแก้แค้นข้าจึงอยากให้บุตรชายข้าเดินทางไปเป็นตัวประกันที่ต้าโจว! อาลี่ยังเด็กไม่รู้ความ เขาจึงส่งพี่ชายของตัวเองไปเป็นตัวประกัน โดยที่ต้าโจวไม่ได้ส่งตัวประกันมาให้ต้าเยี่ยนสักคน หากวันหน้าต้าโจวพ่ายแพ้ขึ้นมาแล้วคิดกลับคำ ต้าเยี่ยนของเรามีแต่จะเสียเปรียบ หากต้องเสียสละ…บุตรชายของข้าต้องไม่รอดแน่นอน!”

“อาเหยี่ยน…ยังมีอาเหยี่ยนอีกคน เขาต้องโกรธที่ข้าทำให้เขาและไป๋ชิงเหยียนแตกคอกันถึงได้ไม่พยายามคัดค้านเรื่องนี้อย่างสุดความสามารถแน่นอน!”

ไทเฮากัดฟันกรอด

“เขาเกลียดพี่สะใภ้อย่างข้าถึงได้มองดูลูกชายของข้าถูกส่งไปเป็นตัวประกันที่ต้าโจวเฉยๆ โดยไม่ทำสิ่งใดเช่นนี้!”

“ไทเฮาตรัสเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ หากผู้สำเร็จราชการทราบเข้าจะเสียใจได้นะเพคะ บ่าวได้ยินว่าผู้สำเร็จราชการพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว ไทเฮาอย่าทรงกังวลเกินไปเลยเพคะ บ่าวได้ยินขุนนางเหล่านั้นกล่าวว่าต้าเยี่ยนต้องไปผลักดันระบอบการปกครองในเมืองของต้าโจว เช่นนั้นจักรพรรดินีของต้าโจวต้องส่งน้องชายคนใดคนหนึ่งของนางมายังต้าเยี่ยนแน่นอนเพคะ ถึงเวลานั้นต้าเยี่ยนก็จะมีตัวประกันของต้าโจวแล้ว แค่ไม่ได้เรียกว่าตัวประกันเท่านั้นเพคะ”

นางกำนัลข้างกายไทเฮาช่วยเช็ดน้ำตาให้ไทเฮา

“ไทเฮาทรงเห็นด้วยกับคำกล่าวของบ่าวหรือไม่เพคะ”

ไทเฮาคิดตามแล้วพยักหน้า…

“ขันทีเล็กที่พวกเราส่งไปรับใช้ข้างกายฝ่าบาทกล่าวว่าจดหมายลับจากต้าโจวรายงานว่าผู้สำเร็จราชการเป็นคนคิดวิธีนี้ออกเพคะ”

นางกำนัลของไทเฮายื่นถ้วยชาร้อนให้ไทเฮา

“ผู้สำเร็จราชการพยายามคิดทำทุกวิถีทางแล้ว ทว่า เป็นดั่งที่องค์ชายใหญ่ตรัส ตอนนี้แคว้นต้าเยี่ยนอ่อนแอกว่าต้าโจว นี่คือเรื่องที่พวกเราทำสิ่งใดไม่ได้เพคะ”

เมื่อเอ่ยถึงบุตรชายน้ำตาของไทเฮาไหลออกมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่อยู่

เมื่อมู่หรงลี่ออกมาจากตำหนักของมารดาเขาไม่ได้รีบร้อนกลับตำหนักของตัวเอง ทว่า รีบมุ่งหน้าไปยังกำแพงวังแทน เขายืนมององครักษ์คุ้มกันพี่ชายทั้งสองของตัวเองออกไปจากวังหลวงด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

แม้พี่ชายคนโตของเขาจะไม่ได้ทำประโยชน์ใดให้ต้าเยี่ยน ทว่า เขาเป็นพี่ชายที่ดีกับเขามาก

เดิมทีเขาคิดว่าเขาคงต้องใช้เวลาโน้มน้าวพี่ชายใหญ่ของตัวเองพักใหญ่ ทว่า เขายังไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาพี่ชายของเขากลับตอบตกลงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย พี่ชายใหญ่กล่าวว่าตนมีหน้าที่ทำเพื่อต้าเยี่ยนเช่นเดียวกัน ตอนนี้ต้าเยี่ยนกำลังลำบาก หากพี่ชายใหญ่สามารถใช้ตัวเองแลกโอกาสให้ต้าเยี่ยนได้เขายินดีและเต็มใจมาก

