ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 427 คู่แค้นในสถานการณ์ราบรื่น-1

บทที่ 427 คู่แค้นในสถานการณ์ราบรื่น-1

……….

เถ้าแก่พลันนึกถึงยามตนฝึกยุทธ์ตอนเด็ก

เขาไม่มีอาจารย์

มีแค่เพื่อนเพียงคนเดียว

ก็เหมือนความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของนายท่านจินกับหลี่จวิ้นชาง

ฝึกยุทธ์ด้วยกันสองคนแล้วก็เมาสุราพร้อมกัน

เถ้าแก่คอไม่แข็ง

เพื่อนของเขาก็คอไม่แข็งเหมือนกัน

แต่เถ้าแก่ดื่มสุราพอเหมาะเสมอ น้อยนักที่จะดื่มจนเมา

เพื่อนของเขากลับเมาสุราบ่อยครั้ง

แต่มีครั้งหนึ่ง เถ้าแก่ดื่มเมาแล้วเห็นเพื่อนของตนนั่งอยู่บนพื้นหญ้าด้านนอกเหมือนเสียสติไปแล้ว

หลังพิงต้นหยางใหญ่ต้นหนึ่ง

บนมือไม่มีกาสุรา แต่กลับควานหากระบี่เล่มยาวตรงเอวไม่หยุด

คืนนี้จันทร์แรมบนศีรษะไม่ขาวบริสุทธ์ แต่เป็นสีน้ำเงินอ่อนๆ

เถ้าแก่ประหลาดใจนัก เพราะน้อยครั้งมากที่เพื่อนของตนจะไม่ดื่มสุรา

ตอนไม่ดื่มสุรา ถ้าไม่ฝึกยุทธ์เรียนกระบี่ก็กินข้าวนอนหลับ

ไม่เคยเห็นเขาสนใจนั่งชมจันทร์บนพื้นหญ้าเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าบนดวงจันทร์มีหญิงงามล้ำคนหนึ่ง”

เพื่อนเห็นเถ้าแก่เดินมา พลันเอ่ยปากถาม

“ใครไม่เคยได้ยินบ้าง?! เกรงว่าเคยได้ยินกันหมด!”

เทสุราเข้าปากอย่างไม่ยี่หระ

สุรายิ่งดื่มยิ่งเยอะ

แม้เป็นคนไม่ดื่มสุรา แต่เมื่อยกจอกสุราแล้วก็ยากวางลง

เถ้าแก่ในคืนนี้ก็เป็นเช่นนั้น

แม้ดื่มไม่เร็ว แต่อย่างไรก็ดื่มลงไปเรื่อยๆ

“แล้วเจ้าเชื่อหรือไม่”

เพื่อนเอ่ยถามต่อ

“เชื่อ! ทำไมจะไม่เชื่อ ข้าเคยได้ยินด้วยว่าหากเจ้าหมกมุ่นมากพอจนยินดีสละหัวใจและเลือดพิสุทธิ์ในช่วงไหว้พระจันทร์ นางก็จะปรากฏตัวเป็นเมียให้เจ้า!”

เถ้าแก่กล่าว

พูดจบเขาก็หัวเราะอยู่คนเดียว

ดื่มสุราแล้วสมองคนจะปราดเปรื่องยิ่ง

แม้เป็นคนเรียบร้อยเพียงใดก็กล่าวคำตลกขบขันได้เป็นคันรถ แต่งเรื่องเหลวไหลแต่ไม่ขาดหลักการ

คนเคร่งขรึมก็กลายเป็นคนน่าเอ็นดูได้

นอกจากคนดื่มสุราน่าเอ็นดูขึ้นแล้ว เขาก็จะรู้สึกทุกสิ่งที่เห็นโดยรอบน่าสนใจและน่าเอ็นดูไปหมด

เมื่อก่อนเถ้าแก่ไม่เคยคิดว่าเลยว่าเพื่อนของตนจะใช้คำว่าน่าเอ็นดูมาบรรยายได้ด้วย

แต่คืนนี้กลับรู้สึกเขาน่าเอ็นดูมากจริงๆ!

แม้คำว่าน่าเอ็นดูไม่เหมาะบรรยายบุรุษอย่างแท้จริง แต่เขาจำต้องใช้!

เพราะนอกจากน่าเอ็นดู เถ้าแก่รู้สึกไม่มีคำอื่นเหมาะสมแล้ว…

เพื่อนฟังเรื่องที่เถ้าแก่แต่งจบก็รู้ว่าเขากำลังเยาะหยันตน

แต่เขากลับพยักหน้ารับเงียบๆ

ครู่ต่อมา เขาพลันแย่งกาสุราในมือเถ้าแก่ดื่มหมดในหนึ่งลมปราณโดยไม่หอบหายใจ

นี่เป็นเหล้าขาวที่แรงยิ่ง

ต่อให้เป็นคนขี้เหล้าก็ไม่กล้าดื่มเช่นนี้

หากเป็นยามปกติเถ้าแก่จะห้ามแน่นอน

เพราะการดื่มเช่นนี้ไม่เพียงแสบคอ ยังเผาไหม้กระเพาะลำไส้ด้วย

แต่วันนี้เถ้าแก่ไม่ทำอะไร

กลับปรบมือร้องชมอยู่ข้างๆ!

เรื่องที่ทำให้คนเมามีความสุขที่สุดก็คือเห็นอีกคนหนึ่งเมา

คนเราล้วนอยากมีใครสักคนอยู่เป็นสหาย

ไม่ว่าฝึกยุทธ์หรือออกจากบ้านล้วนต้องมีคนอยู่ด้วย

ตอนเด็กจะมีสหายเล่น ตอนโตจะมีเพื่อน แก่แล้วจะมีคู่ชีวิต

ไม่ว่าอายุเท่าไร ทำงานอะไร จุดนี้ไม่อาจสั่นคลอน

เพื่อนดื่มสุราเสร็จแล้วก็ยัดกาสุราเปล่าคืนใส่มือเถ้าแก่

จากนั้นขากเสมหะข้นออกมา

ภายใต้แสงจันทร์เห็นเส้นเลือดปนอยู่ในเสมหะนั้นไม่น้อย…

“ไปเอาสุรามาอีกสิ!”

เถ้าแก่กล่าว

แต่เพื่อนของเขาไม่สนใจ ลุกขึ้นแล้วเดินตรงกลับบ้าน ไม่นานก็ดับตะเกียง คล้ายว่าหลับไป

“ช่างมารดามัน…”

เถ้าแก่เห็นแล้วโยนกาสุราในมือไปบนหลังคา

ได้ยินเสียงกาสุราแตกพร้อมแผ่นกระเบื้อง ในปากพ่นคำด่ารุนแรง

ตอนนี้เพื่อนไปแล้วมีที่ว่าง เขาจึงนั่งลงพิงต้นหยางใหญ่ได้อย่างสบายใจ

คนเมาสุราไม่มีกระดูก

อ่อนปวกเปียกจนนั่งได้ตามต้องการ

แต่นอนลงไม่ได้เด็ดขาด

เพราะถ้านอนตอนฤทธิ์สุรายังอยู่ในหัวเป็นต้องหน้ามืดฟ้าหมุน

จุดนี้เถ้าแก่ไม่เคยลอง

แต่เพื่อนของเขาถ่ายทอดประสบการณ์นี้เรียบร้อยแล้ว

เถ้าแก่ไม่อยากรำคาญใจ เขาจึงแค่นั่งหมดแรงพิงต้นหยางใหญ่ ไม่ได้นอนลง

จะว่าไปตอนเขาดื่มสุราครั้งแรกก็ดื่มกับเพื่อนผู้นี้

ตอนนั้นเขาเห็นท่าทางการดื่มของเพื่อน แม้ไม่น่าชมนัก แต่กลับแคล่วคล่องอย่างยิ่ง

ทั้งยังดื่มดุเดือดไม่มีใครเทียม ดื่มเต็มปากทุกอึกจนสองแก้มป่องขึ้นมา

ตอนเจอกันครั้งแรกเป็นหน้าร้อน ตอนนี้ก็เป็นหน้าร้อนเช่นกัน

หากไม่คำนวณวันแบบเจาะจง เช่นนั้นก็ผ่านมาหนึ่งปีเต็ม

เถ้าแก่รู้สึกปวดและหนักท้ายทอยมาก

แต่ร่างกายกลับเบาหวิว

ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เรียกสบาย ทว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