ก่อนเดินทางไปยังตำหนักของท่านแม่ พี่ชายใหญ่บอกกับเขาว่าหากสุดท้ายต้าโจวพ่ายแพ้และคิดกลับคำ คิดใช้พี่ชายใหญ่ขู่ต้าเยี่ยน ให้เขาไม่ต้องสนใจชีวิตของพี่ชายใหญ่ พี่ชายใหญ่จะไม่ปล่อยให้ต้าโจวใช้ชีวิตของตัวเองข่มขู่ต้าเยี่ยนเด็ดขาด หากพี่ชายใหญ่ มู่หรงผิงและแม่ทัพเซี่ยสวินหาทางหลบหนีออกมาไม่ได้ พี่ชายใหญ่จะช่วยมู่หรงลี่กำจัดจุดอ่อนทั้งสามของต้าเยี่ยนทิ้งให้เอง

มู่หรงลี่รู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างใด…

หากมีวันนั้นขึ้นมาจริงๆ พี่ชายใหญ่ของเขาพร้อมที่จะสละชีวิตของตัวเองไปพร้อมพี่ชายสองและแม่ทัพเซี่ยสวิน พี่ชายใหญ่จะไม่ยอมเป็นภาระให้แคว้นต้าเยี่ยนเด็ดขาด

พี่ชายใหญ่มอบหนังสือหย่าไว้ที่มู่หรงลี่ก่อนออกเดินทาง กล่าวว่าหากสามปีหลังจากนี้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้นมาจริงๆ ให้มู่หรงลี่มอบหนังสือหย่าให้ภรรยาของเขา ภรรยาของเขายังสาว หากเขากลับไปไม่ได้ เขาอยากให้นางแต่งงานใหม่ ไม่จำเป็นต้องครองตนเป็นหม้ายเพื่อเขา

เทียบกับมารดาแล้ว พี่ชายใหญ่ทำให้มู่หรงลี่รู้สึกอึ้งและคาดไม่ถึงยิ่งกว่ามาก

พี่ชายที่อ่อนโยนไม่มีปณิธานยิ่งใหญ่ของเขากล้าบอกว่าหากต้าโจวพ่ายแพ้และไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ พี่ชายใหญ่ยินดีช่วยกำจัดจุดอ่อนทั้งสามของต้าเยี่ยนให้เขา พี่ชายใหญ่ของเขาเดินทางไปยังต้าโจวด้วยใจที่พร้อมตาย

มู่หรงลี่นึกถึงคำที่เสด็จพ่อกล่าวว่าพี่ชายใหญ่ของเขาทำการใหญ่ไม่ได้ เขารู้สึกว่าเสด็จพ่อมองพี่ชายใหญ่ผิดไปแล้ว บุรุษตระกูลมู่หรงลี่มีศักดิ์ศรีและความกล้าเช่นเดียวกับบุรุษของตระกูลไป๋

แสงแดดแผดจ้า มู่หรงลี่รู้สึกปวดบริเวณดวงตามาก เขายืนนิ่งอยู่บนกำแพงวังจนขบวนรถของพี่ชายทั้งสองหายลับไปจากสายตาจึงหันกลับไปกล่าวกับหวังจิ่วโจว

“เจ้าไปพบชุยเฟิ่งเหนียนผู้นั้นที บอกเขาว่าองค์ชายสองมอบหมายงานทุกอย่างให้เจ้ารับผิดชอบแทนก่อนเขาออกเดินทางไปยังต้าโจว”

เขาต้องทำให้ดีสมกับที่พี่ชายใหญ่เดินทางไปยังต้าโจด้วยใจที่พร้อมตาย เขาต้องงัดความสามารถทั้งหมดที่มีออกมาต่อสู้กับต้าโจว แม้ท่านอาเก้าจะยังกลับมาไม่ถึง ทว่า เขาต้องรีบคัดเลือกเหล่าขุนนางที่จะเดินทางไปผลักดันระบอบการปกครองของต้าเยี่ยนในแผ่นดินของต้าโจวให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด

“พ่ะย่ะค่ะ”

หวังจิ่วโจวรับคำ

ไป๋จิ่นถงในชุดบุรุษยืนอยู่บนชั้นสองของหอสุราแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ติดถนนในเมืองหลวงของต้าเยี่ยน นางเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อยพลางมองดูมู่หรงผิงที่ขี่ม้านำอยู่ด้านหน้าสุดของขบวน

วันนี้พี่ชายทั้งสองของจักรพรรดิต้าเยี่ยนจะออกเดินทางไปยังเมืองหลวงของต้าโจว การมีพี่ชายและบุตรชายแท้ๆ ของไทเฮาเป็นตัวประกันถือเป็นความมั่นคงอย่างหนึ่ง การส่งมู่หรงผิงไปเป็นตัวประกันที่ต้าโจวเท่ากับเป็นการตัดแขนข้างหนึ่งของมู่หรงลี่ ไป๋จิ่นถงพอใจกับผลลัพธ์ในครั้งนี้มาก