ดังนั้นทุกครั้งที่เว้นช่วงไป เถ้าแก่มักจะอยากดื่มให้เมาเพื่อสัมผัสความรู้สึกขัดแย้งและยอดเยี่ยมเช่นนี้อีกครั้ง

ตอนเขาฟื้นสติกลับมาก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว

พอเดินเข้าบ้านก็ได้กลิ่นสุราเข้มข้น

ได้กลิ่นสุราตอนเมามีแต่อยากดื่ม ทว่าได้กลิ่นสุราตอนกึ่งสร่างมีแต่จะคลื่นเหียนพะอืดพะอม

และเป็นเช่นนั้นจริง เขาอาเจียนแล้ว

ยืนอาเจียนกระจายเต็มพื้นอยู่หน้าประตู

หลังเก็บกวาดเสร็จ เถ้าแก่เห็นเพื่อนของตนนอนฟุบอยู่บนพื้น เสียงกรนดังทั่วทิศ ในมือยังจับกาสุราที่ยังเหลือครึ่งหนึ่ง

สุราของเขาสองคนวางไว้ใต้เตียงทั้งหมด

เถ้าแก่จุดตะเกียงส่องดูใต้เตียง พบว่าเพื่อนผู้นี้ดื่มสุราหมดเกลี้ยงในเวลาไม่กี่ชั่วยามสั้นๆ!

เถ้าแก่ส่ายหน้ายิ้มเจื่อน แต่ในคอยังรู้สึกพะอืดพะอมเล็กน้อย

กลิ่นสุราในบ้านหนักเกินไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นอนไม่หลับ

ด้วยจนปัญญา ได้แต่หอบที่นอนกับหมอนและย้ายเก้าอี้ในโถงด้านหน้าออกไปวางใต้ต้นหยางใหญ่ ทำเป็นเตียงอย่างง่ายแก้ขัดคืนหนึ่ง

เมื่อนอนลง เถ้าแก่เห็นจันทร์แรมกำลังเคลื่อนย้ายผ่านซอกกิ่งไม้

อดนึกถึงเรื่องเล่าที่เขาแต่งหลอกเพื่อนก่อนหน้านี้ไม่ได้

ตอนนี้ฟื้นสติแล้วรู้สึกเรื่องเล่านั้นไม่ค่อยสนุกเลยจริงๆ…

อาจจะหลอกไม่ได้กระทั่งเด็กในตอนนี้ด้วยซ้ำ

จากนั้นเขาเอียงศีรษะ เห็นว่าลืมดับตะเกียงในบ้าน

แม้คืนนี้เขาไม่อยากเดินเข้าบ้านนั้นอีกจริงๆ แต่ตะเกียงสว่างทั้งคืนก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร หลังจากต่อสู้กับตัวเองรอบหนึ่งก็ยังคงลุกไปดับตะเกียง

ตอนนี้การรับรู้ของเขาชัดเจนขึ้นแล้ว

เขามองเพื่อนที่นอนฟุบอยู่กับพื้น รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

แต่แปลกตรงไหนเขาก็พูดไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง

เมื่อพ่นลมเป่าตะเกียงดับแล้ว เขาก็ออกจากบ้านกลับมานอนบน ‘เตียงเล็ก’ ใต้ต้นหยางใหญ่ของเขาอีกครั้ง

ที่จริง ‘เตียง’ นี้แคบไปหน่อย…

เถ้าแก่นอนอยู่บนนั้นไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น

ทว่าแต่ไรมาเถ้าแก่ต้องนอนตะแคงขวาถึงจะหลับ

นี่เป็นความเคยชิน

การบ่มเพาะนิสัยบางอย่างต้องใช้เวลา แต่เปลี่ยนนิสัยบางอย่างต้องใช้เวลานานยิ่งกว่า

ไม่มีทางเปลี่ยนในชั่วข้ามคืน

บนเตียงเล็กที่ใช้เก้าอี้รวมเข้าด้วยกันนี้ นอนเงยหน้ามองฟ้าถึงจะเป็นท่าที่สบายที่สุด แต่ก็เป็นท่าที่ทำให้เถ้าแก่หลับยากโดยไม่ต้องสงสัย

เขาเคยลองตะแคงแล้ว แต่เก้าอี้นูนทะลุที่นอนบางๆ จนเขาเจ็บไหล่…

จนปัญญา ได้แต่นอนราบเหม่อมองจันทร์แรม

นึกไม่ถึงว่าการพลิกตัวไปมาเช่นนี้จะทำให้เขาสร่างโดยสมบูรณ์

ตอนนี้คิดอยู่ว่าทำไมเมื่อครู่ถึงรู้สึกว่าท่านอนของเพื่อนแปลกๆ เขาเลยตระหนักได้ทันที

เพื่อนของตนไม่เคยเฉื่อยชาเช่นนี้มาก่อน

แม้เขาเมาบ่อย กระนั้นขอแค่เข้าใกล้เขาก็มักให้ความรู้สึกตื่นตัวอยู่เสมอ

แต่เมื่อครู่ นอกจากกระบี่ที่หลุดออกจากฝักครึ่งหนึ่งยังสะท้อนแสงเย็นอยู่บนพื้นข้างกายเขา ทั้งกายเขาไม่มีเครื่องป้องกันใดเลย

ตั้งแต่คบหากันมาเถ้าแก่ไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน

เมื่อก่อนเถ้าแก่มีสหายมากมาย

แต่ตอนนี้มีเพื่อนผู้นี้เพียงคนเดียว

ความหมายของเพื่อนกับสหายต่างกัน

ต้องเป็นคนมีเป้าหมายเดียวกันและนั่งอยู่ในสถานการณ์เดียวกันถึงจะเรียกว่าเพื่อน

สหายอาจกลายเป็นเพื่อน แต่เพื่อนอาจไม่ใช่สหาย

บางครั้งคนเป็นสหายอาจรับบทเป็นเพื่อน

บางครั้งเพื่อนก็อาจรับบทเป็นสหาย

แต่สหายไม่เท่ากับเพื่อนแน่นอน

จุดนี้เถ้าแก่แบ่งแยกอย่างชัดเจน

แต่สำหรับเขาเพื่อนยังแย่กว่าสหายเล็กน้อย…

เพื่อนส่วนใหญ่มาร่วมทางเพื่อประโยชน์ส่วนตน ไม่ว่าผ่านลมฝนเท่าไร ผ่านถนนกี่สายก็ล้วนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการเท่านั้น

เหมือนกระหายน้ำแล้วทุกคนจะร่วมแรงร่วมใจกันขุดบ่อแห่งหนึ่ง

เพราะอย่างนี้ทุกคนจึงได้ดื่มน้ำอย่างรวดเร็ว

แต่ถ้าไม่กระหาย ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำ แน่นอนว่าทุกคนก็จะไม่ขุดบ่อ

แต่สหายกลับเป็นเพียงความช่วยเหลือ กำลังใจ ความเข้าใจและความเชื่อมั่นอันเรียบง่าย

ต่างฝ่ายสามารถเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย คิดแทนอีกฝ่ายได้ทุกเรื่อง

เป็นฝ่ายทุ่มเทและไม่เรียกร้องการตอบแทนใด

แต่แล้วทำไมตอนนี้เถ้าแก่ไม่เหลือสหายสักคน

ดูเหมือนเขาไม่เคยใคร่ครวญปัญหานี้มาก่อน

อย่างไรก็ตาม มิตรภาพบางอย่างอาจยกระดับเป็นความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เหมือนต่อให้เจ้าไม่อยากดื่มน้ำ ข้าก็ยังจะไปขุดบ่อให้เจ้า เพราะคนเป็นสหายรู้ว่าช้าเร็วต้องถึงตอนที่เจ้ากระหาย

แต่ถ้าคิดว่าสหายเป็นความสนุกสนานเพียงอย่างเดียว เช่นนั้นผิดถนัดแล้ว…

อย่างน้อยเถ้าแก่ก็เคยทะเลาะใหญ่โตกับอดีตสหายเหล่านั้นมากกว่าหนึ่งครั้ง ถึงขั้นต่อสู้กัน

สหายบางคนจะออกห่างเพราะทะเลาะ

สหายบางคนต่อให้ทะเลาะก็จะเข้าใจ

นี่สำคัญกว่าเพื่อนมากนัก

เถ้าแก่ฝึกยุทธ์กับเพื่อนคนนี้เพียงเพื่อให้มีความรู้สึกร่วมกันเท่านั้น

สหายเป็นที่พักพิงทางใจของบุรุษคนหนึ่ง เช่นนั้นเพื่อนก็เป็นคู่หูที่ก้าวไปเพื่อเป้าหมาย

ระหว่างสหายอาจจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าเช่นการคบค้าของสัตบุรุษ

แต่เพื่อนจำต้องไปมาหาสู่ตลอดเวลา

ไม่เช่นนั้นก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้า ทั้งสองไม่อาจนับเป็นเพื่อนอย่างแท้จริง

เดิมคืนนี้เถ้าแก่เตรียมยอมรับเพื่อนผู้นี้เป็นสหาย

แต่ยังไม่ทันพูดออกมาตนก็เมาเสียก่อน

พอถึงตอนเขาสร่าง เพื่อนกลับเมาไปอีก

สุดท้าย สิ่งที่เหลือในคืนนี้มีเพียงเรื่องเล่าเทพนิยายเหลวไหลเรื่องหนึ่งเท่านั้น

เถ้าแก่ไม่รู้ว่าเพื่อนของตนมาจากไหน

กระทั่งชื่อของเขาก็เลือนรางอย่างยิ่ง

ดีที่ทั้งสองอยู่บ้านเดียวกัน ความสัมพันธ์ชนิดเงยหน้าก็เจอทำให้ตัดคำเรียกออกไปได้

ปกติตอนเถ้าแก่เรียกเพื่อนล้วนใช้คำว่า ‘เฮ้ย’ แทน

และเพื่อนก็เรียกเขาด้วยคำว่า ‘นี่’ เสมอ

เถ้าแก่ก็ไม่รู้ว่าเขาเรียนเพลงกระบี่กับใคร และไม่รู้ว่าเขามีครอบครัวหรือไม่ มีพี่น้องหรือเปล่า

ใช่ว่าเถ้าแก่ไม่อยากถาม เพียงแต่ตัวเพื่อนมีความเย็นชาอยู่เสมอ

และอีกฝ่ายไม่สงสัยใครรู่เรื่องใดของเถ้าแก่เลยสักนิด

หากเถ้าแก่เอ่ยปากถามก่อน กลับจะดูเหมือนตนไม่ค่อยหนักแน่น

รูปร่างผอมสูง

ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหลาวเล่มหนึ่ง

คล้ายว่าลมแรงเพียงใดก็ไม่อาจทำให้มันสั่นคลอน

ตอนนั้นเถ้าแก่อ้วนเล็กน้อย จึงมักอิจฉาที่เพื่อนรูปร่างดี

แต่เพื่อนก็มีความกลัดกลุ้มของตัวเองเหมือนกัน…

นั่นก็คือไปร้านอาภรณ์สำเร็จรูปแล้วไม่เคยได้ซื้อเสื้อผ้าพอดีตัว

ชุดขนาดเล็กสุดสวมบนกายเขาก็จะกลายเป็นหลวมโพรก

ในวันปกติยังดี หากมีลม ชุดไม่เข้ารูปนี้ก็จะส่งเสียงดังพึ่บพั่บอยู่บนกายเขาเหมือนป้ายสุราที่แขวนไว้บนเสาธงหน้าร้านสุรา น่าขันยิ่งนัก

แต่นอกจากนั้น เพื่อนผู้นี้กลับเป็นคนเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

เคร่งขรึมจนเถ้าแก่รู้สึกว่าเขาไร้ชีวิตชีวา…ไม่เหมือนคนหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ อย่างที่คิดโดยสิ้นเชิง

……………………………………………